تاریخچه پیکاپ-تراک‌های جیپ

شاید بسیاری کانسپت «گلادیاتور» سال ۲۰۰۵ بر اساس رنگلر را به یاد داشته باشند که در زمان خود، بسیاری از هواداران جیپ را متأثر کرد، ولی باید گفت که این موضوع از سال‌های دور جریان داشته است. در واقع، جیپ در فاصله بین سال‌های ۱۹۴۷ تا ۱۹۹۲ به صورت مداوم «پیکاپ تراک» تولید کرده است. جیپ سیمرغ یکی از مدل‌هایی است که در ایران هنوز در حال تردد می باشد. جیپ کومانچی آخرین مدل پیکاپی بود که علی‌رغم اینکه مدل پلتفرم مشترک آن، یعنی چروکی شاسی‌بلند تا سال ۲۰۰۲ به حیات خود ادامه داد، در سال ۱۹۹۲ بی‌سروصدا از بازار خودرو کنار رفت. احتمالاً کرایسلر پس از تصاحب «جیپ» در سال ۱۹۸۷، علاقه‌ای به هم‌پوشانی با دوج داکوتا نداشت. شاید هم جیپ، خودش عمداً می‌خواست که از دنیای تراک‌ها خارج شود. در هر حال، اکنون جیپ در حال ساخت یک پیکاپ جدید است. به همین مناسبت، تاریخچه‌ای از مدل‌های مختلف پیکاپ از این برند در طول تاریخ جمع‌آوری شده که در ادامه مرور می‌شود.

۱۹۴۷ تا ۱۹۶۵: ویلیز-اورلند جیپ ۴×۴ تراک
در فاصله کوتاهی از معرفی سری CJ و اندکی پس از ارائه نسخه‌ای «متمدن» از جیپ دوران جنگ، «ویلیز-اورلند» یک مدل بزرگتر ۴×۴ پیکاپ عرضه کرد. این تراک در دو قالب «ون ۱/۲ تُنی» و «پیکاپ یک تُنی» در دسترس قرار داشت و برای پیشرانه از یک موتور ۶۳ اسب‌بخاری L-head چهار سیلندر استفاده می‌کرد. شرایط تجهیزات این مدل به همان سادگی سری CJ بود.

این خودرو هنگامی که اولین بار در معرض فروش قرار گرفت، بسیار مدرن و جدید می‌نمود، ولی در نهایت در سال آخر (۱۹۶۵)، مقامات جیپ تصمیم گرفتند که مدل «پیکاپ» را حذف کنند. این موضوع درست ۳ سال قبل از زمانی بود که مدل‌های مدرن سری J از راه برسند. در طول حیات این تراک ۴×۴ جیپ، تجدید‌نظر‌های اندکی نیز در مورد آن صورت گرفت که از جمله می‌توان به استفاده از موتور چهار سیلندر F-head ویلیز از مدل ۱۹۵۲ و همچنین اضافه شدن یک موتور ۱۱۵ اسب‌بخاری با شش سیلندر در یک ردیف در سال ۱۹۵۷ اشاره کرد.

۱۹۵۷ تا ۱۹۶۶: جیپ سری FC (فوروارد کنترل)
سری FC، شاید با فاصله زیاد یکی از هیجان‌انگیزترین تراک‌های ساخته‌شده تاکنون است. این خودرو که در سال ۱۹۵۷ به بازار آمد، دارای دو گزینه پیشرانه شامل یک موتور ۷۲ اسب‌بخاری L-head چهار سیلندر در مدل ۱/۴ تُنی FC-150 و یا یک موتور ۱۱۵ اسب‌بخاری در مدل یک تُنی FC-170 بود. برای این تراک، دو فاصله محوری درنظر گرفته شده بود که البته هر دو نیز در عمل، کوتاه به نظر می‌رسیدند. در هر صورت، همراه با ظاهر دوست‌داشتنی FC و قابلیت‌های آن در رفتن به مسیرهای مختلف، این تراک از همان روز اول، ابزاری بسیار مفید برای انجام کارها بود.

FC همانند ویلیز-اورلند ۴×۴ پیکاپ، در طول دوره تولید خود، آپدیت‌های اندکی را تجربه کرد. یک مدل با دو چرخ در هر طرف در محور عقب برای FC پیکاپ، برای مدتی کوتاه در دسترس قرار گرفت، ولی پس از سال ۱۹۶۲ تنها برای مدل‌های «شاسی‌ کاب» یا نسخه‌های بدون قسمت بارگیر ارائه می‌شد. ضمن اینکه اخیراً جیپ با ساخت کانسپت مایتی FC که در خود نشانه‌هایی از FC های اولیه دارد، هواداران خود را متعجب کرده است.

۱۹۶۳ تا ۱۹۸۷: جیپ گلادیاتور/ سری J
طولانی‌ترین عمر یک پیکاپ در کمپانی جیپ مربوط به مدل‌های سری J است که اولین بار در سال ۱۹۶۳ معرفی شدند و تولید آنها تا سال ‍۱۹۸۷ ادامه داشت. برای اینکه یک دید جامع‌تری در اختیار داشته باشید، باید گفت که سری J به مدت ۲ سال با مدل کومانچی هم‌پوشانی داشته‌اند و شاهد تغییر نام «کایزر» به «اِی‌ام‌سی» و همین‌طور ۱۷ سال بعد، مالکیت کرایسلر را به چشم دیده است. این تراک که اولین بار با نام نه‌چندان خوشایند «گلادیاتور» به بازار ارائه می‌شد، بعدها به سری J و J-10/J-20 در دهه ۷۰ میلادی تبدیل شد.

مدل J در ابتدا با یک موتور شش سیلندر ۳/۸ لیتری با قدرت ۱۴۰ اسب‌بخار ارائه می‌شد، ولی در سال ۱۹۶۴، یک نسخه با نسبت فشردگی کم و «اقتصادی» از همین موتور با قدرت ۱۳۳ اسب‌بخار، به عنوان موتور پایه تراک استفاده شد. در همین حال، در سال ۱۹۶۵، برای اولین بار یک آپشن موتور V-8 درنظر گرفته شد. همچنین در سال ۱۹۷۱، یک موتور ۴/۲ لیتری از AMC جایگزین موتور پایه این تراک شد که تنها ۱۱۰ اسب‌بخار قدرت داشت. ترکیب طراحی جلوبندی این مدل، در کانسپت J-12 پیکاپ در سال ۲۰۱۲ که بر اساس رنگلر ساخته شده بود، کاملاً خودنمایی می‌کرد.

در مدل سال ۱۹۷۰، چهار چراغ جلو با طرحی شبیه به «واگونیر» همراه با یک جلوپنجره «تمام‌عرض» جایگزین شدند. آپدیت بعدی این قسمت در سال ۱۹۷۹ و استفاده از لامپ‌های چهار گوش در جلو بود. لبه سقف مشهور J که در واقع یک برآمدگی افقی به طرف بیرون از پنجره جلو بود، در سال ۱۹۸۱ به عنوان بخشی از برنامه بهینه‌سازی مصرف سوخت حذف شد و این تراک پس از آن، به مدت ۶ سال دیگر نیز خدمت کرد.

۱۹۶۷ تا ۱۹۷۳: جیپ جیپستر کوماندو/ کوماندو
اگر هنوز به تمایل جیپ در طول تاریخ برای ساخت وسایل نقلیه مخصوص کارهای سخت، ایمان نیاورده‌اید، جیپستر کوماندو حتماً می‌تواند شرایط را برای شما تغییر دهد. این خودرو که در ابتدا در اواخر دهه ۱۹۴۰ میلادی معرفی شد، با فروش اندکی که داشت، سرانجام در سال ۱۹۵۱ از خط تولید کنار گذاشته شد. ولی در کمال ناباوری، همانند یک سوسک بعد از انفجار اتمی! جیپستر در سال ۱۹۶۷ با بازنگری در طراحی جلو و موتور قدیمی L-head چهار سیلندر با قدرت ۷۵ اسب‌بخار به میدان رقابت بازگشت. در همین حال، یک آپشن موتور V-6 از «بیوک» نیز برای آن درنظر گرفته شده بود. احتمالاً در آن زمان، در «کایزر-جیپ» کسانی در این فکر بودند که جیپستر می‌تواند با فورد برانکو و یا «اینترنشنال اسکوت» رقابت کند. برای این مدل جیپ، چهار فرم بدنه در دسترس بودند؛ کانورتیبل، رودستر، واگن و البته، یک پیکاپ.

در عین حال، ورود جیپستر به خط تولید جیپ، بسیار تعجب‌برانگیز بود؛ شاید کمترین دلیل برای این موضوع، به حضور گزینه‌های مدرن دیگر در لیست این خط تولید برمی‌گشت. با این وجود، این «اثر باستانی» برای ۶ سال دیگر، یعنی تا سال ۱۹۷۳ دوام آورد. در سال ۱۹۷۲ همزمان با حذف بخش «جیپستر» از نام مدل، جیپ طراحی مدل کماندو را نیز ارتقا داده بود، ولی این کار فقط باعث شد که این تراک شبیه به یک اینترنشنال اسکوت یا شورولت بلیزر به نظر برسد و برای انجام این نوع کارها به منظور نجات این مدل، بسیار دیر شده بود.

۱۹۸۱ تا ۱۹۸۵: جیپ CJ-8 اسکرمبلر
یک رنگلر را با یک کف بارگیر تصوّر کنید؛ شاید حالا می‌توانید به راحتی تشخیص دهید که تمام این طراحی از کجا آب می‌خورد. وقتی جیپ، CJ-8 اسکرمبلر را ارائه کرد، این مدل نیز همان سری J، به سرعت از همان روز اول مورد توجه قرار گرفت. اسکرمبر با یک بارگیر ۵ فوتی (۲۱۳۴ میلی‌متری) در کنار یک شاسی CJ، می توانست برای پیشرانه از یکی از دو گزینه موتور چهار سیلندر ۸۲ اسب‌بخاری یا موتور با شش سیلندر در یک ردیف با قدرت ۱۱۰ اسب‌بخار استفاده کند. همچنین برای این مدل، دو نوع نسخه با سقف نرم و با سقف سخت نیز درنظر گرفته شده بود.

البته بارگیر اسکرمبر چندان شبیه به یک بارگیر پیکاپ معمولی نبود و بیشتر یک صندوق‌عقب روباز بود که با یک سقف «جدا شدنی» از کابین مجزا می‌شد. با این وجود، CJ-8 در این قسمت فضای بزرگی داشت و مسائل فنی را که کنار بگذارید، بسیار جادار و مفید بود. مواردی مانند مجموعه‌های مختلف از برچسب‌ها و آپشن‌ چرخ‌های سفید، باعث می‌شدند تا اسکرمبلر نیز در کنار سری J و کومانچی در قلب بسیاری از هواداران جا باز کند. در همین حال، با ورود کومانچی در سال ۱۹۸۶ و رنگلر، قاتل CJ ها در سال ۱۹۸۷، عمر «اسکرمبلر» نیز به سر آمد.

۱۹۸۶ تا ۱۹۹۲: جیپ کومانچی
اگر این امکان وجود داشت که تمام زوایای طراحی صنعت اتومبیل در دهه ۱۹۸۰ میلادی را در یک قالب گردآوری کنیم، جیپ چروکی یکی از گزینه‌هایی بود که می‌توانست این کار برای ما ساده‌تر کند. پس از آن، جیپ این طراحی را در «کومانچی» که یک پیکاپ ساده بر اساس «چروکی» بود، یک گام فراتر برد. کومانچی اشتراکات زیادی با این شاسی‌بلند باشکوه در دهه ۱۹۸۰ داشت و تنها یک کف بارگیر پیکاپ و یک آپشن میله ضدّ لغزش اضافه شده بود.

کومانچی در ابتدای کار خود، در کنار یک بارگیر ۲۲۳۶ میلی‌متری، سه گزینه پیشرانه و سه گزینه انتقال قدرت در اختیار قرار می‌داد. یک موتور ۲/۵ لیتری چهار سیلندر با انژکتور سوخت تک‌نقطه‌ای (TBI) با قدرت ۱۱۷ اسب‌بخار به صورت استاندارد استفاده می‌شد و در همین حال، یک آپشن ۲/۱ لیتری توربو-دیزل با قدرت ۸۵ اسب‌بخار که از منبع «رنو» تأمین شده بود، در دسترس قرار داشت. گزینه سوم و بالاترین سطح پیشرانه مربوط به یک موتور ۲/۸ لیتری V-6 از جنرال‌موتورز بود که البته چند اسب‌بخار نسبت به موتور ۲/۵ لیتری چهار سیلندر فاصله داشت، ولی در عین حال، گشتاور بیشتری تولید می‌کرد.

خوشبختانه این نوع از موتورها به تدریج از صنعت خودرو کنار رفتند. شروع این فرآیند از سال ۱۹۸۷ با خروج موتور دیزل در کومانچی و جایگزینی موتور V-6 با موتور افسانه‌ای ۴ لیتری شش سیلندر جیپ بود. این موتور با شش سیلندر در یک ردیف، قدرتی برابر ۱۷۳ اسب‌بخار و گشتاور حداکثری برابر ۲۹۸ نیوتن‌متر تولید می‌کرد و بعدها قدرتش به ۱۹۰ اسب‌بخار افزایش یافت. موتور ۲/۵ لیتری نیز در سال ۱۹۹۱، ارتقای بیشتری در زمینه انژکتور سوخت دریافت کرد و باعث شد تا قدرت آن به ۱۳۰ اسب‌بخار افزایش پیدا کند. همچنین جیپ در سال ۱۹۸۷ یک نسخه با فاصله محوری کمتر و با طول بارگیر ۶ فوت (۱۸۲۹ میلی‌متر) از کومانچی ارائه داد.

۲۰۱۱ تاکنون: موپار جیپ رنگلر JK-8 کانورژن کیت
اول از همه یک موضوع را روشن کنیم. در ابتدای این مطلب گفته شد که جیپ در سال ۱۹۹۲ دور «پیکا‌پ‌-تراک»‌ها را خط کشیده است. ولی باید در اینجا اشاره کنیم که این گفته کاملاً دقیق نیست. موضوع این است که پیکاپ-‌تراک‌های کارخانه‌ای «جیپ» سال‌ها قبل از اینکه «نینتندو ۶۴» به بازار بیاید، به پایان عمر خود رسیده‌اند، ولی این خودروها از یک منبع دیگر همچنان به حیات خود ادامه داده‌اند. در این زمینه، کیت تبدیل JK-8 را می‌توان ذکر کرد که توسط بازوی قطعات سفارشی کرایسلر، موپار، از سال ۲۰۱۱ برای نسل کنونی «رنگلر آنلیمیتد» ارائه می‌شود. با صرف هزینه‌ای حدود چند هزار دلار، صاحبان رنگلرهای چهار در می‌تواند خودروی خود را به یک پیکاپ تک‌کابین و با ظاهری جذاب تبدیل کنند. در کنار این، نمونه‌های دست‌ساز مانند «AEV بروت» به صورت دو کابین نیز وجود دارند که البته هزینه بیشتری را طلب می‌کنند.

نگران کارهای سخت تبدیل رنگلر لیمیتد با استفاده از کیت JK-8 نباشید. در این حالت، پس از برش قسمت‌های اضافه، قطعات جدید را جوش می‌دهند؛ کاری که می‌تواند بسیار لذت‌بخش نیز باشد. در مورد اینکه کدام کارخانه قرار است رنگلر پیکاپ تولیدی را مونتاژ کند و یا اینکه این مدل از المان‌های مکانیکی «رنگلر» استفاده خواهد کرد یا خیر، هنوز اطلاعات زیادی در دست نیست. ولی در هر صورت، اگر نمی‌توانید تا سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ صبر کنید، کیت JK-8 در حال حاضر تنها گزینه شما برای داشتن یک «رنگلر پیکاپ» جدید و متعلق به جیپ است.

منبع: کارانددرایور