شاسی‌بلندهای فراموش‌شده (قسمت اول)

ممکن است که تب تند ایجاد شاسی‌بلندها به زمان‌های اخیر بازگردد و برای بسیاری نیز این‌چنین است. اگرچه که ریشه‌های این‌گونه خودروها به جنگ جهانی دوم و خودروی جیپ بازمی‌گردد، اما این خودروها واقعاً تا دهه‌ی ۹۰ این‌چنین محبوبیتی نداشتند. حتی با آن تاریخچه‌ی نسبتاً کوتاه، به‌هرحال تعداد شگفت‌انگیزی از مدل‌ها بودند که با موج‌های جدید صنعت خودروسازی از یادها فراموش شدند. چه تعداد از این شاسی‌بلندها را به یاد می‌آورید؟

آکورا SLX (2000-1996)
برخی از خودروسازها زمانی که بازار می‌خواهد تحرک سریعی داشته باشد، کند عمل می‌کنند. زمانی که سگمنت شاسی بلندها در دهه‌ی ۹۰ داغ شد، آکورا از دومین نسل ایسوزو تروپر برای خلق مدل SLX استفاده کرد. این خودرو از تجهیزات لوکسی چون صندلی‌های چرم گرم شونده، سانروف بزرگ و یک قطب نمای دیجیتال غیرعادی با ارتفاع‌سنج، فشارسنج و دماسنج سود می‌برد. آکورا،SLX را همانند یک رنجروور نشان داد که پیشنهادهای بزرگی به خریداران می‌داد و مصرف‌کنندگان می‌توانستند با این خودرو از آفریقا تا اکثر رستوران‌های لوکس دنیا سفر کنند.
این خودروی تقریباً ۲.۵ تنی از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۳.۲ لیتری استفاده می‌کرد که تنها ۱۹۰ اسب بخار قدرت داشت و به‌روزرسانی‌های واپسین ازجمله افزایش قدرت به ۲۱۵ اسب بخار نیز کمک چندانی نکرد. سیستم تعلیق نرم خودرو نیز هندلینگی غیرقابل‌قبول ایجاد می‌کرد. دو سال اولی که خودرو تولید شد در لیست سیاه کانسومر ریپورتز قرار گرفت و آکورا پرونده‌ی این خودرو را بست. پس‌ازآن آکورا مدل MDX را به بازار فرستاد که پرفروش‌ترین خودروی این خودروساز لقب گرفت.

آکورا ZDX (2013-2009)
با معرفی ب ام و X6 در سال ۲۰۰۸، ما با یک پازل مواجه شدیم. اینجا شاسی‌بلندی ساخته‌شده که کمتر کاربردی است، بهایی گران‌تر از X5 دارد و نمایی کاملاً عجیب دارد. بعدها نیز ب ام و X4 به بازار آمد و بنز را نیز به تکاپو انداخت؛ و در سال ۲۰۰۹ آکورا واقعاً اولین خودروسازی بود که کار ب ام و را دنبال نمود و ZDX را ساخت. X6 هنوز در میان ماست اما ZDX کجاست؟
آکورا پس از فروش تنها ۵۶۰۰ دستگاه از این خودرو، فروش آن را در سال ۲۰۱۳ متوقف نمود. از نظر سخت‌افزاری مشکلی نبود و پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۳۰۰ اسب بخاری به همراه سیستم برداری گشتاور و هندلینگ عالی با سیستم چهارچرخ محرک به‌خوبی انجام‌وظیفه می‌کردند. از نظر طراحی نیز به‌هرحال این خودرو جلب‌توجه می‌کرد. در تستی که سال ۲۰۰۹ بر روی خودرو انجام دادیم، گفتیم که شاید این خودرو به قدرت بیشتری نیاز داشته باشد شاید هم این خودرو از نظر خریداران عادی آکورا بسیار غیرمنتظره بوده است. همچنین بسیار نگران مدیرانی بودیم که به تولید این خودرو چراغ سبز نشان دادند.

کرایسلر آسپِن (۲۰۰۹-۲۰۰۷)
این خودرو که از مدل بسیار محبوب دوج دورانگو گرفته شده، فقط دو سال در خط تولید بوده است. کرایسلر این خودرو را به عنوان جانشین برای مدل‌های لوکس کادیلاک اسکالاد و لینکلن ناویگیتور به بازار فرستاد اما هرگز در بازار جایی برای خود پیدا نکرد. علیرغم قیمت پایین‌تر نسبت به اسکالاد و ناویگیتور، این خودرو توجهات کمی را جلب نمود و خریداران باهوش، دوج دورانگوی ساده‌تر را به آسپن ترجیح دادند.
تقریباً یک سال مانده به توقف تولید خودرو، کرایسلر تصمیم به تولید نمونه‌ی هیبرید این خودرو گرفت که همراه با جنرال موتورز، دایملر و ب ام و توسعه داده شده بود. کرایسلر پیشرانه‌ی ۸ سیلندر Hemi را با دو واحد الکتریکی جفت نمود؛ اما پس از تولید تنها ۸۰۰ دستگاه از این هیبریدی‌ها کرایسلر توقف تولید آن‌ها را اعلام نمود و آسپن را به خودرویی بدل کرد که اکثر مردم چیزی درباره‌اش نمی‌دانستند.

دایهاتسو راکی (۱۹۹۲-۱۹۸۸)
متأسفانه خریداران آمریکایی به‌جای مدل کوچک راکی، خودروهای بزرگ‌تر همانند شورلت تاهو/سابربن و فورد اکسپلورر را ترجیح می‌دادند و بعدها به این لیست اکسپدیشن نیز اضافه شد. نام پرطمطراق خودرو نیز کمکی به اصل ماجرا نکرد.
راکی دو در با دو سقف نرم و سخت در دسترس بود و از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر خطی با ۹۴ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و گیربکس ۵ سرعته ی دستی نیز در نظر گرفته شده بود. علیرغم اعتبار خوب این کمپانی به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین کمپانی‌های ژاپنی و دریافت سرمایه‌ای عظیم از جانب تویوتا، دایهاتسو حضوری کوتاه‌مدت در بازار آمریکا داشت. این برند پس از چهار سال حضور به‌یک‌باره در سال ۱۹۹۲ ناپدید شد.

جی ام سی Envoy XUV (2005-2004)
Envoy در سال ۲۰۰۴ و به‌منظور ترکیب عالی یک شاسی‌بلند و یک پیکاپ پا به میدان گذاشت. این خودرو که بر پایه‌ی نسخه‌ی طویل‌تر Envoy XL بنا شده بود، تقریباً ۹۰ کیلو سنگین‌تر شده بود که بخش اعظم آن به مکانیسم سقف تا شدنی آن بازمی‌گشت. پیشرانه‌ها نیز دو نسخه‌ی ۴.۲ لیتری ۲۷۵ اسب بخاری و ۸ سیلندر ۵.۳ لیتری ۲۹۰ اسب بخاری بودند. این خودرو نیز شخصیت دینامیک بد XL را به ارث برده بود. باربند خودرو زمخت و سفت و از جنس پلاستیک بود.
بعدها مدیر توسعه‌ی تولید جنرال موتورز، هزاران مشکل برای این خودرو از جمله اطمینان حسگرها، روغن‌کاری پیشرانه، قابلیت دوام، چکه کردن آب و هزینه‌های زیاد خودرو را برشمرد. این مدیر ارشد تصمیم گرفت تا پیش از آغاز تولید برنامه را متوقف کند اما دیگر همکاران قول فروش ۹۰ هزار دستگاهی در سال را دادند. هرچند، XUV فروش کلی ۱۳ هزار دستگاهی را ثبت کرد و تنها پس از دو سال با بازار وداع گفت.

هوندا پاسپورت (۲۰۰۲-۱۹۹۴)
در اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی، هرکسی اعم از خریدار، خبرنگار، فروشنده و حتی بی‌خانمان‌ها وقتی پا به نمایندگی‌های هوندا می‌گذاشتند سؤالی مشابه داشتند: شاسی‌بلند شما کجاست؟ بهترین جواب هوندا سیویک واگن با ۴WD واقعی بود که پاسخی قاطع به سوبارو GL واگن محسوب می‌شد اما در برابر فورد اکسپلورر حرفی برای گفتن نداشت. هوندا از ایسوزو کمک گرفت و مدل پاسپورت را که تنها در نام و نشان با رودئو فرق داشت به بازار فرستاد.
نسل دوم در سال ۲۰۰۷ به بازار آمد و هوندا با نگاه به مدل آمیگوی ایسوزو آن را ساخت. بالاخره هوندا در سال ۲۰۰۳ مدل پایلوت را به تنهایی ساخت و از پلت فرم مینی ون اودیسه استفاده نمود.

International Travelall (1975-1953)
ممکن است که شما به کمپانی‌ای فکر کنید که یکی از اولین‌های بازار با یک شاسی‌بلند سه ردیفه بوده است. Travelall برای یک زمان موفق بود. این خودرو در سال ۱۹۵۳ معرفی و بر پایه‌ی پیکاپ فول سایز اینترنشنال ساخته شد و در مفهوم به سابربن شبیه بود. Travelall های ابتدایی دو در بودند اما درب عقب سرنشینان در سال ۱۹۵۸ اضافه گردید و تعداد درها به ۳ رسید. سرانجام در سال ۱۹۶۱ تعداد درها به ۴ رسید.
متأسفانه بحران سوخت سال ۱۹۷۳ اثر خود را بر Travelall با عطشی که داشت گذاشت. درحالی‌که سابربن به عرصه بازگشت اما Travelall احیا نشد.

ایسوزو آمیگو (۱۹۹۴-۱۹۹۰، ۲۰۰۰-۱۹۹۸)
آمیگو برای اولین بار در سال ۹۰ و به عنوان نسخه‌ای کوتاه از رودئو و با سقفی نرم عرضه شد. در زمان عرصه این خودرو از دو پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲.۳ و ۲.۶ لیتری بهره می‌برد. این خودرو در سال ۹۸ نفسی تازه کرد و با پیشرانه‌های ۲.۲ لیتری و ۶ سیلندر ۳.۲ لیتر به میدان بازگشت اما از سال ۲۰۰۰ دیگر تولید نشد.
درحالی‌که برادر ۴ درب یعنی رودئو تحت نام هوندا پاسپورت به فروش می‌رسید اما این خودرو یکه و تنها بود.

ایسوزو Axiom (2004-2002)
ایسوزو هرگز در ساخت کراس اوور ماهر نبود و شاید این یکی از دلایل محو شدن از بازار آمریکا بود اما کمپانی احساس نیاز به شاسی بلندهای اوایل سال ۲۰۰۰ را درک کرد. آن‌ها اسپورت واگن Axiom را با قرار دادن بدنه‌ای ساده‌تر روی شاسی رودئو ساختند. این خودرو همچنین پذیرای قلب آهنین ۶ سیلندر ۳.۵ لیتری رودئو شد.
کانسپت Axiom که در فیلم Spy Kids مورد استفاده قرا گرفت و توجه زیادی را برانگیخت اما مدل تولیدی در سال ۲۰۰۲ حتی نام و نشانی از آن کانسپت را نداشت. دینامیک رانندگی تراک مانند و مصرف سوخت زیاد باعث شد تا خریداران تویوتا هایلندر و هوندا پایلوت را ترجیح دهند و پس از دو سال تولید،Axiom دیگر تولید نشد.

ایسوزو VehiCROSS (2001-1999)
در سال ۲۰۰۱ خط تولید ایسوزو تغییر کرد و ما نوشتیم که VehiCROSS عجیب‌وغریب رفت تا استراحت کند! با فروش کمتر از ۵ هزار دستگاه، سخت است بگوییم که این خودرو به موفقیت دست‌یافته بود. برخلاف کراس اوورهای مدرن که نمایی کاربردی با زیر بندی خودروهای مسافری دارند،VehiCROSS از بدنه‌ای با سقف هلالی و شاسی قرض گرفته‌شده از تروپر استفاده می‌کرد. پیشرانه نیز همان قلب تپنده‌ی تروپر با ۲۱۵ اسب بخار قدرت بود که عددی قابل‌احترام برای آن دوران محسوب می‌شد.

ادامه دارد…