بدترین خودروهای اسپرت: رنو فوئگو

رنو فوئگو به‌عنوان یک پورشه ۹۲۸ ارزان‌قیمت که برای عموم مردم قابل خریداری باشد به بازار آمد. فوئگو خوب یا بد، جلوتر از زمان خود بود.

چه خودرویی است؟

رنو فوئگو جایگزینی برای مدل‌های موفق ۱۵ و ۱۷ کوپه متعلق به دههٔ ۷۰ میلادی و سلف مدل لاگونا کوپهٔ امروزی بود. به عبارت ساده، این خودرو یک کوپهٔ اسپرت دودر با ظرفیت حمل چهار نفر بود.

کی و کجا ساخته شد؟

تولید این خودرو در سال ۱۹۷۹ در Maubeuge فرانسه آغاز شد و یک سال بعد دو کارخانهٔ دیگر نیز تولید آن‌را آغاز کردند که یکی در فرانسه و دیگری در اسپانیا قرار داشت. تولید فوئگو در اروپا در سال ۱۹۸۶ متوقف شد اما رنو آرژانتین تولید آن‌را تا سال ۱۹۹۵ ادامه داد.

مشخصات فنی

فوئگو بر اساس سدان رنو ۱۸ ساخته شده بود و از پلت‌فرم آن استفاده می‌کرد که شامل ترکیب موتور جلو، دیفرانسیل جلو می‌شد. همچنین این دو خودرو از موتورهای یکسانی استفاده می‌کردند اما سیستم تعلیق جلوی فوئگو متفاوت بود و این قسمت را از مدل بزرگ‌تر رنو ۲۰ قرض گرفته بود که شامل یک سیستم مک‌فرسون مستقل با کمک‌فنرهای پیچشی و آنتی رول می‌شد.

بسته به بازار، درمجموع شش پیشرانهٔ مختلف برای فوئگو در دسترس بود. موتور پایه در اروپا یک واحد ۱.۴ لیتری بنزینی بود و بعدازآن نمونه‌های بنزینی توربو و دیزل قرار داشتند. گیربکس‌ها هم شامل یک نمونهٔ پنج سرعتهٔ دستی و یک واحد اتوماتیک می‌شدند.

چرا بد است؟

قطعاً رنو فوئگو بدترین خودروی اسپرت تاریخ نیست اما خودروی چندان خوبی هم نیست که این مشکل عمدتاً به ترکیب دیفرانسیل جلوی آن بازمی‌گردد چراکه در دههٔ ۸۰ میلادی بسیاری از خودروسازان همچون ب‌ام‌و، اوپل، فورد و… به ساخت کوپه‌های کامپکت داغ دیفرانسیل عقب روی آوردند اما رنو تصمیم گرفت در فوئگو از طرح دیفرانسیل جلو استفاده کند و این بزرگ‌ترین اشتباهش بود.

همچنین رنو فوئگو در ایالات‌متحده هم توسط شریک تجاری آن دوران رنو، یعنی شرکت AMC عرضه شد و حتی تبلیغات فراوانی هم برای آن توسط رانندهٔ فرمول یک مشهور، آلن پروست صورت گرفت اما در واقعیت، این کوپهٔ فرانسوی به‌شدت کند بود به‌گونه‌ای که حتی نسخهٔ توربوی آن در بیش از ۱۰ ثانیه از صفر به صد کیلومتر در ساعت می‌رسید و حداکثر سرعت آن‌هم تنها ۱۷۷ کیلومتر در ساعت بود که سرعت قابل‌توجهی نیست؛ اما این تنها عیب فوئگو نبود. این خودرو در پیچ‌های جاده هم عملکرد خوبی نداشت و حتی ترمزهای عقب آن کاسه‌ای بود که این امر برای یک خودروی اسپرت در دههٔ ۸۰ اصلاً مناسب نبود.

بااین‌حال رنو با عرضهٔ نسخهٔ فیس‌لیفت شدهٔ فوئگو در سال ۱۹۸۴ و تجهیز آن به یک پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری جدید با ۱۱۰ اسب بخار قدرت، سعی در بهبود وضعیت داشت. اما با عرضهٔ مدل جدید، نسخه‌های توربو تا حدودی کنار گذاشته شدند که این امر موجب سردرگمی بسیار از خریداران شد زیرا دلیلی نمی‌دیدند که چند هزار دلار بیشتر برای خرید مدلی با قدرتی کمی بیشتر پرداخت کنند.

با وجود نوآوری‌هایی که در این خودرو بکار رفته بود مانند سیستم ورود بدون کلید و یا کنترلرهای نصب شده روی غربیلک فرمان، فوئگو مدت کوتاهی پس از عرضه به بازار، به‌عنوان خودرویی نامطلوب شهرت یافت که این عمدتاً به دلیل مسائل مربوط به عدم قابلیت اطمینان آن بود. به‌عنوان‌مثال یکی از مشکلات فوئگو قطعات یدکی کم آن بود که به‌آسانی در دسترس قرار نداشتند؛ بنابراین فوئگو به‌زودی در بازار دست‌دوم دچار مشکل شد.

اما همه با این نظر موافق نیستند

رنو اغلب به ساخت خودروهای خانوادگی و اقتصادی می‌پرداخت. به‌عنوان‌مثال این شرکت در سال ۱۹۶۵ با معرفی مدل ۱۶، کلاس هاچ‌بک‌های خانوادگی را اختراع کرد و یا رنو ۵ اولین سوپرمینی دنیا بود. همچنین رنو مدت‌ها پیش از دیگر خودروسازان، از ترکیب دیفرانسیل جلو در کل طیف محصولاتش استفاده می‌کرد. بله در زمانی که فوئگو معرفی شد رقبای اصلی آن خودروهایی دیفرانسیل عقب بودند اما در سال‌های پایانی عمر فوئگو همهٔ آن‌ها با نمونه‌های دیفرانسیل جلو جایگزین شده بودند؛ بنابراین رنو جهت و سمت حرکت بازار را زودتر از دیگران فهمیده بود. به همین دلیل فوئگو ویژگی‌هایی جلوتر از زمان خود داشت که این بسیار اهمیت دارد.

منبع: Motor1