تصادفات و فاجعه در جاده‌های کشور

خبر کوتاه است و دردناک. لطفاً بخوانید:

رئیس سازمان جوانان هلال احمر با اشاره به اینکه روزانه ۱۰۰ ایرانی به دلیل حوادث ترافیکی دچار معلولیت می‌شوند، گفت: این در حالی است که روزانه ۵۰ نفر نیز بر اثر تصادفات فوت می‌کنند و ۱۷ برابر آن نیز دچار مصدومیت می‌شوند.

پس از خواندن این خبر دردناک شاید لازم باشد که چند لحظه‌ای به فکر فرورویم و با خود بیندیشیم تا ابعاد این فاجعه بزرگ برای ما روشن شود. طبق این آمار در هر روز صدها نفر از هم‌وطنانمان در اثر تصادفات نیازمند درمان می‌شوند؛ هر روز صبح که خورشید طلوع می‌کند، صد نفر از ایرانیان جای خالی عضوی از بدنشان را احساس می‌کنند و هر روز ۵۰ خانواده داغدار عزیزانشان می‌شوند.

آیا می‌دانید که هزینه درمان و مداوای مجروحان و معلولان این تصادفات چه هزینه سنگینی را به خانواده‌های آن‌ها و کشور وارد می‌کند؟ آیا می‌دانید چه سرمایه‌هایی در این تصادفات نابود می‌شوند؟ آیا می‌دانید که این تصادفات چه تأثیر وحشتناکی بر مسائل اقتصادی و اجتماعی کشورمان دارند؟

تصادفات تنها آسیب‌های اقتصادی ندارد. خانواده‌ای که سرپرست آن در تصادف فوت می‌کند و یا معلول می‌شود، با کوهی از مشکلات روبه‌رو خواهد شد، کودکانی که از مهر مادری با پدری بی‌نصیب می‌شوند، هرگز نمی‌توانند مانند سایر کودکان زندگی نرمالی را داشته باشند و پدر و مادری که فرزندشان را از دست می‌دهند، بدون امیدی برای آینده خواهند زیست.

وقتی انسانی می‌میرد، انگار که نزدیکان او نیز می‌میرند و وقتی‌که انسانی معلول می‌شود، نزدیکان او نیز معلول می‌شوند. آنچه در پس این آمار نهفته است، حقیقتی وحشتناک است: ۵۰ انسان، ۵۰ عزیز و ۵۰ هم‌وطن در هر روز از بین ما می‌روند و ۵۰ خانواده در هر روز به خاطر عزیزانی که در تصادفات از دست رفته‌اند، داغدار می‌شوند. ۱۰۰ هم‌وطن که می‌توانستند بازوهای عملیاتی، چشم‌های بینا و مغزهای متفکر این کشور باشند، دست و پا و چشم و سایر اندام‌هایشان را در تصادفات از دست می‌دهند و صدها نفر نیز عازم مراکز درمانی می‌شوند.

این حقیقتی بسیار تلخ و دردناک است. وقتی‌که تصادفی را از نزدیک می‌بینم و یا تصاویر آن را در فضای مجازیم مشاهده می‌کنم، با خودم می‌اندیشم که دوستان و آشنایان و عزیزان این افراد با دیدن این جسدهای تکه‌تکه و خون‌آلود که روزی از نزدیکانشان بوده است، چه حالی می‌شوند؟ چه حالی می‌شوند وقتی خودرویی را می‌بینند که تا دیروز خودروی دوست، فامیل و یا عزیزشان بوده و امروز تبدیل به آهن‌پاره‌ای بی‌ارزش شده که تابوت عزیزانشان بوده است؟

مخاطبین گرامی، دوستان، همراهان؛ بیایید با خود عهد کنیم که تمام تلاش خود را در کاهش تصادفات انجام دهیم. بیایید با تلاش در دنیای حقیقی و مجازی از داغدار شدن خانواده‌ها، یتیم شدن کودکان و نابودی سرمایه‌های کشورمان جلوگیری کنیم.

برای این کار، چند پیشنهاد کوچک به ذهنمان رسید که می‌توانیم با عمل به آن‌ها، نقشی در کاهش تصادفات داشته باشیم.

• در فضای مجازی مطالب و مستندات زیادی در مورد تصادفات و دعوت به دقت در رانندگی وجود دارد. می‌توان با اشتراک‌گذاری این مطالب با دوستان، خانواده و بستگان، این ایده‌ها را گسترش داد.
• در تلفن همراه خود برخی از این مطالب را همراه داشته باشیم و به افرادی که می‌دانیم رانندگی نامناسبی دارند نشان دهیم تا از عواقب رانندگی بد آن‌ها را آگاه کنیم.
• تذکر زبانی هزینه چندانی ندارد، اما می‌تواند بسیار کاربردی و مثمر ثمر باشد. اگر کسی را در خیابان دیدیم که فرهنگ رانندگی درستی ندارد، می‌توانیم به وی تذکر دهیم و او را متوجه اشتباهاتش بکنیم.
• اطلاع‌رسانی را به افراد راننده محدود نکنیم. بلکه به افرادی که رانندگی نمی‌کنند نیز بیاموزیم که در صورت رعایت نشدن قوانین رانندگی، به راننده تذکر بدهند. همچنین باید به اهمیت بستن کمربند ایمنی برای تمامی سرنشینان نیز تأکید کنیم.
• کودکان سازندگان فردای کشورمان هستند. آموزش به کودکان را باید از سنین پایین جدی بگیریم. اگر کودکی از همان دوران کودکی احترام گذاشتن به قوانین را تمرین کند، در آینده قطعاً فردی قانون‌مدار خواهد شد. ضمناً لازم به ذکر است که حتی اگر به هر دلیلی خودمان نمی‌توانیم یا نمی‌خواهیم قوانین را رعایت کنیم، نباید این کار را در حضور یک کودک انجام دهیم، چراکه این امر برای آن کودک بدآموزی خواهد داشت.

این چند نکته مواردی هستند که عملاً هزینه‌ای ندارند، اما در صورت به‌کارگیری گسترده، می‌توانند نقش مثبتی در کاهش تصادفات و تلفات آن‌ها داشته باشند. اگر نکاتی را می‌دانید که می‌تواند به این لیست اضافه گردد، لطفاً این نکات را با ما در میان بگذارید. به امید آنکه روزی برسد که دیگر شاهد صحنه‌های شوم تصادفات در کشورمان نباشیم.