بررسی کامل گریت وال Steed

گریت وال بازگشته است اما آیا بازار خودروهای تجاری سبک و ارزان‌قیمت پتانسیل کافی برای پذیرش ساخته‌ی کمپانی‌ای که در سال ۲۰۰۹ در استرالیا ظاهر شده را داراست؟
این سؤالی است که توزیع‌کننده‌ی محلی این شرکت باید از خود بپرسد.

مدلی که این کمپانی چینی عرضه کرده Steed نام دارد. مأموریت این خودرو جذب خریدارانی است که نمی‌خواهند یا نمی‌توانند نمونه‌ی جدید میتسوبیشی تریتون یا ایسوزو دی مکس را که در طیف ارزان قیمت بازار قرار دارند بخرند و همچنین علاقه‌ای به فوتون Tunland با پیشرانه‌ی کامینز ندارند.

اما وارد کننده‌ی این محصول جدید گریت وال می‌داند که برای موفقیت در این مأموریت تنها نباید به خود محصول اتکا داشته باشد. این خودرو باید تجربه‌ی خوبی را برای مصرف‌کننده رقم زده و ۵۰ نمایندگی آن در سراسر کشور سرویس دهی بهتری داشته باشند.

در دسترس بودن قطعات، گارانتی، سرویس‌های کمک جاده‌ای در صدر مأموریت واردکننده‌ی گریت وال برای تثبیت دوباره‌ی خود است. قابلیت اطمینان محصولات گریت وال تا حدی ثابت شده است اما کل عملکرد آن تاکنون چندان اعتمادبخش نبوده است.
با در نظر گرفتن ۴۵ هزار خودرویی که بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۵ در بازار استرالیا فروخته شده‌اند، گریت وال چارچوب‌های لازمه‌ی یک برند را داراست.

خب با این تفاسیر Steed چه چیزی پیشنهاد می‌کند؟ قمت خودرو قطعاً مناسب است و با پرداخت ۲۴۹۹۰ هزار دلار استرالیا صاحب مدل بنزینی ۴×۲ dual-cab و ۲۶۹۹۰ دلار و ۲۹۹۹۰ دلار به ترتیب صاحب مدل‌های ۴×۲ diesel dual-cab و ۴×۴ diesel می‌شوید.
برای مقایسه این نسخه‌ی آخری کمی بهای بیشتری نسبت به برندهای کمتر شناخته شده‌ی JMC Vigus، ماهیندرا پیکاپ و تونلند داشته اما از اکثر رقبای اثبات شده‌ی بازار ارزان‌تر است.

در روی کاغذ نیز این خودرو چندان با رقبای بزرگ بازار نمی‌تواند رقابت کند. پیشرانه‌ی یورو ۵ این خودرو در دو نوع ۲ لیتری دیزل و ۲.۴ لیتری بنزینی به ترتیب دارای قدرت ۱۴۷ و ۱۳۴ اسب بخاری و گشتاور ۳۱۰/۲۰۵ نیوتون متری بوده و چندان بزرگ نیستند.
نمونه‌ی دیزلی حاضر در تست حداکثر گشتاور خود را از دور ۱۸۰۰ در اختیار راننده قرار داده و البته مصرف سوخت ۸.۷ لیتری آن در هر صد کیلومتر برجسته است.

چیزی که در Steed به چشم نمی‌خورد پیشرانه‌ای قوی است و گیربکس ۶ سرعته ی دستی آن باید فشار زیادی را در تپه‌ها تحمل کند. البته باید گفت تعویض دنده‌ها و احساس پدال کلاچ حتی در خودروی صفرکیلومتر آزمایش خوب است.

مدل فول ۴×۴ diesel سیستم چهارچرخ محرک دارد اما همیشگی نیست. تعویض‌ها از حالات ۲H به ۴H و ۴L از طریق دکمه‌های تعبیه شده در داشبورد صورت می‌پذیرد.
پیشرانه‌ی بنزینی که تنها به‌صورت ۴×۲ در دسترس است صدای گوش‌خراشی داشته اما برای مصارف شهری سوخت مناسبی می‌سوزاند اما گیربکس ۵ سرعته آن در بزرگراه‌ها می‌توانست از نسبت‌های اضافی نیز بهره‌مند باشد.

فضای بار مدل‌های دو کابین بیش از ۱ تن است و همه‌ی مدل‌ها به‌صورت استاندارد با پوششی پلاستیکی عرضه می‌شوند. کیفیت پله‌ی عقبی، لولاهای درب پشتی و میله‌های اسپورت استاندارد کاملاً خوب هستند.

در بخش جلو از سیستم تعلیق دوبل جناغی استفاده شده درحالی‌که بخش عقبی از تنظیمات ۵ فنری به همراه اکسل تخت سود برده است. باید خاطرنشان کرد که گریت وال در Steed از ترمزهای دیسکی در چرخ‌های عقب استفاده کرده است. زیر خودرو نیز لاستیک زاپاس فولادی فول سایز به چشم می‌خورد.

سواری خودرو واقعاً خوب بوده و کنترل خوبی روی حرکات وجود دارد. سیستم تعلیق نیز به خوبی از پس ناهمواری‌ها برمی‌آید.
معمولاً راندن این‌گونه خودروها سخت بوده و البته آسایش زیادی نیز ندارند؛ اما Steed شما را شگفت‌زده می‌کند. کابین خودرو کاملاً آرام بوده و صدای پیشرانه به خوبی از سرنشینان پنهان شده و صدای جاده نیز سرکوب شده است.

یک نقطه‌ضعف خودرو به فرمان آن مربوط می‌شود که ۱۵ درجه خلاصی داشته و بنابراین بسیار سبک است. به همین دلیل شما هیچ احساسی در رابطه با چرخ‌های جلو نخواهید داشت. در شهر البته نیازی به دستان قوی نیست بنابراین حسی بهتری خواهید داشت.

اما اوضاع درباره‌ی کابین چگونه است؟ صادقانه باید گفت که کابین خوب بوده و در بحث کیفیت و طراحی قطعاً بدتر از برخی رقبا نیست. پلاستیک‌های بکار رفته خیلی خوب نیستند اما فرمان و دسته‌دنده‌ی چرمی حس بهتری را به کابین تزریق می‌کنند.

لیست تجهیزات Steed نیز بسیار بلند بالاست. شاید گریت وال این خودرو را برای بازار خودروهای تجاری عرضه کرده باشد اما تجهیزات موجود در آن برخی خریداران دیگر را نیز هدف گرفته است.

همه‌ی نسخه‌ها دارای صندلی‌های چرم مصنوعی با عملکرد گرم شونده، کروز کنترل، چراغ‌ها و برف‌پاک‌کن‌های خودکار، سیستم صوتی با ۶ بلندگو و درگاه USB و بلوتوث، حسگرهای پارک، کف‌پوش و چراغ‌های پشتی LED هستند. همچنین با پرداخت تنها هزار دلار می‌توانید سیستم ناوبری ماهواره‌ای با صفحه لمسی و دوربین را سفارش دهید.

همه‌ی مدل‌های Steed به‌صورت استاندارد دارای جلوپنجره‌ی کرومی، چراغ‌های روز روشن، پله‌های کناری، میله‌های فولادی اسپورت ضدزنگ، رینگ‌های ۱۶ اینچی و پوشش محافظ فضای بار هستند.

Steed جدید نسبت به مدل قبلی ۳۰۵ میلی‌متر طویل‌تر است اما این میزان افزایش در حقیقت به افزایش صندلی‌های عقب منجر نشده اما هنوز هم فضای برجسته‌ای برای دو فرد با جثه‌ی متوسط در عقب وجود دارد.

همه‌ی مدل‌های این خودرو دارای ۶ کیسه‌ی هوا، سیستم ESP بوش V9.0 و کنترل دستیار شروع حرکت در تپه هستند. امیدواریم که نتایج تست تصادف NCAP استرالیا در رابطه با این خودرو به زودی منتشر شود زیرا مبحث ایمنی برای افراد بسیار مهم است.

از نظر جنبه‌های مالکیت شاهد گارانتی سه ساله/۱۰۰ هزار کیلومتر و سرویس‌های رایگان جاده‌ای هستیم.
این بخش از بازار رقابتی‌تر از گذشته شده و قیمت‌ها بهتر از قبل شده‌اند. با پرداخت بهایی در حدود ۳۵ هزار پوند می‌توان مدل‌هایی از تریتون، دی مکس و کلرادو را خرید. همچنین نسخه‌های دوساله‌ی میتسوبیشی و ایسوزو نیز در دسترس هستند.

درحالی‌که گریت وال عمده شهرت خود را به خاطر قابلیت اطمینان به دست آورده اما به نظر می‌رسد که دست‌یابی به هدف فروش ۵ هزار دستگاه در سال سخت‌تر از هر زمان دیگری باشد.

البته شکی وجود ندارد که گریت وال Steed یک تراک کاری قابل احترام است. اگر گیت وال خدمات پس از فروش مناسبی ارائه کند و قابل‌اعتماد بودن خود را نشان دهد بار دیگر می‌تواند در بازار مکان خود را تثبیت نماید.

نقاط قوت: تجهیزات استاندارد مناسب، آسایش و رفاه، داشتن ۶ کیسه‌ی هوا           
نقاط ضعف: پیشرانه‌ی دیزل ضعیف‌تر نسبت به سطح بازار، قیمت کمی بالاتر، گارانتی می‌توانست بیشتر باشد

پرفورمنس و راندمان: ۶
فضای کابین و راحتی: ۶.۵
تکنولوژی و ارتباطات: ۶
قیمت و تجهیزات: ۶.۵
سواری و هندلینگ: ۷
امتیاز کلی: ۶