آلفارومئو، تندیس دلربای رومی

در جایی خوانده بودم که ایتالیایی‌ها عاشق رانندگی با سرعت زیاد در جاده‌های پردست‌انداز هستند، پس اگر وضع به این‌گونه باشد، چندان هم نباید از وجود و حضور شاهکارهایی همچون لامبورگینی، فراری و مازراتی و…. در این کشور متعجب بود زیرا این محصولات را می‌توان تااندازه‌ای بازتاب و پرتوی از طبع و سرشت مردمان این دیار دانست و شاید هم دوستدارانشان در جای‌جای عالم. اما خوشبختانه تمامی تولیدات این خطه را سوپر اسپرت‌هایی گران و دور از دسترس عامه، تشکیل نمی‌دهند که اگر چنین بود تاکنون نام و نشانی هم از آلفا نبود، خودرویی که با بهایی به‌مراتب ارزان‌تر، لذت نابی را پیشکشتان می‌کند که در دیگر همتایانش کمتر می‌یابید.

آلفارومئو، تاریخ پر فراز و نشیبی را از سر گذرانده و بیش از یک قرن سابقه و تجربه را پشتوانه آمال و اعمال خود قرار داده است. ماجرا از آنجا آغاز شد که در سال ۱۹۱۰ میلادی و پس از انحلال شعبه ایتالیایی کمپانی فرانسوی درک (DARRACQ)، گروهی از سرمایه‌داران و متخصصین (ایتالیایی) کارخانه و تأسیسات این کمپانی را به قصد تولید خودرو خریداری نموده و نام آن را آلفا (ALFA) نهادند. پس از چند سال، شخصی به نام نیکلا رومئو وارد صحنه شد. وی کارخانه‌داری بود که قبل از جنگ جهانی اول به تولید ماشین‌آلات معدن و …اشتغال داشت و در طی جنگ هم توانسته بود فعالیت‌های خویش را گسترش دهد. از سال ۱۹۱۵ میلادی، وی به‌تدریج توانست آلفا را در مجتمع‌های تحت کنترل خویش جذب نماید و در سال ۱۹۱۸ میلادی هم رسماً آلفارومئو را تأسیس نمود. نیکلا رومئو تا سال ۱۹۳۰ میلادی سرپرستی و هدایت این کمپانی را بر عهده داشت و در سال ۱۹۳۸ میلادی درگذشت.

از همان ابتدای تأسیس این کمپانی، مسابقات اتومبیلرانی و حواشی مرتبط با آن، از عمده دل‌مشغولی‌های آلفارومئو بود. این شرکت از سال ۱۹۱۱ میلادی در مسابقات اتومبیلرانی شرکت داشت و اولین اتومبیل مسابقه‌ای آلفارومئو نیز در مسابقه مشهور تارگافلوریو در سال ۱۹۱۹ میلادی حضور یافت و این مقدمه‌ای بود برای ورود هر چه وسیع‌تر و نیز کامیابی‌های چشمگیرتر این کمپانی در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ میلادی. نکته جالب اینجاست که یکی از رانندگان برجسته آلفارومئو در دهه ۲۰ میلادی شخص انزو فراری (ENZO FERRARI) بود که بعدها کمپانی فراری را تأسیس نمود.

از میان اتومبیل‌های عالی و برجسته آلفارومئو در این سال‌ها می‌توان به مدل‌های ۶C و نیز ۸C و در بین اتومبیل‌های جایزه بزرگ هم می‌توان به مدل‌های P2 و P3 اشاره نمود.

برای آلفارومئو که در آن زمان کمپانی کوچکی بیش نبود (با رکود تولید تنها ۱۱۱۰ دستگاه در سال ۱۹۲۵ میلادی)، این فعالیت‌های پرهزینه و پرخرج، بار مالی فراوانی به همراه داشت که به‌تدریج هم بر حجم آن‌ها افزوده می‌شد تا جایی که در سال ۱۹۳۳ میلادی این کمپانی در مرز ورشکستگی قرار گرفت و تحت کنترل انستیتو بازسازی صنعتی درآمد که سازمانی دولتی برای حمایت از صنایع بود. گرچه آلفارومئو از این تاریخ تا پایان جنگ جهانی دوم، به طراحی و تولید موتورهای هواپیما اشتغال داشت اما دولت فاشیست وقت این کشور، به‌منظور نمایش توانایی تکنولوژیکی و افزایش پرستیژ ایتالیا در جهان، آلفارومئو را تشویق به طراحی برخی از اتومبیل‌های اسپرت پرتوان نمود که پیامد آن عرضه مدل‌های به‌یادماندنی و برجسته‌ای همچون سری ۲۹۰۰ در اواخر دهه ۳۰ میلادی بود.

در طی جنگ جهانی دوم، کارخانه‌های آلفارومئو صدمات فراوانی را از پی بمباران‌ها متحمل شدند ولی پس از جنگ به سرعت مورد بازسازی قرار گرفتند. از سال ۱۹۵۰ میلادی نیز با تولید مدل ۱۹۰۰ این خودروساز به سمت تولید انبوه تغییر جهت داد. این روند در سال ۱۹۵۴ میلادی با تولید جولیتا صورت جدی‌تری به خود گرفت. جولیتا در فرم‌های مختلف بدنه اعم از سدان، کوپه و اسپایدر (روباز) تولید می‌شد. طراحی بدنه آن هم توسط طراحان برجسته ایتالیایی از جمله پنین فارینا، برتونه و زاگاتو صورت پذیرفته بود.

در سال ۱۹۶۲ میلادی هم سری جولیا معرفی شد که مدل‌های کوپه جولیا اسپرینت و نیز اسپرینت ولوچه یا GTV از مشهورترین انواع آن بودند. تمایل این کمپانی به گسترش فعالیت‌های خود و نیز کسب سهم بیشتری از بازار منجر به عرضه موفق آلفا سود در سال ۱۹۷۲ میلادی گردید که تولید آن تا سال ۱۹۸۴ ادامه داشت. در طول دهه ۷۰ میلادی، این اتومبیل به همراه مدل‌های دیگری چون آلفتا، جولیا، جولیتا، اسپایدر و جی‌تی‌وی تولید می‌شد.

اما برجسته‌ترین مدل آلفارومئو در این سال‌ها مدل مونترال بود که یک کوپه پرقدرت مجهز به پیشرانه ۸ سیلندر خورجینی با توان ۲۰۰ اسب‌بخار بود و از سال ۱۹۷۰ الی ۱۹۷۶ میلادی به تعداد محدود تولید شد. طراحی بدنه این اتومبیل زیبا نیز مانند بسیاری دیگری از آلفارومئوهای دهه‌های ۵۰،۶۰ و ۷۰ میلادی، کاری از سوی موسسه برتونه بود.

در طی دهه ۷۰ میلادی این کمپانی با اعتصابات کارگری و غیبت‌ها و بی‌نظمی‌های بسیاری مواجه بود که همه این عوامل سبب زیان عمده مالی و کیفیت ساخت نامناسب محصولات آن گردید. از نظر طراحی نیز کمپانی دچار رکود و سکونی شده بود که ارائه مدل‌های نامناسبی همچون آلفا ۶، آلفا ۹۰ و حتی مدلی مانند آرنا، که با مشارکت نیسان تولید شده بود، مؤید این امر بود.

این وضع ناهنجار تا سال ۱۹۸۷ میلادی که فیات مالکیت این کمپانی را به عهده گرفت، همچنان ادامه داشت. از آن پس محصولاتی مانند آلفا ۳۳ (جانشین آلفا سود و معرفی شده در سال ۱۹۸۳) آلفا ۷۵ (جانشین جولیتا و آلفتا و معرفی شده در ۱۹۸۵) و اسپایدر و همچنین ۱۶۴ معرفی شدند.

شرح تمامی محصولات تولیدی بعدی آلفا از حوصله این متن خارج است و تنها می‌توان تیتروار به برخی از آن‌ها اشاره نمود. در مجموع در دهه ۹۰ میلادی، مدل‌هایی همچون ۱۴۵،۱۴۶ و ۱۵۵ و ۱۵۶ و ۱۶۶ و چند مدل دیگر از سوی این کمپانی معرفی شدند و در دهه اول قرن بیست و یکم نیز خودروهایی همچون BRERA، ۱۴۷ و ۱۵۹، GT و ۸C و ….. از طرف این کمپانی روانه بازارهای جهانی شدند. در حال حاضر هم کماکان این کمپانی تحت کنترل شرکت فیات/ کرایسلر قرار دارد و مجموع تولیدات آن نیز در سال ۲۰۱۲ میلادی معادل ۱۰۱,۰۰۰ دستگاه بوده است.