تاریخچهٔ پیکان، یار قدیمی ایرانیان (قسمت دوم)

در سال ۱۹۶۸ هیلمن تغییراتی را در هانتر ایجاد و آن‌را با عنوان هانتر MK2 عرضه نمود. در هانتر MK2 چراغ‌های جلو با نمونه‌های مستطیل شکل (همان خربزه‌ای) تعویض شدند، جلوپنجره تغییر کرد و پنل عقب نیز حذف شد؛ اما این تغییرات در مدل مینکس اعمال نشد و آن همچنان با همان چراغ‌های گرد عرضه می‌شد.

در سال ۱۹۷۰ هیلمن تصمیم گرفت آرو را فقط تحت نام هانتر و با سطح تجهیزات متفاوت عرضه کند؛ بنابراین تولید مینکس متوقف شد و مدلی ساده از هانتر بانام دولوکس یا DL به‌عنوان مدل ارزان‌قیمت هانتر با موتور ۱۴۹۶ جایگزین مینکس گردید. بدین ترتیب نام مینکس پس از ۳۸ سال کنار گذاشته شد. هانتر دولوکس همانند مینکس بدون تزئینات کرومی و با تجهیزات کمتر عرضه می‌شد.

سپس در این سال مدل‌های هانتر سوپر و هانتر GL با موتور ۱۷۲۵ به‌عنوان جایگزین هانتر معمولی معرفی شدند. این دو مدل که با تجهیزات بیشتری از مدل دولوکس تولید می‌شدند (همانند چراغ دنده‌عقب و تزئینات کرومی) بسیار شبیه به هم بودند و فقط تغییراتی جزئی نسبت به یکدیگر داشتند به‌طوری‌که مدل GL با برخورداری از تجهیزات بیشتری چون گرم‌کن شیشه عقب، جلوپنجره کرومی و قالپاق‌های بزرگ کمی لوکس‌تر از مدل سوپر بود. چراغ دنده‌عقب برای اولین بار در این سال بر روی هانتر نصب شد که در مدل سدان در زیر چراغ‌های عقب و در مدل استیشن در زیر سپر عقب قرارگرفته بودند.

مدلی دیگر نیز بانام هانتر GT در همین سال عرضه شد. این مدل که نمونه اسپرت هانتر محسوب می‌شد با رینگ‌های رواستایل (Ro Style همان رینگ‌هایی است که بر روی مدل‌های جوانان ایران نصب می‌شد)، نوشته GT روی جلوپنجره و گلگیر عقب، جلوپنجره مشکی (بدون خطوط کرومی) و موتور ۱۷۲۵ با ۹۴ اسب بخار قدرت عرضه می‌شد. در مدل GT زه‌های کرومی جانبی حذف‌شده بودند و بجای آن‌ها دو خط رنگی روی بدنه کشیده شده بود که رنگ این خطوط با توجه رنگ اتومبیل تغییر می‌کرد. بدین ترتیب در سال ۱۹۷۰ هانتر در چهار مدل DL، GL، GT و سوپر به بازار عرضه می‌شد و همه این مدل‌ها به‌جز GT، در نمونه استیشن هم تولید می‌شدند.

در سال ۱۹۷۲ هیلمن فیس‌لیفتی بر روی هانتر انجام داد و هانتر MK3 را عرضه نمود. در این فیس‌لیفت چراغ‌های جلوی هیلمن آونجر که مربع شکل بودند بر روی هانتر نصب شد، جلوپنجره تغییر نمود، داشبورد با نمونه‌ای کاملاً جدید تعویض شد (این داشبورد در ایران بانام داشبورد دوقلو معروف است) و قالپاق‌ها نیز تغییر کردند که البته این قالپاق‌های جدید فقط بر روی مدل GL نصب می‌شدند و سایر مدل‌ها همچنان با همان قالپاق‌های قدیمی عرضه می‌گردیدند.

در همین سال مدلی دیگر از هانتر بانام GLS بتولید رسید. این مدل نمونه‌ای اسپرت‌تر از مدل GT محسوب می‌شد که با چهار چراغ گرد در جلو، رینگ‌های رواستایل و جلوپنجرهٔ متفاوت بتولید می‌رسید؛ اما تغییر عمده در موتور GLS صورت گرفته بود چراکه هرچند GLS هم مجهز به همان موتور ۱۷۲۵ بود اما این موتور توسط شرکت هولبای تقویت و مجهز به دو کاربراتور وِبِر شده بود که با این تغییرات می‌توانست ۱۱۰ اسب بخار قدرت تولید کند. هانتر GLS که قوی‌ترین مدل هانتر محسوب می‌شد با این موتور به سرعت و شتاب بالایی دست میافت و با چهار چراغ گرد جلو، چهره‌ای کاملاً اسپرت را بنمایش می‌گذاشت. در وسط داشبورد مدل‌های GT و GLS، چهار نشانگر مدور نصب‌شده بود که چهره داشبورد آن‌ها را متفاوت از نمونه‌های معمولی می‌ساخت.

در سال ۱۹۷۴ بازهم فیس‌لیفت بر روی هیلمن اعمال و هانتر MK4 عرضه شد. در هانتر MK4 جلوپنجره تغییر نمود، سپرها تغییر کرده و پهن‌تر شدند، راهنماهای جلو به داخل سپر انتقال یافتند، پنلی فلزی و راه‌راه به قسمت عقب خودرو اضافه شد که چراغ‌های عقب را هم در برمی‌گرفت و چراغ‌های دنده‌عقب نیز به زیر سپر منتقل شدند. البته در مدل استیشن چراغ‌های دنده‌عقب به روی در صندوق بار انتقال یافتند. در مدل GT نیز رینگ‌های رواستایل با رینگ‌های دیگری جایگزین شده و خطوط رنگی جانبی هم حذف گردیدند. همانند سابق مدل DL به‌عنوان مدل پایه و با تجهیزات کمتر و مدل‌های GL و سوپر با تجهیزات بیشتری عرضه می‌شدند. همزمان با این فیس‌لیفت برای اولین بار هانتر مجهز به راهنماهای جانبی روی گلگیر جلو شد که البته فقط در مدل GL نصب می‌شدند.

در سال ۱۹۷۵ هیلمن مدلی تولید محدود از هانتر را بانام هانتر توپاز بتولید رساند. توپاز به‌عنوان مدلی لوکس و سفارشی فقط با رنگ برنزی متالیک و با سقف وینیلی، رادیو، تجهیزات و تزئینات کامل، رینگ‌های رواستایل، اووردرایو و تریم داخلی سفارشی عرضه می‌شد.

سرانجام در سال ۱۹۷۷ کرایسلر اروپا (مالک گروه روتس) به دلیل کاهش فروش محصولات خانواده آرو تصمیم گرفت عرضه آن توسط برندهای روتس را متوقف کرده و آن‌را صرفاً تحت برند کرایسلر و بانام هانتر بتولید برساند. بدین ترتیب در این سال تولید تمامی مدل‌های هیلمن هانتر (شامل DL، GL، GT، GLS و سوپر) و همچنین آروهای تولیدی دیگر برندها متوقف و کرایسلر هانتر جایگزین همه آن‌ها شد.

هامبر

هامبر آرو را فقط بانام سپتر (Sceptre) عرضه می‌کرد. این اتومبیل که به‌عنوان نسل سوم سپتر در سال ۱۹۶۷ به بازار آمد، لوکس‌ترین و گران‌ترین مدل خانواده آرو در انگلستان محسوب می‌شد. (هرچند نمونه‌های تولیدی برند سانبیم هم لوکس‌ترین بشمار می‌رفتند اما آن‌ها فقط برای بازارهای صادراتی تولید می‌شدند و هامبر سپتر لوکس‌ترین مدل آرو در انگلستان محسوب می‌شد) هامبر سپتر با چهار چراغ گرد، جلوپنجره و تزئینات کرومی، پنل طوسی‌رنگ عقب، قالپاق‌های لوکس، داشبورد چوبی و امکاناتی چون سقف وینیلی، چراغ‌های دنده‌عقب، راهنماهای جانبی روی گلگیر جلو، ستون فرمان قابل تنظیم، اووردرایو و گیربکس اتوماتیک ۳ سرعته بتولید می‌رسید. سپرها نیز در این مدل طول بیشتری در قسمت‌های جانبی داشته و بیشتر بر روی گلگیرها کشیده شده بودند. قسمت جلوی سپتر مشابه هانتر GLS بود با این تفاوت که جلوپنجره و قاب دور چراغ‌ها کرومی بودند تا با ماهیت لوکس سپتر هماهنگ باشند. این مدل مجهز به نمونه قوی‌تر موتور ۱۷۲۵ بود که با دو کاربراتور ۹۴ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. برخورداری از امکانات زیاد، ظاهری زیبا و لوکس، گیربکس اتوماتیک و موتور قدرتمند، هامبر سپتر را تبدیل به برترین عضو خانواده آرو کرده بود.

تنها تغییر ظاهری اعمال‌شده در سپتر در طول زمان تولیدش در سال ۱۹۷۴ و همزمان با عرضه هیلمن هانتر MK4 روی داد که سپرهای پهن هیلمن و پنل عقب بر روی سپتر نیز نصب شدند اما چراغ‌ها و جلوپنجره تغییری نکردند. حتی داشبورد سپتر نیز هیچ‌گاه تغییر نکرد و تا پایان تولید با همان داشبورد چوبی تولید می‌شد. مدل استیشن سپتر نیز در نمایشگاه اتومبیل ۱۹۷۴ لندن رونمایی شده که دارای تجهیزات، مشخصات و ظاهری مشابه مدل سدان بود. سپتر استیشن مجهز به برف‌پاک‌کن عقب نیز بود که در آن زمان در بین اتومبیل‌های استیشن انگلستان یک ویژگی بسیار نادر بشمار می‌رفت. تولید هامبر سپتر تا سال ۱۹۷۶ ادامه داشت تا اینکه در این سال طبق تصمیم کرایسلر مبنی بر توقف تولید آرو در تمامی برندهای روتس، تولید آن خاتمه یافت.

سینگر

سینگر هم مانند هیلمن، آرو را با دو نام ووگ (Vogue) و غزال (Gazelle) بتولید می‌رساند که ووگ نمونه‌ای لوکس و غزال مدلی ارزان‌قیمت محسوب می‌شد. هرچند هردو لوکس‌تر از مدل‌های تولیدی هیلمن بودند. البته همان‌طور که اشاره شد سینگر از این نام‌ها قبلاً استفاده کرده بود و آرو را به‌عنوان نسل پنجم این دو نام عرضه نمود. ووگ در سال ۱۹۶۶ بتولید رسید و غزال یک سال بعد عرضه شد. هردوی این مدل‌ها با ظاهری یکسان و با چراغ‌های مستطیلی (خربزه‌ای)، جلوپنجره خاص سینگر، قالپاق‌هایی مشابه هیلمن هانتر، داشبورد چوبی و بدون پنل عقب تولید می‌شدند و تفاوت آن‌ها فقط در سطح تجهیزات و موتور بود به‌طوری‌که غزال با موتور ۱۴۹۶ و تجهیزات کمتر و ووگ با موتور ۱۷۲۵ و امکانات و تزئینات کرومی بیشتر و به‌عنوان مدلی لوکس و نسبتاً گران‌قیمت بتولید می‌رسید.

درواقع سینگر ووگ مدلی میانی در خانواده آرو محسوب می‌شد؛ یعنی لوکس‌تر و گران‌تر از هیلمن هانتر و ارزان‌تر از هامبر سپتر. چراغ‌های جلوی سینگر ووگ و غزال همان چراغ‌های مستطیلی هیلمن هانتر MK2 بودند و فقط جلوپنجره آن‌ها متفاوت با هانتر بود. در آوریل سال ۱۹۶۷ و همزمان با هیلمن، نمونه استیشن ووگ نیز عرضه شد درحالی‌که غزال فقط به‌صورت سدان تولید می‌شد. سینگر ووگ همانند هامبر سپتر با گیربکس ۳ سرعته اتوماتیک هم بتولید رسید. هرچند که گیربکس اتوماتیک در ووگ برخلاف سپتر آپشنی سفارشی بشمار می‌رفت (گیربکس اتوماتیک فقط در مدل‌هایی که به موتور ۱۷۲۵ مجهز بودند قابل سفارش بود). در سال ۱۹۷۰ کرایسلر تصمیم به کنار گذاشتن برند سینگر گرفت و به همین دلیل تولید مدل‌های ووگ و غزال هم متوقف و برند سینگر برای همیشه تعطیل شد.

ادامه دارد…