نگاهی به سیر تکاملی فولکس‌واگن تایپ 2

بله فولکس‌واگن تایپ ۲ با نام های زیادی شناخته می‌شود. شما می‌توانید این خودرو را به‌صورت رسمی ترانسپورتر بنامید زیرا مأموریت اصلی آن حمل گروهی از افراد است. به‌صورت غیررسمی نیز این خودرو را به‌صورت ساده اتوبوس یا مینی باس می‌نامند. به‌هرحال تایپ ۲ سال‌های سال است که به یک نماد برای نسل‌های مختلف تبدیل شده و درعین‌حال محصولی بسیار منعطف برای عصر مدرن کنونی است.

نسل اول T1 خودرویی ارزان‌قیمت و با مهندسی ساده بود اما این خودرو هم‌اکنون به محصولی بسیار گران‌بها تبدیل شده و اگر بتوانید نسخه‌های دارای ۲۳ پنجره از آن را بیابید باید خود را آماده پرداخت مبلغی شش‌رقمی بکنید. البته تایپ ۲ دارای انواع ون پانلی برای حمل وسایل، نسخه کمپر ون و حتی پیکاپ نیز بوده است.

قطعاً از زمان تولید تایپ ۲ هوا خنک و پیشرانه عقب چیزهای زیادی تغییر کرده است. ما در ادامه سیر تکاملی این خودرو را که از سال ۱۹۵۰ شروع می‌شود ذکر خواهیم کرد. هفتمین نسل ترانسپورتر نیز به زودی معرفی خواهد شد اما پیش از آن نگاهی می‌کنیم به شش نسل تایپ ۲. با ما همراه باشید.

• فولکس‌واگن T1 (سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۷)

این افسانه در سال ۱۹۵۰ شروع شد هرچند حدس می‌زنیم همه با محبوبیت T1 آشنا هستند. پیشرانه ۴ سیلندر ۱.۱ لیتری این خودرو در عقب قرار گرفته و هوا خنک بود. پیشرانه یاد شده تنها ۲۴ اسب بخار قدرت داشت اما در سال‌های پایانی تولید از پیشرانه ۱.۵ لیتری ۵۴ اسبی در آن استفاده شد. تولید T1 در آلمان در سال ۱۹۶۷ پایان یافت اما تولید آن در برزیل با اندکی تغییر تا سال ۱۹۹۶ ادامه داشت.

• فولکس‌واگن T2 (سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۹)

فرمول پایه T1 همچنان در نسل دوم نیز حفظ شده بود. شیشه جلوی جدا شده جایگزین طراحی تکی شده و این اتوبوس اندکی از نظر فضای کابین و وزن رشد کرده بود. البته هنوز هم با خودرویی کوچک و دوست‌داشتنی روبرو بودیم که در هفت نوع بدنه مختلف از اتوبوس گرفته تا ون و پیکاپ تولید می‌شد. پیشرانه هوا خنک در عقب همچنان وجود داشت و در نهایت به نیروگاه کوچک ۲ لیتری ۷۰ اسب بخاری تبدیل شد. تولید مدل‌های اروپایی و آمریکایی T2 در سال ۱۹۷۹ خاتمه یافت اما تولید آن در برخی بازارهای دیگر با انجام برخی اصلاحات تا اوایل دهه ۹۰ میلادی ادامه داشت. آخرین محصول پیشرانه عقب و هوا خنک فولکس‌واگن از نوع T2c بود که سال ۲۰۰۵ در سال برزیل تولید شد.

• فولکس‌واگن T3 (سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۲)

خطوط شکسته جزو ویژگی‌های اصلی سومین نسل تایپ ۲ بودند. این خودرو از نظر ابعاد کمی بزرگ‌تر شده بود اما همچنان طراحی پیشرانه عقب و فرم‌های بدنه ون و پیکاپ را حفظ کرده بود. البته دیگر خبری از پیشرانه هوا خنک نبود و در سال ۱۹۸۳ بود که نمونه‌های آب‌خنک از راه رسیدند. T3 همچنان دارای ویژگی‌های لوکسی همچون فرمان هیدرولیک و کولر بود. تولید T3 در آفریقای جنوبی تا سال ۲۰۰۲ ادامه داشت اما این نسل از تایپ ۲ نشان دهنده پایان تولید اتوبوس پیشرانه عقب فولکس بود.

• فولکس‌واگن T4 (سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۳)

T4 پیش از آنکه آخرین نمونه T3 در سال ۱۹۹۰ خط تولید خود در آلمان را ترک کند تولید شد و خودرویی پیشرانه جلو با طراحی مینی ون مانند بود. ما به این خاطر از عبارت مینی ون مانند استفاده کردیم چون که ژرمن‌ها هنوز هم نسخه پیکاپ مانند آن را به همراه نسخه‌های ون مسافری و باری عرضه می‌کردند. نسخه‌های کمپر نیز در دسترس بودند و اگرچه استفاده از طراحی پیشرانه وسط باعث حذف کاراکتر اصلی تایپ ۲ شده بود اما پیشرانه ۲.۸ لیتری ۲۰۱ اسبی آن حرف‌های زیادی برای گفتن داشت.

• فولکس‌واگن T5 (سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۵)

پنجمین نسل این خودرو دیگر ونی کوچک و کم‌رمق نبود زیرا T5 به خودرویی میان سایز تبدیل شده بود. مالیات‌های زیاد باعث شدند این خودرو دیگر به آمریکا صادر نشود و خب فروش بالایی هم در این بازار وجود نداشت. T5 پیشرانه جلو به‌صورت دیفرانسیل جلو یا چهار چرخ محرک در دسترس بود و پیشرانه‌های بنزینی و دیزلی متنوعی برای آن در دسترس بود. نسخه کمپر این خودرو علیرغم اینکه در آمریکا عرضه نشد اما با نام کالیفرنیا در دسترس بود. ون‌های سواری و باری و نسخه پیکاپ T5 هنوز هم قابل خریداری بودند.

• فولکس‌واگن T6 (سال‌های ۲۰۱۵ تاکنون)

نسل فعلی تایپ ۲ همچنان از زیرساخت T5 استفاده می‌کند اما با طراحی دگرگون شده‌ای معرفی شده است. اگرچه این خودرو نسبت به ریشه‌های اولیه خود تغییرات بسیار زیادی داشته اما هنوز هم ماهیت منعطف خودش را حفظ کرده است. خریداران می‌توانند T6 را به‌صورت ون پانلی، ون مسافری، کمپر، پیکاپ و یا شاسی خالی خریداری کنند. T6 به‌صورت دیفرانسیل جلو یا چهار چرخ محرک در دسترس بوده و نیروبخش آن پیشرانه‌های بنزینی یا دیزلی ۲ لیتری است.