متفرقه

خودروسازی را به بخش خصوصی ناکارآمد واگذار نکنیم

سام کاویانی: این روزها در برخی از محافل مطبوعاتی و در میان بعضی از افراد جامعه، صحبت‌هایی از این دست بسیار شنیده می‌شود، صحبت‌هایی همانند: اگر واحدهای دولتی خودروسازی‌مان را به بخش صددرصد خصوصی و غیردولتی واگذار کنیم، در آنی و یک شبه این واحدها متحول شده و با برترین‌های جهان به رقابت بر خواهند خواست! اما مشاهدات دیداری و سیر واقعی رویدادها در بخش خصوصی، سیگنال‌های متفاوتی را به ذهن هر بیننده‌ای می‌فرستد، سیگنال‌هایی که چه بسی ممکن است با پیش‌داوری‌های مرسوم چندان سازگار نباشند.

saipa-corp
با یک مثال واقعی بحث را آغاز می‌کنم. بنده به دلیل شرایط کاری همواره رفت‌وآمدهایی به شهرک‌های صنعتی و مجموعه‌های مختلف خصوصی در تهران و شمال کشور داشته‌ام. در لابه‌لای این دیدوبازدیدها، آنچه بیش‌ازپیش توجه آدمی را به خود جلب می‌کرد، نبود «شور و اشتیاق»، «تحرک کاری مثبت» و نیز «روحیه صنعتی» در برخی از این دست از واحدها بود، توگویی وارد یک سری از سوله‌های متروکه شدید که رکود، رخوت، سستی و بی‌نظمی از سر و روی‌شان می‌بارد. ممکن است خواننده با خود بگوید که رکود چند سال اخیر این واحدها را به این حال‌وروز انداخته است. این سخن به‌جای خود درست، اما اگر رکود وجود دارد پس چرا صاحبان و مدیران این واحدهای تولیدی از مصارف شخصی خود نکاسته و کماکان به‌مانند دوران رونق رفتار می‌کنند؟ در واقع شاید موضوع چندان ربطی به رکود نداشته و مشکل ریشه‌دارتر از این حرف‌ها باشد. بی‌تردید سلوک و ذهنیت صاحبان این واحدها نیز در تشدید وخامت این اوضاع بی‌تأثیر نیست.
شاید این سخن بسی کودکانه به نظر آید، ولی علیرغم آه و ناله‌های جان‌سوز مالکان این واحدهای صنعتی به‌اصطلاح خصوصی، بیشتر آنها و ازجمله نزدیکانشان، از خودروهای گران‌قیمتی ازجمله لکسس، کیا و هیوندای و… برای تردد روزانه خود بهره می‌بردند! این خیلی جالب است که کارفرما و یا صاحب یک بنگاه تولیدی کوچک یا متوسطی، حق‌وحقوق کارکنانش را ماه‌ها به تعویق انداخته و با معضلاتی همچون فرسودگی شدید ماشین‌آلات و بدهی سنگین به وام‌دهندگان ریزودرشت دست به گریبان است، ولی حاضر نیست ذره‌ای از تجملات و مصارف شخصی خود و بستگانش کاسته و یا لااقل در این شرایط رکود و کسادی از خودروی ارزان‌تری جهت تردد روزمره‌اش استفاده کند. چه بسا که ممکن است فروش همان خودروی گران‌قیمت بخشی از هزینه‌های آن واحد تولیدی را پوشش دهد. آیا به نظر شما چنین فردی که حتی حاضر نیست ذره‌ای از راحتی خود کوتاه بیاید را می‌توان مصداق یک صنعتگر واقعی و دلسوز دانست؟ قضاوت در این مورد با خود شما خوانندگان عزیز است.

cartoon
نکته مهم‌تری که در برخی از این واحدهای تولیدی به‌اصطلاح خصوصی به چشم می‌خورد مدیریت فوق‌العاده ضعیف و در عین حال، وجود بی‌نظمی مشهود و فراگیر در اداره امور داخلی آنهاست. به‌خوبی می‌دانیم که امروزه نظم و دیسیپلین کاری حرف اول را در هر سازمان تولیدی موفقی در سرتاسر دنیا می‌زند، ولی برخلاف آنچه عامه مردم فکر می‌کنند وضعیت نظم و نحوه اعمال آن در غالب شرکت‌های خصوصی به‌مراتب بدتر از آن چیزی است که درمجموعه‌های دولتی مشاهده می‌شود. لااقل در شرکت‌های دولتی، ما با یک نظم ولو ظاهری مواجه‌ایم که در بیشتر شرکت‌های خصوصی حتی این میزان از نظم هم غایب است. در بیشتر صنایع خصوصی ما، نه تنها از رضایت شغلی کمتر اثری دیده می‌شود، بلکه بی‌انگیزگی و بی‌حالی کارکنان این واحدها در همان نخستین برخورد کاملاً به چشم می‌آید. اغلب امور جاری و روزمره به نحوی آشفته و به قول معروف شیر تو شیر اداره می‌شود، فردی را می‌بینی که در یک زمان مشغول کار در خط تولید است و ساعتی بعد مشغول نظافت محوطه و اندکی بعد هم در حال نقد کردن چک‌های جناب رئیس در بانک! در گوشه و کنار کارخانه، محصولات تولیدی به وضع بدی روی هم تلنبار شده و حتی نظافت ظاهری دفاتر مدیریت هم به‌درستی رعایت نمی‌شود چه برسد به جاهای دیگر. در کل، چنین شیوه‌ای از مدیریت را بیشتر می‌توان «مدیر نمایی» نامید تا مدیریت. مدیرانی که حتی از استقرار یک نظم متعارف و نرمال هم در زیرمجموعه‌های تولیدی خود عاجز و ناتوان هستند و در بیشتر مواقع، تنها با دادوفریاد و حتی در مواردی با فحاشی! کارشان را از پیش می‌برند.

cartoon-03
از دیدگاه تعدادی از مدیران و کارآفرینان فعلی واحدهای خصوصی کشورمان، هر فرد تازه‌واردی – جهت استخدام – به‌رغم سواد، مهارت، تجربه و صلاحیت فنی چند ساله خود یک کارگر ساده فرض می‌شود و از این لحاظ، هیچ تفاوتی میان فرد ماهر و غیر ماهر وجود ندارد. امری که در تاریخ این مرز و بوم کمتر دیده شده و همواره و در همه حال رتبه و گرید شغلی اشخاص تا حدودی رعایت می‌شد، ولی در این چند سال اخیر و در نزد بیشتر صاحبان صنایع خصوصی کشورمان، همه کارگر ساده هستند به‌جز نزدیکان جناب مدیر!
نکته جالب اینجاست که اکثریت جامعه فکر می‌کند که در صنایع خصوصی‌مان شایسته‌سالاری آهنینی حاکم است، درحالی‌که مشاهدات میدانی نشان می‌دهد توجه به مقوله شایسته‌سالاری در این واحدها هم کمرنگ است و در اینجا هم فامیل‌سالاری و آشناسالاری حرف اول را درزمینهٔ استخدام و فرصت‌های شغلی و حتی حقوق دریافتی می‌زند و از این لحاظ وضع حتی به‌مراتب وخیم‌تر از واحدهای دولتی‌مان است. باز صد رحمت به واحدهای دولتی!
البته این سخن بدان معنا آن نیست که این واحدها موظف‌اند هر شخص تحصیل‌کرده ولو بی‌تجربه‌ای را فوراً استخدام کنند، زیرا خود بهتر می‌دانیم که بسیاری از تحصیل‌کردگان ما از لحاظ سواد و تجربه در بهترین حالت چیزی در حد «کمی بالای صفر» هستند و واقعاً هیچ‌گونه کار عملی مفیدی را در دوران تحصیل خود انجام نداده و از مهارت فنی، رایانه‌ای درخوری هم برخوردار نیستند. اغلب آنها در طی دوران تحصیل، به دنبال امور غیردرسی و تفریحی خود بوده‌اند و با وضع آشفته و نابسامانی که در بیشتر دانشگاه‌های ما حاکم است توانسته‌اند به ضرب پول و پارتی و… مدرکی را برای خود تدارک ببینند. بی‌شک سپردن کارهای مهم در یک واحد تولیدی به دست چنین افرادی، چیزی کمتر از خودکشی نیست!

car cartoon
نظر دیگری که عموم مردم ما درباره بخش خصوصی دارند این است که بخش خصوصی فعلی کشور طرفدار بازاری کاملاً آزاد و رقابتی است. این مطلب هم از همان قسم قصه و افسانه‌هایی است که از بس تکرار شده واقعی به نظر می‌آید. رک و پوست‌کنده بگویم، اکثریت واحدهای خصوصی داخل کشور -البته به‌جز تعدادی معدودی از آنها – با آن مدیریت ضعیف و غیرعلمی خود، سازمان‌دهی بسیار نامناسب عوامل تولید و بهره‌وری فوق‌العاده پایین نه تنها طرفدار رقابت نیستند، بلکه حتی از بخش دولتی ما نیز به‌مراتب انحصارطلب‌ترند! غایت آمال و اهداف این طایفه از بخش خصوصی، بستن مرزهای کشور به روی ورود هر نوع کالای مشابه ای و نبود هیچ نوع رقیبی در بازار است؛ و در عین حال، رفع هرگونه نظارت معنی‌داری از طرف دولت و یا رسانه‌ها بر روی کیفیت و استاندارد کالاهای تولیدی‌شان است. اکثریت آنها، نه تنها مثل همتایان ژاپنی، کره‌ای و یا حتی چینی و… خود به دنبال ارتقاء کیفیت و بالا بردن استاندارد کالاهای تولیدی خود نیستند، بلکه موفقیت را تنها در فروش فله‌ای محصولات کم کیفیت خود در بازار داخلی می‌بینند، محصولاتی که گاهی با سودهای بسیار بالایی به خریداران وطنی فروخته می‌شوند. به‌عنوان مثال تنها کافی است که بهای یک مبل راحتی ساخت کشورمان را با نمونه خارجی آن مقایسه کنیم تا به آن میزان اجحافی که از طرف سازنده خصوصی به مصرف‌کننده نوعی وارد می‌شود بیشتر پی ببریم، تازه کیفیت و دوخت آن مبل خارجی در اکثر موارد بهتر از نمونه داخلی است. در دیگر محصولاتی هم که توسط بخش خصوصی‌مان تولید می‌شود نیز کمابیش چنین وضعی را شاهدیم.

saipa
بی‌تردید اگر صنایع خصوصی ما در عمل به کیفیت و بسته‌بندی کالاهای تولیدی خود اهتمام می‌ورزید نه تنها از حجم قاچاق کالاهای وارداتی به میزان زیادی کاسته می‌شد بلکه کمتر کسی برای خرید کالاهای پیش‌پاافتاده‌ای مثل پارچه، البسه، کفش و…به دنبال مشابه خارجی آن بود (در اینجا دوباره متذکر می‌شوم که تمامی متصدیان بخش خصوصی ما به این‌گونه نیستند ولی متأسفانه جو غالب در بخش خصوصی ما محرک و مشوق توسعه پایدار نیست).

معمولاً وقتی صحبت از کارآفرینان موفق بخش خصوصی می‌شود، ذهن بیشتر هم‌وطنان ما به سمت صنعتگران ژاپنی و کره‌ای و… معطوف می‌شود و خیلی از افراد هم بدون مطالعه کافی و تحت تأثیر جو و فضا، سریعاً صاحبان و مدیران صنایع خصوصی کشورمان را با این افراد شبیه‌سازی می‌کنند که البته به‌خوبی شاهدیم که این تفکر در دنیای واقعی چندان مصداقی ندارد. اگر خوب سرگذشت برخی از کارآفرینان بخش خصوصی ژاپن مثل هوندا، تویودا و… را مطالعه کنیم می‌بینیم که آنها واقعاً عاشق کار و حرفه خود بودند، آنها تمامی هم‌وغم خود را صرف بهبود و پیشرفت محصولات خود نموده و حتی شب‌ها هم در محل کار خود می‌خوابیدند، این دسته از افراد نه در حرف، بلکه در عمل سخت وطن‌پرست بودند و تمام فکر و ذکر آنها کسب افتخار و صادرات هر چه برای کشور محل اقامت خود و بسط رفاه هم‌وطنانشان بود. بیشتر آنها در آغاز با اداره یک واحد کوچک و یا یک کارگاه چند نفره کار خود را آغاز نمودند و با پیشرفت پله‌پله توانستند حیطه کاری خود را در ابعاد شگفت‌انگیزی گسترش داده و بازارهای جهانی را یکی پس از دیگری فتح نمایند.

206-ikco
خلاصه کلام و بی حاشیه باید گفت که بخشی از واحدهای خصوصی صنعتی ما چه با چند پرسنل استخدامی و چه با چند صد پرسنل، به لحاظ مدیریت، سازمان‌دهی، کارآمدی و… لااقل صدسال از بخش دولتی ما عقب‌مانده‌ترند، تازه رقم صد سال در خوش‌بینانه‌ترین حالت خود بوده وگرنه ممکن است در عمل از این عدد هم فراتر رود! درمجموع، به‌غیراز تعدادی از صاحبان و مدیران بخش خصوصی که واقعاً و قلباً عاشق کار و حرفه خود هستند، برای باقی صاحبان و مدیران صنایع خصوصی، آن چیزی که واقعاً مهم است تنها و تنها منافع شخصی و کسب فوری سودی بادآورده و بی‌دردسر است. این دسته از افراد نه از مدیریت نوین و علمی بهره‌ای برده‌اند و نه برای تجربه و مهارت افراد ارج‌وقربی قائل‌اند و نه با صنعت مدرن سر آشتی دارند و در عین حال، خیلی کم به مقوله‌ای مثل «صادرات» فکر می‌کنند، چون خوب می‌دانند که رقابت با دیگر سازندگان دنیا فوق‌العاده سخت و نفس‌گیر هست و این امری نیست که با گروه خونی آنها بخواند! آنها بازاری انحصاری و بسته با سودهای چند صددرصدی را بر بازاری رقابتی با سودهای چند درصدی ترجیح می‌دهند. تازه ورود به بازارهای خارجی نیاز به یادگیری علوم جدید، ارتقاء مستمر کیفیت، اعمال شیوه‌های نوین بازاریابی و …دارد که اصلاً برای این دسته از افراد جالب و خوشایند نیست! غایت آمال و اهداف آنها اخذ وام‌های چند میلیاردی کم‌بهره از دولت و خرج آنها در مصرف نامربوط و یا امور دلالی است. البته برای خالی نبودن عریضه بخشی از این پول‌ها را خرج واحدهای تولیدی‌شان می‌کنند ولی در نهایت، راحت‌طلبی، دلال مسلکی و تجمل‌پرستی‌شان مانع از آن می‌شود که تحول مثبتی در واحدهای تحت نظرشان رخ داده و مثلاً به واحدهای صادراتی بدل شوند. وضعیت اسفبار صادرات صنایع خصوصی کشورمان در قیاس با دیگر کشورهای در حال توسعه‌ای مثل هند، مالزی، ترکیه و…خود گواهی است بر اداره بسیار نامطلوب این واحدهای صنعتی به‌اصطلاح خصوصی.

ikco-rroduction
برخی از افراد، مدیریت حاکم بر بخش خصوصی‌مان را سنتی می‌دانند در حالی که به نظر بنده اینها حتی سنتی هم نیستند. سنت ما به نظم، مهارت و کارآمدی ارج می‌نهد و تجمل‌گرایی، لذت طلبی و ریخت پاش را سخت خوار می‌شمارد و زحمت و ریاضت کشی در کار را همواره تحسین می‌کند، در حالی که در بیشتر واحدهای خصوصی کشورمان و نزد صاحبان آنها چنین صفاتی را بسیار کم می‌بینیم و یا اصلاً نمی‌بینیم!

حال اگر روز و روزگاری، واحدهای خودروسازی عریض و طویل ما به چنین بخش‌های ناکارآمدی واگذار شود وضع خودروسازی ما از آنی که امروز هست به‌مراتب بحرانی‌تر می‌شود. همین نظارت نیم‌بند دولت هم بر صنایع خودروسازی‌مان از بین می‌رود و خودروها با کیفیت به‌مراتب پایین‌تری به دست مشتریان داخلی می‌رسد؛ و با روحیه سودجویی مفرطی که در برخی صاحبان بخش خصوصی‌مان سراغ داریم، کار ممکن است حتی به انحصار، احتکار و تبانی گروهی برای افزایش چند برابری نرخ خودروها نیز بیانجامد. البته اگر تا آن زمان مجموعه‌های خودروسازی ما بتواند از دست افرادی با چنین طرز فکری جان سالم به در برده و مثلاً زمین‌هایش در جاده مخصوص تفکیک و برای ساخت آپارتمان و پاساژ به فروش نرسد! آن وقت است که باید چراغ به دست دنبال مدیران لایقی بگردیم تا بلکه ما را از چنان وضع مفروضی رهایی بخشند.

bahman
در خاتمه، مراد از این متن، تخطئه بخش خصوصی در کلیت آن نیست، بلکه نگاهی عمیق‌تر به واقعیات و مناسبات درونی این بخش در ایران امروز است. واقعیات و مناسباتی که کمتر با رویه‌های موجود در جهان صنعتی و مدرن همخوانی دارد و اصلاً گاهی آدمی متحیر می‌ماند که این شیوه از مدیریت را چه بنامد!

میانگین امتیازات ۵ از ۵
از مجموع ۱ رای

مطالب مشابه

‫۲۶ دیدگاه‌ها

  1. مهدی

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (14 ديدگاه)

    عالی عالی عالی اقای کاویانی
    من همش تواین فکر بودم چرا شرکت پدر م به این حال و روز افتاده مقاله رو که میخوندم کل این کارها مثل فیلم از جلوی چشمم میگذشت

    موافقم 0
    مخالفم 0
    1. محمد

      ۵ شهریور ۱۳۹۵
      سوابق: (1488 ديدگاه)

      خواستی بگی پدرم کارخونه داره من پدرم یه کارمنده بازنشتس کاری هم نداره که ادامه بدم فقط خودمم برای جبران این ضعف هم در حد عالی درس خوندم اما الان نه جایی استخدامم میکنن نه سرمایه ای دارم که کار تولیدی راه بندازم اینجا فقط میتونی امروز شکمت رو سیر کنی واقعا نمیدونی فردا چی پیش میاد

      موافقم 0
      مخالفم 0
      1. Sina

        ۵ شهریور ۱۳۹۵
        سوابق: (809 ديدگاه)

        والله من که متنو کامل نخوندم ولی از همون تیترش برات بگم که بعید میدونم دولت بیاد از همچین لقمه چربو نرمی که یه جنس بنجل رو به 4برابر قیمت تمام شدش میشه به مشتری که چاره ای هم نداره بده؛ دست بکشه والله بعد از این همه سال ندیدیم حتی یک قدم یه کار کوچیک جایی که به نفع مردم بیچاره باشه کرده باشن
        حالا اگرم بخش خوردرو سازی رو بده مطمعنا از خودشونه حالا نوبت این جدیدست که حسابی بخوره بازم همون آشو همون کاسه
        احیانن احیانن هروقت دید که دیگه براش سودی نداره میدتش به یه بخش خصوصی و چون دیگه بخور بخور خودرو برا خودش نیست نسبت بهش بی تفاوت میشه آقایون کله گنده هم میزنن تو کار وارداتو همه تعرفه هاهم به نفع خودشون بر میدارن یه چهارتا تبلیغ و قمپز الکی که در راستای رفاه حال مردم و…این چرتو پرتا
        دیگه طرف خصوصی میمونه و یه کارخونه ورشکسته
        والله

        موافقم 0
        مخالفم 0
      2. آرش

        ۶ شهریور ۱۳۹۵
        سوابق: (16 ديدگاه)

        شما میتونی شکمتو کامل سیر کنی ؟
        خوش بحالت خیلیا رو میشناسم آرزوشون سیر کردن شکمشونه …

        موافقم 0
        مخالفم 0
    2. Parker

      ۵ شهریور ۱۳۹۵
      سوابق: (11564 ديدگاه)

      ایرانخودرو که وضعش خوبه!

      موافقم 0
      مخالفم 0
      1. محمد زمانلو

        ۵ شهریور ۱۳۹۵
        سوابق: (129 ديدگاه)

        ببخشید آقای پارکر از چه نظر ؟
        اگه منظورتون سود فروش و چاپیدن جیب ملت دادن جنس بی کیفیت به دست مصرف کننده باشه که صد البته درسته و همه هم اینو می دونن ولی اگه یه چیز دیگه هست خب بگو ما هم بدونیم؟!

        موافقم 0
        مخالفم 0
        1. Parker/Mercedes/The Best or Nothing

          ۵ شهریور ۱۳۹۵
          سوابق: (11564 ديدگاه)

          دوست عزیز منظورم همون چاپیدنه.

          موافقم 0
          مخالفم 0
        2. uss zumwalt DDG-1000

          ۶ شهریور ۱۳۹۵
          سوابق: (4433 ديدگاه)

          به نظر من منظورش دقیقا همین بود که شما گفتی

          موافقم 0
          مخالفم 0
        3. Parker

          ۶ شهریور ۱۳۹۵
          سوابق: (11564 ديدگاه)

          دوست عزیز آقای زمانلوی گل منظورم همون چاپیدنه دیگه.

          موافقم 0
          مخالفم 0
  2. علیرضا

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (752 ديدگاه)

    ببینید وقتی بازار به طور کامل به بخش خصوصی سپرده بشه دیگه دولت سهمی در سود نداره و به وظیفش که ایجاد بازار رقابتیه عمل میکنه حالا در نتیجه اون واحد های خصوصی که بی مدیریت و…هستن از دور رقابت خارج میشن و واحد های با مدیریت و نظم میمونن و باز هنگامی که سرمایه گذار جدیدی بخواد در حرفه مورد نظر سرمایه گذاری کنه میبینه که برای بقا نیاز به مدیریت صحیح و منظم داره و از افراد و مدیران ومهندسین با تجربه و باسواد استفاده میکنه واگر شرکتی قدر نیروهاش رو ندونه یه شرکت دیگه اونا رو از چنگش در میاره البته تمامی موارد فوق به شرطیه که خصوصی سازی به شکل واقعی اتفاق بیفته و دولت به وظایف خودش عمل کنه

    موافقم 0
    مخالفم 0
  3. حميد

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (1724 ديدگاه)

    شرکت های ریسندگیً یکبار این چنین شد هم اونها ورشکست شدنند

    موافقم 0
    مخالفم 0
  4. الف.ی

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (1632 ديدگاه)

    البته پدال اونطوری که ما تو این مملکت داریم می بینیم هر چیزی که به بخش خصوصی واگذار میشه ، وضعیتش بهتر از زمانیه که دست دولت بود.

    موافقم 0
    مخالفم 0
    1. hamid3x

      ۶ شهریور ۱۳۹۵
      سوابق: (395 ديدگاه)

      داداش قدیمترین و اولین شهرک صنعتی کشور که توسط کشور اشغالگر ق د س طراحی و ساخته شده بود و بزرگترین صنایع کشور درش بودن بخاطر همین خصوصی سازی خیلی از شرکتاش نابود شد،نه سودی رفت تو جیب دولت نه چیری جز خرابی و تعطیلی واحدهای بزرگ برای شهر صنعتی باقی موند،تو ایران یک کار بزرگ اقتصادی صنعتی درست انجام نشده،تو این مقاله هم یک هشداربود تا دوباره بحران خصوصی سازی تکرار نشه،

      موافقم 0
      مخالفم 0
  5. Ali.usa

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (335 ديدگاه)

    من موندم اگه چین نبود ما باید چه میکردیم

    موافقم 0
    مخالفم 0
  6. <<<<<

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (384 ديدگاه)

    تا حد زیادی با این مقاله مخالفم . دلیل هم دارم:
    1. با وجود شرکتهای پرنفوذ دولتی مونتاژکار، شرکت های خصوصی جدا از رانت عملا میدانی حتی برای عرضه تکنولوژی دهه های قبل کشورهای پیشرفته ندارند چه رسد به عرضه نوآوری های خودشان (مثال : مهندس آریان سازنده اولین خودروی پلاگین هیبرید )

    2. نباید خودروساز یا بطور کلی صنعت شبه دولتی را با خصوصی اشتباه گرفت کما اینکه دوخودروساز عمده کشور را نیز که درصد ناچیزی از سهامشان در بورس معامله می شود میتوان خصوصی قلمداد کرد. در حالی که بر همگان روشن است که این موضوع تنها بازی با جملات است.

    3. صنعت خصوصی در محیطی می تواند موفق باشد که انحصار در آن وجود نداشته و قوانین نیز حامی او باشند نه دست و پاگیرش.

    و …
    در پایان لازم به ذکر است که در کشور ما نه تنها بخش صنعت بلکه اقتصادمان یکی از بزرگترین اقتصادهای دولتی در دنیاست و به کار گیری واژه خصوصی در معنای واقعی خود، بیشتر به مثابه یک شوخی تلخ است.

    موافقم 0
    مخالفم 0
    1. علی آقا

      ۵ شهریور ۱۳۹۵
      سوابق: (572 ديدگاه)

      من با یک بخش از صحبت شما مخالفم و آن نام بردن از شخصی به نام مهندس آریان بعنوان نوآور است.
      ببینید به این اشخاص در اصطلاح نوابیغ میگویند. کسانی که بدون دانش کافی و تجربه و با استفاده از روابط، و سؤ استفاده از ناآگاهی مردم و با به کار بردن اصطلاحات علمی و شبه علمی دهن پر کن خود را نابغه معرفی میکنند. کم نیستند هموطنانی که ادعای اختراع موتوری بدون نیاز به سوخت دارند!!! یا اختراع کولری بن مصرف نصف برق و سرمایش چند برابری و یا… همه آنها را اگر بررسی کنید خواهید دید کلاهبردارند.
      خلاصه اینکه هر کسی ادعا کرد خودروی هیبرید ساخته و مسئولان داخلی به او توجه نکرده اند لزوما مخترع مظلوم نیست.
      در مورد نوابیغ سرچ کنید خیلی جالب است.

      موافقم 0
      مخالفم 0
  7. مجید

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (681 ديدگاه)

    به نظر من این قضیه یه مثلث که راس هاش مردم و صنعتگر و بازار هستند که هر سه تا معیوب هستند هم تولید کننده ساز خودشو میزنه و هم بازار به لطف قوانین نانوشته و نامرئی کار خودشو میکنه و هم مصرف کننده هست که با این شرایط کنار میاد و هر وقت هم جون به لبش میاد یه مدت اعتراض میکنه و بعد بیخیال میشه( مثل همین کمپین خودرو که خیلی ها شرکت کردندو بعد با خرید همون محصولات از رده خارج به بقیه خیانت کردن)

    موافقم 0
    مخالفم 0
  8. Parker

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (11564 ديدگاه)

    خدا نکنه این اتفاق بیافته.

    موافقم 0
    مخالفم 0
  9. علی آقا

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (572 ديدگاه)

    من فکر کنم نویسنده دچار سؤ تفاهم شده. کسی معتقد نیست مدیران خصوصی ایران خیلی قدرتمندند و یا اهل کار و بیزار از تجمل هستند. بلکه با خصوصی شدن صنایع مطمئنا بازار ما توسط دولت به سمت آزاد شدن پیش خواهد رفت و در نتیجه بخش خصوصی ما دو راه پیش رو خواهد داشت: یا نابودی و یا پرهیز تجمل و حرکت به سمت مدیریت علمی و قوی. و در هر دو حالت منفعت آن در کل برای مصرف کننده خواهد بود.

    موافقم 0
    مخالفم 0
  10. mgh321

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (36 ديدگاه)

    باید سهم خودرو ی خصوصی بشتر شه..ن 100 درصد…در اون صورت باز هم همینه…
    ماخواهان بازاری رقابتی هستیم…

    رکود چیز وحشتناکیه…اگه شغل آزاد(نه سوپری و آرایشگاه و نونوایی که یه نیازه اساسیه)مثل فرش فروشی..نمایشگاه ماشین یا حتی راننده تاکسی و لباس فروشی داشته باشید متوجه میشید که این رکود واقعا تاثیر داره(اشاره به اول مقاله)

    موافقم 0
    مخالفم 0
  11. احسان(احسان سابق)

    ۵ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (2872 ديدگاه)

    مطلب رو بخاطر طولانی بودن نخوندم. اما چنتا مسئله ی اساسی وجود داره که هیچ سرمایه گذار عاقلی به خودروسازی نزدیک هم نمیشه:
    دخالت دولت و بخصوص سازمان های فرادولتی(به خوبی میدونیم کدوم سازمان رو میگم) توی صنایع مهم به قدری زیاده که عملا خصوصی بودن صنعت از بین میره
    خودروسازها بهره وری خیلی کمی دارن و هزینه های سربار و نیروی انسانی خیلی زیادی دارن که با خصوصی شدن، این نیروها باید اخراج بشن که قطعا دولت موافقت نمیکنه
    عملا قانونی مشخص برای ارتباط با خارجی ها و شرکای خارجی وجود نداره و در این صورت سرمایه گذار خصوصی سردرگم میمونه
    قیمت ها توسط شورای رقابت تعیین میشه و بازار توی قیمت گذاری عملا جایی نداره. این کار هم به ضرر مشتریه و هم به ضرر تولید کننده خصوصی که نمی تونه با توجه به اوضاع بازار قیمت ها رو تنظیم کنه
    دولت پول میده به بانک ها تا به مردم وام بدن و خودرو بخرن. یعنی عملا تولید خودرو با پول دولت انجام میشه که بیشتر شبیه به کشورهای سوسیالیستی و کمونیستیه.
    از همه مهمتر این هست که سرمایه گذار خصوصی حاضر نیست سرمایه عظیمی رو جایی سرمایه گذاری کنه که کنترل بازار نه بدست تولید کنندس و نه دست مصرف کننده بلکه دستورات ناگهانی و عموما غیرمنطقی طبقه ای خاص تکلیف سرمایه گذاری رو روشن میکنه. تا حالا هیچ سرمایه گذار پولداری رو تو عمرم ندیدم که پولش رو جایی سرمایه گذاری کرده باشه که برای سود کردن به دعا کردن رو اورده باشه. هر بازاری که غیر از تولید کننده و مصرف کننده بازیگر داشته باشه به فساد کشیده میشه

    موافقم 0
    مخالفم 0
  12. Nima.f

    ۶ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (2 ديدگاه)

    خصوصی شه بهتره
    اگه هم بدتر شه و به قول شما ورشکسته، تعرفه ی بالای گمرک رو باید بردارن. چون دیگه تولیدی وجود نداره که بخواد ازش حمایت شه=> ماشین خارجی با کیفیت و قیمت مناسب وارد میشه
    اگه هم نگران تولیدات وصنعت داخل هستین بهتره ایران از کمپانیهای بزرگ شعبه بیاره تو کشور و اینطور شروع شه.
    کارخونه های داخلی امروز ایران مهره های سوختن(البته در مورد کیفیتشون و پیشرفتشون در اینده، نه در مورد سود عده ای خاص)

    موافقم 0
    مخالفم 0
  13. نوید جهرمی

    ۶ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (3686 ديدگاه)

    با وجود بحران هایی که گریبان گیر بخش دولتیه دیر یا زود خصوصی سازی اتفاق میفته. شخصا فک میکنم بین 5 تا 10 سال دولت خودشو از اقتصاد بیرون بکشه و مالیاتشو بگیره. کارمنداشو کم کنه و از این قبیل کارا.
    این شیوه به بن بست خورده و در حال حاضر دولت خیلی باهاش مشکل داره. البته این چیزیه که در ظاهر میگن انجام خواهیم داد. بعد میبینی خصوصی سازی همون آقازاده سازی شده.
    ولی این شیوه منسوخ شده و جوابی ازش نگرفتیم.

    موافقم 0
    مخالفم 0
  14. محمد

    ۶ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (512 ديدگاه)

    از ماست که برماست….فقط تاسف

    موافقم 0
    مخالفم 0
  15. ممل

    ۷ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (19 ديدگاه)

    اقای کاویانی بد نبود کامنت بنده رو هم منتشر می فرمودید.
    خیلی زیبا نیست که کلا متکلم وحده باشید و مونولوگ داشته باشید و فقط کامنت هایی رو که مورد پسند و یا در جهت اهداف خود را منتشر نمایید.
    با تشکر.

    موافقم 0
    مخالفم 0
  16. احمد باقری

    ۷ شهریور ۱۳۹۵
    سوابق: (4717 ديدگاه)

    ای وای از این روزگار

    موافقم 0
    مخالفم 0

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

لطفاً از نوشتن به‌صورت پینگلیش، اجتناب نمایید. نظرات حاوی توهین، عبارات غیراخلاقی، سیاسی، مطالب غیر مرتبط، اسپم، ترول و تبلیغاتی پذیرفته نمی‌شوند. برای تغییر آواتار خود می‌توانید از سایت گراواتار استفاده نمایید.

دکمه بازگشت به بالا