معرفی بهترین ماسل‌کارهای دههٔ 70 میلادی

دههٔ ۷۰ میلادی برای همه، چه علاقه‌مندان به خودرو و چه افراد معمولی، به‌عنوان دوران تاریک صنعت خودروسازی شناخته می‌شود. این موضوع در مورد خودروهای عضلانی آمریکایی بیشتر احساس می‌شد زیرا این خودروها در اواخر دههٔ ۶۰ به پیشرانه‌های بزرگ و بسیار قدرتمند V8 مجهز شدند و در اوج عملکرد و قدرت قرار داشتند اما آغاز بحران نفتی در سال ۱۹۷۳ ضربهٔ مهلکی به این هیولاهای آمریکایی وارد ساخت و توان و رمق پیشرانه‌های عظیم V8 آن‌ها را گرفت؛ اما این بدان معنا نیست که دنیای ماسل کارها در دههٔ ۷۰ بدون ستاره بود زیرا در آن دوران، خودروهای عضلانی سعی کردند خود را با شرایط وفق داده و همچنان به حیات خود ادامه دهند. این امر موجب ساخت تعدادی از بهترین ماسل کارهای تاریخ در دههٔ ۷۰ گردید. البته هرچند شرایط روزبه‌روز برای ماسل کارها سخت‌تر می‌شد و قدرت آن‌ها سال‌به‌سال کاهش پیدا می‌کرد اما هنوز هم در برخی خودروهای این دهه، ویژگی‌های قابل‌توجهی وجود داشت؛ بنابراین قصد داریم در این مطلب بهترین ماسل کارهای دههٔ ۷۰ میلادی را معرفی کنیم.

فورد موستانگ باس ۳۰۲ مدل ۱۹۷۰

باس ۳۰۲ قوی‌ترین نسخهٔ موستانگ در آن سال‌ها محسوب نمی‌شد زیرا این عنوان در اختیار مدل باس ۴۲۹ با ۳۷۵ اسب بخار قرار داشت اما باس ۳۰۲ که برای شرکت در مسابقات ترنس ام ساخته شده بود، به ستارهٔ این مسابقات تبدیل شد و در سال ۱۹۷۰ عنوان قهرمانی مسابقات ترنس ام را کسب نمود. این ماشین به یک پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 ویژه مجهز شده بود که ۲۹۰ اسب بخار قدرت داشت. باس ۳۰۲ امروزه به یکی از مشهورترین موستانگ‌های تاریخ تبدیل شده است.

اولدزمبیل ۴۴۲ مدل ۱۹۷۰

در دههٔ ۷۰، اولدزمبیل ۴۴۲ هیولایی وحشی در خیابان‌ها بود. این هیولا به نیروگاه ۷.۴ لیتری V8 با ۳۶۵ اسب بخار قدرت مجهز شده بود و به‌اندازهٔ کافی گشتاور تولید می‌کرد تا آسفالت خیابان را از جا بکند. همچنین برای ۴۴۲ پکیجی بنام W30 هم قابل سفارش بود که قدرت پیشرانه را پنج اسب بخار افزایش داده و یک گیربکس چهار سرعتهٔ دستی سفارشی را هم ارائه می‌کرد. اولدزمبیل ۴۴۲ مدل ۱۹۷۰ با پکیج W30 می‌توانست مسافت ۴۰۰ متر را ظرف ۱۴ ثانیه طی کند.

شورلت شِوِل SS 454 مدل ۱۹۷۰

در میان ماسل کارهای اوایل دههٔ ۷۰ میلادی، شورلت شول SS 454 خودروی خارق‌العاده‌ای محسوب می‌شد. این هیولا به یک موتور ۷.۴ لیتری V8 مجهز بود که ۴۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. برای انتقال این نیروی عظیم نیز یک گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک یا چهار سرعتهٔ دستی در نظر گرفته شده بود. تنها مأموریت شول SS این بود که در یک خط مستقیم از تمامی ماسل کارها بهتر باشد؛ بنابراین شورلت شول SS 454 یکی از سریع‌ترین خودروهای موجود در نمایشگاه‌های فروش خودرو در دههٔ ۷۰ میلادی محسوب می‌شد.

پلیموث همی‌کودا مدل ۱۹۷۱

همی‌کودا یکی از نام‌های افسانه‌ای در تاریخ گروه کرایسلر محسوب می‌شود. این ماشین در اصل همان پلیموث کودا بود که پیشرانهٔ افسانه‌ای همی ۴۲۶ مجهز شده بود. این نیروگاه از نوع ۷ لیتری V8 با ۴۲۵ اسب بخار قدرت بود؛ اما سال ۱۹۷۱ آخرین سالی بود که این موتور برای کودا ارائه شد. به همین دلیل پلیموث همی‌کودا خودروی بسیار نادری است. همچنین این ماشین یکی از باارزش‌ترین خودروهای عضلانی دنیا محسوب می‌شود به‌گونه‌ای که در جدیدترین مورد، یک نمونه از آن با قیمت ۳.۵ میلیون دلار در یک حراجی به فروش رسید.

پونتیاک فایربرد ترنس ام مدل ۱۹۷۴

پونتیاک برای اولین بار در سال ۱۹۷۱ پیشرانهٔ عظیم ۷.۵ لیتری V8 را برای فایربرد ارائه کرد. این موتور که در دو نسخهٔ ۳۲۵ اسب بخاری و ۳۳۵ اسب بخاری ارائه می‌شد، فقط برای مدل ترنس ام قابل سفارش بود؛ اما با شروع بحران نفتی در سال ۱۹۷۳ و وضع قوانین سخت‌گیرانهٔ آلایندگی، قدرت این موتور در سال ۱۹۷۴ بشدت کاهش پیدا کرده و به تنها ۲۹۰ اسب بخار رسید. بااین‌حال در همین سال فورد نسل دوم موستانگ را معرفی کرد که حتی پیشرانهٔ V8 برای آن ارائه نشده بود. به همین دلیل فایربرد در آن سال‌ها یکی از آخرین ماسل کارهای بزرگ و باشکوه محسوب می‌شد.

پونتیاک فایربرد ترنس ام مدل ۱۹۷۷

نمی‌توان لیستی از بهترین خودروهای عضلانی دههٔ ۷۰ میلادی را تنظیم کرد که در آن پونتیاک فایربرد ترنس ام مدل ۱۹۷۷ وجود نداشته باشد. این ماشین مسلماً یکی از نمادین‌ترین خودروهای آمریکایی دههٔ ۷۰ محسوب می‌شود. ویژگی اصلی فایربرد ترنس ام مدل ۱۹۷۷ طراحی فوق‌العاده زیبا و باابهت آن بود تا جایی که می‌توان آن‌را زیباترین فایربرد تاریخ دانست. همچنین هرچند پیشرانهٔ ۶.۶ لیتری V8 آن در بالاترین مدل تنها ۲۰۰ اسب بخار قدرت داشت اما این قدرت هنوز هم کافی بود تا دود را از لاستیک‌های ترنس ام ۱۹۷۷ بلند کند.

دوج Li’l Red Express مدل ۱۹۷۸

ممکن است بگویید یک پیکاپ نباید در لیست ماسل کارها حضور داشته باشد اما این یک پیکاپ معمولی نیست. دوج Li’l Red Express نشان داد که یک وانت می‌تواند بجای اینکه برای حمل بار مورداستفاده قرار گیرد، خیابان‌ها را به آتش بکشد. این یک پیکاپ دیفرانسیل عقب با ارتفاع پایین و چرخ‌های جذاب بود و مهم‌تر از همه، در قوانین آلایندگی بجای خودرو، در بخش تراک‌ها قرار می‌گرفت. به همین دلیل، در دورانی که تقریباً تمامی موتورهای V8 خودروهای آمریکایی قدرتی زیر ۲۰۰ اسب بخار داشتند، پیشرانهٔ ۵.۹ لیتری V8 این پیکاپ ۲۲۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این نیرو به Li’l Red Express کمک می‌کرد تا ظرف ۶.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت برسد که حتی با استانداردهای امروزی هم عدد قابل‌توجهی برای یک پیکاپ محسوب می‌شود.

منبع: Motor1