معرفی 10 خودرویی که دوباره زنده شده و دوباره ناپدید شدند!

ظاهراً شورولت کامارو بازهم با ما خداحافظی خواهد کرد.

بله پس از بازنشستگی چند ساله‌ی کامارو و ظهور دوباره‌ی آن، شورولت یک‌بار دیگر به بازنشسته کردن این خودرو فکر می‌کند… اگرچه این کار کمی عجیب به نظر می‌رسد اما در تاریخ خودروسازی چندین بار دیده شده است.

در واقع خودروهای زیادی هستند که قبلاً بازنشسته شده و دوباره تولید شده‌اند و البته بازهم راهی موزه شده‌اند. در ادامه شما را با ۱۰ نمونه از این خودرو آشنا می‌کنیم که تاریخچه‌ای رفت و برگشتی به صنعت خودرو داشته‌اند!

• بیوک رودمستر

به مدت بیش از ۲۰ سال رودمستر در سبد محصولات بیوک جای داشت اما این خودرو دهه‌ی ۶۰ میلادی را ندید چراکه این خودروساز آمریکایی رودمستر را روانه‌ی موزه کرده بود.

این نام به عنوان مدل سال ۱۹۹۱ احیا شد و نمونه‌ی استیشن واگن رودمستر از پیشرانه‌ای ۸ سیلندر استفاده می‌کرد. یک سال بعد هم مدل سدان این خودرو تولید شد. با حضور حدود ۵ ساله در بازار، رودمستر عملکرد درخشانی نداشت و بازهم روانه‌ی موزه شد.

• داج چارجر

این خودرو یکی از نام های نمادین صنعت خودروست. اولین بار در سال ۱۹۶۶ بود که چارجر رونمایی شد و به عنوان یک فست بک دو درب توجهات زیادی را به خود جلب نمود. همانند بسیاری از خودروهای عضلانی آن دوران، دهه‌ی ۷۰ میلادی زمان خوبی برای این خودروی پرمصرف نبود. در سال‌های بعد داج به منظور حضور این خودرو در کلاس لوکس‌ها اقدام به بازطراحی آن نمود.

البته در سال ۱۹۷۸ بود که مگنوم جای چارجر را گرفت. سپس در سال ۱۹۸۲ داج دوباره چارجر را به عنوان یک هاچبک سه درب ساب کامپکت و دیفرانسیل جلو احیا نمود.

اگرچه برخی نسخه‌های خاص از این خودرو تولید شد اما تولید آن در سال ۱۹۸۷ متوقف گردید. دوباره نام چارجر در سال ۲۰۰۶ و به عنوان یک سدان چهار درب و دیفرانسیل عقب زنده شد و به نظر می‌رسد این چرخه بازهم ادامه خواهد داشت.

• فورد تاروس

اولین نسل تاروس قواعد بازی را نه تنها برای فورد بلکه برای کل صنعت خودروی آمریکا تغییر داد. تاروس گرد و نرم به حدی جذاب بود که روبوکاپ هم یکی از آن‌ها را می‌راند.

اما فورد اقدام به بازطراحی این خودرو در سال ۱۹۹۶ کرد و همه‌چیز به هم خورد. تاروسی که چند سال قبل طرفداران زیادی داشت به یک خودروی معمولی تبدیل شد و در سال ۲۰۰۷ از خط تولید خداحافظی نمود.

اما بخش بازاریابی فورد در قرن ۲۱ با خود فکر می‌کرد که: “هویت برند اهمیتی ندارد بنابراین بیایید اسم تمامی خودروها را با حرف F شروع کنیم چون کلمه‌ی فورد هم با F شروع می‌شود!” به همین خاطر سدان فول سایز ورد با نام فایو هاندرد معرفی شد. البته پس از معرفی مدل فیس لیفت شده در سال ۲۰۰۸، همان خودرو یک ماه بعد در نمایشگاه شیکاگو و با نام تاروس معرفی شد. نام تاروس دوباره بازگشته بود؛ اما حالا دوران کاملاً متفاوتی را می‌گذرانیم و فورد روی شاسی بلندها و کراس اوورها تمرکز داشته و اهمیت چندانی به سدان ها نمی‌دهد؛ اما این سرگذشتی تلخ برای تاروسی است که به اعتقاد افراد زیادی باعث شد فورد ورشکسته نشود.

• فورد تاندربرد

به سختی می‌توان از فورد به خاطر بازنشسته کردن بار اول تاندربرد انتقاد کرد. کلاس کوپه‌های لوکس و دیفرانسیل عقب در اواخر دهه‌ی ۹۰ میلادی طرفدار چندانی نداشت و افرادی که به دنبال چنین خودرویی بودند بجای فورد لینکلن را انتخاب می‌کردند. البته می‌توان فورد را به خاطر احیای مدل T-bird 2002 کاملاً مقصر دانست.

آیا فورد استایل رترو با سقف سخت جداشدنی را به‌صورت مناسبی در نظر گرفته بود؟ نه. فورد تاندربرد ۱۹۹۵ رقیب مستقیم شورولت کوروت بود اما فورد بجای تولید مدل جدید و پرفورمنس راه بسیار عجیب رترو را انتخاب کرد و طراحی تاندربرد جدید کاملاً عجیب بود.

تیم بازاریابی فورد احتمالاً مهندسان را شرمنده کرده چراکه T-Bird احیا شده از پیشرانه‌ی ضعیف ۸ سیلندر ۳.۹ لیتری استفاده می‌کرد. نهایتاً هم قیمت مضحک حدود ۴۰ هزار دلاری برای آن تعیین شد. آیا خودروی ۴۰ هزار دلاری دیگر را نیز در آن زمان به یاد می‌آورید؟ بله شورولت کوروت! فورد به‌طور ناراحت کننده‌ای این خودرو را روانه‌ی موزه کرد.

• لینکلن زفیر

این خودرو که به عنوان مدل سال ۱۹۳۶ معرفی شد از استایل متفاوتی در مقایسه با سایر محصولات لینکلن استفاده می‌کرد. متأسفانه زفیر طول عمر کوتاهی داشت و در سال ۱۹۴۲ با بازار خداحافظی کرد.

اما لینکلن با معرفی زفیر ۲۰۰۶ دوباره نام و خاطره‌ی این نام را زنده کرد. زفیر جدید هم طول عمر کوتاهی داشت و در سال ۲۰۰۷ جای خود را به یک سدان لوکس پایه با نام MKZ داد.

• لینکلن کانتیننتال

در دهه‌ی ۳۰ میلادی ادسل فورد و باب گرگوری به دنیا نشان دادند که طراحی خودرو یک هنوز جذاب است. از جمله‌ی کارهای مهم این دو نفر می‌توان به معرفی لینکلن کانتیننتال اشاره کرد، خودرویی که تنها به تعداد یک دستگاه برای آقای فورد ساخته شده بود تا از تعطیلات تابستانی خود در فلوریدا لذت ببرد.

اما این خودرو در ادامه با ارتفاع کمتر و طول بیشتر ساخته شد. کانتیننتال موفقیت زیادی برای این شرکت به ارمغان آورد اما وقوع جنگ جهانی دوم کار را خراب کرد و فوت ادسل فورد در سال ۱۹۴۳ هم اوضاع را وخیم‌تر نمود.

در اواخر سال ۱۹۴۶ بود که فورد با هدایت هنری فورد تولید این خودرو را از سر گرفت و نسخه‌های به‌روز شده‌ی آن تولید شدند ولی در سال‌های آینده خبری از این خودرو نبود.

در سال ۱۹۵۶ بود که کانتیننتال نه به عنوان یک لینکلن بلکه به عنوان برند خودش بازگشت. کانتیننتال مارک II یک خودروی پیچیده با طراحی بسیار زیبا بود. این خودرو را رولزرویس زمان خود می‌دانستند و افراد مشهوری همچون الیزابت تیلور، الویس پرسلی، نلسون دی راکفلر و… پشت فرمان این خودرو می‌نشستند؛ اما هیچ‌کدام از این‌ها برای حفظ تولید کانتیننتال کافی نبودند و به همین خاطر در سال ۱۹۵۸ شاهد بازنشسته شدن آن بودیم. لینکلن کانتیننتال تا سال ۱۶۹۰ و با استفاده از طراحی‌های ارزان‌تر و معمولی‌تر لینکلن تولید شد اما هنوز هم فاقد نشان این برند بود.

در سال ۱۹۶۱ بود که لینکلن کانتیننتال به عنوان محصولی از این شرکت بازگشت. کانتیننتال موردبحث دارای طراحی نمادین با درب‌های عقب متمایز بود. در چهل سال بعدی نام کانتیننتال زنده بود و روی مدل‌های متعددی بکار رفت. البته کانتیننتال در سال ۲۰۰۲ از بازار خداحافظی کرد ولی بازهم در سال ۲۰۱۷ به بازار بازگشت. این برند اخیراً از نسخه‌ی طویل‌تر کانتیننتال که دارای درب‌های متمایز مشابه کانتیننتال دهه‌ی ۶۰ میلادی است رونمایی کرده است.

• مرکوری کوگار

این خودرو هم داستان عجیبی دارد. کوگار که به عنوان مدل سال ۱۹۶۷ و رقیب فورد موستانگ معرفی شد در دهه‌ی ۷۰ میلادی طراحی پونی خود را کنار گذاشته و به کوپه‌ای فول سایز تبدیل شد. با وقفه‌ای کوتاه در اوایل دهه‌ی ۸۰ میلادی، مرکوری ابعاد این خودرو را کوچک‌تر کرده و نسخه‌های سدان و استیشن آن را نیز تولید کرد. این خودرو در سال ۱۹۸۳ بازهم شکل کوپه‌ای فول سایز را به خود گرفت و تا مدل سال ۱۹۹۷ همین وضعیت را حفظ کرد.

این خودرو در سال ۱۹۹۹ دوباره به میدان بازگشت اما این بار از پلتفرم دیفرانسیل جلوی کوچک‌تر استفاده کرده بود. کوگار تازه متولد شده عمر کوتاهی داشت و آخرین بار به عنوان مدل سال ۲۰۰۲ تولید شد.

• پونتیاک لمانز

پونتیاک برای اولین بار از این نام برای تریم پرچم‌دار خودروی تمپست ۱۹۶۱ استفاده کرد؛ اما در سال‌های بعد نام لمانز برای نسخه‌ی اسپورت دومین نسل تمپست بکار رفت.

اگرچه تمپست و لمانز از یک شاسی استفاده می‌کردند اما نشان‌های متفاوتی داشتند. در برهه‌ای زمان برای سفارش پکیج GTO فقط باید مدل لمانز را انتخاب می‌کردید. پونتیاک در سال ۱۹۷۱ تصمیم گرفت نام تمپست را کلاً کنار بگذارد و لمانز میدان‌دار شد. تولید این خودرو تا دو نسل بعدی ادامه یافت و سرانجام در سال ۱۹۸۱ این نام هم بازنشسته شد.

اما در ادامه وضعیت عجیبی حاکم شد. مدیران پونتیاک تصمیمی عجیب گرفته و نام لمانز را روی اوپل کادت E گذاشتند!

نیروبخش این خودرو پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۱.۶ لیتری ۷۴ اسبی یا ۲ لیتری ۹۵ اسب بخاری بود. پونتیاک این خودرو را در سال ۱۹۹۳ بازنشسته کرد و دیگر هرگز خبری از آن نشد.

• پونتیاک GTO

این خودرو که در ابتدا به عنوان پکیج پرفورمنس سفارشی برای پونتیاک تمپست لمانز توسعه یافته بود نهایتاً به خودرویی خاص در سال ۱۹۶۶ تبدیل شد. البته GTO در سال ۱۹۷۲ دوباره به پکیجی سفارشی تبدیل شد. GTO به عنوان یک خودرو بازنشسته شد و زندگی خود را تنها چند سال بعد به عنوان پکیجی سفارشی ادامه دارد.

البته نام GTO حدود سه دهه‌ی بعد روی کوپه‌ی صادراتی به استرالیا بکار رفت. اگرچه این کار کمی عجیب و مضحک به نظر می‌رسید اما پیشرانه‌ی ۸ سیلندر بلوک کوچک این خودرو قدرت قابل‌توجهی داشت. متأسفانه این خودرو یک‌بار دیگر در سال ۲۰۰۶ از بازار خداحافظی کرد.

• فولکس‌واگن بیتل

کاراکتر هربی در فیلم The Love Bug باعث شد بیتل به یک نماد تبدیل شود. متأسفانه ستاره‌ی شانس این خودرو سوخت و بیتل در دهه‌ی ۷۰ میلادی با بازار آمریکا خداحافظی کرد. تا سال ۲۰۰۳ هم خبری از این خودرو نبود تا اینکه فولکس‌واگن بیتل جدید را معرفی کرد. در سال ۲۰۱۱ بود که ژرمن‌ها نسخه‌ی بازطراحی شده‌ی بیتل را روانه‌ی بازار کردند اما به خاطر فروش کم، فولکس بازهم تولید بیتل را متوقف کرد و این نام برای همیشه با ما خداحافظی کرد.

منبع: motor1