دوج چارجر 1968 بازسازی شده با قلب مدرن هِمی

دوج چارجر یکی از خاطره‌انگیزترین و مشهورترین خودروهای عضلانی تاریخ دیترویت است. البته هنوز هم دلایل خوبی برای به‌روزرسانی نسخه‌های کلاسیک این خودرو با استفاده از تکنولوژی‌های مدرن وجود دارد زیرا این کار می‌تواند باعث تولید محصولاتی سریع‌تر، قابل‌اعتمادتر و روان‌تر شود. همین اتفاق درباره این چارجر ۱۹۶۸ رخ داده است و احتمالاً می‌توان آن را یکی از جذاب‌ترین پروژه‌های بازسازی شده چارجر دانست.

خودروی موردبحث به رنگ مشکی کلاسیک با نوارهای روی بخش‌های پشتی درآمده است و البته از روی ظاهر خیلی نمی‌توان درباره ویژگی‌های مدرنش قضاوت کرد. از دیگر ویژگی‌های چارجر موردبحث می‌توان به رینگ‌های ۲۰ اینچی و ترمزهای بزرگ ویل وود اشاره کرد. البته که چارجر ۱۹۶۸ به ترمزهای قدرتمندی احتیاج دارد زیرا در بطن خود پیشرانه ۸ سیلندر ۶.۴ لیتری هِمی و گیربکس ۶ سرعته دستی Tremec را پذیرفته است. گفته می‌شود این قوای محرکه از یک دوج چلنجر ۲۰۱۴ که قدرت ۴۷۰ اسب بخاری داشته است قرض گرفته شده است.

به منظور هماهنگی سایر بخش‌های خودرو با این پیشرانه از ساب فریم جلوی مگنوم فورس، سیستم تعلیق چهار اتصالی در عقب، فنرهای پیچشی و لاستیک‌های چسبان تویو R888 استفاده شده است. البته بهبودهای این چارجر کلاسیک به بخش فنی محدود نمی‌شود و در کابین نیز ویژگی‌های مدرنی دیده می‌شود.

همان چلنجر ۲۰۱۴ که ذکر شد صندلی‌های خود را به این چارجر اهدا کرده است. از دیگر ویژگی‌ها می‌توان به سیستم تهویه مطبوع، شیفتر منحصربه‌فرد و حتی سیستم صوتی سفارشی با نمایشگر پایونیر و ساب ووفر راکفورد اشاره کرد.

ظاهراً این پیشرانه هِمی تنها حدود ۳ هزار کیلومتر کار کرده است اما میزان کارکرد شاسی مشخص نیست هرچند فکر می‌کنیم این چارجر ۱۹۶۸ وسیله‌ای عالی برای ترددهای روزمره است. ترمز مدرن به همراه شتاب و قابلیت اعتماد بالا باعث می‌شود از این خودرو نهایت لذت را برد.