رفتار عجیب برخی از واردکنندگان وطنی

یکی از مشکلاتی که برخی از خریداران خودرو در ایران، به‌ویژه خریداران برندهای نوپا و یا کمتر شناخته شده، با آن درگیرند نبود اطلاعات دقیق و شفاف درباره ماهیت و پیشینه چنین برندهایی است. گویی فروشندگان آنها سخت پرهیز دارند از اینکه پاره‌ای از اطلاعات روتین و ساده را نیز به مشتریان خود ارائه دهند. اطلاعاتی که چه‌بسا برای برخی از مشتریان مهم محسوب شده و در تصمیم‌گیری آنها جهت خرید تا حدی تأثیرگذار است. با کمال تأسف پدیده‌ای که اخیراً در میان برخی از واردکنندگان وطنی، به‌ویژه برندهای نوپا و یا کم‌سابقه، مشاهده می‌شود، پنهان نمودن مکان اصلی تولید چنین برندهایی و اصرار غلیظ بر اروپایی، ژاپنی و کره‌ای بودنشان است. گویی از نظر این دوستان هر خودرویی که در این سه نقطه جغرافیایی تولید نشود ادامه حیات و آینده تجاری آن در ایران محکوم به سقوط و فناست!

من و شمای خواننده به‌خوبی آگاهیم که از سال‌ها پیش، برخی از برندهای معروف و کهنه‌کار در اروپا و آسیا و…توسط چینی‌ها و هندی‌ها خریداری شده و در مواردی، حتی تمامی و یا بخشی از پروسه ساخت و تولیدشان نیز به این دو کشور منتقل شده است ولی باز هم شاهدیم که نمایندگان ایرانی این برندها با وسواس و دقت زائدالوصفی سعی در کتمان این حقیقت دارند. چرا این همه پنهان‌کاری؟!

به نظر نگارنده، در عصر اینترنت و در دنیایی که خبرها در عرض پلک بر هم زدنی به آن سوی عالم نشر پیدا می‌کنند، این روشی بسیار کودکانه و زیان‌بار در امر بازاریابی یک خودروست؛ زیرا که درنهایت امر، خریدار به این مسئله آگاهی پیدا خواهد نمود و آنجاست که به اعتبار کارگزار وطنی آن برند، لطمه شدیدی وارد شده و حتی کیفیت و ارزش ذاتی خودروهای آن نیز زیر سؤال خواهد رفت، خودروهایی که حتی ممکن است از کیفیت خوبی در قیاس با دیگر رقبای وارداتی خود برخوردار باشند. در واقع، از همان آغاز کار اطلاعات درست و شفافی به خریدار ارائه نشده است و چه‌بسا با این کار، خریدار در بقیه اظهارات فروشنده، حتی بیانات درست و به‌حق آنها نیز شک و تردید روا دارد که این خود مصداق واقعی ضرر اندر ضرر است.

بارها و بارها گفته‌ایم که امروزه عملیات تولید اکثر برندهای معروف خودرو در دنیا حالتی نسبتاً غیرمتمرکز به خود گرفته است و برندهای نامی و معروف، محصولات خود را در سرتاسر جهان تولید و عرضه می‌کنند. امروزه آنچه به ارزش یک برند خودرویی اعتبار مضاعفی می‌بخشد تنها و تنها «کیفیت» آن است و نه محل تولید آن. کیفیت هم از مقولاتی چون طرح و رنگ بدنه یک خودرو شروع شده و به مقولات دیگری چون دوام، کارایی، قیمت، خدمات پس از فروش و… ختم می‌شود.

مثلاً در همین بازار خودروی ایران به عینه شاهدیم که محل ساخت بسیاری از خودروهای معروف وارداتی در جایی غیر از موطن اصلی آنهاست. امروزه مبدأ ساخت تویوتا C-HR وارده به ایران از ترکیه، رنو سیمبل از مراکش، میتسوبیشی میراژ از تایلند، تویوتا هایلوکس از تایلند، رنو کولئوس از کره جنوبی و…؛ و این قضیه نیز در جای خود چندان مهم نیست. چون کیفیت این خودروها برای عمده مشتریان آن ثابت شده و تنها ممکن است برای معدودی از مشتریان سخت وسواسی، محل تولید این خودروها بسیار مهم و حیاتی باشد.

در سطح جهانی نیز، امروزه بیش از ۸۰ درصد از ساخته‌های بیوک در چین تولید می‌شود، بیش از نیمی از خودروهای سوزوکی در هند تولید می‌شود، بیش از ۴۰ درصد از محصولات فولکس واگن در چین ساخته می‌شود و حدود یک‌چهارم از ساخته‌های پژو هم در چین به تولید می‌رسند. پس می‌بینیم که بسیاری از سازندگان برتر دنیا هم تولیدات خود را به چین و هند و اصولاً کشورهای در حال توسعه منتقل کرده‌اند.

در خاتمه باید گفت که تولید چین، هند و…بودن یک خودرو گناهی کبیره نیست که نیاز به این همه مخفی‌کاری و پنهان‌کاری داشته باشد. در واقعیت امر، امروزه بسیاری از محصولاتی که ما آنها را از بازار خریداری و استفاده می‌کنیم ساخت چنین کشورهایی است از لپ‌تاپ گرفته تا تلویزیون، تلفن همراه، پوشاک، لوازم‌التحریر و… آنچه دراین‌بین ناپسند است کتمان این حقیقت است و عدم اطلاع‌رسانی شفاف و صحیح به مشتری. خلاصه کلام، اگر کیفیت، قیمت، دوام و خدمات یک خودرو خوب و مناسب باشد، محل تولید آن چندان مهم نیست. یک خودروی با کیفیت، درنهایت جای خود را در بازار پیدا و در دل مشتریان تثبیت خواهد نمود.