کانسپت‌های فراموش شده: رنو اینیشیل

اگر علاقه‌مند به بررسی سیر تحول برند رنو در قرن ۲۱ هستید پس این مقاله را از دست ندهید. رنو را همه با خودروهای اقتصادی و کم‌دردسری می‌شناسند که مزین به یک لوزی نقره‌ای در جلوپنجره، در اقسام سدان، هاچ‌بک یا ون‌های باری و مسافری سالهاست بازار خوبی در اروپا دارند اما این برند چگونه به یک حجم ثابت و موقر برای طراحی خودروهایش رسید؟ آیا این تنها حاصل یک طرح اولیه بود یا الهام از خودرویی که در بدو امر چندان جذاب و جالب توجه نبود؟ نگاهی به مدل مفهومی اینیشیل نشان می‌دهد ایده دوم درست است و رنو ابتدا با طرح زدن چند خودرو و ساخت یک مدل مفهومی واقعاً زشت، توانست سنگ بنای طراحی خود را بر اساس این سدان عجیب‌الخلقه بنا کند.

آن‌گونه که وب‌سایت موتور ۱ گزارش داده، ارائه مفهومی رنو اینیشیل یک گسست بزرگ برای برند رنو بوده چراکه این مدل هاچ‌بک با استفاده از موتور ده سیلندر و امکاناتی سطح بالا در اتاقی مجلل یک شیوه نوین در روند حرکتی رنو به شمار می‌آمد. رنو این کانسپت را در نمایشگاه اتومبیل ژنو در سال ۱۹۹۵ معرفی کرد و به دلیل طراحی رادیکال و فرم گنبدی سقف همه را به حیرت وا‌داشت. درعین‌حال رنو در ساخت این خودروی ۲۵۰۰ کیلوگرمی از یک موتور ۱۰ سیلندر با ۳۹۲ اسب بخار قدرت در کنار یک جعبه‌دنده ۶ سرعته سکوئنشال و سیستم چهارچرخ محرک استفاده کرده که در آن دوره ارقامی بسیار نامتعارف بود. این مدل گرچه هرگز به خط تولید نرسید و زیبایی چندانی نیز نداشت اما به رنو این جرئت و اعتبار را داد که از فرم قبلی خود به‌کلی جدا شود و به سمت ساخت خودروهایی جذاب‌تر، بزرگ‌تر و لوکس‌تر گام بردارد.

این خودرو که در سال ۱۹۹۵ به‌طورکلی فضای ذهنی حاکم بر صنعت خودروسازی فرانسه را شکست، به‌عنوان چشم‌انداز تجاری برند رنو بعدها با جرح‌وتعدیل بسیار به تولید مدل لوکس و عجیب ولساتیس در سال ۲۰۰۲ منجر شد که هرگز نتوانست در بازار عملکردی موفقیت‌آمیز داشته باشد و با فروشی اندک در طول یک دهه، سرانجام از خط تولید خارج شد. البته نگاهی به بخش انتهایی اینیشیل ما را کاملاً به یاد خودروی مگان به‌ویژه در گونه هاچ‌بک آن می‌اندازد.

ازجمله نکاتی که در مورد اینیشیل به‌واسطه نگاه آینده‌نگرانه قابل‌ستایش است یکی جلوپنجره این خودرو است که همه توجهات را به سمت مرکز جلوپنجره و الماس رنو متمرکز می‌کند. درعین‌حال هود توسعه‌یافته و سقف شیشه‌ای و پانورامیک اینیشیل در نوع خود در آن دوره بسیار پیشرو بوده و از نگاه مدرن طراحان رنو حکایت می‌کند.

طرح داخلی اما آمیزه‌ای از حسی لوکس و خطوطی در عین سادگی است که با کمک لوئیس ووتن ساخته و پرداخته شده و به‌نوعی آمیزه‌ای از کارایی، تجمل و آرامش را با طعمی آینده‌نگرانه ارائه می‌کند. سیستم چندرسانه‌ای این کانسپت با توان پخش فیلم و پخش رسای موسیقی نیز از دیگر موارد جالب توجه است تا درمجموع اتاق اینیشیل را به مکانی مناسب که مملو از چرم و چوب است تبدیل کند. اینیشیل که ۴.۹ متر طول داشت، بنا به ادعای رنو و علیرغم وزن بسیار بالا قادر بود تا ۳۰۶ کیلومتر در سات سرعت بگیرد که این مهم به دلیل توان بالای رنو درزمینهٔ سخت موتورهای حجیم و البته تجربه حضور در فرمول یک بود.

منبع: motor1