10 خودروی اسپرت دهه 90 که فراموش شدند از دوج دیتونا تا جگوار XJR-15

درحالی‌که از دههٔ ۹۰ میلادی خودروهایی مثل مک‌لارن F1 را به یاد داریم، در این دهه خودروهای اسپرت دیگری هم ساخته شدند که هم‌اکنون کاملاً فراموش شده‌اند.

در دههٔ ۹۰ میلادی خودروهای اسپرت عالی فراوانی از آکورا NSX گرفته تا مک‌لارن F1 افسانه‌ای ساخته شدند اما در بین این مدل‌های نمادین که سرتیتر اخبار خودرویی جهان بودند، خودروهای اسپرت زیادی هم بودند که محبوبیت و شهرت کمتری داشتند و خیلی زود فراموش شدند. ازاین‌رو، تاریخچهٔ صنعت خودروسازی جهان در دههٔ ۹۰ را مرور کردیم تا این مدل‌های جذاب اما محجور را پیدا کرده و از دل تاریخ بیرون بکشیم.

آلفارومئو SZ سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۱

آلفارومئو SZ (مخفف اسپرت زاگاتو) خودروی اسپرت تولید محدودی بود که برای احیای میراث مسابقه‌ای غنی آلفارومئو طراحی شد. SZ که با همکاری زاگاتو و آلفارومئو طراحی شد، شبیه هیچ خودروی دیگری نبود. این همچنین اولین خودرویی بود که با استفاده از روش‌های کامپیوتری یا CAD طراحی شد و شاید همین موضوع دلیل تناسبات عجیب آن بوده باشد. هرچند طراحی SZ بحث‌برانگیز است ولی پرفورمنس پیشرانهٔ ۳ لیتری V6 آلفارومئو برای آن زمان خوب بود. از این خودرو ۱,۰۳۶ دستگاه همراه با ۲۷۸ دستگاه نسخهٔ کانورتیبل با نام RZ ساخته شد.

ب‌ام‌و M5 نسل E34 سال‌های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۵

دیدن ب‌ام‌و M5 در لیست خودروهای فراموش‌شده شاید عجیب به نظر برسد ولی نسل دوم این خودرو گویی از ذهن همه پاک شده است. دلیل چنین اتفاقی این است که نسل اول M5 یک شاهکار منحصربه‌فرد و بدون رقیب بود درحالی‌که نسل دوم به خودرویی نرم‌تر و کم‌هیجان‌تر تبدیل شد و همچنین دیگر یکه‌تاز بازار سدان‌های پرفورمنس هم نبود. دلیل دیگر فراموش شدن این خودرو، نسل سوم M5 است که با پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری هشت سیلندر ۴۰۰ اسب بخاری خود، پرفورمنس سدان‌ها را به سطح جدیدی ارتقاء داد و سال‌ها رقبا را زیر سایهٔ خود نگه داشت.

سیزتا V16T سال‌های ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۳

در نگاه اول، سیزتا V16T شبیه لامبورگینی دیابلو به نظر می‌رسد و این شباهت بی‌دلیل نیست. سیزتا توسط مهندس سابق لامبورگینی تأسیس شد و V16T توسط مارچلو گاندینی طراحی شد یعنی کسی که مدل‌های مختلف لامبورگینی مثل دیابلو را طراحی کرده بود. این سوپرکار فراموش‌شده همچنین از پیشرانهٔ لامبورگینی هم استفاده می‌کرد. موتور عظیم ۶ لیتری V16 سیزتا با اتصال دو موتور V8 میل‌لنگ تخت لامبورگینی اوراکو ساخته شده بود. به دلیل جذابیت یک سوپرکار V16، سیزتا ابتدا سفارشات زیادی دریافت کرد ولی مشکلات داخلی شرکت، عدم موفقیت در بازار آمریکا و بحران مالی جهانی باعث شد در ابتدا تنها پنج دستگاه از V16T ساخته شود. طی سال‌های بعد نیز شش دستگاه دیگر از این ماشین ساخته شد.

دوج دیتونا R/T IROC سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۳

در سال ۱۹۸۴، دوج کوپهٔ جدیدی بنام دیتونا را به‌عنوان جایگزینی برای نسل دوم چلنجر معرفی کرد. این خودرو اما یک کوپهٔ دیفرانسیل جلو بود که با پیشرانه‌های ضعیفی تولید می‌شد. بااین‌حال، دوج طی سال‌های بعد با معرفی نسخه‌های اسپرت‌تری مثل شلبی Z و IROC، سعی کرد جذابیت و هیجان این خودرو را بیشتر کند. در سال ۱۹۹۲ نیز با ارائهٔ پکیج R/T برای نسخهٔ IROC، قوی‌ترین مدل دیتونا متولد شد. این نسخه به یک پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری چهار سیلندر توربو مجهز شده بود که توسط لوتوس تغییراتی مثل تجهیز به سرسیلندر ۱۶ سوپاپ DOHC را تجربه کرده و ۲۲۴ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

فورد تاروس SHO سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵

تاروس SHO اولین بار در سال ۱۹۸۹ به‌عنوان نسخه‌ای اسپرت از سدان میان سایز فورد با پیشرانهٔ V6 که توسط یاماها طراحی شده بود معرفی شد. این خودرو گرگی در لباس میش بود زیرا در بیرون هیچ ویژگی ظاهری خاصی نداشت که نشان دهد زیر کاپوت آن ۲۲۰ اسب بخار قدرت پنهان شده است. بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۹ سه نسل از تاروس SHO تولید شد که نسل اول با موتور ۳ لیتری، نسل دوم با موتورهای ۳ لیتری و ۳.۲ لیتری و نسل سوم با موتور ۳.۴ لیتری عرضه شدند. همهٔ این خودروها برای زمان خود سریع بودند اما در ظاهر اصلاً نشان نمی‌دادند.

جگوار XJR-15 سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۲

خیلی‌ها فکر می‌کنند XJ220 تنها سوپرکار جگوار در دههٔ ۹۰ بوده است ولی پیش‌ازاین خودرو، جگوار سوپرکار دیگری بنام XJR-15 تولید کرد بود و برخلاف XJ220 که ابتدا قرار بود با پیشرانهٔ V12 تولید شود ولی نهایتاً به یک موتور V6 توربو روی آورد، XJR-15 به یک نیروگاه ۶ لیتری V12 مجهز بود. این همچنین اولین خودروی جاده‌ای بود که از کامپوزیت کربنی ساخته شد. از این سوپراسپرت تنها ۵۳ دستگاه تولید شد.

پونتیاک فایربرد ترنس ام سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۲

وقتی حرف از پونتیاک فایربرد می‌شود، همه به یاد مدل‌های جذاب دهه‌های ۶۰ و ۷۰ می‌افتیم که با پیشرانه‌های حجیم و قدرتمندی تولید می‌شدند. به همین دلیل، آخرین نسل این ماشین که در دههٔ ۹۰ معرفی شد، در ذهن علاقه‌مندان جایی ندارد. بااین‌حال، نسل چهارم فایربرد برای زمان خود ظاهر جذابی داشت و با عبور از دوران سیاه دههٔ ۸۰، پیشرانه‌های آن رفته‌رفته قوی‌تر شدند. مثل همیشه، جذاب‌ترین و قوی‌ترین عضو خانوادهٔ فایربرد، نسخهٔ ترنس ام بود. این مدل در سال ۱۹۹۸ به پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 کوروت مجهز شد که بین ۳۰۵ تا ۳۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

نیسان پولسار GTI-R سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۴

نیسان پولسار در دههٔ ۹۰ در نسخهٔ پایه هاچ‌بک کسل‌کننده‌ای بود که با یک پیشرانهٔ ۱.۴ لیتری تولید می‌شد. نیسان اما در بازارهای اروپا و ژاپن، نسخهٔ اسپرتی از این ماشین را با نام GTI-R عرضه می‌کرد که در پرفورمنس حتی توان رقابت با کوروت را هم داشت. این خودرو درواقع به دلیل قوانین هومولوگیشن مسابقات رالی گروه A ساخته شد. پولسار GTI-R به یک پیشرانهٔ ۲ لیتری توربو، سامانهٔ چهارچرخ محرک و تعلیق اصلاح‌شده مجهز بود. از این هاچ‌بک اسپرت تنها ۱۴,۶۱۳ دستگاه ساخته شد.

پانوز رودستر سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۹

پانوز بیشتر به خاطر حضور در مسابقات اتومبیلرانی شهرت دارد ولی در طول تاریخ خود خودروهای جاده‌ای هم تولید کرده است. یکی از این خودروها، رودستر نام داشت که در سال ۱۹۹۲ به‌عنوان یک خودروی اسپرت دونفره با متریال سبک‌وزن معرفی شد. در سال ۱۹۹۶ نیز این خودرو به شاسی آلومینیومی مجهز شد و به AIV رودستر تغییر نام داد. هردو نسخهٔ پانوز رودستر از پیشرانه‌های V8 فورد استفاده می‌کردند و طی هفت سال مجموعاً تنها ۲۲۰ دستگاه از آن‌ها ساخته شد.

سوبارو SVX سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۶

سوبارو که با مدل افسانه‌ای ایمپرزا در مسابقات رالی به شهرت رسیده بود، در اوایل دههٔ ۹۰ تصمیم به ساخت خودرویی گرفت که با محصولات قبلی شرکت کاملاً متفاوت بود. این خودرو که توسط جوجارو طراحی شد، SVX نام داشت. خطوط سیال بدنه، پیشرانهٔ ۳.۳ لیتری شش سیلندر تخت و گیربکس اتوماتیک، این ماشین را به گرند تورری زیبا و توانمند تبدیل کرده بودند. بااین‌حال، خریداران علاقه‌ای به یک سوباروی دودر لوکس نداشتند و به همین دلیل فروش SVX هرگز به حد انتظار نرسید.