کانسپت استوک، خودرویی که می‌توانست لامبورگینی را به بازار سدان‌ها وارد کند

کانسپت لامبورگینی استوک که در سال ۲۰۰۸ معرفی شد، سوپرسدان جذابی بود که می‌توانست پیش از اوروس، لامبورگینی را به بخش جدیدی از بازار وارد کند.

هرچند لامبورگینی به خاطر سوپراسپرت‌هایش شهرت دارد اما این برند ایتالیایی به ورود به دیگر بخش‌های بازار هم تمایل داشته است. شاسی‌بلند نظامی LM002 اولین انحراف لامبورگینی از سنت‌هایش بود و امروز هم شاسی‌بلند اوروس را داریم که پرفروش‌ترین محصول این برند به‌حساب می‌آید؛ اما علاوه بر این دو مدل، یک خودروی دیگر هم در تاریخ لامبورگینی وجود دارد که سوپراسپرت نیست و اگر به تولید می‌رسید، می‌توانست به مدل محبوبی تبدیل شود.

سوپرسدانی از ایتالیا

خودروی موردبحث، لامبورگینی استوک است. این کانسپتی بود که در نمایشگاه پاریس ۲۰۰۸ رونمایی شد. نام استوک مثل دیگر محصولات لامبورگینی از دنیای گاوبازی گرفته شده بود. استوک نوعی شمشیر است که توسط ماتادورها استفاده می‌شود. از رنگی که بعداً با نام گریجو استوک (به معنی خاکستری استوک) به یکی از رنگ‌های قابل انتخاب برای محصولات لامبورگینی تبدیل شد تا طراحی چشمگیر بدنه، کانسپت استوک این پتانسیل را داشته که به یکی از زیباترین سدان‌های تاریخ تبدیل شود.

رقیبی به‌مراتب زیباتر برای پانامرا

استوک که یک سال قبل از پانامرا معرفی شد، می‌توانست رقیب سرسختی برای اولین سدان تولیدی پورشه باشد. همچنین برخلاف پانامرا، طراحی ظاهری استوک با استقبال مثبتی مواجه شد. کاپوت کشیده، صندوق کوتاه و عرض زیاد ماشین تناسبات فوق‌العاده‌ای را ایجاد کرده بود. زبان طراحی آن زمان لامبورگینی که از جت‌های جنگنده الهام گرفته بود، خیلی خوب روی استوک اعمال شده بود. بعداً نیز الهام از چراغ‌های جلوی باریک، شانه‌های پهن و ورودی‌های هوا بزرگ جلوی استوک را در اونتادور دیدیم.

کابین باشکوه

مثل بیرون، کابین استوک هم بسیار شیک و جذاب بود. درواقع، دقیقاً مثل طراحی بیرونی، کابین این کانسپت هم راه را برای طراحی داخلی اونتادور هموار کرد. ارتفاع بالای کنسول مرکزی، سیستم اطلاعاتی-سرگرمی برگرفته از MMI آئودی و اولین تلاش لامبورگینی برای ساخت صفحه آمپر دیجیتالی همگی نهایتاً با تولید اونتادور به ثمر نشستند؛ بنابراین، همهٔ خلاقیت‌های طراحی استوک به هدر نرفت و برخی از آن‌ها را نهایتاً در اونتادور دیدیم.

سدان با قلب گالاردو

استوک به پیشرانهٔ ۵.۲ لیتری V10 گالاردو مجهز شده بود که ۵۶۰ اسب بخار قدرت و ۵۴۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. نیروی این موتور هم توسط یک گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه مثل همهٔ لامبورگینی‌های آن زمان به هر چهارچرخ منتقل می‌شد. البته استوک تنها سدانی نبود که از پیشرانهٔ V10 گالاردو استفاده می‌کرد زیرا آئودی هم این موتور را زیر کاپوت S6 و RS6 نسل C6 و همین‌طور S8 نسل D3 قرار داده بود.

استوک آری، اوروس نه!

زمانی که اوروس به بازار آمد، بسیاری از علاقه‌مندان به خودرو آن را حرکتی توهین‌آمیز می‌دانستند زیرا معتقد بودند یک شاسی‌بلند وجههٔ برند لامبورگینی را ضعیف می‌کند اما استوک می‌توانست محصول غیر سوپراسپرت مناسب‌تری برای این برند ایتالیایی باشد. البته همین داستان هنگام معرفی کاین در سال ۲۰۰۳ برای پورشه هم مطرح شد زیرا برندی که به ساخت خودروهای اسپرت سبک‌وزن شهرت داشت، ناگهان مدلی را معرفی کرد که تمام سنت‌های شرکت را زیر پا می‌گذاشت. بااین‌حال، بعداً هم کاین و هم اوروس به پرفروش‌ترین محصولات پورشه و لامبورگینی تبدیل شدند.

چرا استوک تولید نشد؟

گفته می‌شود استوک از هیئت‌مدیرهٔ گروه فولکس‌واگن چراغ سبز تولید را دریافت نکرده است زیرا آن‌ها پورشه پانامرا را به‌عنوان سوپرسدان این گروه ترجیح می‌دادند. البته هرچند توسعهٔ استوک در سال ۲۰۰۹ متوقف شد اما در سال ۲۰۱۰ زمانی که فروش لامبورگینی رو به کاهش گذاشت این پروژه دوباره مطرح شد. استوک اما خودرویی آمادهٔ تولید به نظر می‌رسید. طراحی این ماشین برای یک کانسپت چندان رادیکال نبود و پلت‌فرم آن‌هم قابلیت تولید داشت زیرا از همان فریم آلومینیومی آئودی A8 نسل D3 استفاده می‌کرد. حتی کابین خودرو هم که می‌توانست چهار بزرگ‌سال بالغ را در خود جای دهد، آمادهٔ تولید بود. بااین‌حال، نهایتاً گروه فولکس‌واگن به تولید این سدان جذاب رضایت نداد. شاید دلیل اصلی این موضوع، وضعیت اقتصادی جهان در سال ۲۰۰۸ بوده باشد. با کاهش فروش خودرو در سراسر جهان در آن زمان، عرضهٔ یک سوپرسدان گران‌قیمت ریسک بالایی داشت.