ابرماشین‌های تکرارنشدنی: سالین S7، هایپرکار فراموش‌شده

این روزها نام سالین را چندان نمی‌شنویم اما بیست سال پیش، این تیونر آمریکایی با معرفی ابرماشین S7 حسابی نام خود را سر زبان‌ها انداخت. اولین ویژگی مهم S7 این بود که توسط یک سوپراسپرت‌ساز مشهور یا خودروساز بزرگ ساخته نشده بود و یک تیونر کوچک کار طراحی و توسعهٔ آن‌را انجام داده بود که تجربهٔ قبلی در ساخت سوپراسپرت نداشت. سالین تیونری بود که به تیونینگ موستانگ‌ها شهرت داشت و S7 اولین خودروی کاملاً اختصاصی این شرکت محسوب می‌شد. طرح اولیهٔ این هایپرکار توسط استیو سالین (مؤسس شرکت سالین) داده شد، شرکت صنایع هیدن کریک بودجهٔ آن‌را تأمین کرد و گروه RML هم شاسی، سیستم تعلیق و آئرودینامیک آن‌را توسعه داد. سالین S7 رسماً در آگوست سال 2000 در مسابقات مونتری رونمایی شد.

S7 به یک پیشرانهٔ 7 لیتری V8 تنفس طبیعی تمام آلومینیومی اختصاصی مجهز شده بود که توسط خود سالین توسعه یافته و ساخته شده بود. البته این پیشرانه در اصل بر اساس موتور بلوک کوچک 5.7 لیتری ویندسور فورد ساخته شده بود اما به‌طور گسترده‌ای اصلاح و بازطراحی شده بود. این موتور 7 لیتری 550 اسب بخار قدرت و 712 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این نیرو از طریق یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. هرچند شاید قدرت 550 اسب بخاری S7 در مقایسه با هایپرکارهای امروزی که بیش از 1000 اسب بخار قدرت دارند کم به نظر برسد اما هایپرکار سالین حتی با استانداردهای امروزی هم بسیار سریع است زیرا ظرف تنها 3.3 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و توانایی دستیابی به حداکثر سرعت 355 کیلومتر بر ساعت را داشت.

مثل بسیاری از هایپرکارهای مدرن، در توسعهٔ S7 هم تمرکز زیادی روی کاهش وزن وجود داشت و به همین دلیل بدنهٔ آن به‌طور کامل از فیبر کربن ساخته شده بود. علاوه بر این، برای شاسی خودرو هم از طرح فریم فضایی با پانل‌های تقویت‌کنندهٔ فولادی سبک‌وزن و آلومینیومی لانه‌زنبوری استفاده شده بود. به لطف این اقدامات، وزن S7 به تنها 1300 کیلوگرم رسیده بود. از سوی دیگر، روی بدنهٔ S7 هم دریچه‌های هوا، اسپویلرها و سایر ویژگی‌های آئرودینامیکی تعبیه شده بود تا به ایجاد جریان هوای بهینه کمک شود. به لطف این ویژگی‌ها، S7 در سرعت 260 کیلومتر بر ساعت به‌اندازهٔ وزن خود داون‌فورس تولید می‌کرد.

S7 توئین توربو

سالین در سال 2005 تصمیم گرفت S7 را کمی دیوانه‌وارتر کند و به همین دلیل پیشرانهٔ آن‌را به دو توربوشارژر گارت با بوست 5.5 psi مجهز کرد. این کار خروجی موتور 7 لیتری سالین را به 750 اسب بخار قدرت و 950 نیوتن متر گشتاور رساند که حتی هنوز هم اعداد چشمگیری هستند. S7 توئین توربو پرفورمنس فوق‌العاده‌ای هم داشت به‌گونه‌ای که ظرف تنها 2.7 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت دست میافت، مسافت 400 متر را ظرف 10.5 ثانیه طی می‌کرد و حداکثر سرعت آن به 400 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

S7R

S7R نسخهٔ مسابقه‌ای از مدل تنفس طبیعی S7 بود که از سال 2000 تا 2007 تولید شد. این نسخه برای شرکت در مسابقاتی مثل 24 ساعتهٔ لمانز، قهرمانی GT فیا و لمانز آمریکا طراحی شده بود. در سال 2004، فراری از مطبوعات خودرویی سراسر جهان برای حضور در پیست انزو دینو به‌منظور برگزاری دور هشتم مسابقات GT سوپر ریسینگ فیا دعوت کرد تا پیروزی صددرصدی خودروهای مسابقه‌ای خود و همین‌طور مازراتی MC12 GT1 را در برابر رقبای خارجی به نمایش بگذارد اما در این رقابت‌ها، سالین S7R در برابر دو مازراتی MC12، سه فراری 550، سه فراری 575 و دو لامبورگینی مورسیه‌لاگو به پیروزی رسید. مطبوعات این رویداد را یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های غیرمنتظره در تاریخ مسابقات اتومبیل‌رانی قلمداد کردند زیرا یک خودروی مسابقه‌ای از یک شرکت کوچک توانست فراری را در خانهٔ خود مغلوب کند.

سالین S7 از جهات مختلفی یک ابرماشین تکرارنشدنی است. این خودرو یکی از معدودی هایپرکارهای آمریکایی بود که توانست بزرگان این حوزه را به چالش بکشد و نام خود را در برابر ابرماشین‌های فوق‌العاده‌ای مثل پورشه کاررا GT و مرسدس بنز SLR مک‌لارن مطرح کند. S7 اولین و احتمالاً آخرین هایپرکار سالین محسوب می‌شود زیرا این روزها این شرکت به سمت مشارکت و همکاری با چینی‌ها رفته و تنها محصول اختصاصی آن کوپهٔ اسپرت S1 با پیشرانهٔ 2.5 لیتری 450 اسب بخاری است. باورش سخت است که سالین S7 دو دهه پیش معرفی شده زیرا هنوز هم پرفورمنس بی‌رحمانه‌ای را ارائه می‌کند و به طرز شگفت‌انگیزی مدرن به نظر می‌رسد. این یک ابرماشین تکرارنشدنی است.