یادی از سالین S7، یکی از بهترین سوپراسپرت‌های دهه 2000

این روزها زمانی که حرف از بهترین سوپراسپرت‌های ساخت آمریکا می‌شود، معمولاً نام فورد GT و دوج وایپر به میان می‌آید و درحالی‌که بدون شک این‌ها سوپراسپرت‌هایی افسانه‌ای هستند اما اغلب کسی حرفی از سالین S7 نمی‌زند. این در حالی است که S7 سوپراسپرت بسیار شایسته و قابل‌احترامی بود. به همین دلیل، در ادامه نگاهی دقیق به این افسانهٔ فراموش‌شده خواهیم داشت و خواهیم گفت که چرا یکی از بهترین سوپراسپرت‌های جهان محسوب می‌شود.

داستان S7 از «استیو سالین» آغاز می‌شود. یک رانندهٔ مسابقه که شرکت سالین اتواسپرت را در سال 1983 تأسیس کرد. این شرکت کالیفرنیایی با تیونینگ موستانگ‌های فاکس بادی یا نسل سوم، ظرف تنها چند سال به شهرت رسید و درنهایت، سالین به یک خودروساز کامل تبدیل شد که خودروهای بسیار اصلاح‌شده‌ای را بر اساس موستانگ تولید می‌کرد. استیو سالین همچنین با موستانگ‌های تیونینگ شرکت خود در مسابقات سری استقامتی آمریکا مسابقه می‌داد و در اواخر دهه‌های 80 و 90 چندین قهرمانی به دست آورد.

استیو و تیمش حتی در سال 1997 دو موستانگ را به مسابقهٔ لمانز بردند اما متأسفانه هردو خودرو به دلیل مشکلات فنی مجبور به کناره‌گیری از مسابقه شدند. بااین‌حال، در لمانز استیو مجذوب مک‌لارن F1 GTR شد و اندکی پس از بازگشت از فرانسه، بررسی پروژهٔ ساخت یک سوپرکار آمریکایی که بتواند به‌اندازهٔ مک‌لارن هم در جاده و هم در پیست چشمگیر باشد را آغاز کرد. کمتر از دو سال بعد، این پروژه آغاز شد و برخلاف موستانگ‌های سالین، به‌طور کامل از ابتدا توسعه پیدا کرد.

در نیمهٔ دوم دههٔ 90، چندین خودروساز برای ساخت سوپرکاری که بتواند به سلطنت مک‌لارن F1 پایان دهد تلاش کردند و تنها شرکتی که موفق شد، مرسدس با CLK GTR بود. مرسدس حتی در مراحل اولیهٔ توسعهٔ این خودرو، یک F1 GTR تهیه و از آن به‌عنوان خودرویی آزمایشی استفاده کرد. در آن سوی اقیانوس اطلس اما سالین رویکرد متفاوتی را دنبال می‌کرد. هرچند S7 با الهام از F1 ساخته شد و چند ویژگی ظاهری مثل طراحی جلو و عقب این موضوع را نشان می‌دهند اما این سوپرکار آمریکایی بدون ساخت حتی یک پروتوتایپ فیزیکی توسعه پیدا کرد.

سالین برای توسعهٔ سوپراسپرت خود، به‌طور گسترده‌ای از نرم‌افزارهای کامپیوتری کمک گرفت و تنها یک ماکت مقیاس کوچک از گل رس برای آزمایش‌های تونل باد ساخت. با کمک شرکت بریتانیایی Ray Mallock که نقش مهمی در توسعهٔ شاسی خودرو داشت، اولین نمونهٔ پیش‌تولید کمتر از یک سال پس از آغاز رسمی پروژه آمادهٔ آزمایش شد. این خودرو با نام S7 در 19 آگوست سال 2000 در مسابقات تاریخی مونتری رونمایی شد، روزی که مصادف با بیست و هفتمین سالگرد پیروزی استیو در این مسابقات بود.

برخلاف اکثر خودروسازان که ابتدا نسخهٔ خیابانی یک ماشین را تولید می‌کنند و بعداً سراغ نسخهٔ مسابقه‌ای می‌روند، سالین S7 ابتدا راهی مسابقات شد و حدود دو سال بعد نمونه‌های جاده‌ای آن به خریداران تحویل داده شدند. نسخهٔ مسابقه‌ای که S7-R نام داشت، هرچند اولین مسابقهٔ خود را به پایان نرساند اما در طول دوران فعالیت خود در 78 مسابقه به پیروزی رسید. این ماشین مهم‌ترین برد خود را در سال 2004 کسب کرد یعنی زمانی که S7-R در هشتمین دور مسابقات قهرمانی فیا GT فراری را در خانهٔ خود، پیست ایمولا، شکست داد. سالین در طول آن مسابقه مازراتی MC12 GT1 را هم مغلوب کرد. S7-R در طول بیش از یک دهه حضور خود در موتور اسپرت، 10 قهرمانی کسب کرد که یکی از آن‌ها پیروزی در کلاس GT1 لمانز سال 2010 بود. این دستاوردها برای هر خودروساز بزرگی هم افتخار به‌حساب می‌آمد چه رسد به یک تیونر آمریکایی که اولین خودروی خود را ساخته بود.

S7 نه بر اساس یک مونوکوک پیشرفته بلکه روی یک شاسی فریم فضایی سنتی ساخته شد اما این ساختار توسط Ray Mallock در انگلستان با استفاده از تکنولوژی‌های مدرن طراحی و ساخته شده بود. برای کاهش وزن، بدنه به‌طور کامل از فیبر کربن ساخته شد و به‌طور گسترده‌ای در تونل باد مورد آزمایش قرار گرفت. این بدنه به‌گونه‌ای طراحی شده بود که بهترین آیرودینامیک ممکن را داشته باشد و بنابراین، حدود پنجاه دریچه و ورودی هوایی که روی آن تعبیه شده بود، صرفاً کارکرد زیبایی نداشتند. علاوه بر این، انتهای کشیدهٔ خودرو به‌گونه‌ای طراحی شده بود که مثل بال عمل کند و به همین دلیل، نسخهٔ جاده‌ای S7 فاقد اسپویلر بزرگ نسخهٔ مسابقه‌ای بود. این سوپراسپرت با وزن 1300 کیلوگرم، داون‌فورسی تقریباً برابر با وزن خود تولید می‌کرد.

سالین برای نیرو بخشیدن به این هیولای آمریکایی، موتور V8 بلوک کوچک افسانه‌ای ویندسور فورد را انتخاب کرد اما این موتور به‌طور کامل از نو طراحی شد تا قدرتی مناسب یک سوپراسپرت تولید کند. بلوک این موتور با استفاده از آلومینیوم دوباره ساخته شده و حجم آن به 7 لیتر افزایش یافت. این پیشرانهٔ SOHC همچنین به مجموعه‌ای از قطعات پیشرفته و مناسب مسابقه مثل میل‌لنگ فولادی، پیستون‌های آلومینیومی فورج‌کاری شده، سرسیلندرهای CNC، سیستم روغن‌کاری کارتل خشک و نسبت تراکم 11 مجهز شد.

این پیشرانه ابتدا 550 اسب بخار قدرت و 760 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و یکی از قوی‌ترین موتورهای تنفس طبیعی اوایل دههٔ 2000 محسوب می‌شد اما پس از معرفی فراری انزو با 660 اسب بخار قدرت در سال 2002، سالین به فکر توسعهٔ نسخه‌ای افتاد که S7 را به قاتل فراری تبدیل کند. این نسخه که در سال 2005 با نام S7 TT معرفی شد، به ورودی‌های هوای فیبر کربنی و دو توربوشارژر گرت مجهز شده بود که با بوست تنها 5.5 psi و بدون اینترکولر، خروجی موتور را به 750 اسب بخار قدرت و 950 نیوتن متر گشتاور افزایش داد. اگر این هم کافی نبود، سالین در سال 2006 پکیجی بنام کامپتیشن را برای S7 توئین توربو ارائه کرد که قدرت را تا 1000 اسب بخار افزایش می‌داد.

S7 در نسخهٔ تنفس طبیعی ظرف 3.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و 400 متر را در 11.4 ثانیه طی می‌کرد. در نسخهٔ توئین توربو، شتاب به 2.9 ثانیه می‌رسید و 400 متر ظرف حدود 10.5 ثانیه طی می‌شد. با پکیج کامپتیشن اما S7 پرفورمنس دیوانه‌وارتری داشت زیرا 400 متر را در کمتر از 10 ثانیه طی می‌کرد و می‌توانست به سرعت 400 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

سالین S7 از سال 2000 تا 2009 تولید شد و از تمام نسخه‌های آن کمتر از 100 دستگاه ساخته شد. این سوپراسپرت آمریکایی اما با وجود تمام ویژگی‌های چشمگیرش، خیلی زود فراموش شد و امروز افراد کمی آن را به یاد می‌آورند. این در حالی است که S7 به‌عنوان اولین خودروی اختصاصی یک شرکت تیونینگ، به یکی از موفق‌ترین خودروهای مسابقه‌ای دههٔ 2000 و یکی از چشمگیرترین سوپراسپرت‌های تاریخ تبدیل شد.