۲۵ سال قبل؛ ۵ خودروی ژاپنی که صنعت خودروی دنیا را شوکه کردند

در نمایشگاه اتومبیل شیکاگو 2014، شاید هیچ خبری از خودروی اسپرت نبود؛ ولی شرایط در ۲۵ سال پیش در این نمایشگاه، به این صورت نبوده است. نمایشگاه شیکاگو در سال ۱۹۸۹، شاهد معرفی مزدا MX-5 میاتا و اولین حضور عمومی مدل آکورا NSX بود. این دو مدل، بیشتر از این نمی‌توانستند با هم متفاوت باشند: اولی یک خودروی ساده و اقتصادی و دارای سواری خوب با موتور جلو بود و دومی، یک خودرو با عملکرد بالا، با استفاده‌ی مناسب از آلومینیوم و حالت اسپرت با موتور میانی، به شکلی طراحی شده بود تا با خودروهای رقیبش، رقابتی جدّی ایجاد کند.

علی‌رغم این تفاوت‌ها، MX-5 و NSX در یک چیز با هم مشترک بودند: هر دوی آن‌ها، به صنعت اتومبیل شوک وارد کردند. دهه ۱۹۹۰ میلادی، تبدیل به عصر طلایی اتومبیل‌های ژاپنی شد. خودروسازان ژاپنی در این دوره، تهاجمی بی‌سابقه را علیه رقبای خارجی خود، آغاز کردند. مهندسان در این شرکت‌ها به نوآوری در تکنولوژی تشویق می‌شدند و در همین حال، طراحان صنعتی به دنبال حفره‌های خالی در بازار اتومبیل بودند.

مدل‌های زیادی می‌توانند نمونه‌ای از این رنسانس در اتومبیل‌های ژاپنی باشند. با این‌حال، ما پنج نمونه از منحصر فردترین ترین این خودروها را انتخاب کرده‌ایم که شامل مدل‌های مانند مزدا و هوندایی هستند که دقیقاً ۲۵ سال پیش، معرفی شده‌اند. در ادامه ‍پنج خودروی ژاپنی را مرور می‌کنیم که ۲۵ سال پیش به صنعت خودروسازی دنیا شوک وارد کردند.

آکورا NSX سال ۱۹۸۹ معرفی شد و سال ۱۹۹۰ به بازار آمد. پس از معرفی این خودرو، با وجود کیفیتی که از آن ارائه شده بود، خیلی‌ها از آمدن آن به بازار مطمئن نبودند. هوندا برای این مدل، از تمام توان مهندسانش برای ساخت یک سو‍پر ماشین با سطح عملکرد بالا بهره گرفته بود و سعی کرده تا شرایط را برای رانندگی این خودروی مسابقه، ساده کند؛ چیزی که در سوپر ماشین‌های اروپایی دیده نمی‌شد. نتیجه، یک خودروی کوپه سبک با دو صندلی و موتور میانی ۳ لیتری V6 با قدرت ۲۷۰ اسب‌بخار بود که پیشرانه آن با استفاده از سیستم گیربکس پنج دنده‌ای دستی منتقل می‌شد. به جرئت می‌توان گفت که NSX یکی از بهترین سواری‌ها را در بین خودروهای با موتور میانی داشته است.

آکورا NSX مدل ۱۹۹۱ با شتابی مناسب، می‌توانست در مدت ۵/۵ ثانیه به سرعت ۹۶/۶ کیلومتر بر ساعت برسد و سرعت نهایی آن نیز به لطف تکنولوژی سوپاپ‌های با زمان‌بندی متغیر هوندا، نزدیک به ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت بود. این موضوع، رمز موفقیت NSX بود.

آکورا NSX دارای یک کابین راحت و دوست‌داشتنی با فضای صندوق مناسب بود. همچنین، این خودرو طراحی ساده و آرامش‌بخشی داشت. پیشرانه از موتور V6 و سیستم گیربکس ۵ دنده اتوماتیک، به خوبی منتقل می‌شد. طراحی خلاقانه شاسی از آلومینیوم نیز وزن خودرو را در حدّ ۱۲۹۷ کیلوگرم نگه داشته بود. NSX یک خودروی مسابقه با قیمت مناسب محسوب می‌شد که قیمت آن در سال ۱۹۹۰ در نمایشگاه‌های امریکا، ۶۲ هزار دلار بود.

تولید NSX در سال ۲۰۰۵ به پایان رسید. در این زمان، بیش از ۱۸ هزار دستگاه از این خودرو در سراسر جهان به فروش رسیده بود. NSX ترکیب بی‌نظیری از عملکرد، راحتی و قیمت مناسب بود. ورود شوک‌آمیز این خودرو به صحنه بازار اتومبیل جهانی از یادها نخواهد رفت؛‌ این خودرو، نقطه‌ی شروعی برای مهندسان ژاپنی بود تا نسل بعدی سوپرماشین‌ها را بسازند.

همانند کاری که تویوتا در مورد لکسس کرد، نیسان نیز با معرفی یک برند لوکس در ایالات متحده با نام «اینفینیتی»، ریسک بزرگی انجام داد. باز هم مانند لکسس، اینفیتی نیز با یک خودروی فول‌سایز سدان با دیفرانسیل عقب شروع کرد تا ژرمن‌ها را تحت‌تأثیر قرار دهد. امّا برخلاف لکسس LS400 بی و صدا، اینفینیتی Q45 مدل ۱۹۹۰ از حالت اسپورتی و شبیه به «ب ام و» برای رسیدن به یک سدان لوکس ایده‌آل استفاده کرده بود. با این‌حال، Q45 نتوانست مانند لکسس LS400 موفقیتی آنی کسب کند. مشتریان اقبال بیشتری به LS400 با یک جلوپنجره شبیه به مرسدس‌بنز نشان دادند. تبلیغات این خودرو که کمتر خودِ اتومبیل را نشان می‌داد و بیشتر تصاویر طبیعت در آن دیده می‌شد، در این زمینه بی‌تأثیر نبود.

با این‌که اینفیتی Q45 یک خودروی اسپرت خوب و چابک بود و هیجان بسیار زیادی داست، ولی این سدان لوکس اسپرت نتوانست در بازار دوام بیاورد و تولید Q45 در سال ۲۰۰۶ متوقف شد. با این‌حال، با نگاهی به خودروهای سری Q اینفیتی، خواهید دید که مدل Q45 چه تأثیر درازمدتی بر آن‌ها و همچنین دنیای سدان‌های لوکس گذاشته است.

در سال ۱۹۸۹ که خودروساز ژاپنی، تویوتا، یک برند مستقل برای فروش خودروهای لوکس به مشتریان معرفی کرد، این موضوع برای دنیای خودروسازی چیز جدیدی نبود؛ چرا که سه سال قبل، در مورد آکورا این کار انجام شده بود. ولی ایده‌ی یک سدان بزرگ با دیفرانسیل عقب، مشابه هیچ‌گونه مدلی از سدان‌های لوکس ب ام و یا مرسدس‌بنز نبود. بنابراین، وقتی لکسس LS400 در سال ۱۹۸۹ معرفی شد، سر و صدای زیادی به پا کرد. کسانی که این رونمایی را می‌دیدند، عمر زیادی برای این مدل، متصور نبودند؛ امّا تولید LS400 ادامه یافت.

رؤسای تویوتا در پروژه‌ای که در سال ۱۹۸۳ با عنوان «چرخه F» یا Circle F شروع کردند، تصمیم گرفتند که «خودرویی بسازند که از بهترین مدل خودروی جهان بهتر باشد». در اوایل سال ۱۹۸۴، یک کمیته تحقیقات ابتدایی را برای یک خودروی لوکس جدید آغاز کرد و یک سال بعد، مهندسان ارشد تویوتا در جنوب کالیفرنیا ساکن شدند تا از نزدیک با سبک زندگی یک خریدار خودروهای لوکس در امریکا، آشنا شوند. این دقت ویژه به جزئیات، باعث شد تا یک خودروی تقریباً کامل راهی بازار شود؛ به خصوص اینکه یک طراحی جدید از یک برند کاملاً جدید بود. با اینکه LS400 تجربه رانندگی هیجان‌انگیزی مانند Q45 نداشت، ولی شرایط لوکس فوق‌العاده‌ای درآن بود. LS400 قیمتی برابر ۴۳ هزار دلار داشت که مطابق با همتایان متوسط خود در بنز و ب ام و بود.

با این‌حال، LS400 از همه نظر کامل نبود. در سری‌های اولیه از این خودرو، مشکلات کوچکی در سیستم کنترل حرکت و چراغ ترمز وجود داشت که باعث شد تا بلافاصله ۸۰۰۰ دستگاه LS400 برای سرویس دوباره، فراخوانی شوند؛ چیزی که یکی از موضوعات مورد مطالعه صنعت خودرو تا امروز شده است.

ایده‌ی یک خودروی کوچک و اقتصادی با دیفرانسیل عقب، در سال ۱۹۸۹، چندان جدید نبود. ولی بیشتر خودروهای این ژانر در عمل و برای استفاده‌های روزمره، چندان قابل‌اتکا نبودند. امّا با معرفی مزدا MX-5 میاتا در نمایشگاه اتومبیل شیکاگو ۱۹۸۹، مشخص شد که می‌توان یک خودروی اسپرت کانورتیبل ساخت برای استفاده روزمره نیز مناسب باشد. این خودرو، به سرعت نظرها را به خود جلب کرد.

میاتا سواری و کنترل خوبی داشت و قدرت نسبتاً کم ۱۱۶ اسب‌بخاری از موتور ۱/۶ لیتری با جهار سیلندر در یک ردیفش، زیاد به چشم نمی‌آمد؛ یک خودروی کوچک، سبک و با هیجان زیاد در رانندگی.

وقتی داتسون 240Z در سال ۱۹۶۹ به بازار امریکا وارد شد، طراحی بی‌نظیر و عملکرد اقتصادی مناسبش باعث شد تا موفقیتی بزرگ کسب کند. بعد از موفقیت نسل‌های مختلف، خودروهای سری Z، بزرگتر و سنگین‌تر شدند و سرعت زیادی پیدا کردند؛ ولی در همین حال، قیمت آنها افزایش یافت و از رقبایی مانند شورولت کوروت، عقب ماندند. بنابراین نیسان در نسل سی و دوم Z32، 300ZX، یک خودرو با پلتفرم و پیشرانه جدید معرفی کرد که با هدف عملکرد بهتر، تولید شده بود. این یکی از نقاط عطف صنعت خودروسازی ژاپن در زمینه عملکرد خودروها بود.

نیسان 300ZX توربو مدل ۱۹۹۰ از یک موتور ۳ لیتری V6 با دو توربوشارژ به قدرت ۳۰۰ اسب‌بخار استفاده می‌کرد. این قدرت، از دیگر خودروهای ژاپنی و رقبای دیگر دیگر چون شورولت کوروت C4، فاصله زیادی داشت. 300ZX برای رسیدن به سرعت ۹۶/۶ کیلومتر بر ساعت، تنها ۵/۵ ثانیه زمان لازم داشت و از شتاب بسیار خوبی برخوردار بود. کنار گذاشتن سری Z در خط تولید نیسان در سال ۱۹۹۶، روزی غم‌انگیز برای علاقه‌مندان به این خودروها بود. ولی طولی نکشید تا نیسان با مدل 350Z در سال ۲۰۰۳ بازگشت.