آستون‌مارتین ونتیج 1977، کپی بریتانیایی فورد موستانگ!

فورد موستانگ یکی از نمادین‌ترین و مشهورترین خودروهای عضلانی تاریخ است. این خودرویی است که باعث خلق شورلت کامارو و دوج چلنجر شد ولی در اواخر دههٔ 70 یعنی زمانی که دوران طلایی ماسل کارهای آمریکایی به پایان رسیده بود، یک خودروی عضلانی جذاب با الهام از موستانگ در خارج از آمریکا معرفی شد.

نسل اول موستانگ که در سال 1964 معرفی شد، فوق‌العاده موفق عمل کرد و با تجربهٔ چندین فیس‌لیفت و بازطراحی، تا سال 1973 روی خط تولید باقی ماند. موفقیت موستانگ نه‌تنها دیگر خودروسازان آمریکا را مجبور به واکنش کرد بلکه نظر خودروسازان خارج از آمریکا را هم جلب کرد. یکی از این شرکت‌ها، آستون‌مارتین بود که در سال 1972 مدلی بنام V8 را با ظاهری بسیار شبیه به موستانگ معرفی کرد. این خودرو دقیقاً شبیه موستانگ‌های اواخر دههٔ 60 به نظر می‌رسید. آستون‌مارتین V8 همان‌طور که از نامش مشخص است، به یک پیشرانهٔ 5.3 لیتری V8 مجهز بود که با ۳۲۰ اسب بخار قدرت، با قوی‌ترین موتورهای نسل اول موستانگ فاصله داشت.

در ادامه اما شرایط کاملاً به نفع طرف بریتانیایی تغییر کرد زیرا به دلیل بحران سوخت اوایل دههٔ 70 و همین‌طور قوانین آلایندگی جدید آمریکا، پیشرانه‌های بزرگ خودروهای آمریکایی حذف و نمونه‌های باقیمانده هم بسیار ضعیف شدند به‌گونه‌ای که در سال 1973 قوی‌ترین موتور موستانگ تنها 245 اسب بخار قدرت داشت. در سال 1974 نیز نسل دوم موستانگ با ابعادی بسیار کوچک‌تر و پیشرانه‌های بسیار ضعیف معرفی شد و دوران سیاه ماسل کار فورد را آغاز کرد. برای این نسل در ابتدا حتی پیشرانهٔ V8 هم ارائه نمی‌شد. از سوی دیگر، در سال 1977 یعنی زمانی که سه سال از معرفی نسل دوم موستانگ می‌گذشت، آستون‌مارتین مدل جدید V8 ونتیج را معرفی کرد که نسخه‌ای قوی‌تر از مدل V8 قبلی محسوب می‌شد.

این ساختهٔ آستون‌مارتین حتی در نسخهٔ جدید ونتیج هم که سطح بالاتری از جذابیت و پرفورمنس را ارائه می‌کرد، همچنان بسیار شبیه نسل اول موستانگ بود. کاپوت برآمده، دماغهٔ تهاجمی با چهار چراغ گرد، گلگیرهای برجسته، سقف شیب‌دار و نمای عقبی که برای علاقه‌مندان خودروهای عضلانی آشنا بود، آستون‌مارتین V8 ونتیج را شبیه نسخهٔ بریتانیایی موستانگ جلوه می‌دادند. این خودرو اما که اولین سوپراسپرت بریتانیا لقب گرفت، زیر کاپوت بسیار برتر از همتای آمریکایی آن سال‌های خود بود.

هرچند در ظاهر شباهت زیادی بین موستانگ و ونتیج وجود داشت ولی زیر کاپوت داستان کاملاً متفاوت بود. ونتیج به پیشرانهٔ آستون‌مارتین لاگوندا مجهز شده بود که هرچند قوی‌ترین موتور آستون‌مارتین در آن سال‌ها محسوب نمی‌شد ولی برای تپیدن در سینهٔ ونتیج بشدت اصلاح شده بود. میل بادامک بهتر، نسبت تراکم بالاتر، سوپاپ‌های هوای بزرگ‌تر و کاربراتورهای بزرگ‌تر وبر از تغییرات این موتور بودند که منجر به افزایش 40 درصدی قدرت و 10 درصدی گشتاور نسبت به لاگوندا شد. این موتور 5.3 لیتری V8 حالا 380 اسب بخار قدرت و 550 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که حتی از قوی‌ترین موتورهای نسل اول موستانگ یعنی 7 لیتری کبرا جت هم بیشتر بود.

انتقال نیروی موتور قدرتمند ونتیج توسط گیربکس‌های پنج سرعته دستی یا سه سرعته اتوماتیک صورت می‌گرفت. به لطف این ترکیب، ماسل کار آستون‌مارتین ظرف حدود 5 ثانیه از صفر به سرعت می‌رسید که در حد قوی‌ترین و سریع‌ترین موستانگ‌های نسل اول مثل باس 429 سال ۱۹۶۹ و مک‌وان سوپر کبرا جت 1971 با موتورهای 7 لیتری و 375 اسب بخار قدرت بود. این در حالی بود که قوی‌ترین موتور نسل دوم موستانگ در سال 1977 تنها 140 اسب بخار قدرت داشت و 10.3 ثانیه طول می‌کشید تا از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد. برای متوقف کردن ونتیج هم آستون‌مارتین ترمزهای دیسکی خنک شونده در جلو و عقب را در نظر گرفته بود تا از همه لحاظ نسبت به موستانگ زمان خود برتری داشته باشد.

تولید V8 ونتیج سرانجام در سال 1989 پس از ساخت بیش از 500 دستگاه به پایان رسید و سپس جای خود را به مدل جدید ویراژ داد که از همان فرمول قبلی استفاده می‌کرد ولی از تکنولوژی‌های جدیدی بهره می‌برد و در ظاهر نیز دیگر شبیه کپی بریتانیایی موستانگ به نظر نمی‌رسید. ونتیج امروز هم با فرمولی مشابه ماسل کارهای آمریکایی در حال تولید است و پیشرانهٔ هشت سیلندری که کماکان نیروی خود را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کند را حفظ کرده هرچند که این موتور حالا توئین توربو شده و از مرسدس گرفته شده است.