آستون‌مارتین سیگنت V8، عجیب‌ترین و وحشی‌ترین هاچ‌بک کوچک تاریخ!
به خاطر قوانین جدید آلایندگی اتحادیهٔ اروپا که میانگین آلایندگی کل محصولات خودروسازان را محدود می‌کرد و قرار بود در سال 2012 اجرایی شود، آستون‌مارتین تصمیم عجیبی گرفت. این شرکت هاچ‌بک شهری تویوتا iQ را به خودرویی با نام آستون‌مارتین سیگنت تبدیل کرد. آستون انتظار داشت بتواند سالانه حدود 4 هزار دستگاه از این خودرو را به فروش برساند اما ازآنجایی‌که سیگنت اساساً یک تویوتا iQ با کابین لوکس‌تر و سه برابر قیمت گران‌تر بود، فروش خوبی را تجربه نکرد و صرفاً از ژانویهٔ 2011 تا سپتامبر 2013 تولید شد.
بااین‌حال، حدود پنج سال پس از خروج سیگنت از روی خط تولید، آستون‌مارتین به سفارش یکی از مشتریان خود، اقدام به ساخت سیگنت بسیار عجیب و دیوانه‌واری با موتور V8 کرد. این پروژه توسط بخش سفارشی‌سازی آستون‌مارتین انجام شد که کار را با یک سیگنت استاندارد آغاز و طی ماه‌ها خودرو را با تقویت ساختار، افزودن رول کیج و گرفتن زیربندی از خودروهای دیگر آستون اصلاح کرد. شاسی سیگنت باید اصلاح می‌شد تا نه‌تنها پیشرانهٔ بزرگ V8 بلکه گیربکس را هم بتواند در خود جای دهد و انتقال قدرت هم از محرک جلو به محرک عقب تغییر یابد.
بدین منظور، سیگنت به ساب‌فریم‌های جلو و عقب، سیستم تعلیق مستقل و ترمزهای عظیم ونتیج مجهز شد. علاوه بر این، هرچند امکان افزایش فاصلهٔ محوری 2,000 میلی‌متری خودرو وجود نداشت ولی مهندسان فاصلهٔ عرضی چرخ‌ها را افزایش دادند تا از واژگونی جلوگیری کنند. همچنین رینگ‌های 16 اینچی استاندارد سیگنت هم با نمونه‌های 19 اینچی جایگزین شد که با لاستیک‌های میشلین پایلوت اسپرت کاپ 2 پوشیده شده بودند. به خاطر این تغییرات، باید دهانهٔ گلگیرها بزرگ‌تر و فلاپ‌های فیبر کربنی روی گلگیرها نصب می‌شد تا فاصلهٔ عرضی بیشتر چرخ‌ها را پوشش دهد یعنی مشابه کاری که پارس‌خودرو در رنو پی‌کی کرده بود!
داخل این سیگنت منحصربه‌فرد نیز با صندلی‌های اسپرت ریکارو، فرمان مسابقه‌ای و داشبورد فیبر کربنی، دستخوش تغییراتی شده بود و مهندسان حتی سیستم تهویه را هم حفظ کردند ولی صندلی‌های عقب کوچک نسخهٔ استاندارد جای خود را به یک باک سوخت بزرگ‌تر 30 لیتری دادند. هدف اصلی این پروژه اما جای دادن یک نیروگاه بزرگ V8 در سینهٔ سیگنت بود و درنتیجه تیم آستون‌مارتین، موتور استاندارد 1.3 لیتری چهار سیلندر تویوتا را با پیشرانهٔ 4.7 لیتری V8 ونتیج جایگزین کرد. این پیشرانه که از خانوادهٔ موتورهای AJ-V8 جگوار بود، از سال 2011 تا 2017 در ونتیج S تا 430 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. چنین قدرتی در سیگنت 1375 کیلوگرمی نسبت قدرت به وزن فوق‌العاده‌ای را فراهم می‌کرد.
به لطف این نیرو که توسط یک گیربکس هفت سرعته اتوماتیک به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد، سیگنت V8 ظرف 4.2 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت 275 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. این میکروکار دیوانه‌وار حدود 10 ماه پس از آغاز پروژه، برای اولین بار در فستیوال سرعت گودوود سال 2018 به نمایش عمومی درآمد و سپس به مالک تحویل داده شد. به‌تازگی اما این سیگنت منحصربه‌فرد توسط یک فروشنده تخصصی آستون‌مارتین در شمال لندن برای فروش گذاشته شده درحالی‌که مالک اصلی تنها 4,700 کیلومتر را با آن طی کرده است.