پشت فرمان والور: تلاش پرخرج آستون مارتین برای حفظ دنده دستی

معرفی والور طرفداران این شرکت را به دو گروه تقسیم کرد؛ گروه اول از وجود والور ناراحت بودند و گروه دوم می‌گفتند: این یکی از بهترین خودروهای اخیر آستون‌مارتین است. این شرکت انگلیسی، والور را به‌عنوان یکی از آخرین خودروهای دنده‌دستی خود رونمایی و تولید آن را به 110 دستگاه محدود کرد.

این روزها شرکت‌های مختلفی مانند رولزرویس، بنتلی، فراری و مورگان روی تولید خودروهای تولیدمحدود متمرکز شده‌اند. آستون‌مارتین هم قصد دارد به همین بازار روبه‌رشد بپیوندد تا درکنار سودآوری مناسب، نام خوبی برای خود فراهم کند. والور هم راهی برای رسیدن به همین هدف است. چهره این خودرو به الهام از نسخه تک‌تولیدی ویکتور اماده شد که خود برگرفته از V-8 ونتیج کلاسیک طراحی شده بود. بنابراین آستون‌مارتین تلاش کرده است که شمای گذشته خود را با نگاهی مدرن بازسازی کند.

جلوپنجره و قاب بزرگ آن نشان به‌عنوان نشان همیشگی خودروهای این برند در والور هم دیده می‌شوند؛ طراحان آستون‌مارتین در برخی مدل‌های والور، با رنگی متمایز روی آن تاکید کرده‌اند. استفاده از چراغ‌های گرد ساده، سپر و زیرسپر یکپارچه، دیفیوزر فیبرکربنی و کاپوت شیب‌دار و عضلانی باعث ایجاد چهره‌ای کاملا جدید شده است که خوشبختانه هنوز یادگاران خود را تداعی می‌کند. نمای جانبی خودرو کوپه ونتیج را یادآوری می‌کند؛ درحالی‌که عبق خودرو کاملا تازه طراحی شده است. بهره‌وری از خروجی‌های هوا به‌جایی شیشه عقب، برآمدگی اسپویلر به‌شکل یکپارچه با بدنه، چراغ‌ها با گرافیک سرخ‌رنگ متصل و دیفیوزر اسپرت و بزرگ باعث شده تا والور شخصیتی متمایز داشته باشد. می‌توان طراحی این خودرو را در واژه «سرگرم‌کننده» خلاصه کرد.

آستون‌مارتین برای ساخت این خودرو، از ونتیج قدیمی به‌عنوان خودروی پایه استفاده کرده است؛ به همین دلیل کابین آن به نمونه‌های قدیمی‌تر این خودرو شباهت دارد که لزوما اتفاق بدی نیست. فرم ورودی‌های هوا سیستم تهویه‌مطبوع و نمایشگر اطلاعات-سرگرمی کمی قدیمی‌ به نظر می‌‌رسند اما وقتی به سردنده چوبی و مکانیزم باز دنده توجه کنید، دلیل آن را متوجه می‌شوید. آستون‌مارتین تصمیم گرفته است که دنده دستی را برای مشتریان خاص خود نگه دارد؛ درحالی‌که سایر ثروتمندان خریدار این شرکت تنها امکان تهیه خودروهای دنده اتوماتیک را دارند.

راننده والور با سردنده چوبی می‌تواند 705 اسب بخار قدرت و 752 نیوتن متر گشتاور پیشرانه 5.2 لیتری V12 را به چرخ‌های عقب منتقل کند. والور با بهره‌وری از بدنه‌ای سبک‌وزن و قدرت زیاد پیشرانه‌اش می‌تواند در کمتر از 3.6 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت برسد و شتابگیری را تا سرعت 320 کیلومتر بر ساعت ادامه دهد.

خریدار والور می‌تواند بدنه خودروی خود را با هر رنگی مزین کند. همین داستان برای کابین و مواد به‌کاررفته در آن هم صدق می‌کند و خریداران خاص این خودرو مانند «گوردون رمزی»، آشپز مشهور، می‌توانند مطابق سلیقه خود والور را شخصی‌سازی کنند.

راننده با فشردن دکمه بلورین، پیشرانه V12 را از خواب بیدار می‌کند. والور مانند یک شیر با غرشی بلند از خواب برمی‌خیزد و در ادامه خرخر می‌کند تا راننده از روشن ماندن موتور مطلع باشد. راننده والور انتظار بالایی از این خودرو دارد چون مانند کوپه ونتیج، پیشرانه‌ای بزرگ درون خودرویی کوچک قرار گرفته است. کلاچ خودرو وزنی متعادل دارد و با دنده کوتاه آن به‌خوبی می‌توان شتابگیری کرد. ترکیب بدنه کوچک، موتور بزرگ و گشتاور زیاد باعث شده تا حرکت والور در هر دنده‌ای با چابکی همراه باشد. شتاب این کوپه ناراحت‌کننده یا ناخوشایند نیست اما قطعا هشیارکننده است. با فشردن پا روی پدال گاز، والور با نرخی دلپذیر سرعت می‌گیرد.

راننده می‌تواند حالت پاسخدهی فنربندی، فرمان و پیشرانه را تعیین کند. بهترین حالت پیشرانه همان «Track» است که باعث می‌شود والور تمام توان خود را به نمایش بگذارد اما باقی تنظیمات باید مطابق مسیر انتخاب شوند. فرمان عملکردی سبک‌تر از انتظار دارد و بازخورد مناسبی را هم به راننده منتقل می‌کند؛ گویا از راننده می‌خواهد با سرعت بیشتری خودرو را براند. هر پیچ در نگاه اول مانند یک چالش تازه می‌ماند اما والور از همه آن‌ها سربلند بیرون می‌آید.

آستون‌مارتین معتقد است که والور برای کسانی طراحی شده که بالاتر از هر چیز دیگری در خودرو، لذت و عمل را دوست دارند. هر چند استفاده از یک جعبه‌دنده خودکار دو کلاچه عملکرد آن را بهبود می‌بخشید اما لذت تعویض دنده را از راننده می‌گرفت و تمام منطق تولید والور را زیر سوال می‌برد. والور 2 میلیون دلاری با بهره‌وری از قدرت زیاد، بدنه‌ای جمع‌وجور، طراحی چشم‌نواز، عملکرد بی‌نظیر و قیمتی به بلندای یک شماره تلفن، یکی از آخرین سنگرهای دنده‌های دستی و لذت بی‌قید و شرط رانندگی به شمار می‌رود. نظر شما درباره این خودرو چیست؟