مرور تاریخچه پیشرفت خودروهای اسپرت آئودی، از کواترو تا R8

داستان خودروهای اسپرت آئودی در اوایل دههٔ 80 با تأسیس کواترو GmbH آغاز شد که بخش داخلی ساخت خودروهای پرفورمنس بود. این بخش که امروز با نام آئودی اسپرت شناخته می‌شود، خودروهای پرفورمنس زیادی تولید کرده است. در ادامه، نگاهی به ساخته‌های آئودی اسپرت طی سه دههٔ گذشته خواهیم داشت.

زمانی که کوپهٔ کواترو در سال 1982 به بازار آمد، سامانهٔ چهارچرخ محرک صرفاً به شاسی‌بلندها اختصاص داشت. کواترو اما به‌سرعت مزیت‌ها وجود سامانهٔ چهارچرخ محرک در خودروهای سواری را نشان داد. به لطف این ویژگی و یک پیشرانهٔ 2.2 لیتری پنج سیلندر توربو که 200 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، کواترو در کمتر از 8 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. کواترو اولین خودروی اسپرت واقعی آئودی بود.

حدود یک دهه طول کشید تا پس از کواترو یک خودروی اسپرت دیگر را از آئودی ببینیم ولی RS2 آوانت ارزش این انتظار را داشت. این خودرو که با همکاری پورشه ساخته شد، ترمزهای پورشه 968 کلاب‌اسپرت را قرض گرفت و هرچند پیشرانهٔ پنج سیلندر 2.2 لیتری آن ساخته آئودی بود ولی مونتاژ این موتور همراه با گیربکس شش سرعتهٔ دستی توسط پورشه انجام می‌شد. مهندسان پورشه همچنین این موتور را با توربوشارژر و انژکتورهای بزرگ‌تر، اینترکولر، میل بادامک تهاجمی‌تر و سیستم اگزوز اسپرت تقویت کردند تا 320 اسب بخار قدرت تولید کند.

TT با پلت‌فرمی که از فولکس‌واگن گلف گرفته شده بود، ظاهر عجیب، پرفورمنس نه‌چندان هیجان‌انگیز و تنها 250 اسب بخار قدرت در قوی‌ترین نسخهٔ نسل اول با موتور 3.2 لیتری VR6، از نگاه خیلی‌ها یک کوپهٔ اسپرت واقعی تلقی نمی‌شد. بااین‌حال، این افراد از تأثیر TT روی افزایش سود آئودی در دههٔ 90 خبر ندارند. ظاهر تخم‌مرغی این ماشین در آن سال‌ها شبیه هیچ خودروی دیگری نبود و زمانی که در بازار آمریکا عرضه شد، اعتبار آئودی را بسیار بالا برد.

جانشین RS2 هم یکی دیگر از خودروهای اسپرت خانوادگی آئودی بود که با کمک شرکت دیگری ساخته و به یک ماشین فوق‌العاده تبدیل شد. پیشرانهٔ 2.7 لیتری V6 توئین توربویی که زیر کاپوت نسل اول RS4 قرار گرفت، توسط کاسورث با دو اینترکولر، دو سرسیلندر آلومینیومی و اگزوز اسپرت تقویت شد. به لطف این تغییرات، موتور موردبحث حالا 375 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این عدد حتی برای شرمنده کردن کوپه‌های اسپرت هم کافی بود چه رسد به استیشن‌ها. RS4 به لطف سامانهٔ چهارچرخ محرک و گیربکس شش سرعتهٔ دستی، ظرف 4.9 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

زمانی که نسل اول R8 در سال 2007 با پیشرانهٔ 4.2 لیتری V8 در وسط و سامانهٔ چهارچرخ محرک به بازار آمد، علاقه‌مندان را شگفت‌زده کرد. چند سال بعد نیز R8 موتور 5.2 لیتری V10 لامبورگینی گالاردو را قرض گرفت که خود بر پایهٔ موتور سوپرسدان‌های S6 و S8 شکل گرفته بود. این موتور 525 اسب بخار قدرت را برای R8 به ارمغان آورد. سپس در سال 2016 نسل دوم R8 به بازار آمد که بر اساس پلت‌فرم لامبورگینی هوراکان ساخته شده و فقط با موتور 5.2 لیتری V10 عرضه می‌شد. این موتور در قوی‌ترین نسخه 610 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. در این نسل هرچند گیربکس دستی R8 حذف شد ولی حالا آئودی یک نسخهٔ محرک عقب را ارائه کرد که سامانهٔ کواترو را کنار گذاشته بود.

وقتی در سال 2004 ب‌ام‌و نسل چهارم M5 را با پیشرانهٔ V10 معرفی کرد، آئودی تصمیم به انجام حرکت دیوانه‌وارتری گرفت تا مچ رقیب باواریایی را بخواباند. بدین منظور، مرددان آئودی پیشرانهٔ 5 لیتری V10 لامبورگینی گالاردو را گرفتند، آن را به دو توربوشارژر مجهز کردند و در سینهٔ نسل دوم RS6 قرار دادند. این موتور V10 توئین توربو با تولید ۵۶۰ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور، RS6 را به قوی‌ترین محصول تاریخ آئودی تا آن زمان آئودی تبدیل کرده بود. این سوپرسدان آلمانی ظرف تنها ۴.۵ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

آئودی در طول دههٔ 2000، در بازار کوپه‌ها فقط در بخش پایه با TT و بخش بالا با R8 حضور داشت و دیگر قسمت‌های این بازار را به مرسدس و ب‌ام‌و واگذار کرد اما در سال 2010 همه‌چیز با RS5 تغییر کرد. این ماشین با برخورداری از موتور 4.2 لیتری V8 تنفس طبیعی با ردلاین 8,500 rpm و 450 اسب بخار قدرت در کنار گیربکس دوکلاچه، مثل اره‌برقی برای قلع‌وقمع رقبا وارد صحنه شد.

TT RS در سال 2009 با پیشرانهٔ 2.5 لیتری پنج سیلندر توربو معرفی شد و در سال 2012 با 360 اسب بخار قدرت به بازار آمریکا رسید. این خودرو فقط با گیربکس شش سرعتهٔ دستی عرضه شد و هرچند فقدان گیربکس اتوماتیک شتاب صفر تا 96 کیلومتر TT RS را به 4.1 ثانیه رساند ولی عامل هیجان را به خودرویی اضافه کرد که به خاطر پلت‌فرم دیفرانسیل جلویش سرزنش شده بود. البته متأسفانه نسل دوم TT در ظاهر بخش بزرگی از زیبایی نسل اول را از دست داده بود.

در سال 2014، آئودی یکی از قوی‌ترین مدل‌های تاریخ RS را با موتور 4 لیتری V8 توئین توربو و 560 اسب بخار قدرت به بازار فرستاد. چنین رقمی، RS7 را به استانداردی برای قدرت محصولات اسپرت آیندهٔ آئودی تبدیل کرد. به لطف این نیرو، RS7 ظرف تنها 3.7 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و نهایتاً به حداکثر سرعتی که روی 305 کیلومتر بر ساعت محدود شده بود دست میافت.

آئودی با RS3 دوباره به پیشرانهٔ سنتی پنج سیلندر خود بازگشت. هرچند پلت‌فرم این خودرو با فولکس‌واگن گلف R مشترک بود ولی زیر کاپوت هاچ‌بک داغ فولکس‌واگن کسی یک موتور 2.4 لیتری پنج سیلندر توربو با 400 اسب بخار قدرت را نمی‌دید. به لطف این نیرو، فقط 3.6 ثانیه طول می‌کشید تا RS3 از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد که یک ثانیه از S3 سریع‌تر بود. علاوه بر موتور، لانچ کنترل عالی، گیربکس دوکلاچه و سامانهٔ چهارچرخ محرک کواترو هم از دیگر دلایل چنین شتاب چشمگیری بودند.

نسل چهارم RS6 که در سال 2019 معرفی شد، پرچم استیشن‌های اسپرت آئودی را همچنان بالا نگه داشت. این خودرو که روی پلت‌فرم مشترکی با RS7 ساخته شده است، از همان پیشرانهٔ 4 لیتری V8 توئین توربو استفاده می‌کند که در اینجا قدرت خیره‌کنندهٔ 600 اسب بخاری را به یک گیربکس هشت سرعته اتوماتیک و نهایتاً سامانهٔ چهارچرخ محرک کواترو تحویل می‌دهد. تمام این ویژگی‌ها که زیر بدنه‌ای تهاجمی پنهان شده‌اند، هرگز خللی به کارایی روزمرهٔ خودرو وارد نمی‌کنند. RS6 از بسیار جهان نشان‌دهندهٔ اوج آئودی اسپرت است.

E-Tron GT اولین خودروی الکتریکی آئودی است که نشان RS گرفت. این خودرو که بر پایهٔ پورشه تایکان شکل گرفته است، 637 اسب بخار قدرت دارد. این قدرت در عمل به معنای شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت 2.9 ثانیه‌ای همراه با نوعی از پاسخ فوری پدال گاز خواهد بود که فقط وقتی نیروی برق به چرخ‌ها منتقل شود امکان‌پذیر است. RS E-Tron GT همچنین وقتی به جاده‌های پرپیچ‌وخم می‌رسد، با مدیریت کامپیوتری گشتاور، وزن سنگین باطری‌های خود را جبران می‌کند.