داستان آئودی ۷۲ و ۱۰۰، خودروهایی که چهارحلقه را نجات دادند
امروزه، آئودی خودروساز لوکس بزرگی است که سالانه بیش از ۱.۵ میلیون خودرو در سراسر جهان می‌فروشد اما در دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم، این خودروساز در خطر تبدیل شدن به برندی درجه دوم تحت مالکیت فولکس‌واگن و محکوم به فروش خودروهای ری‌بج شده بود. آنچه از این اتفاق جلوگیری و استقلال آئودی را حفظ کرد، دو سدان به نام‌های ۷۲ و ۱۰۰ بودند که در دهه ۶۰ تولید شدند و پایه‌های جایگاه امروزی شرکت را بنا نهادند.
مرور تاریخچه آئودی
تاریخچه آئودی به بیش از یک قرن پیش بازمی‌گردد. این شرکت در سال ۱۹۰۹ توسط آگوست هورش در تسویکاو، آلمان تأسیس شد. او پیش‌تر در سال ۱۸۹۹ شرکت هورش را راه‌اندازی کرده اما پس از اختلاف با هیئت نظارت شرکت، هورش این شرکت را ترک کرد و در سال ۱۹۰۹ شرکت جدیدی را تأسیس کرد. به دلیل اختلافات قانونی بر سر نام‌گذاری شرکت، هورش مجبور به انتخاب نامی جدید شد. وی با استفاده از نام خانوادگی خود که ریشه کلمه آلمانی Horchen به معنای گوش دادن بود، شرکت جدید خود را آئودی نامید که از کلمه لاتین به معنای گوش دادن گرفته شده است. اولین خودروی آئودی، تایپ A بود که در سال ۱۹۱۰ عرضه شد اما تا سال‌ها خبری از لوگوی معروف چهار حلقه نبود.
به دلیل تورم شدید در آلمان در اوایل دهه ۲۰ و رکود بزرگ در اواخر همان دهه، آئودی با مشکل مواجه و با هورش و دیگر خودروسازان آلمانی یعنی دکاو و واندرر ادغام شد. بدین ترتیب، این شرکت‌ها در سال ۱۹۳۲ اتو یونیون را تشکیل دادند و چهار حلقه درهم‌تنیده لوگوی آئودی نماد این اتحاد است. ابتدا این لوگو روی خودروهای مسابقه‌ای اتو یونیون و برخی خودروهای دکاو و هورش ظاهر شد و آئودی تا دهه‌ها بعد از این لوگو استفاده نکرد. در طول جنگ جهانی دوم، اتو یونیون مانند دیگر خودروسازان بزرگ آلمانی مجبور به تولید خودروهای نظامی شد. پس از جنگ، بخش اعظم زیرساخت‌های شرکت در تسویکاو تخریب شد یا تحت کنترل شوروی قرار گرفت و بنابراین اتو یونیون باید از نو شروع می‌کرد. درنتیجه، شرکت به آلمان غربی نقل‌مکان کرد و مقر جدیدی در شهر اینگولشتات در ایالات بایرن تأسیس کرد که امروز مقر اصلی آئودی است.
احیا پس از جنگ
در سال‌های اولیه پس از جنگ، اتو یونیون فقط برای بقا تلاش می‌کرد. این عرضه موتورسیکلت‌ها و ون‌های کوچک را تحت نام دکاو آغاز کرد و بعدها، سدان‌های کوچک دو زمانه را نیز با همین برند به بازار فرستاد اما نام آئودی در این دوره غیرفعال بود. در سال ۱۹۵۹، مرسدس بنز اتو یونیون را خرید و متوجه پتانسیل این شرکت در تخصص خودروهای کوچک شد. مرسدس سرمایه‌گذاری سنگینی در اتو یونیون کرد، کارخانه تولیدی مدرنی ساخت و موتور چهار زمانه جدیدی را برای جایگزینی با طراحی‌های قدیمی دو زمانه توسعه داد. بااین‌حال، مرسدس نتوانست اتو یونیون را به سودآوری برساند زیرا اقتصاد آلمان هنوز در حال بازیابی از ویرانی‌های جنگ و سلیقه مصرف‌کنندگان در حال تغییر بود.
ازاین‌رو، مرسدس در سال ۱۹۶۴، اتو یونیون را به فولکس‌واگن فروخت. فولکس‌واگن ابتدا از کارخانه اینگولشتات این شرکت برای افزایش تولید بیتل استفاده کرد و هم‌زمان، اتو یونیون به تولید خودروهای برند دکاو مثل سدان F102 ادامه داد اما تا اواسط دهه ۶۰، پیشرانه‌های دو زمانه به دلیل سروصدا و ناکارآمدی از محبوبیت افتادند و خریداران پیشرانه‌های نرم‌تر و کارآمدتر می‌خواستند. برای رفع این مشکل، مهندسان اتو یونیون موتور دو زمانه F102 را با پیشرانه چهار زمانه جدیدی که در دوران مرسدس توسعه پیدا کرده بود جایگزین کرد. رهبر این پروژه با لودویگ کراوس، مهندس سابق دایملر بود که مدیر فنی اتو یونیون شده بود.
اولین آئودی پس از جنگ
چون نام دکاو با موتورهای دو زمانه پرسروصدا و ناکارآمد پیوند خورده بود، اتو یونیون تصمیم گرفت نام آئودی را برای مدل جدیدی احیا کند. این خودرو که ابتدا فقط آئودی نامیده می‌شد، اساساً نسخه‌ای بروز شده از دکاو F102 بود که ظاهری جدیدتر و کابین لوکس‌تری داشت. در داخل شرکت این خودرو F103 نامیده می‌شد که اشاره‌ای به ریشه‌هایش در پلتفرم F102 داشت. این خودرو در سال ۱۹۶۵ روی خط تولید رفت و بعدها آئودی ۷۲ نام گرفت که به قدرت ۷۲ اسب بخاری آن اشاره داشت. این مدل بازگشت برند آئودی را پس از حدود سه دهه رقم زد و آغازگر دوره‌ای جدید بود. آئودی ۷۲ به موفقیت تجاری دست یافت و اتو یونیون را به گسترش سبد محصولات آئودی ترغیب کرد.
طی چند سال بعد، نسخه‌های دیگری مانند آئودی ۶۰، ۷۵، ۸۰ و سوپر ۹۰ معرفی شدند که نام همهٔ آن‌ها نشان‌دهنده قدرتشان بود. همه مدل‌ها از موتورهای چهار سیلندر خطی بر پایهٔ طراحی اصلی مرسدس استفاده می‌کردند و در نسخه‌های سدان دودر، چهاردر و استیشن عرضه شدند. این مدل‌ها تا سال ۱۹۷۲ روی خط تولید باقی ماندند. با وجود موفقیت آئودی ۷۲ و نسخه‌های بعدی آن، مدیریت فولکس‌واگن علاقه‌ای به سرمایه‌گذاری روی توسعهٔ مدل‌های کاملاً جدید نداشت و خواستار اصلاح همان پلت‌فرم‌های قدیمی اتو یونیون بود. لودویگ کراوس اما مخالف این رویکرد بود و اعتقاد داشت محدود شدن به فیس‌لیفت و تعویض موتور اعتبار آئودی را به‌عنوان خودروساز لوکس تضعیف می‌کند. درنتیجه، وی بدون اطلاع مدیریت فولکس‌واگن و حتی مدیرعامل اتو یونیون، رودولف لیدینگ، پروژه‌ای مخفی برای ساخت یک سدان بزرگ و مدرن از صفر را آغاز کرد که به خلق آئودی ۱۰۰ منجر شد.
توسعهٔ مخفیانهٔ اولین آئودی مدرن
کراوس و تیمش مخفیانه کار کردند تا مدل گِلی در اندازه واقعی آماده شود. وقتی لیدینگ طراحی را دید، تحت تأثیر قرار گرفت و پروژه را تأیید کرد. سپس این مدل به فولکس‌واگن ارائه شد که با اکراه اجازه تولید داد. آئودی ۱۰۰ در سال ۱۹۶۸ رونمایی شد و به موفقیتی چشمگیر دست یافت. به لطف طراحی ساده، مهندسی پیشرفته و رانندگی نرم، آئودی ۱۰۰ مورد استقبال مشتریان قرار گرفت. موفقیت این خودرو حتی باعث شد تولید آئودی در کارخانه اینگولشتات در مقطعی از بیتل پیشی بگیرد که با توجه به تسلط جهانی بیتل، دستاوردی قابل‌توجه بود.
از نسل اول آئودی ۱۰۰ تا زمان پایان تولید در سال ۱۹۷۶ نزدیک به ۸۰۰ هزار دستگاه ساخته شد. این خودرو همچنین اولین محصول آئودی بود که در آمریکا عرضه شد. آئودی ۱۰۰ خریداران آمریکایی را با نوع جدیدی از خودروی آلمانی آشنا کرد که بر راحتی، مهندسی و انتقال قدرت محرک جلو که در آن زمان در آمریکا متداول نبود تأکید داشت. در سال ۱۹۷۶ نسل دوم آئودی ۱۰۰ با آیرودینامیک بهتر، کابین لوکس‌تر و ویژگی‌های پیشرفته‌ای به بازار آمد اما این خودروها هنوز از لحاظ فنی تحت نام اتو یونیون تولید می‌شدند.
در سال ۱۹۶۹، اتو یونیون با NSU، خودروساز آلمانی قدیمی دیگری که به تملک فولکس‌واگن درآمده بود ادغام شد و رسماً آئودی NSU اتو یونیون AG نام گرفت؛ اما تا اواسط دهه ۸۰، نام‌های NSU و اتو یونیون کم‌رنگ شدند تا اینکه در سال ۱۹۸۵، شرکت رسماً به آئودی تغییر نام داد. با این نام جدید و هویت روشن، آئودی وارد دوره‌ای تازه شد که درنهایت آن را به رقیب مستقیم ب‌ام‌و و مرسدس بنز به‌عنوان تبدیل کرد. خودروهای پیشرفته امروزی که چهار حلقه را بر پیشانی دارند، وجودشان را مدیون پیشگامان ساده‌ای مانند آئودی ۷۲ و ۱۰۰ هستند که برندی فراموش‌شده را احیا کردند.
منبع: CarBuzz