مقایسه‌ای بین طراحی نسل جدید بی ام و سری 7 با نسل‌های قبلی

چهبار دیگر بحث‌وجدل وحشتناکی در اینترنت در مورد طراحی یک خودرو شکل گرفته که این فقط یک معنی دارد: بی‌ام‌و از خودروی جدیدی پرده‌برداری کرده است. این شرکت چند روز پیش نسل جدید سری 7 و همتای الکتریکی آن یعنی i7 را رونمایی کرد که طراحی آن نظرات موافق و مختلف زیادی را در پی داشته است؛ اما آیا سری 7 همیشه این‌قدر دوقطبی با نظرات مخالف بوده است؟ به‌هیچ‌وجه. برای مدتی طولانی، پرچم‌دار باواریایی‌ها همیشه مظهر ظرافت و تناسبات طراحی مناسب بوده است اما در یکی دو نسل گذشته قطعاً گام‌هایی به عقب برداشته است. حال در ادامه نگاهی به طراحی هفت نسل سری 7 می‌اندازیم تا با فراز و نشیب‌های این پرچم‌دار آلمانی بیشتر آشنا شویم.

نسل اول سری 7 با معیارهای امروزی خودروی کوچکی به نظر می‌رسد. بااین‌حال، این خودرو با دماغهٔ کوسه‌ای و تزئینات کرومی فراوان، هنوز هم مثل یک پیرمرد خوش‌تیپ به نظر می‌رسد. به گفتهٔ بی‌ام‌و، سری 7 با خطوط کشیدهٔ بدنه، کابین راننده محور، پیشرانه‌های قدرتمند و تکنولوژی پیشرفتهٔ شاسی، از همان ابتدا به ادعای خود به‌عنوان یک سدان لوکس اسپرت جامهٔ عمل پوشاند. ازجملهٔ نوآوری‌های این خودرو می‌توان به اولین سرعت‌سنج الکترونیکی، فرمان هیدرولیک حساس به سرعت و آینه‌های جانبی برقی اشاره کرد.

در سال 1979، بی‌ام‌و پیشرانه‌های کاربراتوری سری 7 را با نمونه‌های کم‌مصرف‌تر انژکتوری جایگزین کرد. با این تغییر، مدل 728i جایگزین مدل‌های 728 و 730 شد و 733i قبلی هم جای خود را به 732i جدید داد. یک سال قبل نیز مدل 735i با پیشرانهٔ 3.5 لیتری 218 اسب بخاری به خانوادهٔ سری 7 اضافه شده بود. پرچم‌دار این خانواده هم مدل 745i بود که در سال 1980 با پیشرانهٔ شش سیلندر توربوشارژ 252 اسب بخاری به بازار آمد.

بی‌ام‌و در ابتدا قصد داشت نسل دوم سری 7 را به شکل یک سدان آئرودینامیک پیچیده طراحی کند اما دکتر «ولفگانگ رایتزل» که بعداً به‌عنوان رئیس بخش توسعهٔ شرکت منسوب شد، پروژه را در آخرین لحظه متوقف کرد و طراحی خودرو را شکلی بسیار معمول‌تر تغییر داد. همچنین تصمیم او برای تجهیز سری 7 به پیشرانهٔ V12 نیز در ابتدا شگفتی بزرگی را در بی‌ام‌و ایجاد کرد. بدین ترتیب، سرانجام نسل دوم سری 7 با خطوط بدنهٔ هماهنگ، هندلینگ اسپرت و سیستم‌های نوآورانهٔ شاسی، در سال 1986 رونمایی شد و توجه جهان را به خود جلب کرد. بسیاری E32 را هنوز هم زیباترین نسل سری 7 می‌دانند. جلوپنجرهٔ کلیوی شکل پهن بی‌ام‌و به جلوی خودرو ابهت بالایی بخشیده بود و چراغ‌های عقب L شکل هم که امضای طراحی جدید این شرکت بودند برای اولین بار در این خودرو معرفی شدند.

این نسل از سری 7 همچنین برای اولین بار در نسخهٔ کشیده هم عرضه شد. سیستم کنترل لغزش ASC، پدال گاز الکترونیکی و سیستم کنترل گشتاور از مهم‌ترین نوآوری‌های فنی این نسل بودند. سپس در اواخر سال 1987، سری 7 به‌عنوان اولین سدان دوازده سیلندر آلمانی از اواخر دههٔ 30 به بازار آمد. این موتور 5 لیتری V12 آلیاژی سبک‌وزن که برای هر ردیف از سیلندرها به سیستم‌های تزریق سوخت، احتراق و مبدل کاتالیزوری مجزا مجهز بود، 300 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. علاوه بر این، سیستم کنترل تطبیقی گیربکس هم برای اولین بار در مدل V12 ارائه شد. البته علاوه بر این مدل، دو مدل شش سیلندر خطی و دو V8 نیز در نسل دوم سری 7 ارائه می‌شدند.

نسل سوم سری 7 با طراحی که بااحتیاط بهبود پیدا کرده بود، ابعادی که تقریباً بدون تغییر باقیمانده بودند و افزایش راحتی و پویایی رانندگی، به موفقیت نسل قبلی خود ادامه داد. از دید ما، E38 جذاب‌ترین نسل سری 7 محسوب می‌شود زیرا واقعاً نمی‌توان سدانی را زیباتر و منسجم‌تر از این طراحی کرد. این نسل در ابتدا با دو موتور هشت سیلندر و یک دوازده سیلندر به بازار عرضه شد. حجم موتور V12 به 5.4 لیتر و قدرت آن به 326 اسب بخار افزایش پیدا کرده بود. در همین حال، میانگین مصرف سوخت 750i دوازده سیلندر هم حدود 11 درصد کاهش پیدا کرد. این نسل با برخورداری از سیستم‌های جدید پایداری، در زمینهٔ ایمنی هم پیشگام شد. علاوه بر ترمز ABS، برای مدل‌های V8 سیستم کنترل پایداری خودکار یا ASC قابل سفارش بود و 750i به‌صورت استاندارد با ESP عرضه می‌شد.

ناوبری با نمایشگر رنگی، هشت ایربگ و سیستم پایش باد تایرها هم از دیگر تجهیزات استاندارد این نسل بودند. بی‌ام‌و در سال 1996 مدل دیزلی 725tds را ارائه کرد که عضوی اقتصادی در این خانواده محسوب می‌شد. پیشرانهٔ 2.5 لیتری شش سیلندر 143 اسب بخاری این نسخه با مصرف سوخت پایین و کارکرد نرم، خریداران را تحت تأثیر قرار داد. به همین دلیل، راه نسخهٔ دیزلی سری 7 در سال 1998 با مدل 730d ادامه پیدا کرد. این مدل از یک پیشرانهٔ 3 لیتری شش سیلندر با تزریق سوخت کامن ریل و 184 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد؛ اما این هم پایان پیشرفت سری 7 دیزلی نبود زیرا در سال 1999 مدل 740d به‌عنوان اولین سدان جهان با موتور دیزلی V8 راهی بازار شد. این مدل 245 اسب بخار قدرت داشت.

نسل چهارم سری 7 که معمولاً به‌عنوان سری 7 بنگل شناخته می‌شود (به خاطر طراح آن کریس بنگل)، با طراحی کاملاً جدید و بسیار انقلابی خود وحشتی واقعی در بین طرفداران بی‌ام‌و به راه انداخت. این نسل که کاملاً از فرم سنتی سری 7 فاصله گرفته بود، انتقاداتی را به دنبال داشت و به همین دلیل بی‌ام‌و نسخهٔ فیس‌لیفت آن را در سال 2005 با تغییرات بزرگی معرفی کرد. بااین‌حال، E65 از بسیاری جهات، استانداردهای جدیدی در صنعت خودروسازی تعیین کرد. یکی از این نوآوری‌ها، سیستم‌عامل iDrive بود که تا به امروز به‌طور مداوم توسعه پیدا کرده و در محصولات مختلف بی‌ام‌و استفاده شده است. نوآوری‌های این سری 7 در سال 2005 با ارائهٔ سیستم دید در شب و اولین دستیار نوربالا در اروپا ادامه پیدا کرد.

پیشرانه‌های V8 جدید بی‌ام‌و نیز با زمان‌بندی و لیفت متغیر سوپاپ‌ها برای اولین بار در مدل‌های 735i و 745i ارائه شدند. انتقال نیروی این موتورها نیز توسط اولین گیربکس شش سرعتهٔ اتوماتیک استاندارد جهان صورت می‌گرفت. بزرگ‌ترین دستاورد فنی این نسل اما عرضهٔ مدل 760i در ژانویهٔ 2003 با پیشرانهٔ 6 لیتری V12 بود که خروجی شگفت‌انگیزی برابر با 445 اسب بخار قدرت و 600 نیوتن متر گشتاور داشت. سپس در پاییز سال 2006، بی‌ام‌و به اولین خودروساز جهان تبدیل شد که سدان لوکسی را با پیشرانهٔ هیدروژنی ارائه کرد. این نسخه که بر اساس 760Li ساخته شده بود، اولین خودروی هیدروژنی جهان بود که به مرحلهٔ تولید سری رسید. البته این خودرو در تعداد محدود صد دستگاهی تولید شد برای استفاده در ترافیک روزمره در اختیار برخی خریداران منتخب قرار گرفت. نسل چهارم سری 7 با شاسی آلومینیومی و کمک‌فنرهای الکترونیکی، از دینامیک رانندگی و راحتی سواری فوق‌العاده‌ای هم برخوردار بود.

نسل پنجم سری 7 در طراحی بیرونی دنباله‌روی فیس‌لیفت نسل قبلی بود اما همچنان خوشایند به نظر می‌رسید. شاسی این نسل کاملاً از نو توسعه پیدا کرده بود و از اولین سیستم فرمان فعال یکپارچه و سیستم‌های اختصاصی کمک‌راننده بهره می‌برد. F01 در ابتدا با پیشرانه‌های شش و هشت سیلندر به بازار عرضه شد اما کمی بعد مدل دوازده سیلندر 760i هم راهی بازار شد. این مدل به پیشرانهٔ جدیدی مجهز شده بود که با 6 لیتر حجم، تکنولوژی توئین‌پاور توربو و تزریق مستقیم سوخت، 544 اسب بخار قدرت و 750 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. گیربکس هشت سرعتهٔ اتوماتیک این نسل هم کاملاً جدید بود. سپس در سال 2009، سامانهٔ چهارچرخ محرک xDrive برای اولین بار برای سری 7 ارائه شد. یکی دیگر از اولین‌ها در نسل F01 ارائهٔ نسخهٔ هیبریدی بود که از یک پیشرانهٔ هشت سیلندر به همراه یک موتور الکتریکی استفاده می‌کرد.

ششمین نسل از سری 7 از پلت‌فرمی استفاده می‌کرد که انبوهی فیبر کربن تقویت‌شده با پلاستیک در آن به کار رفته بود. قرار بود این کار وزن خودرو را کاهش دهد اما هزینهٔ آن واقعاً گران تمام می‌شد. دیگر ویژگی‌های برجستهٔ این نسل هم شامل ارائهٔ نسخهٔ پلاگین‌هیریدی 740e، سیستم تعلیق فعال، چراغ‌های لیزری، ماساژور صندلی‌ها و... می‌شد. در این نسل، برای آخرین بار پیشرانهٔ V12 ارائه شده که 610 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. نسل G11 همچنین از سیستم‌های کمک‌رانندهٔ مختلفی مثل پارک از راه دور و دستیار هدایت خودرو بین خطوط هم بهره می‌برد. با معرفی فیس‌لیفت این نسل در سال 2019 اما صدای منتقدان بلند شد زیرا به درخواست بازارهای آسیایی و خاورمیانه، طراحان جلوپنجرهٔ بسیار بزرگی را روی دماغهٔ سری 7 قرار دادند که مشابه آن قبلاً در این خودرو دیده نشده بود. هرچند انتقادات به طراحی این فیس‌لیفت بالا گرفت ولی این فقط پیش‌نمایشی از طراحی جنجالی نسل بعدی محسوب می‌شد.