راز محبوبیت پیشرانه‌های بی‌ام‌و در خودروهای مختلف، از لندروور تا تویوتا

شاید در نگاه اول، تویوتا، لندروور، مورگان و اینیوس هیچ وجه اشتراکی نداشته باشند، اما یک راز مشترک زیر کاپوت همه آن‌ها پنهان است: قلب تپنده‌ای از باواریا. این استراتژی هوشمندانه‌ای است که به خودروسازان کوچک‌تر اجازه می‌دهد در بازاری بی‌رحم رقابت کنند و حتی غول‌هایی مانند تویوتا را به‌سوی مهندسی آلمانی سوق می‌دهد. دلیل اصلی این همکاری‌ها، هزینهٔ سرسام‌آور توسعه یک موتور جدید از ابتدا است. با توجه به استانداردهای سخت‌گیرانه آلایندگی در اروپا و آمریکا، بسیاری از شرکت‌ها ترجیح می‌دهند به‌جای صرف هزینه‌های گزاف، از پیشرانه‌های آماده و امتحان پس‌دادهٔ شرکتی دیگر استفاده کنند. ب‌ام‌و با در اختیار داشتن مجموعه‌ای از موتورهای قدرتمند و سازگار با قوانین جهانی، به یک شریک ایده‌آل تبدیل شده است.

شاید مشهورترین نمونهٔ این همکاری، ابرخودروی افسانه‌ای مک‌لارن F1 باشد که از موتور V12 ب‌ام‌و نیرو می‌گرفت. پروژه مک‌لارن F1 ب‌ام‌و همکاری فوق‌العاده‌ای بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ بود که برتری مهندسی ب‌ام‌و را با میراث مسابقه‌ای مک‌لارن ترکیب کرد تا یکی از نمادین‌ترین ابرخودروهای تاریخ را خلق کند. نتیجه، مک‌لارن F1 بود که توسط یک موتور V12 ب‌ام‌و با بیش از ۶۰۰ اسب بخار قدرت به حرکت درمی‌آمد. این سنت همچنان ادامه دارد. امروزه، علاوه بر برندهای زیرمجموعه گروه ب‌ام‌و یعنی مینی و رولزرویس، حداقل شش شرکت دیگر از موتورهای ساخت این شرکت استفاده می‌کنند.

استفاده از موتورهای ساخت باواریا صرفاً به برندهای خارج از گروه ب‌ام‌و محدود نمی‌شود و دو برند زیرمجموعهٔ این شرکت، یعنی مینی و رولزرویس نیز به‌طور کامل از موتورهای ساخت ب‌ام‌و بهره می‌برند. در حال حاضر تمام مدل‌های مینی از موتور ۲ لیتری توربوشارژ B48 استفاده می‌کنند که بسته به مدل و تیپ، قدرتی بین ۱۶۱ تا ۳۱۲ اسب بخار تولید می‌کند. این موتور به‌صورت عرضی در خودروهای دیفرانسیل جلوی مینی و مدل‌هایی از ب‌ام‌و مانند X1 و X2 نصب می‌شود درحالی‌که در مدل‌های دیفرانسیل عقب مانند سری ۲ کوپه و Z4 به‌صورت طولی قرار می‌گیرد.

جالب است بدانید درحالی‌که ب‌ام‌و دیگر در خودروهای خود پیشرانهٔ V12 ارائه نمی‌کند اما همچنان برای برند لوکس خود، رولزرویس، این کار را انجام می‌دهد. مدل‌های کالینان، گوست و فانتوم همگی از یک موتور ۶.۷۵ لیتری توئین توربو V12 با کد N74 بهره می‌برند که قدرتی بین ۵۷۰ تا ۶۰۰ اسب بخار دارد. این تنها موتوری است که ب‌ام‌و در اختیار خودروسازانی خارج از گروه خود قرار نداده است.

مشهورترین نمونهٔ یک خودروی غیر ب‌ام‌و با موتور ب‌ام‌و در سال‌های اخیر، تویوتا سوپرا است. نسل پنجم این خودروی اسپرت ژاپنی با همکاری مستقیم ب‌ام‌و و روی پلتفرم مشترک با Z4 توسعه یافت. دلیل این همکاری هزینه بالای ساخت یک خودروی اسپرت جدید بود که برای هر یک از دو شرکت به‌تنهایی توجیه نداشت. سوپرا ابتدا با موتور ۳ لیتری شش سیلندر خطی توربوشارژ B58 با قدرت ۳۳۵ اسب بخار به بازار آمریکا عرضه شد که بعدها این قدرت به ۳۸۲ اسب بخار افزایش یافت. یک نسخه چهار سیلندر با موتور B48 و قدرت ۲۵۵ اسب بخار نیز برای مدل سال ۲۰۲۱ معرفی شد که به دلیل فروش پایین در سال ۲۰۲۵ از خط تولید کنار رفت.

جگوار-لندروور هرچند هنوز موتور V8 سوپرشارژ ۵ لیتری خود را تولید می‌کند اما برای مدل‌های پرچم‌دار خود به سراغ ب‌ام‌و رفته است. دلیل اصلی این انتخاب، سازگاری آسان‌تر موتور ۴.۴ لیتری توئین توربو N63 بی‌ام‌و با استانداردهای آلایندگی اروپا است. این موتور با قدرت ۵۳۰ اسب بخار در رنجروور و رنجروور اسپرت استفاده می‌شود؛ اما هیجان‌انگیزتر از آن، استفادهٔ لندروور از یکی از موتورهای سری S است که معمولاً مختص مدل‌های M پاور هستند. موتور S63 V8 با قدرت عظیم ۶۳۵ اسب بخار، قلب تپنده مدل‌های رنجروور اسپرت SV و دیفندر اوکتا است. این اولین بار است که لندروور از یک موتور M در محصولات خود استفاده می‌کند.

اینیوس گرنادیر، اولین خودروی تولیدی شرکت مواد شیمیایی اینیوس، یکی از جالب‌ترین موارد این فهرست است. ساخت یک شاسی‌بلند جدید از ابتدا، پروژه‌ای ۱.۵ میلیارد دلاری برای مالک این شرکت بود. برای اطمینان از موفقیت و دریافت مجوزهای لازم، اینیوس به سراغ موتورهای قابل‌اعتماد ب‌ام‌و رفت. مدل بنزینی این خودرو از نسخه اصلاح‌شده موتور B58 با قدرت ۲۸۱ اسب بخار بهره می‌برد که برای دوام بیشتر و فواصل سرویس طولانی‌تر، کمی از توان آن کاسته شده است. در اروپا، نسخه دیزلی با موتور شش سیلندر خطی B57 هم عرضه می‌شود. نکته جالب این است که گرنادیر حتی از دسته‌دنده نسل‌های قبلی ب‌ام‌و نیز استفاده می‌کند زیرا جدا کردن این بخش از مجموعه فنی، هزینهٔ توسعهٔ گزافی را به پروژه تحمیل می‌کرد.

شرکت خودروسازی دست‌ساز مورگان نیز از سال ۲۰۰۰ از موتورهای ب‌ام‌و استفاده می‌کند. جدیدترین محصول این شرکت یعنی پلاس فور برای دریافت مجوز فروش در آمریکا به یک موتور مدرن و پاک نیاز داشت. به همین دلیل، مورگان پیشرانه ۲ لیتری B48 ب‌ام‌و با قدرت ۲۵۵ اسب بخار را زیر کاپوت کشیده و کلاسیک خود قرار داده است. این همکاری که بیش از ۲۵ سال قدمت دارد، به مورگان اجازه داده است تا ضمن حفظ اصالت، از مزایای مهندسی مدرن بهره‌مند شود.

اشتراک قطعات فنی ب‌ام‌و با دیگر خودروسازان تنها به موتورهای درون‌سوز محدود نمی‌شود زیرا این شرکت اعلام کرده که آماده ارائه فناوری ولتاژ بالا، قطعات و حتی سیستم‌های کامل پیل سوختی هیدروژنی به شرکای خود است. این بدان معناست که در آینده، جدیدترین نسل باتری‌ها و پیشرانه‌های برقی ب‌ام‌و نیز در اختیار سایر خودروسازان قرار خواهد گرفت.

منبع: CarBuzz