داستان جذاب بی‌ام‌و M3 GTR، خودرویی که پورشه را به زانو درآورد

ب‌ام‌و M3 نسل E46 یکی از مشهورترین ساخته‌های تاریخ باواریا محسوب می‌شود اما از این خودرو نسخهٔ خاصی ساخته شد که شاید خیلی‌ها از وجودش بی‌خبر باشند. این مدل M3 GTR Strassenversion (نسخه خیابانی) نام داشت، خودرویی که فقط در سه دستگاه ساخته شد و هیچ‌کدام هرگز به دست مشتری نرسید. این خودرو نماد یک تقلب هوشمندانه و جاه‌طلبی بی‌حدوحصر بود که مسابقات اتومبیل‌رانی را برای همیشه تغییر داد. برای شرکت در بسیاری از مسابقات، خودروسازان باید نسخه‌های خیابانی از ماشین‌های مسابقه‌ای خود را تولید و عرضه کنند. این قانون که هومولوگیشن نام دارد، برای ایجاد رقابتی عادلانه وضع شده است؛ اما ب‌ام‌و در سال ۲۰۰۱ تصمیم گرفت این قانون را دور بزند.

ب‌ام‌و قصد داشت از کلاس پروتوتایپ‌های لمان (LMR) به کلاس جذاب‌تر GT کوچ کند. طبق قوانین مسابقات لمان آمریکا، برای شرکت در کلاس GT، هر سازنده باید حداقل ۱۰۰ دستگاه نسخه خیابانی از خودروی مسابقه‌ای خود را تولید می‌کرد اما یک تبصرهٔ کوچک، همه‌چیز را تغییر داد. اگر خودروسازی از یک موتور خاص که در مدل‌های استاندارد خیابانی استفاده نمی‌شد بهره می‌برد، تعداد خودروهای موردنیاز برای هومولوگیشن از ۱۰۰ به تنها ۱۰ دستگاه کاهش می‌یافت. این همان روزنه‌ای بود که مهندسان ب‌ام‌و منتظرش بودند. آن‌ها یک هیولای V8 کاملاً جدید و مسابقه‌ای را در سینهٔ M3 کاشتند تا از این قانون به نفع خود استفاده کنند.

این حرکت ب‌ام‌و، رقیب دیرینه‌اش، پورشه را به‌شدت عصبانی کرد. پورشه با مدل‌های 911 خود در مسابقات شرکت می‌کرد که از پیشرانه‌ای شبیه به نسخه‌های خیابانی استفاده می‌کردند. آن‌ها معتقد بودند این کار روح واقعی مسابقات GT را زنده نگه می‌دارد اما M3 GTR داستان کاملاً متفاوتی بود. این خودرو فقط در ظاهر شبیه یک M3 بود. زیر پوستهٔ آن، یک ماشین مسابقه‌ای تمام‌عیار با قفس محافظ، بدنهٔ فیبر کربن و گیربکس مخصوص پیست پنهان شده بود. پورشه فریاد می‌زد که این یک تقلب آشکار و نقض روح قوانین است. بااین‌حال، از نظر فنی، ب‌ام‌و هیچ قانونی را زیر پا نگذاشته بود. آن‌ها دقیقاً طبق همان تبصرهٔ جنجالی عمل کرده بودند.

با ورود M3 GTR به پیست در فصل ۲۰۰۱، کابوس رقبا آغاز شد. این خودرو آن‌قدر سریع و قدرتمند بود که تقریباً هیچ‌کس توان رقابت با آن را نداشت. تیم ب‌ام‌و در آن فصل از ۱۰ مسابقه، ۷ مسابقه را با پیروزی پشت سر گذاشت و قهرمانی رانندگان و سازندگان را بااقتدار از آن خود کرد. این سلطهٔ بی‌چون‌وچرا صدای همهٔ تیم‌ها را درآورد. فشارها آن‌قدر زیاد شد که برگزارکنندگان مسابقات برای فصل ۲۰۰۲ قوانین را تغییر دادند. قانون جدید می‌گفت هر تیمی باید حداقل ۱۰۰ خودروی خیابانی و ۱۰۰۰ پیشرانه مشابه نمونهٔ مسابقه‌ای تولید کند. این تغییر عملاً پروژهٔ M3 GTR را هدف قرار داده بود و ب‌ام‌و که دیگر راهی برای دور زدن قانون نداشت، با عصبانیت از مسابقات کناره‌گیری کرد.

قلب تپندهٔ این ماشین، دلیل اصلی تمام این جنجال‌ها بود. یک پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 تنفس طبیعی با کد P60B40 که تماماً از آلومینیوم ساخته شده بود و فقط برای مسابقه طراحی شده بود. این موتور در نسخهٔ مسابقه‌ای ۴۴۴ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، اما برای نسخه‌های خیابانی کمی ضعیف‌تر و روی ۳۵۰ اسب بخار با ۳۹۰ نیوتن متر گشتاور تنظیم شد. به لطف این نیرو، M3 GTR جاده‌ای با وزن ۱۳۵۰ کیلوگرم، ظرف ۴٫۵ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید. درنهایت، از ۱۰ دستگاه برنامه‌ریزی‌شده، تنها ۳ نمونه از M3 GTR خیابانی تکمیل شد و ۷ شاسی دیگر در مراحل مختلف تولید رها شدند. این سه خودرو هرگز به مردم فروخته نشدند و اکنون به‌عنوان یکی از کمیاب‌ترین و بحث‌برانگیزترین جواهرات تاریخ ب‌ام‌و در موزهٔ این شرکت نگهداری می‌شوند.