تقابل استانداردترین سدان‌های جهان: مرسدس بنز کلاس E در برابر بی ام و سری 5

نخستین بار در سال 1976 بود که این دو سدان در برابر یکدیگر قد علم کردند و حال با گذشت زمانی طولانی و به‌لطف رقابت تنگاتنگ به استانداردهای صنعت در کلاس سدان‌های تجاری-نیمه‌لوکس متوسط (طبق استاندارد سازنده) تبدیل شده‌اند. در این مدت مدل‌های زیادی متولد شدند و نمونه‌های بسیاری هم خط تولید را ترک کرده‌اند اما سدان‌های بی‌ام‌و و مرسدس‌بنز هنوز با قدرت مسیر خود را ادامه می‌دهند.

خودروهای این بررسی بی‌ام‌و 530e و مرسدس‎ E300e هستند که همان‌طور که از نامشان پیدا است، هیبریدی شده‌اند. هر دو به پیشرانه‌های 2 لیتری مجهز شده‌اند که چرخ‌های عقب را به حرکت در می‌آورد و در این میان از یک پیشرانه برقی 150 اسب بخاری هم کمک می‌گیرد. زیر صندلی‌های هر دو یک باتری حدودا 20 کیلووات ساعتی قرار گرفته است که در می‌تواند در حالت تمام برقی، مسافت 96 کیلومتر را پوشش دهد. هر چند تفاوت زیادی میان این دو خودرو روی کاغذ نیست اما عملکرد متفاوتی دارند.

سدان اشتوتگارتی مرسدس به یک باتری 18.7 کیلووات ساعتی مجهز شده است که در بحث مصرف برق، بازی را به رقیبش واگذار می‌کند. در بحث مصرف، بی‌ام‌و هوشمندانه‌تر رفتار می‌کند و می‌تواند ذخیره برق خود را در شرایط گوناگون در اختیار راننده قرار دهد اما مرسدس از همان ابتدا از انرژی برقی تمام استفاده رو خواهد کرد.

اما با وجود ورود کمک‌پیشرانه‌های برقی به کاپوت مرسدس کلاس E و بی‌ام‌و سری 5، وقت آن است که ببینیم آیا هنوز هم رانندگی با آن‌ها لذت‌بخش است با به محصولاتی حوصله سربر با حدود 300 اسب بخار قدرت تبدیل شده‌اند. خوشبختانه هنوز هم لذت‌بخش هستند. جایگاه راننده در بی‌ام‌و کمی پایین‌تر از مرسدس قرار گرفته، فضای پای بهتری را برای او فراهم می‌کند و دید خوبی هم از کاپوت بزرگش دارد.

هر دو مدل دیفرانسیل عقب هستند و از این ویژگی به بهترین شکل ممکن استفاده می‌کنند. راندمان هر دو تعادل مناسبی دارد و با رسیدن به پیچ‌های تند اجازه میدیریت دقیق ورودی فرمان را به راننده می‌دهند. سیستم فرمان وزن خودرو را به‌شکلی تحسین برانگیز به راننده منتقل می‌کند و با تغییر سطح چسبندگی خودرو، وزن آن هم تغییر می‌کند.

البته این به آن معنا نیست که تنها به‌خاطر حک شدن لوگوی M و AMG روی بدنه آن‌ها، هیجان‌ را در رگ‌های سرنشینانشان جاری می‌کنند؛ وزن هر دو خودرو غیرقابل چشم‌پوشی است و قدرت 302 و 312 اسب بخاری موتور بی‌ام‌و و مرسدس هم کاری به وزن ندارد. تازه ناگفته نماند که بدنه هر دو در مقایسه با 50 سال گذشته به‌مراتب بزرگ‌تر شده است و حس پف‌کردگی خود را به‌خوبی به راننده منتقل می‌کنند.

هر چند بی‌ام‌و به‌لطف کنترل سبک‌تر بدنه کمی لذت‌بخش‌تر از کلاس E حرکت می‌کند اما هر دو استفاده مناسب و زیادی از سامانه برقی خود دارند تا راندمانی متنوع و خوشایند را ارائه دهند.

هم مرسدس کلاس E و هم بی‌ام‌و سری 5 برای تجهیزشدن به فنربندی تطبیق‌پذیر فریاد می‌زنند اما از آن بی‌بهره‌اند. در این قسمت، بی‌ام‌و سواری به‌خاطر فنربندی اسپرت M کمی خشک‌تر به‌نظر می‌رسد. در نقطه مقابل، کلاس E حسی معمولی دارد و در سرعت‌های بالا و مسافت‌های طولانی آرام‌تر است. تفاوت این دو سدان در بخش سواری به سلیقه و البته منطق مالک برمی‌گردد.

کابین بخش مهمی در رقابت سری 5 و کلاس E به شمار می‌رود و می‌تواند کفه ترازو را به سمت یکی از آن‌ها سنگین کند. هر دو خودروساز آلمانی به نمایشگرهای بزرگ و کنترل‌کننده‌های لمسی سلام گرم کرده‌اند و آن‌ها را با آغوش باز درون کابین سدان‌های متوسط خود جای داده‌اند. بی‌ام‌و همچنان به منطق «i درایو» و کنترلر چرخشی اعتقاد دارد؛ بنابراین انتظار می‌رود که در مقایسه با مرسدس تماما نمایشگر، کاربری آسان‌تری داشته باشد اما این‌طور نیست. منطق نرم‌افزاری مرسدس کلاس E به‌مراتب قابل‌درک‌تر و راحت‌تر است.

البته این به معنای بی‌نقص بودن سیستم مرسدس نیست؛ اما برخلاف بی‌ام‌و تمرکز کمتری روی آن دارد که می‌توان دلیل آن را درک کرد. کیفیت ادوات داخلی رقیب اشتوتگارتی بهتر ارزیابی می‌شود. انگار مرسدس برای رسیدن به این حد تلاش خاصی نکرده ولی بی‌ام‌و همه توان خود را استفاده کرده است. بی‌ام‌و استفاده زیادی از پلاستیک کرده است درحالی‌که مرسدس به گزینه‌های باکیفیت‌تر چرم و فلز روی آورده است.

مرسدس فضای داخلی آرام‌تری دارد اما مانند بی‌ام‌و، فضای بزرگ داخلی‌اش به قیمت بدنه بزرگش تمام شده است که آن‌ها را برای مسیرهای باز و بزرگ مناسب می‌کند. با این وجود فضای عقب هر دو خودرو که عموما برای راندن یک تاجر قد بلند استفاده می‌شوند کافی به نظر نمی‌رسد. کمی عقب‌تر و با بازکردن صندوق، می‌بینیم که مرسدس کلاس E به‌خاطر سیستم هیبریدی خود 170 لیتر از فضای بارش را از دست داده؛ خوشبختانه بی‌ام‌و این کار را نکرده است. هر چند بسته به کاربر، فضای عقب و صندوق را می‌توان مناسب یا بد ارزیابی کرد اما با توجه به استاندارد، انتظار بیشتری از هر دوی آن‌ها می‌رفت.

پلاگین‌هیبریدها به پیشرفت خوبی در زمینه پیشرانه رسیده‌اند اما برای کنترل وزنشان راه زیادی را در پیش دارند. هر دو در تولید با مضایقه روبه‌رو شده‌اند: چون پلتفرم مرسدس برای نمونه‌های تماما درون‌سوز طراحی شده و پلتفرم بی‌ام‌و برای تبدیل شدن به خودرویی تمام برقی آماده است. شاید اگر اجبار برقی‌سازی نبود، عملکرد هر دوی آن‌ها با پیشرانه دیزلی خوب و بهینه بود. آیا خودروهای برقی خوبی می‌شدند؟ اگر به برادران برقی‌شان، i5 و EQE نگاه کنیم می‌توانیم بگوییم نه. علاوه‌بر آن ورود آئودی A6 ای-ترون معادله را سه مجهوله خواهد کرد.

نهایتا نمی‌توان برداشت کلاسیک مرسدس راحت‌تر و بی‌ام‌و اسپرت‌تر را به این دو نسبت داد. هزینه نگهداری مرسدس کمتر ارزیابی می‌شود و اتفاقا شباهت زیادی به یک خودروی بالغ دارد؛ خودرویی که بدون گم‌کردن دست‌وپای خود از تمام تجهیزاتش برای راحت‌تر کردن کار راننده استفاده می‌کند. پس مرسدس کلاس E را پیروز این رقابت می‌دانیم.