سوپراسپرت‌های مشهور با پیشرانه‌های بی ام و؛ از دتوماسو تا مکلارن F1

هرچند ب‌ام‌و در طول تاریخ خود تنها یک سوپراسپرت واقعی بنام M1 ساخته است اما پیشرانه‌های فوق‌العادهٔ این شرکت تاکنون در سینهٔ سوپراسپرت‌های زیادی از دیگر شرکت‌ها قرار گرفته‌اند. این باعث خلق سوپرکارهای جذابی با قلب آلمانی شده است که در ادامه با آن‌ها آشنا خواهیم شد.

آسکاری یک خودروساز کوچک ایتالیایی بود که از سال 1994 تا 2010 فعالیت می‌کرد. خودروهای این شرکت چندان برای طرفداران سوپراسپرت‌های شناخته‌شده نبودند و همین موضوع حتی در مورد مشهورترین خودروی آسکاری یعنی KZ1 هم صدق می‌کرد. بااین‌حال، KZ1 که از سال 2005 تا 2010 تنها در 50 دستگاه ساخته شد، یکی از جالب‌ترین سوپراسپرت‌های آن دوران بود. KZ1 که هم به‌عنوان خودرویی برای جاده و هم خودرویی مسابقه‌ای طراحی شده بود، از یک شاسی مونوکوک فیبر کربنی لانه‌زنبوری با فریم عقب فولادی و سیستم تعلیق مستقل الهام گرفته از لوتوس استفاده می‌کرد. این ماشین از بدنهٔ فیبر کربنی زیبایی همراه با کابین لوکس با تودوزی چرمی بهره می‌برد و جالب اینکه چراغ‌های جلوی آن از پژو 206 گرفته شده بود. KZ1 از پیشرانهٔ 4.9 لیتری هشت سیلندر S62 ب‌ام‌و متعلق به M5 نسل E39 و Z8 استفاده می‌کرد. این موتور اما کاملاً تیونینگ شده بود تا 500 اسب بخار قدرت و 550 نیوتن متر گشتاور تولید کند. به لطف این نیرو، سوپرکار آسکاری ظرف 3.7 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

دتوماسو برخلاف آسکاری، بسیار مشهورتر است که بخش بزرگی از این شهرت به لطف سوپرکار پانترا حاصل شد. این سوپرکار بود که بین سال‌های 1971 تا 1992 با پیشرانهٔ فورد تولید می‌شد. پس از خاتمهٔ تولید پانترا، دتوماسو که آن زمان مالک مازراتی بود، توسعهٔ جانشینی برای سوپرکار قدیمی خود را آغاز کرد. نتیجه، خلق گوارا بود که روی شاسی خودروی مسابقه‌ای مازراتی بارچتا ساخته شد. گوارا اما که ابتدا به‌صورت کوپه و سپس رودستر تولید شد، نتوانست به‌اندازهٔ پانترا مشهور شود هرچند که یکی از بهترین هندلینگ‌ها را در بین خودروهای پرفورمنس دههٔ 90 داشت. دلیل این موضوع، شاسی آلومینیومی برگرفته از مسابقه بود که از تعلیق مستقل به سبک خودروهای فرمول یک و ترمزهای برمبوی مشابه فراری F40 استفاده می‌کرد. گوارا که از سال 1994 تا 2004 تنها در 52 دستگاه تولید شد، ابتدا از پیشرانهٔ 4 لیتری V8 ب‌ام‌و استفاده می‌کرد که از مدل 840Ci (نسل اول سری 8) گرفته شده بود. هرچند این موتور تنها 280 اسب بخار قدرت داشت اما گوارا را به لطف وزن سبک، در کمتر از 5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. بااین‌حال، در سال 1998 ب‌ام‌و به تولید این موتور پایان داد و به همین دلیل، دتوماسو برای مابقی نمونه‌های گوارا از موتور V8 فورد استفاده کرد.

وایزمن که در سال 1988 تأسیس شد، یک خودروساز کوچک آلمانی است که به تولید خودروهای اسپرت لوکس دست‌ساز می‌پرداخت. جذاب‌ترین محصول این شرکت، MF5 بود که از سال 2008 تا 2014 تولید شد. این خودرو از یک شاسی مونوکوک آلومینیومی استفاده می‌کرد که بدنه‌ای از جنس فایبرگلاس با طراحی رترو روی آن قرار گرفته بود. MF5 که در نسخه‌های کوپه و رودستر تولید می‌شد، ابتدا از پیشرانهٔ V10 ب‌ام‌و M5 و M6 استفاده می‌کرد که بدون شک یکی از جذاب‌ترین موتورهای تاریخ ب‌ام‌و محسوب می‌شود. از سال 2011 به بعد اما به دلیل خاتمهٔ تولید این موتور توسط ب‌ام‌و، وایزمن سراغ موتور هشت سیلندر N63 باواریایی‌ها رفت. MF5 با وزن 1405 کیلوگرم، با پیشرانهٔ 500 اسب بخاری V10 ظرف 3.9 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

وریتاس یک شرکت آلمانی کوچک و ناشناخته بود که در سال 1946 توسط مهندسان سابق ب‌ام‌و تأسیس شد و امروز وجود ندارد. این شرکت کار خود را با تیونینگ خودروهای ب‌ام‌و آغاز کرد و سپس مجموعه‌ای از خودروهای جاده‌ای و مسابقه‌ای را توسعه داد. وریتاس در سال 1953 به دلیل مشکلات مالی تعطیل شد و نزدیک به نیم قرن بعد، شرکت جدیدی با نام ورموت با هدف احیای وریتاس شکل گرفت. اولین خودروی این شرکت، تفسیر مدرنی از مشهورترین محصول وریتاس یعنی رودستری بنام RS بود که در دههٔ 40 تولید می‌شد. این خودرو با نام RS III به‌عنوان یک کانسپت در سال 2001 رونمایی و حدود هشت سال بعد تولید آن که به تنها 30 دستگاه محدود بود آغاز شد. این ماشین هم از همان پیشرانهٔ 500 اسب بخاری V10 ب‌ام‌و استفاده می‌کرد که در وایزمن MF5 دیدیم. RS III به لطف این پیشرانهٔ قدرتمند، ظرف کمی بیش از 3 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. این رودستر زیبا همچنین از شاسی پیشرفته‌ای هم بهره‌مند بود که راندگی را لذت‌بخش می‌کرد.

در اوایل دههٔ 90، مک‌لارن تصمیم گرفت تمام تجربیات موتوراسپرت خود را در بهترین خودروی جاده‌ای ممکن ارائه کند. F1 که توسط مرد افسانه‌ای جهان خودرو «گوردون موری» طراحی شد، مملو از تکنولوژی‌های برگرفته از مسابقات بود. این ماشین با ارائهٔ تجربهٔ رانندگی قابل‌مقایسه با خودروهای فرمول یک در خودرویی جاده‌ای، مطابق با نام خود عمل کرد. یکی از دلایل اصلی موفقیت فوق‌العادهٔ F1، پیشرانهٔ 6.1 لیتری V12 تنفس طبیعی ساخت ب‌ام‌و بود. این موتور با 627 اسب بخار قدرت، به سوپرکار مک‌لارن کمک کرد با دستیابی به حداکثر سرعت 386 کیلومتر بر ساعت در سال 1998، به سریع‌ترین خودروی تولیدی جاده‌ای جهان تبدیل شود.