پای صحبت موسس ریمک درباره وضعیت بوگاتی و آینده مشترک آن‌ها

«میت ریمک» موسسه کروآت خودروسازی برقی «ریمک»، می‌گوید که خودروسازان بزرگی چون فولکس واگن، پورشه و هیوندای در بخش توسعه شرکتش صدها میلیون دلار سرمایه‌گذاری کرده‌اند. او برنامه دارد تا از این سرمایه برای ساخت نسل جدیدی از بوگاتی‌ها با موتوربرقی، هزینه مناسب و تولید با تعداد بالا استفاده کند. در ادامه این مقاله، او درمیان پرسش و پاسخ‌ها توضیح می‌دهد که چرا بوگاتی در کنار سودآوری، دیگر جایی در گروه فولکس‌واگن نداشت. او همچنین به دلایل تاخیر ابرخودروی خود، نِوِرا، و مشکلات پیش‌رویش می‌پردازد.

تولید به تاخیر افتاد چون فرایند کاری بسیار پیچیده بود؛ اما خودرو درحال تولید است. خودروهای نخستین مشتریان در خط تولید هستند. در دو ماه آینده آن‌ها را تحویل می‌دهیم.

معمولا دسترسی به قطعات. مردم ممکن است بپرسند چطور تولید چنین خودرویی آن هم با تولید محدود به مشکل برمی‌خورد؟! مشکل اینجاست که بسیاری از قطعات را خودمان تولید می‌کنیم؛ برای نمونه تمام بخش‌های الکترونیکی خودرو. تمام سخت‌نرم و نرم‌افزار متعلق به ما است. مجبوریم برای تولید هر خودرو، هزاران هزار بخش الکترونیکی را توسعه دهیم. هم‌اکنون به‌خاطر کمبود تراشه این مسئله به یک چالش تبدیل شده است.

برای قطعه‌ای که 1 دلار ارزش دارد، باید 10، 20 یا 50 دلار هزینه کنیم. گاهی حتی مجبوریم 100 دلار برای یک تراشه هزینه کنیم، تنها به‌خاطر اینکه خط تولید متوقف نشود. این واقعا چالش بزرگی شده است. باید طراحی برخی بخش‌ها را تغییر می‌دادیم و بعضی اجزا را جایگزین می‌کردیم؛ همه‌وهمه به این خاطر که نمی‌توانستیم تراشه یا پردازنده موردنیاز را تهیه کنیم.

راستش را بخواهید بوگاتی در سال‌های اخیر بسیار سودآور بوده است. مدیرعامل سایق این برند، «استفان وینکلمن»، کار فوق‌العاده‌ای انجام داد و شرکت خوبی را برای توسعه بیشتر به من تحویل داد. گروه فولکس‌واگن مشکلی با سودآوری بوگاتی نداشت. مشکل این بود که نمی‌دانستند پس از این چه چیزی تولید کنند! اگر نگاهی به خودروهای بوگاتی بیاندازید، تمام آن‌ها بر پایه موتور W16 توسعه یافته‌اند که حدود دو دهه از تولد آن می‌گذرد. این موتور یک نیروگاه بی‌نظیر بود که عصر جدیدی را برای صنعت ابرخودروها پدید آورد.

آسان‌ترین کار برای ما این خواهد بود که یک نورا را برداریم و لوگوی بوگاتی را روی آن بچسبانیم ولی من مخالفم. من یک طرفدار خودروهای برقی هستم؛ درحالی‌که بوگاتی باید تا مدتی با موتور احتراق داخلی تولید شود. آن را به‌گونه‌ای تولید می‌کنیم که ازنظر مالی قابل توجیه باشد. ما همه‌چیز را در نورا از نو طراحی کردیم. مراحل توسعه نورا با بودجه محدود همراه بود و اصلا با هزینه‌ای که فولکس‌واگن در توسعه شیرون صرف کرد قابل مقایسه نیست. ما همین کار را با بوگاتی‌های آینده نیز انجام خواهیم داد؛ خودروهایی تولید خواهیم کرد که مانند آن را در هیچ شرکتی پیدا نکنید؛ اما بدون صرف میلیاردها دلار هزینه. راه‌کار ما این است. همچنین بوگاتی تا 2025 کاملا به فروش می‌رسد و این موقعیت خوبی برای ما به‌شمار می‌رود.

به شدت به اجزا برقی مجهز خواهد شد، اما همچنان یک موتور احتراقی جذاب می‌ماند. اگر مردم بوگاتی بعدی را ببینند احتمالا از حرکت من به سمت تولید چنین خودرویی متعجب خواهند شد، چون همیشه با خودروهای برقی همراه بوده‌ام. اما من همیشه یک عشق خودرو و دیوانه عملکرد بالا بوده‌ام. با توجه به برند، مشتریان و فناوری دردسترس، به‌نظرم ما بهترین راه‌حل را برای بوگاتی درنظر داریم. امروز این راه‌حل یک خودروی برقی نیست. یک روز خواهد بود اما امروز نه.

پانزده یا یست سال پیش اگر از یک مهندس می‌پرسیدید که چه رویایی داری؟! احتمالا می‌گفت کارکردن در ب‌ام‌و و مرسدس. امروز داستان فرق می‌کند. نمی‌شود یک ساختمان مهم ساخت و از امکانات درونش محافظت کرد، اما دورش را دیوار نکشید؟! مسئله درباره مشارکت‌دادن محیط و جامعه است. با این کار حتی برخی کودکان فرصت دیدن کارهای ما را دارند. می‌خواهم بخشی از جامعه باشم و همزمان، بهترین مکان را برای کارکردن فراهم کنم. قرار نیست کارکنان حضور یک دوست یا فرزندشان در مرکز را اعلام کنند. تنها از طراح‌ها و چیزهایی که لازم است محافظت می‌کنیم.

ما زمان رونمایی مدل «Concept One» حدودا 10 نفر بودیم. بودجه کمی داشتیم و با این وجود 8 دستگاه از آن را ساختیم. حال به مرحله بعدی رسیدیم. 150 عدد نورا تولید خواهیم کرد. سالانه 80 بوگاتی هم خواهیم ساخت. احتمالا بزرگ‌ترین تولیدکننده ابرخودرو باشیم.

من ابتدا تنها قصد ساخت ابرخودرو داشتم اما دیدم که سرمایه‌گذاران علاقه چندانی به سرمایه‌گذاری در آن ندارند و هر ساله شاهد کاهش بودجه خواهیم بود. برای دوام‌آوردن، شروع به همکاری با باقی خودروسازان کردیم. در ابتدا شاید 200 باتری برای کوئنیگ‌زگ و 150 باتری هم برای آستون‌مارتین می‌ساختیم. سعی داریم تولید باتری برای دیگر خودروسازان را تا هزاران عدد در سال افزایش دهیم. موتور، محور برقی و سیستم اطلاعات سرگرمی هم در کنار باتری هستند.

باید به سراغ مراکز بیشتر برای اسکان کارکنان باشیم چون داشته‌های کنونی جوابگو نیست. دفترهای کاری در محل‌های گوناگون قرار گرفته‌اند. باید توسعه پیدا کنیم چون مرتب کردن این‌ها دشوار و دردآور است.

تنها 12 سال گذشته اما حس می‌کنم خیلی بیشتر از این است. تبدیل یک گاراژ به شرکتی با 1500 کارکن در سرتاسر جهان سفر سختی بوده است. در کروآسی خبری از ساختان صنعتی نیست. باید حتی به فرودگاه‌ها و کارخانه‌های قدیمی هم چشم داشته باشید. همه‌چیز برعهده خودتان است. باید یک مرکز خرید را به یک کارخانه متناسب با نیاز خود تبدیل کنید. تهیه وسایل لازم مانند لپ‌تاپ‌ها و... نیز چالش بسیار بزرگی است. نه فقط به‌خاطر همه‌گیری کرونا؛ درحالت عادی هم پیدا کردن افراد با استعداد کافی و تجربه صنعتی و تامین‌کننده قطعات دشوار است. این کار سخت بود اما از خود پرسیدم: «جای دیگر آسان‌تر نمی‌شد؟! البته.» اما همین راه ما را به اینی که هستیم تبدیل کرده است. باید همه‌چیز همین‌طور می‌بود تا باقی می‌ماندیم.

زنده نگه‌داشتن شرکت ازطریق اهدا مالی، وام بانکی، پروژه‌های مشتریان و... . تمرکز اصلی من روی همین بوده است. اخیرا به‌خاطر همکاری‌های بزرگی که داشته‌ایم، به مشکل بزرگی برنخورده‌ایم. اما هنوز هم از لبه پرتگاه چندان دور نشده‌ایم.