مقایسه بوگاتی توربیون با شیرون، بررسی 7 تفاوت مهم

دوران بوگاتی شیرون به پایان رسیده است و حالا پرچم این برند فرانسوی در دستان توربیون قرار گرفته است. قبلاً در پدال به‌طور کامل به ویژگی‌ها و مشخصات توربیون پرداختیم ولی چیزی که خیلی‌ها می‌خواهند بدانند، تفاوت‌های اصلی بین توربیون و شیرون است. می‌توان ساعت‌ها به بررسی جزئیات و تفاوت‌های کوچک بین این دو خودرو پرداخت ولی در اینجا هفت مورد از مهم‌ترین تفاوت‌ها را مرور خواهیم کرد.

زمانی که مت ریمک سکان هدایت بوگاتی را در دست گرفت، علاقه‌مندان بدبین تصور می‌کردند بوگاتی پیشرانهٔ W16 را کنار می‌گذارد و الکتریکی می‌شود اما ریمک آشکارا اعلام کرد که یک هایپرکار باید خاص باشد و بدین منظور بوگاتی از بهترین پیشرانهٔ بنزینی ممکن استفاده خواهد کرد. برای انجام این کار، بوگاتی از طریق همکاری با کاسورث اقدام به توسعهٔ یک نیروگاه 8.3 لیتری V16 تنفس طبیعی کرد که به‌تنهایی 1000 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. تعداد سیلندرهای این موتور مشابه شیرون است اما چیدمان آن متفاوت است و حالا بجای چهار ردیف چهارتایی زیر دو سرسیلندر، دو ردیف هشت‌تایی داریم. به همین دلیل، موتور جدید 40 سانتی‌متر طول بیشتری نسبت به W16 قبلی دارد. تفاوت مهم دیگر در تنفس پیشرانه است. درحالی‌که موتور شیرون به چهار توربوشارژر مجهز بود، موتور توربیون تنفس طبیعی است و در عوض از سیستم هیبریدی با دو موتور الکتریکی در جلو و یکی در عقب بهره می‌برد. نتیجه، تولید مجموعاً 1800 اسب بخار قدرت است درحالی‌که قوی‌ترین نسخه‌های شیرون 1600 اسب بخار قدرت داشتند. برای انتقال نیرو نیز هرچند همچنان از گیربکس دوکلاچه استفاده شده اما گیربکس توربیون بجای هفت سرعته، حالا هشت سرعته است.

ما عادت کرده‌ایم ببینیم خودروهای جدید با افزودن تکنولوژی‌های جدید و خصوصاً الکتریکی‌سازی، سنگین‌تر شوند اما توربیون خلاف این اصل عمل کرده است و وزن کمتری نسبت به شیرون دارد. هرچند وزن این خودرو هنوز اعلام نشده است ولی می‌دانیم که شیرون 1995 کیلوگرم وزن داشت. این کاهش وزن از طرق مختلفی حاصل شده که مهم‌ترین آن‌ها 150 کیلوگرم وزن کمتر پیشرانهٔ V16 جدید است. علاوه بر این، شاسی کامپوزیت کربنی جدید هم به کاهش وزن کمک می‌کند. حتی ساختار تصادف عقب توربیون هم از کامپوزیت کربن ساخته شده که از موتوراسپرت الهام گرفته است؛ و در آخر هم به کاهش 45 درصدی وزن سیستم تعلیق می‌رسیم که از طریق قطعات آلومینیومی جدید با پرینت سه‌بعدی بجای جناغی‌های فولادی قبلی حاصل شده است.

نبرد بر سر رکورد سرعت ممکن است به پایان رسیده باشد اما این به معنای کند بودن توربیون نیست. هایپرکار جدید بوگاتی به لطف افزایش قدرت و کاهش وزن، پرفورمنس بسیار چشمگیری دارد و حتی حداکثر سرعت کنونی 445 کیلومتر بر ساعت آن نیز از تمام نسخه‌های شیرون بالاتر است. البته میدانیم که شیرون سوپراسپرت 300+ توانسته به سرعت 490 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند اما این یک پروتوتایپ اصلاح‌شده بود و حداکثر سرعت نمونه‌های تولیدی شیرون سوپراسپرت روی 440 کیلومتر بر ساعت محدود شده است.

*اعداد ذکرشده برای شیرون متعلق به نسخهٔ سوپراسپرت هستند

بدون شک شیرون هایپرکار بسیار زیبایی بود هرچند که شباهت خیلی زیادی به ویرون نداشت. البته شیرون هرچند از هر زاویه‌ای چشمگیر به نظر می‌رسید اما چندان خیره‌کننده نبود زیرا درهای معمولی و خطوط ساده‌ای داشت. توربیون اما جذابیت بصری بیشتری نسبت به سلف خود دارد درحالی‌که به لطف جلوپنجرهٔ نعل اسبی، همچنان فوراً به‌عنوان یک بوگاتی قابل‌تشخیص خواهد بود. حتی چراغ‌های جلو هم یادآور شیرون هستند هرچند که باریک‌تر شده‌اند تا نمای تهاجمی‌تری را ایجاد کنند. در این هایپرکار جدید همچنین از درهای پروانه‌ای دووجهی بسیار بزرگی استفاده شده است که بخش عمده‌ای از سقف را با خود به بالا می‌برند تا به ورود و خروج سرنشینان کمک کنند. تک برف‌پاک‌کن مرکزی هم به تکمیل خط ستون فقرات مرکزی خودرو کمک شایانی می‌کند. توربین همچنین به دلیل طول بیشتر پیشرانه، کشیده‌تر و کمی عریض‌تر از شیرون شده است.

کابین شیرون بدون نمایشگر لمسی یا صفحه‌نمایشی برای سرنشین، اصلاً دیجیتالی نیست اما در قیاس با کابین تمام آنالوگ توربیون، داخل هایپرکار قبلی بوگاتی شبیه اتاق مانیتورینگ ناسا به نظر می‌رسد. هرچند سرعت‌سنج مرکزی شیرون واقعاً آنالوگ بود اما در طرفین آن دو نمایشگر قابل تنظیم قرار داشت که به‌عنوان اطلاعاتی-سرگرمی عمل می‌کردند. در توربیون اما صفحه آمپری تمام آنالوگ را می‌بینیم که از سه صفحهٔ دایره‌ای تشکیل شده است. در صفحهٔ میانی، سرعت‌سنج و دورسنج ادغام شده و عقربه‌هایی مثل ساعت مچی، سرعت و دور موتور را نشان می‌دهند. صفحهٔ سمت چپ برای دمای روغن، دمای آب، شارژ باطری و میزان سوخت در نظر گرفته شده و صفحهٔ سمت راست هم قدرت پیشرانه و سیستم هیبریدی را نشان می‌دهد. این آمپرها توسط ساعت‌سازان سوئیسی با استفاده از تیتانیوم و سنگ‌های قیمتی مثل یاقوت ساخته شده‌اند و از 600 قطعه تشکیل شده‌اند. علاوه بر این، نمایشگر کوچکی هم در داخل توربیون وجود دارد که کاملاً مخفی است و در صورت خواست راننده از جای خود بیرون می‌آید.

بوگاتی برای محصولات قبلی خود از نام رانندگان مسابقه‌ای معروفی استفاده می‌کرد که با خودروهای مسابقه‌ای این برند رانندگی کرده بودند. به‌عنوان‌مثال، نام ویرون از «پیر ویرون» گرفته شد. وی یک رانندهٔ فرانسوی بود که اولین پیروزی خود در گرند پری ژنو 1920 را با بوگاتی تایپ 37A به دست آورد. نام شیرون هم از «لوئیس شیرون» گرفته شده که از سال 1928 برای بوگاتی مسابقه می‌داد؛ اما ازآنجایی‌که این خودروی جدید اولین بوگاتی جدید طی دو دههٔ گذشته است که از پیشرانهٔ W16 استفاده نمی‌کند، زمان نام‌گذاری جدیدی فرارسیده بود. نام توربیون از اختراع یک ساعت‌ساز سوئیسی ساکن فرانسه در سال 1801 گرفته شده است. این قطعه با خنثی کردن اثر گرانش، باعث افزایش دقت ساعت می‌شوند و هنوز هم پس از 200 سال در ساعت‌های گران‌قیمت مورداستفاده قرار می‌گیرد.

هرچند بوگاتی هیچ‌گاه یک خودروساز تولید انبوه نبوده است اما توربیون یکی از خاص‌ترین محصولات این شرکت خواهد بود زیرا درحالی‌که از ویرون 450 دستگاه و از شیرون 500 دستگاه به همراه تعداد زیادی مدل‌های ویژه مثل دیوو و چنتودیچی ساخته شد، از توربیون فقط 250 دستگاه ساخته می‌شود که همگی به‌صورت دست‌ساز در مولشیم فرانسه تولید خواهند شد. قیمت این خودرو نیز از 4 میلیون و 75 هزار دلار آغاز می‌شود که حدود 700 هزار دلار از نسخهٔ پایهٔ شیرون گران‌تر است.