بیوک استیت واگن 1990، استیشن لوکس از دوران طلایی جنرال موتورز
کسانی که در دههٔ 80 دوران کودکی خود را سپر کرده‌اند، به‌احتمال‌زیاد از نزدیک شاهد دوران استیشن‌ها بودند که بعداً جای خود را به مینی‌ون‌ها و سپس شاسی‌بلندها دادند. عرضهٔ مینی‌ون‌های کرایسلر یعنی دوج کاروان و پلیموث وویاجر آغاز پایان دوران استیشن‌ها بود. در سال 1980 انتخاب‌های بی‌شماری در بخش استیشن‌های بازار آمریکا وجود داشت که ولوو 240، پژو 505، تویوتا کریسیدا و فولکس‌واگن داشر ازجملهٔ آن‌ها بودند. بزرگ‌ترین استیشن‌ها اما توسط خودروسازان آمریکایی با تریم چوبی بدنه عرضه می‌شدند.
فورد کانتری اسکوایر، مرکوری کولونی پارک، شورلت کاپریس استیت، پونتیاک بونوئل سفری، الدزمبیل کاستوم کروزر و بیوک الکترا استیت واگن ازجمله استیشن‌های سطح بالا بازار آمریکا در آن سال‌ها بودند که آخری نمونهٔ مدنظر ما در این مطلب است. کادیلاک در آن زمان هرگز رسماً به تولید استیشن نمی‌پرداخت و کسانی که خواهان استیشن کادیلاک بودند باید با صرف هزینهٔ زیاد سراغ اتاق‌سازان می‌رفتند تا سدان فلیت‌وود بروگام یا دوئل را به استیشن تبدیل کنند اما بیوک الکترا استیت واگن تا جایی که می‌توانست به استیشن کادیلاک نزدیک شده بود.
در سال 1980 تمام خودروهای فول سایز جنرال موتورز برای بهره‌مندی از ظاهری نرم‌تر برای بهبود مصرف سوخت، فیس‌لیفت شدند و استیشن‌های بزرگ هم بخشی از این فرایند بودند هرچند که در این خودروها فقط قسمت دماغه تغییر کرد. در آن زمان استیشن‌های بزرگ بیوک در مدل‌های لسابر و الکترا عرضه می‌شدند. این رویه تا سال 1989 ادامه پیدا کرد و استیشن الکترا کمی ساده‌تر و ارزان‌تر بود درحالی‌که لسابر استیت در صدر خانوادهٔ استیشن‌های بیروک قرار می‌گرفت. البته استیشن‌های بزرگ جنرال موتورز از ارزان‌ترین مدل یعنی کاپریس استیت گرفته تا مدل بالا ردهٔ الکترا استیت واگن در ظاهر بسیار شبیه به هم بودند و بزرگ‌ترین تفاوت آن‌ها در طراحی جلو، کابین و پیشرانه بود اما الکتراها همیشه زیباترین نمونه‌ها بودند.
در سال 1990، بیوک مدل‌های الکترا استیت واگن و لسابر استیت واگن را کنار گذاشت و بجای ارائهٔ دو مدل بسیار مشابه، هردو را در یک مدل بنام استیت واگن ادغام کرد. کابین این مدل جدید هم ترکیبی از دو مدل قبلی بود به گونه‌ای که صندلی‌ها از الکترا و رو دری‌ها از لسابر گرفته شده بودند. بیوک استیت واگن استیشن لوکس، جادار و راحتی بود که با ویژگی‌ها و تجهیزات لوکس چشمگیری مثل تودوزی مخملی، کف‌پوش سراسری، گیربکس اتوماتیک با اووردرایو، ستون فرمان تلسکوپی، فرمان هیدرولیک و ترمزهای دیسکی ارائه می‌شد درحالی‌که تودوزی چرمی، پنجره‌های برقی، ریل‌های روی سقف، کروز کنترل و تنظیم برقی شش جهتهٔ صندلی راننده هم برای آن قابل سفارش بود.
این استیشن‌های مدل 1990 و کادیلاک بروگام پایه مدل 1990 آخرین خودروهای جنرال موتورز با پیشرانه‌های کاربراتوری بودند. تمام نمونه‌های استیت واگن بصورت استاندارد با پیشرانهٔ 5 لیتری V8 عرضه می‌شدند که 140 اسب بخار قدرت داشت. این استیشن بزرگ با 5,600 میلی‌متر طول، 2,014 میلی‌متر عرض و فاصلهٔ محوری 2,944 میلی‌متری، 1940 کیلوگرم وزن داشت. قیمت این خودرو از 17,940 دلار معادل 42,250 دلار امروز آغاز می‌شد و برای مدل 1990 تعداد 7,838 دستگاه از آن ساخته شد.
خودرویی که در تصاویر می‌بینید، یک استیت واگن مدل 1990 با رنگ آبی روشن و تودوزی چرمی قهوه‌ای رزینی است که پس از سه دهه هنوز هم چشمگیر به نظر می‌رسد. یکی از ویژگی‌های این خودرو که بر جذابیت آن افزوده، رینگ‌های سیمی است. جالب اینکه ابن رینگ‌ها فقط برای استیشن‌های بیوک ارائه می‌شدند بجز در سال 1990 که امکان سفارش آن‌ها برای الدزمبیل کاستوم کروزر هم فراهم شد. البته رینگ‌های این خودرو درپوش مرکزی متفاوتی با نماد موشک الدزمبیل داشتند و امروز پیدا کردن آن‌ها بسیار سخت است.
در سال 1990 از چهار استیشن جنرال موتورز، سه مدل شامل شورلت کاپریس، الدزمبیل کاستوم کروزر و بیوک الکترا استیت واگن باقی ماندند و تولید پونتیاک سفری در پایان مدل 1989 خاتمه یافت. سپس در سال 1990 جنرال موتورز به تولید تمام این استیشن‌ها پایان داد و دیگر هیچگاه این حجم از کروم و چوب در استیشن‌های فول سایز آمریکایی دیده نشد. البته هرچند این پایان کار استیشن‌های B-Body دههٔ 80 جنرال موتورز بود اما استیشن‌های بزرگ و لوکس بیوک همچنان به حیات خود ادامه دادند و از سال 1991، مدل کاملاً جدید رودمستر استیت این راه را تا سال 1996 ادامه داد. این خودرو هرچند هنوز هم کاملاً چشمگیر بود اما به‌اندازهٔ استیشن‌های دههٔ 80 تزئینات چوبی نداشت هرچند که همچنان امکان سفارش‌تریم چوبی بدنه وجود داشت. بعد از سال 1996 اما دیگر امکان خرید استیشن لوکسی از بیوک وجود نداشت و این دورهٔ مهم در تاریخ جنرال موتورز به پایان رسید.