نسل دوم بیوک رگال، نماد خودروهای آمریکایی دهه 80

پیش از آنکه بیوک رگال به یک سدان ضعیف دیفرانسیل جلو تبدیل شود، یکی از نمادهای واقعی ماسل کارها بود. هرچند رگال دههٔ 80 بیشتر با نسخهٔ افسانه‌ای GNX سال 1987 شناخته می‌شود اما در سال‌های قبل هم این خودروی قدرتمند و چشمگیری بود که در قلب طرفداران در سراسر آمریکا جای گرفت. البته نسل اول رگال به‌عنوان یک کوپهٔ لوکس و در قالب پسوندی برای مدل سنچوری ارائه شد و هرچند در سال 1976 با حذف نام سنچوری به مدلی مستقل تبدیل شد اما این معرفی نسل دوم در سال 1978 بود که رگال را شکوفا کرد. ازاین‌رو، در اینجا قصد پرداختن به نسل دوم رگال را داریم که در نسخه‌های مختلفی عرضه شد مثل نسخه‌ای که می‌توانست در مسیر 400 متر درگ سریع‌تر از فراری عمل کند. بیوک رگال 1985 با خطوط شارپ بیرونی، کابین بزرگ و لوکس و پیشرانه‌های متنوع، نمادی از خودروسازی آمریکا در دههٔ 80 محسوب می‌شود.

پنج سال پس از اولین عرضهٔ رگال در سال 1973، این خودرو دستخوش بازطراحی بزرگی شد و نسل دوم آن متولد شد. بحران سوخت که در اواسط دههٔ 70 گریبان آمریکا را گرفته بود، تأثیر زیادی روی رویهٔ طراحی خودروها گذاشت و به همین دلیل، رگال جدید کوچک‌تر و سبک‌تر از نسل اول بود. این خودرو همچنین با خطوط شارپ بیشتر، ظاهر بسیار متفاوتی نسبت به نسل قبلی داشت. همچنین حالا امکان انتخاب پیشرانه‌های بیشتری هم وجود داشت و خریداران می‌توانستند از بین موتورهای V6 تنفس طبیعی و توربو و یک V8 قدرتمند نمونهٔ موردنظر خود را انتخاب کنند.

مهم‌ترین اتفاق در این نسل اما ارائهٔ پیشرانهٔ توربو بود. نسخهٔ توربوشارژ رگال ابتدا با نام اسپرت کوپه شناخته می‌شد اما در سال 1983 با رگال T-Type جایگزین شد. پیشرانهٔ توربوشارژ در آن سال‌ها کاملاً تازگی داشت زیرا هرچند خودروهایی مثل شورلت کورویر و پورشه 911 قبلاً از موتورهای توربو استفاده کرده بودند اما رگال یکی از اولین خودروهای آمریکایی بود که پس از حدود یک دهه دوباره سراغ توربوشارژر رفت. هدف از این کار، نصف کردن مصرف سوخت و مهم‌تر از آن، تقویت پرفورمنس بود. استفاده از توربوشارژ پرفورمنس رگال را به میزان قابل‌توجهی بهبود بخشید و قدرت را تا 200 اسب بخار افزایش داد.

نسل دوم رگال پس از تجربهٔ یک فیس‌لیفت در سال 1981 که ظاهر آن را آیرودینامیک‌تر کرد، در مسابقات نسکار محبوب شد. در همان سال، «ریچارد پتی» با یک رگال در مسابقۀ دیتونا 500 به پیروزی رسید که این اتفاق، ساخت نسخه‌های پرفورمنس رگال را پی‌ریزی کرد و منجر به معرفی گرند نشنال در سال 1982 شد. در سال 1983، گرند نشنال با رگال T-Type جایگزین شد و این مدل افسانه‌ای در سال 1984 با همان لباس مشکی نمادین خود دوباره بازگشت. درحالی‌که گرند نشنال مدل 1982 از یک پیشرانهٔ 4.1 لیتری V6 تنفس طبیعی استفاده می‌کرد، مدل 1984 به موتور 3.8 لیتری توربو با 200 اسب بخار قدرت و 407 نیوتن متر گشتاور مجهز شد.

برای رگال T-Type هم یک پکیج تعلیق پرفورمنس بالا ارائه می‌شد که با آنتی‌رول بارهای بزرگ‌تر که بادی‌رول را به میزان زیادی کاهش می‌دهد، باعث بهبود هندلینگ می‌شد. در جلوی خودرو هم باله‌ای اضافه می‌شد که از یک سو با هدایت جریان هوا به طرفین، آیرودینامیک را بهبود می‌بخشید و از سوی دیگر، ظاهری اسپرت‌تر و تهاجمی‌تر به خودرو می‌داد. البته T-Type با وجود تمام این قدرت و سرعت، ریشه‌های خود به‌عنوان یک کوپهٔ لوکس را فراموش نکرده و با حفظ DNA رگال و آمیختن آن با پرفورمنس یک ماسل کار، به خودرویی برای سرعت و راحتی تبدیل شد.

طی سال‌های بعد، قدرت رگال بیشتر شد. در سال 1986 به دلیل تجهیز موتور به اینترکولر، خروجی به 235 اسب بخار قدرت و 447 نیوتن متر گشتاور افزایش یافت تا اینکه در سال 1987، غول مرحلهٔ آخر یعنی GNX به بازار آمد. هرچند بیوک قدرت این مدل را 276 اسب بخار اعلام کرده بود اما قدرت واقعی آن حدود 300 اسب بخار بود. GNX با پیمودن مسافت 400 متر درگ در 12.7 ثانیه، از فراری F40 سریع‌تر بود و ظرف 4.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. به همین دلیل، GNX در کانون توجهات قرار گرفت و به پرتقاضاترین مدل نسل دوم این رگال تبدیل شد تا جایی که با قیمت سوپراسپرت‌ها در بازار خریدوفروش می‌شد. کسانی که توان خرید GNX را نداشتند اما سراغ گرند نشنال می‌رفتند که قدرت آن در سال 1987 به 245 اسب بخا افزایش پیدا کرده بود.

بیوک رگال برای طیف گسترده‌ای از فرهنگ‌های خودرویی آمریکا از عاشقان ارتفاع زدن تا علاقه‌مندان به ماسل کارهای قدیمی جذاب است. رگال همچنین در بین علاقه‌مندان به تیونینگ و سفارشی‌سازی هم محبوبیت دارد و به همین دلیل، امروز یافتن نمونه‌های استاندارد و دست‌نخوردهٔ آن دشوار است.