مرور تاریخچه بیوک گرند نشنال و GSX، ماسل کار افسانه‌ای دهه 80

برخی از خودروهای کلاسیک آمریکایی در تاریخ ماندگار شده‌اند زیرا ویژگی‌هایی داشتند که در بهتر شدن صنعت خودروسازی تأثیرگذار بودند. به‌عنوان‌مثال، فورد مدل T فرایند تولید را متحول کرد و فورد موستانگ پایه‌گذار کلاس پونی کار بود. بیوک گرند نشنال را هم می‌توان به لیست تأثیرگذارترین خودروهای آمریکایی تاریخ اضافه کرد. این بیوک ثابت کرد برای ارائهٔ پرفورمنس بالا به یک V8 بزرگ نیاز نیست.

داستان از مسابقات نسکار آغاز می‌شود که تا پیش از سال 1971 با نام مسابقات گرند نشنال شناخته می‌شد. راننده‌ای بنام «دارل والتریپ» با تعدادی بیوک رگال تمام مشکی موفقیت‌های بزرگی در این مسابقات به دست آورد و این توجه رؤسای بیوک را جلب کرد. بدین ترتیب، تصمیم به ساخت خودرویی کارخانه‌ای برای حضور در پیست با نام گرند نشنال گرفته شد تا تصویری که پیش از دههٔ 80 از بیوک شکل گرفته و به خودروی پزشکان لقب گرفته بود را عوض کند. این خودرو که بر اساس نسل دوم رگال ساخته شد، اولین بار در مسابقهٔ نسکار دیتونا 500 سال 1982 رونمایی شد.

در این سال تنها 215 دستگاه گرند نشنال ساخته و فروخته شد. تعداد ساخت محدود در سال‌های بعد هم ادامه پیدا کرد و همیشه تقاضا بیش از عرضه بود. در سال 1984 تنها 2000 دستگاه و سال بعد 2,102 دستگاه از این ماشین ساخته شد. در سال‌های پایانی اما تولید افزایش پیدا کرد و در سال 1986 به 5,512 دستگاه و در 1987 به 20,740 دستگاه رسید. در آخرین سال تولید گرند نشنال یعنی 1987، بیوک که می‌دانست عمر این خودرو رو به پایان است، تصمیم گرفت از تقاضای زیادی که برای آن وجود داشت نهایت استفاده را ببرد که این منجر به ساخت مدل GNX شد. از 20,740 دستگاه گرند نشنالی که در سال 1987 ساخته شد، فقط 547 دستگاه GNX بود.

برای مرور تاریخچهٔ این پیشرانه باید به سال 1973 بازگردیم یعنی زمانی که یک مهندس جوان در بیوک بنام «کن بیکر» پروژهٔ توربوشارژ کردن موتور V6 این شرکت را با تعدادی کارآموز جوان آغاز کرد. هرچند این پروژه بدون تأیید مقامات بیوک آغاز شده بود اما رئیس شرکت «لوید رویس» متوجه آزمایشات شد و کاملاً تحت تأثیر قرار گرفت. وی تنها دو هفته بعد، به بیکر دستور تشکیل تیمی را برای تولید این موتور V6 داد. این پیشرانه که اولین بار در سال 1978 به تولید رسید، در رگال اسپرت کوپه در دو نسخه 150 و 165 اسب بخاری ارائه شد و بعداً در سینهٔ گرند نشال قدرت آن به 200 اسب بخار رسید.

در سال 1986، این پیشرانه با تجهیز به یک اینترکولر، ارتقاء پیدا کرد و خروجی آن به 235 اسب بخار قدرت و 447 نیوتن متر گشتاور افزایش یافت. این ارقام در سال 1987 بازهم بهبود یافت و به 245 اسب بخار و 471 نیوتن متر رسید؛ اما این هم پایان ماجرا نبود و خروجی موتور 3.8 لیتری V6 بیوک در GNX به 276 اسب بخار قدرت و 488 نیوتن متر گشتاور رسید. البته اعداد اعلامی بیوک کمتر از واقع بودند و خروجی واقعی موتور 300 اسب بخار قدرت و 570 نیوتن متر گشتاور بود. GNX در آزمایشات ظرف تنها 4.9 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و 400 متر را زیر 14 ثانیه طی می‌کرد.

ابتدا قرار بود از GNX فقط 200 دستگاه ساخته شود اما بعداً برای ادای احترام به مسابقات ایندی و دیتونا 500، این تعداد به 500 دستگاه افزایش یافت. این 500 دستگاه به نمایندگی‌های برتر بیوک در سراسر آمریکا اختصاص داده شدند اما در آن زمان بیوک برنامه‌ای بنام Select Sixty داشت که در آن نمایندگی‌ها برای قرار گرفتن در لیست 60 نمایندگی برتر باهم رقابت می‌کردند. در سال 1986 تنها 47 نمایندگی به این لیست راه یافتند که به هرکدام یک دستگاه GNX اضافی داده شد و به همین دلیل کل تعداد ساخت این خودرو به 547 دستگاه رسید.

GNX قرار بود حرف آخر در دنیای ماسل کارها باشد و به همین دلیل، بدنهٔ آن مستحکم‌تر، تعلیق سفت‌تر و تایرها پهن‌تر شدند. این خودرو پرفورمنس کافی برای به چالش کشیدن کوروت‌ها، موستانگ‌ها و کاماروهای زمان خود را داشت و بیوک را به هدف نهایی خود یعنی ساخت یک ماسل کار پرفورمنس با تنها شش سیلندر در بحبوحهٔ تشدید قوانین آلایندگی رساند. GNX اما در زمان عرضه با قیمت 30 هزار دلار (معادل 77 هزار دلار کنونی) که 11 هزار دلار از گرند نشنال بیشتر بود، خودروی بسیار گران‌قیمتی محسوب می‌شد. در حال حاضر، GNX در نمونه‌های معمولی حدود 100 هزار دلار قیمت دارد که این رقم در نمونه‌های خاص و کم‌کار حتی از 200 هزار دلار هم فراتر می‌رود.