پیشرانه V8 OHV کادیلاک 1949، شگفتی مهندسی که صنعت خودروسازی را متحول کرد

هرچند پیشرانه‌های هشت سیلندر از سال ۱۹۱۵ به تولید انبوه رسیدند اما موتور ۵.۴ لیتری V8 سال ۱۹۴۹ کادیلاک جهشی فوق‌العاده به جلو بود که استانداردهای پنجاه سال بعد را تعیین کرد.

موتور V8 که یکی از محبوب‌ترین ترکیب‌های تاریخ پیشرانه‌های درون‌سوز محسوب می‌شود، در سال ۱۹۰۴ متولد شد. این موتور که توسط یک مهندس فرانسوی بنام «لئون لوواواسر» طراحی و توسط سازنده‌ای بنام «آنتونت» ساخته شد، ابتدا در مسابقات قایق‌های تندرو مورداستفاده قرار گرفت و چند سال بعد به پیشرانهٔ هواپیما تبدیل شد؛ اما چند سال پس از عرضهٔ موتور V8 آنتونت، دو شرکت خودروسازی رنو و بوشت تولید موتورهای V8 را برای خودروهای مسابقه‌ای آغاز کردند و تنها یک دهه بعد، بسیار از خودروسازان به توسعهٔ موتورهای V8 خودشان پرداختند.

در ایالات‌متحده، کادیلاک تولید موتور L-Head را آغاز کرد که به‌عنوان اولین پیشرانهٔ V8 تولید انبوه جاده‌ای تاریخ شناخته می‌شود. این موتور طd بیست سال به‌طور مداوم بهبود پیدا کرد و مورداستفاده قرار گرفت اما زمانی که محدودیت‌های خود را نشان داد کادیلاک برنامه‌ریزی برای توسعهٔ جانشین آن را آغاز کرد.

توسعهٔ یک پیشرانهٔ V8 پیشرفته که جایگزین L-Head قدیمی شود در اواخر دههٔ ۳۰ آغاز شد اما زمانی که ایالات‌متحده به جنگ جهانی دوم پیوست، این پروژه باید متوقف می‌شد زیرا خودروسازان باید به تولید تجهیزات جنگی می‌پرداختند. بااین‌حال، پیشرفت‌هایی که در طول سال‌های جنگ در زمینهٔ بهبود کیفیت سوخت صورت گرفت در دهه‌های بعد به صنعت خودروسازی رسید و بر آیندهٔ موتور V8 جدید کادیلاک تأثیر گذاشت.

پس از پایان جنگ، کادیلاک پروژهٔ بلندپروازانهٔ خود را از سر گرفت و اولین نمونه‌های کاربردی موتور جدید در سال ۱۹۴۶ ساخته شدند. نسخهٔ نهایی این موتور هم پیش از آنکه به تولید انبوه برسد به‌طور گسترده در مسافتی بیش از ۱.۶ میلیون کیلومتر مورد آزمایش قرار گرفت. اولین کادیلاک‌های کاملاً جدید پس از جنگ با باله‌های عقبی که از جنگندهٔ لاکهید P-38 الهام گرفته بودند در سال ۱۹۴۸ معرفی شدند و یک سال بعد، جایگزین موتور L-Head زیر کاپوت این خودروها قرار گرفت.

این موتور جدید یک نمونهٔ ۵.۴ لیتری بود که خیلی زود پیشرفته‌ترین موتور V8 جهان لقب گرفت. این پیشرانهٔ جدید تقریباً هیچ اشتراکی با موتور قبلی نداشت و با محفظه‌های احتراق کارآمدتر و سیستم سوپاپ OHV، سبک‌تر، قوی‌تر و کم‌مصرف‌تر بود. این موتور اما غیر از طرح سوپاپ OHV یا پوشراد، پیشرفت‌های چشمگیر زیاد دیگری را هم ارائه کرد و برای پنج دههٔ بعد به یک معیار و ملاک تبدیل شد. این پیشرانهٔ OHV با وزن ۳۰۰ کیلوگرم حدود ۹۰ کیلوگرم از موتور قبلی سبک‌تر بود.

این پیشرانه قطر سیلندر بزرگ‌تر و کورس پیستون بسیار کوتاه‌تری داشت که سرعت پیستون‌ها و درنتیجه اصطکاک را به میزان قابل‌توجهی کاهش می‌داد و راندمان حرارتی کلی را بهبود می‌بخشید. این پیشرانه همچنین به لطف پیستون‌های نوآورانه، اندازهٔ جمع‌وجوری داشت و با استفاده از لیفترهای سوپاپ هیدرولیکی به یکی از بی‌صداترین موتورهای V8 آن زمان تبدیل شده بود.

همان‌طور که گفته شد، در طول جنگ جهانی دوم افزایش کیفیت سوخت هواپیماها نهایتاً به صنعت خودروسازی رسید و هرچند زمانی که این موتور V8 به بازار عرضه شد هنوز سال‌ها تا ارائهٔ بنزین اکتان بالا فاصله وجود داشت اما کادیلاک این موضوع را پیش‌بینی کرده بود و این یکی از دلایلی بود که سراغ طراحی OHV رفت. ازاین‌رو، ساختار موتور می‌توانست نسبت تراکم تا ۱۲ را تحمل کند اما بااین‌حال، زمانی که موتور به بازار عرضه شد نسبت تراکم آن به ۷.۵ کاهش یافت.

اما حتی با این نسبت تراکم پایین، موتور کادیلاک ۱۶۰ اسب بخار قدرت و ۴۲۳ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و یکی از قوی‌ترین موتورهای V8 ساخت آمریکا محسوب می‌شد. این پیشرانه به انتخاب محبوبی در بین علاقه‌مندان به مسابقات اتومبیلرانی تبدیل شد و همچنین به گزینهٔ برتری برای خودروهای هات رود اولیه مبدل گشت. با عرضهٔ موتور V8 کادیلاک به بازار، اکثر خودروسازان دیترویتی چه بزرگ و چه کوچک در اواسط دههٔ ۵۰ توسعهٔ پیشرانه‌های V8 خود با کورس پیستون کوتاه و سوپاپ OHV را آغاز کردند.

این فرمول برای پنجاه سال به یک رویه و معیار تبدیل شد و جنگ اسب بخاری را آغاز کرد که منجر به ساخت تعدادی از افسانه‌ای‌ترین پیشرانه‌های V8 تاریخ شد. OHV کادیلاک طی دهه‌های بعد به‌طور مداوم بهبود پیدا کرد و حجم و قدرت آن افزایش یافت. این موتور با همان ساختار اولیه، با حجم ۶.۴ لیتر در الدورادو ۱۹۵۸ قدرتی ۳۲۵ اسب بخاری تولید می‌کرد. پیشرانه‌های جدیدتر کادیلاک نیز تا دههٔ ۹۰ همچنان از همان ترکیب OHV استفاده می‌کردند. آخرین موتور V8 عالی کادیلاک هم سری تمام آلومینیومی نورث‌استار با سیستم سوپاپ DOHC بود که تا اواخر دههٔ ۲۰۰۰ تولید شد.