ملاقات پادشاهان جاده، کادیلاک الدورادو 1968 و لینکلن کانتیننتال 1969

در اواخر دهه ۱۹۶۰، کادیلاک الدورادو و لینکلن کانتیننتال مارک III برای سلطه بر بازار خودروهای لوکس رقابت می‌کردند اما کدام‌یک پادشاه واقعی جاده بود؟

در پایان دهه ۶۰، بازار خودروهای لوکس در اوج بود و خودروسازان دیترویت بر آن سلطه داشتند. آئودی، ب‌ام‌و و مرسدس بنز خودروهای راننده محور با کیفیتی بودند اما این جعبه‌های اروپایی برای آمریکایی‌های مرفه بیش‌ازحد کوچک، ساده و خشک بودند. جگوار نیز به دلیل مشکلات شهرت خوبی نداشت. تقاضا برای خودروهای لوکس چنان بالا بود که بخش‌های کوچک‌تر سه غول خودروسازی (جنرال موتورز، کرایسلر و فورد) پرچم‌دارانی مانند بیوک ریویرا، الدزمبیل تورنادو و حتی فورد تاندربرد که زمانی اسپرت بود و حالا به کوپه‌ای لوکس تبدیل شده بود را ارائه کردند.

در این بازار رقابتی، کادیلاک و لینکلن به‌وضوح به خون تازه‌ای نیاز داشتند تا بر این مدعیان تاج‌وتخت غلبه کنند. کادیلاک تصمیم گرفت با محصولی پیشرفته و مبتنی بر بیش از یک دهه تحقیق و توسعه در فناوری محرک جلو وارد میدان شود. جنرال موتورز، کرایسلر و فورد همگی در دهه ۱۹۳۰ با محرک جلو آزمایش‌هایی انجام داده بودند اما نتیجه چندانی نداشت تا اینکه در اواخر دههٔ ۵۰، کادیلاک و الدزمبیل دوباره سراغ این مفهوم رفتند. سپس در سال ۱۹۶۳، معاون گروه جنرال موتورز، به کادیلاک و الدزمبیل دستور داد تا توسعه محرک جلو را تلفیق کرده و از معماری E-Body بیوک ریویرا استفاده کنند. الدزمبیل تورنادو در سال ۱۹۶۶ معرفی شد و کادیلاک الدورادوی محرک جلو یک سال بعد به دلیل ساخت خط مونتاژ جدید به بازار آمد.

لینکلن کانتیننتال مارک III پاسخی شتاب‌زده به الدورادو نبود، بلکه ایده‌ای از لی یاکوکا بود تا از معماری موجود تاندربرد استفاده کرده و ظرفیت اضافی کارخانه ویکسوم میشیگان را پر کند و از موج کوپه‌های لوکس شخصی بهره ببرد. شاسی آن فاصله محوری ۲,۹۷۷ میلی‌متری مشترکی با تاندربرد داشت اما طول کلی خودرو ۱۵۲ میلی‌متر بلندتر بود. کابین سرنشینان عقب‌تر روی شاسی قرار داشت تا فضای کافی برای دماغه باشکوه ۱.۸ متری فراهم شود که ارتباط ظاهری قوی با تناسبات مارک II و کانتیننتال اولیه داشت. استفاده از موتور V8 با حجم ۷.۵ لیتر و معماری محرک عقب به لینکلن زمان و منابع بیشتری برای پالایش پرچم‌دار خود داد. تقویت گسترده شاسی، عایق‌های لاستیکی در تمام نقاط نصب موتور و تعلیق و ۶۸ کیلوگرم مواد عایق صدا، مارک III را در زمان عرضه در آوریل ۱۹۶۸ به یکی از بی‌صداترین و نرم‌ترین خودروهای بازار تبدیل کرد.

حالا کادیلاک و لینکلن هرکدام پرچم‌دار جدیدی داشتند که به‌وضوح رقبای کوچک‌تر را تحت‌الشعاع قرار می‌دادند. در جولای ۱۹۷۰، مجله موتورترند دیداری بین این «خودروهایی که می‌خواستند پادشاه باشند» ترتیب داد. فرمان متغیر الدورادو پاسخگویی بهتری داشت درحالی‌که ترمزهای دیسکی جلو و کاسه‌ای عقب هر دو خودرو عملکرد برابری داشتند. در یک مسابقه درگ، الدورادو ۱۹۷۰ با موتور ۸.۲ لیتری، مارک III را با ۰.۴ ثانیه اختلاف در شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت شکست داد. درنهایت، در آن مقایسه ما مارک III را به دلیل نرمی و برتری در تجمل، پادشاه جاده لقب گرفت.

حال امروز نمونه‌ای از همان دو کوپهٔ لوکس اواخر دههٔ ۶۰ را در اختیار داریم تا ببینیم پس از نیم قرن چه شرایطی دارند. این خودروها در شرایط استثنایی هستند و هرکدام شخصیت منحصربه‌فردی دارند. طراحی تیز الدورادو برای چشمان امروزی به‌مراتب جذاب‌تر است درحالی‌که کانتیننتال مارک III وفاداری به مارک II افسانه‌ای را نشان می‌دهد. هر دو خودرو بدون زحمت شتاب می‌گیرند و هیچ‌کدام حتی ذره‌ای حس یا بازخورد فرمان ندارند، اما کادیلاک سریع‌تر و دقیق‌تر به فرمان پاسخ می‌دهد و ترمزهایش کمتر مبهم به نظر می‌رسند. تعلیق الدورادو لرزش‌ها و ناهمواری‌های جاده را کمتر فیلتر می‌کند و سواری کمی خشک‌تری ارائه می‌دهد. در مقابل، لینکلن شبیه یک مخزن ایزوله چرخ‌دار در سال ۱۹۶۹ است و بدون جیرجیر یا لرزش روی ناهمواری‌های جاده حرکت می‌کند، هرچند این شاید بیشتر به کارکرد کم آن (۵۵ هزار کیلومتر در مقابل ۱۳۸ هزار کیلومتر الدورادو) مربوط باشد تا کیفیت ساخت.

دیدن کاپوت عظیم هر خودرو قطعاً حس امپراتوری را القا می‌کند اما دماغه کادیلاک با برآمدگی مرکزی ابهت بیشتری دارد. در دخل، کابین مینیمال الدورادو هرچند با تزئینات چوب واقعی آراسته شده اما نمی‌تواند با کابین شیک و دوزنبرگ مانند لینکلن رقابت کند. پس از یک روز رانندگی با این دو خودرو، بار دیگر لینکلن کانتیننتال مارک III را پادشاه جاده اعلام می‌کنیم. لینکلن همچنین در آمار فروش هم الدورادو را شکست داد. مارک III موفقیتی چشمگیر در فروش داشت و نه‌تنها تا پایان ۱۹۶۸ فروش بیشتری از مجموع کانتیننتال مارک I و مارک II داشت بلکه الدورادو را هم با اختلاف ۲۰ درصد پشت سر گذاشت.

به‌طورکلی، این خودروها هرکدام نه‌تنها پرچم‌دار برند خود، بلکه شرکت مادرشان بودند. الدورادو مرزهای فناوری و طراحی را جابه‌جا کرد درحالی‌که کانتیننتال مارک III قصد داشت شکوه و کیفیت ساخت مارک II دههٔ ۵۰ را بازآفرینی کند. ازآنجایی‌که تیراژ تولید این خودروها بالا بود، امروز اکثر قطعات آن‌ها به‌راحتی پیدا می‌شود. در حال حاضر، نمونه‌هایی از این دو کوپهٔ لوکس آمریکایی در شرایط عالی بین ۱۵ تا ۱۶ هزار دلار قیمت دارند. لینکلن کانتیننتال و کادیلاک الدورادو در عصر طلایی پیش از قوانین آلایندگی و ایمنی که موتورها را خفه کرد و دست طراحان را بست، ساخته شدند و بنابراین، از بسیاری جهات، هیچ خودرویی در آینده نمی‌تواند به استایل و شکوه این پادشاهان جاده دست یابد.

مشخصات فنی