یادی از کادیلاک سی‌ین، سوپراسپرت V12 جذاب و قدرتمندی که به تولید نرسید
در اواخر دههٔ 90 و اوایل دههٔ 2000، کادیلاک پروژهٔ بازآوری خود را آغاز کرد که محور اصلی آن فلسفهٔ طراحی و تکنولوژی انقلابی بنام علم و هنر بود. کانسپت‌هایی مثل رودستر لوکس اووج و سدان ایماج، زبان طراحی جدید کادیلاک را به نمایش گذاشتند و نشان دادند این شرکت پانل‌های بدنهٔ منحنی و نرم را با خطوط تیز و شارپ جایگزین کرده است. در همین راستا، کانسپت‌های کادیلاک جهان خودرو را تسخیر کردند که یکی از برجسته‌ترین آن‌ها کانسپت سی‌ین (Sien) بود. این کلمه در زبان اسپانیایی به معنای صد است و کانسپت موردبحث به مناسبت جشن صدسالگی کادیلاک معرفی شد. سی‌ین نشان داد که کادیلاک دانش لازم به‌منظور ساخت رقیب برای سازندگان بزرگ سوپراسپرت را دارد. بااین‌حال، متأسفانه هرگز نتوانستیم سی‌ین را در جاده‌ها ببینیم. در ادامه خواهیم فهمید که چرا این سوپراسپرت تولید نشد.
هرچند سی‌ین نشان کادیلاک را روی جلوپنجرهٔ خود داشت اما تقریباً به‌طور کامل در بریتانیا ساخته شده بود. طراحی خودرو توسط «سایمون کاکس» در استودیوی طراحی جنرال موتورز در بیرمنگام انجام شد و پیشرانهٔ 7.5 لیتری V12 آن توسط کاسورث توسعه داده شد. همچنین بدنهٔ فیبر کربنی سوپراسپرت کادیلاک هم توسط شرکت بریتانیایی پرودرایو ساخته شد که همکاری موفقی با فورد، آستون‌مارتین و سوبارو را در کارنامهٔ خود داشت. به همین دلیل، مدیران جنرال موتورز به بریتانیا سفر کردند تا امکان تولید محدود سی‌ین را ارزیابی کنند. آن‌ها امیدوار بودند شرکتی را پیدا کنند که بتواند سالانه تا 300 دستگاه سی‌ین تولید کند. بدین منظور، مدیران دو شرکت مهندسی را در نظر گرفتند که یکی همان پرودرایو و دیگری تام واکینشاو ریسینگ بود یعنی همان شرکتی که جگوار XJR-9 مسابقه‌ای را ساخته بود.
بااین‌حال، مدیران جنرال موتورز نهایتاً به این نتیجه رسیدند که تولید سی‌ین بسیار پرهزینه خواهد بود. در آن زمان، اولویت جنرال موتورز تولید خودروهای کوچک و سودآور، توسعهٔ پیکاپ‌های بهتر و ساخت خودروهای پرفورمنس برای هرکدام از برندهای خود بود نه ساخت یک سوپرکار 200 هزار دلاری. به گفتهٔ رئیس وقت بخش پرفورمنس جنرال موتورز «مارک رویس»، تمام مراحل تولید سی‌ین مثل توسعهٔ پیشرانهٔ عظیم V12 آن بسیار پرهزینه خواهد بود. به همین دلیل، علیرغم تمام هیجانی که سی‌ین برانگیخت، جنرال موتورز اعلام کرد که این سوپراسپرت را تولید نخواهد کرد.
پس‌ازاینکه سی‌ین اولین بار در سال 2002 در نمایشگاه دیترویت رونمایی شد، کادیلاک این شاهکار را در فستیوال سرعت گودوود 2002 و مسابقات لمانز همان سال هم به نمایش درآورد تا واکنش مردم را نسبت به این ماشین بسنجد. سی‌ین در هر رویدادی که حاضر شد واکنش‌های مثبتی را برانگیخت و به کادیلاک نشان داد که یک جواهر ساخته است. سی‌ین همچنین می‌توانست دیدگاه مردم را نسبت به کادیلاک تغییر دهد زیرا در اوایل دههٔ 2000 این شرکت به برندی شهرت پیدا کرده بود که خودروهای کسل‌کننده‌ای را برای پیرمردهای پولدار تولید می‌کند. کادیلاک اما با سی‌ین می‌توانست نظر جوانان را به خود جلب کند.
به همین دلیل، همه‌چیز در سی‌ین و خصوصاً کابین، با هدف جلب‌توجه خریداران جوان‌تر طراحی شده بود. با باز کردن درهای هیچی، کابینی را با صفحه آمپر دیجیتالی، یک نمایشگر LCD و دوربین دید در شب می‌دیدیم. این خودرو حتی به سیستم کنترل پایداری هم مجهز شده بود که اگر از دست رفتن کنترل خودرو را تشخیص می‌داد وارد عمل می‌شد. یکی دیگر از ویژگی‌های پیشرفتهٔ سی‌ین نیز قابلیت فرمان صوتی برای فعال کردن ناوبری، سیستم صوتی و دیگر عملکردها بود. این کانسپت همچنین در فیلم‌های جزیره سال 2005 و تبدیل‌شوندگان عصر انقراض هم دیده شد.
جنگندهٔ F22 رپتور الهام‌بخش طراحی سی‌ین بود و به همین دلیل، کانسپت کادیلاک با تمام سوپراسپرت‌های آن زمان مثل کوروت خود جنرال موتورز متفاوت بود. به گفتهٔ سایمون کاکس، او قصد داشته بدنه‌ای منحنی برای سی‌ین طراحی کند اما مدیران ارشد جنرال موتورز به او گفتند به فلسفهٔ علم و هنر پایبند بماند و درنتیجه، سوپرکاری با ظاهر تیز خلق شد. اسپویلر فعال، قطعات آیرودینامیکی، فرورفتگی بزرگ روی کاپوت و رینگ‌های منیزیومی هم ظاهر خیره‌کنندهٔ سی‌ین را جذاب‌تر کرده بودند.
همان‌طور که اشاره شد، سی‌ین به یک نیروگاه 7.5 لیتری V12 تنفس طبیعی ساخت کاسورث مجهز شده بود که 750 اسب بخار قدرت و 610 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این پیشرانه پشت صندلی‌ها نصب شده و از زیر شیشهٔ عقب قابل‌مشاهده بود. با چنین قدرتی، سی‌ین می‌توانست سریع‌ترین سوپراسپرت‌های دههٔ 2000 را مغلوب کند زیرا برای مقایسه، فراری انزو به‌عنوان یکی از سریع‌ترین سوپرکارهای آن زمان، تنها 660 اسب بخار قدرت داشت. بااین‌حال، کادیلاک تصمیم گرفت کشنده‌ترین سلاح خود را از غلاف بیرون نیاورد. تنها نمونه‌ای که از سی‌ین ساخته شد هم‌اکنون در موزهٔ پترسون نگهداری می‌شود.
البته هرچند سی‌ین به تولید نرسید اما کادیلاک مدت کوتاهی بعد با مدل‌های سری V وارد بخش خودروهای پرفورمنس شد و توانست تصویر کسل‌کنندهٔ خود را تغییر دهد. این کار اولین بار با CTS-V در سال 2004 صورت گرفت که به پیشرانهٔ 5.7 لیتری V8 کوروت C5 Z06 با 400 اسب بخار قدرت مجهز شده بود. یک سال بعد هم سدان بزرگ‌تر STS-V با پیشرانهٔ 4.4 لیتری سوپرشارژ نورث‌استار و 470 اسب بخار قدرت به بازار آمد.