داستان موتور V8 کادیلاک بلک‌وینگ؛ شاهکار مهندسی با سرنوشتی تلخ
از زمان پیدایش خودروها، خودروسازان آمریکایی در ساخت موتورهای بزرگ معمولاً هشت سیلندر پیشتاز بوده‌اند. تقریباً تمام خودروسازان آمریکایی در طول سال‌ها موتور V8 خود را تولید کرده است. موتور بلوک کوچک شورلت و همی کرایسلر از معروف‌ترین موتورهای هشت سیلندر آمریکایی هستند. دیگر برندهای آمریکایی مانند بیوک، لینکلن و الدزمبیل نیز در گذشته موتورهای معروفی ساخته‌اند. طی سال‌های اخیر اما درحالی‌که ساخت موتور در آمریکا به چند شرکت محدود شده، کادیلاک تلاش کرد تا پیشرانه‌ای اختصاصی بسازد. این موتور که بلک‌وینگ نام گرفت، با وجود وعده‌های بزرگ، نتوانست میراثی ماندگار خلق کند.
موتور V8 آمریکایی برای رقابت با مرسدس
وقتی مهندسان کادیلاک ایده موتور بلک‌وینگ را در سر پروراندند، این برند لوکس آمریکایی نزدیک به سه دهه بود که موتوری کاملاً جدید از صفر یا اصطلاحاً کلین‌شیت نساخته بود. کلین‌شیت به این معناست که موتور بدون استفاده از طراحی‌های موجود ساخته شود. آخرین موتور V8 دو میل‌سوپاپ کادیلاک، نورث‌استار V8 بود که در سال ۱۹۹۳ معرفی شد و مشکلات زیادی داشت. کادیلاک برای پروژهٔ پیشرانهٔ جدید خود موتوری می‌خواست که هم روح آمریکایی داشته باشد و هم با خودروهای خارجی رقابت کند. به‌طور خاص، کادیلاک رقابت با مرسدس بنز را هدف قرار داد. موتور بلک‌وینگ با حجم کمتر از هشت سیلندرهای معمول آمریکایی طراحی شد و به دو توربوشارژر مجهز بود یعنی ویژگی‌ای که در موتورهای هشت سیلندر آمریکایی کمتر دیده می‌شود.
کادیلاک به دنبال راه‌های نوآورانه‌ای بود تا رقبای آلمانی و ژاپنی را که در بازار آن را تحت‌فشار قرار داده بودند، کنار بزند. پس از دوره طولانی تحقیق و توسعه، این پیشرانه در اواسط سال ۲۰۱۸ وارد آزمایش نهایی شد. در آن زمان، طراحان کادیلاک نام بلک‌وینگ را برای موتور جدید انتخاب کردند که به پرندگان سیاه روی لوگوی کادیلاک اشاره دارد. برخلاف بسیاری از موتورهای تولید انبوه، پیشرانهٔ V8 بلک‌وینگ به‌صورت دستی توسط یک تکنسین اختصاصی مونتاژ می‌شد. تولید رسمی بلک‌وینگ V8 اواخر سال ۲۰۱۸ آغاز شد. تنها مدل کادیلاک که از این موتور استفاده کرد، سدان پرچم‌دار CT6 بود.
شروع امیدوارکننده
پیش از بررسی دلایل مرگ بلک‌وینگ V8، باید به محبوبیت و انتظاراتی که برای این موتور ایجاد شده بود اشاره کنیم. وقتی اولین بار این پیشرانه معرفی شد، جنرال موتورز گزارش داد که با تماس‌های بی‌شماری از مشتریان و رسانه‌ها مواجه شده بود که درباره زمان عرضه، قدرت و مدل‌های مجهز به آن پرس‌وجو می‌کردند. وقتی بلک‌وینگ V8 رسماً رونمایی شد و ثبت سفارش برای CT6 مجهز به آن آغاز شد، اولین سری ۲۷۵ دستگاهی در عرض چند دقیقه فروخته شد. این محبوبیت کادیلاک و جنرال موتورز را شگفت‌زده کرد و درنتیجه، سری دوم CT6 با موتور بلک‌وینگ عرضه شد که آن‌هم در چند دقیقه فروخته شد. این سری دوم، نسخه‌ای ضعیف‌تر برای تیپ پلاتینوم CT6 بود درحالی‌که سری اول برای مدل اسپرت و پرفورمنس CT6-V عرضه شده بود.
سقوط زودهنگام
با وجود شروع بسیار امیدوارکننده، علاقه به CT6 مجهز به بلک‌وینگ V8 به‌سرعت فروکش کرد. جنرال موتورز گزارش داد که فروش این موتور کمتر از حد انتظار بود و بحث‌هایی درباره توقف تولید آن بلافاصله پس از شروع تولید سری آغاز شد. البته هرچند فروش کمی پایین‌تر از پیش‌بینی‌ها بود اما بسیاری معتقدند دلیل اصلی توقف بلک‌وینگ هزینه تولید بالای آن بوده است. گفته می‌شود هر موتور بلک‌وینگ V8 به دلیل قطعات و ساعات کاری موردنیاز، ۲۰ هزار دلار برای جنرال موتورز هزینه داشت.
موضوع دیگری که احتمالاً آینده بلک‌وینگ V8 را پیش از موعد پایان داد، لغو پروژه CT8، سدان پرچم‌دار دیگری از کادیلاک بود که برای رقابت مستقیم با مرسدس S کلاس و ب‌ام‌و سری ۷ طراحی شده بود. این پروژه در سال ۲۰۱۹ یعنی درست زمان آغاز تولید موتور بلک‌وینگ به دلیل کمبود بودجه لغو شد. این تصمیم به معنای از دست رفتن یک میزبان مهم برای این موتور بود. درنتیجه، مدیران ارشد تصمیم گرفتند تولید موتور بلک‌وینگ را پس از مدل ۲۰۲۰ متوقف کنند. هرچند چیزی به‌صورت رسمی اعلام نشد اما برخی گمان می‌کنند مشکل فروش پایین بهانه‌ای از سوی جنرال موتورز بود تا موتوری را که می‌توانست باعث برتری قطعی کادیلاک در برابر رقبای آلمانی و ژاپنی شود را کنار بگذارد.
مشخصات موتور V8 بلک‌وینگ
بلک‌وینگ V8 مشخصات چشمگیری داشت به‌ویژه برای یک موتور V8 تولید انبوه آمریکایی که بیش از هفت سال پیش تولید شد. این موتور صرفاً یک بلوک آهنی با سیستم سوپاپ پوشراد دهه ۷۰ نبود بلکه از نظر فناوری، حتی با استانداردهای اروپایی، بسیار پیشرفته بود. بلوک تمام آلومینیومی موتور با آسترهای سیلندر آهنی نه‌تنها وزن را کاهش می‌داد بلکه دفع سریع‌تر گرما را فراهم می‌کرد، درحالی‌که دیواره‌های سیلندر مقاوم‌تر بودند. این پیشرانه همچنین از میل‌لنگ فورج‌کاری شده فولادی بهره می‌برد که استحکام بالایی داشت. دو توربوشارژ موتور بلک‌وینگ از نوع توئین اسکرول بودند و موتور با ترکیب Hot V طراحی شده بود که یعنی توربوشارژرها در داخل موتور نصب شده بودند.
پیستون‌های موتور از آلومینیوم هایپریوتکتیک ساخته شده و به شاتون‌های فورج‌کاری شده متصل بودند. چهار سوپاپ برای هر سیلندر با مجموعاً ۳۲ سوپاپ که با سدیم پر شده بودند هم یکی دیگر از ویژگی‌های پیشرانهٔ بلک‌وینگ بود. این موتور پیشرفته در قوی‌ترین نسخه که زیر کاپوت CT6-V قرار گرفت، ۵۵۰ اسب بخار قدرت و ۸۵۰ نئون متر گشتاور تولید می‌کرد درحالی‌که این اعداد در نسخهٔ ضعیف‌تر در CT6 پلاتینوم به ۵۰۰ اسب بخار و ۷۵۰ نئون متر کاهش یافتند. درنهایت، پایان تولید بلک‌وینگ V8 حسرتی در دل طرفداران خودرو بر جای گذاشت زیرا این موتور می‌توانست دنیایی جدید از پرفورمنس را در بازار آمریکا باز کند و حتی در خودروهایی مثل CT5 و اسکالید استفاده شود ولی جنرال موتورز همان موتور سنتی ۶.۲ لیتری پوشراد را ترجیح داد.
منبع: CarBuzz