۱۰ مدل خودرویی که راه C8 کوروت موتور وسط را هموار کردند

گرندپری ۱۲ ساعته سبرینگ در سال ۱۹۵۷ است. راننده‌ای با نام جان فیچ (John Fitch) تنها پس از ۲ ساعت رقابت در یک کوروت سوپر اسپورت، خود را به بیرون از پیست پرت می‌کند. آنچه به مقامات مسئول به صورت رسمی گفته شده، مشکل در بوشینگ سیستم دیفرانسیل عقب بوده، امّا دلیل واقعی برای این کناره‌گیریِ زودهنگام این است که «فیچ» نتوانسته «گرما» را تحمّل کند. لوله‌های اگزوز به درون بدنه‌ای که به صورت آزمایشی از جنس منیزیم ساخته شده، نفوذ کرده بودند و پای راننده را تا آستانه سوخت پیش بردند. زورا آرکوس-دانتوف (Zora Arkus-Duntov)، پیشوای کوروت در آن زمان، پس از ارزیابی دلایل این شکست، اعلام کرد:

منبع گرما می‌بایست در پشت‌سر راننده باشد.

از آن زمان به بعد، رؤیای «آرکوس-دانتوف» در تولید یک کوروت موتور وسط، هیچ‌گاه خاموش نشد و میراث وی به صورت مجموعه‌ای از نمونه‌های آزمایشی، پروتوتایپ، کانسپت و برخی مدل‌های تولیدی که در آخر به شورولت کوروت C8 مدل ۲۰۲۰ می‌رسند، در دنیای خودرو باقی ماند.

CERV I مدل ۱۹۶۰

«آرکوس-دانتوف» برای بررسی نظریه‌هایش، مدل تک‌سرنشینه «وسیله نقلیه تحقیقاتی تجربی شورولت» یا CERV را ساخت. این خودرو با یک موتور V-8 به قدرت ۳۵۳ اسب‌بخار همراه بود که از طریق یک گیربکس ۴ دنده، چرخ‌های عقب را به حرکت در می‌آورد. CERV I به عنوان نمونه آزمایشی برای مدل تولیدی C2 کوروت بود که در آن از یک سیستم تعلیق مستقل در عقب استفاده می‌شد. آرکوس-دانتوف پس از اینکه با این خودرو به سمت رشته‌کوه‌های راکی رفت، سرعت ۳۳۱ کیلومتر بر ساعت را در پیست آزمایشی «میلفورد» (متعلق به جنرال‌موتورز) نیز تجربه کرد.

CERV II مدل ۱۹۶۴

مدل بعدی CERV آرکوس-دانتوف، این رودستر اسپورت بود. در این خودرو، یک شاسی «مونوکوک»، مجهز به یک موتور V-8 بلوک کوچک با حجم 6.2 بود که از طریق دو ترانس‌آکسل، تمام چهار چرخ را به گردش درمی‌آورد (فراری FF نیز از یک ترکیب مشابه استفاده می‌کند). محاسبات این پیش‌بینی را می‌کرد که این خودرو در کمتر از ۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و حداکثر سرعتی برابر ۳۴۴ کیلومتر بر ساعت داشته باشد.

استرو II مدل ۱۹۶۸

بخش تحقیقات و توسعه جنرال‌موتورز در پاسخ به مدل مسابقه‌ای موفق فورد GT40، یک کانسپت قابل‌توجه برای نمایشگاه اتومبیل نیویورک در آن سال‌ها آماده کرد. پیشرانه شامل یک موتور بلوک بزرگ V-8 با قدرت ۳۹۰ اسب‌بخار بود که از یک ترانس‌آکسل ۲ سرعته از پونتیاک تمپست استفاده می‌کرد.

XP-882 کوروت پروتوتایپ مدل ۱۹۷۰

فورد با ارائه مدل دی ماتسو پانترا در نمایشگاه نیویورک در سال ۱۹۷۰ سر و صدای عجیبی به پا کرد و مسئولان جنرال‌موتورز برای غلبه بر این جو، کانسپت XP-882 را معرفی کردند که یک خودروی دیفرانسیل عقب با قطعاتی از «اولدزموبیل تورنادو» بود.

XP-895 مدل ۱۹۷۲

محصول مشترک جنرال‌موتورز و «رینالدز متالز» با بدنه‌ای از جنس آلومینیوم، وزنش به اندازه ۲۲۶ کیلوگرم سبک‌تر از نمونه با بدنه فولادی بود. امّا ساخت این خودرو بسیار گران‌ تمام می‌شد و بنابراین، راهی به خطّ تولید پیدا نکرد.

تو روتور مدل ۱۹۷۳

این خودرو که در نمایشگاه فرانکفورت به نمایش درآمد، ترکیبی از شاسی پورشه 914 و یک موتور وانکل ۱۸۰ اسب‌بخاری را در خود داشت که در پوششی از بدنه با طراحی جنرال‌موتورز قرار گرفته بودند.

فور روتور مدل ۱۹۷۳

در سالن نمایشگاه پاریس در سال ۱۹۷۳، طراحی مورد علاقه «آرکوس-دانتوف» حضور داشت؛ آن هم با دوم موتور وانکل که با چرخ‌های عقب ارتباط داشتند. پس از مختومه شدن برنامه موتورهای «روتاری» در جنرال‌موتورز، این کمپانی موتورهای بلوک کوچک V-8 را اساس برنامه‌های پیشرانه خود قرار داد و این خودروی موسوم به «آئرو-وت» را ارائه کرد.

ایندی مدل ۱۹۸۶

این خودروی برجسته تکنولوژیک مجهز به یک V-8 تووین-توربو بود، چهار چرخ متحرک داشت و از سیستم‌های تعلیق هوشمند و سیستم فرمان چهار چرخ استفاده می‌کرد. این مدل در سال ۱۹۹۰ به CERV III تغییر نام داد و در نسخه جدید از یک موتور بزرگتر و پنل‌های سبک‌تر در بدنه بهره‌مند شد.

کادیلاک سی‌ین مدل ۲۰۰۲

کادیلاک ۱۰۰ سالگی خود را با این سوپرماشین جشن گرفت. سی‌ین یک خودروی ۲ سرنشینه با طراحی تیغه‌ای بود که یک پیشرانه V-12 با گنجایش 7.5 لیتر و قدرت ۷۵۰ اسب‌بخار در خود داشت و برای انتقال قدرت از گیربکس ۶ سرعته مجهّز به پدل‌شیفتر استفاده می‌کرد. در همین حال، یک بدنه کمپوزیت کربنی باعث شد تا وزن خودرو در این پروژه در همان سطح ۱۵۲۰ کیلوگرم باقی بماند. البته این خودرو نامی از «کوروت» به همراه نداشت، ولی شبیه به هیچ‌کدام از کانسپت‌های دیگر موتور وسط نبود.

طرح‌های پیشنهادی مهندسی C7 بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۷

در این زمان، نمونه موتور وسط کوروت، بیش از هر چیز به «تولید» نزدیک شده بود. گروه کوروت در سال ۲۰۰۶ شروع به بررسی راه‌های بهبود عملکرد طراحی موتور وسط و اصلاح دوباره ابعاد خودرو برای این منظور کرد. بر این اساس، دپارتمان طراحی جنرال‌موتورز، یک مدل «خاک رس» با ابعاد واقعی تولید کرد و سپس نوبت به ده‌ها  نمونه با مقیاس‌های مختلف رسید. امّا رکورد بی‌سابقه و ورشکستگی جنرال‌موتورز در سال ۲۰۰۹ باعث شد تا این برنامه ناتمام بماند. امّا مسئولان سرسختانه رؤیای «موتور وسط» را دنبال کردند؛ واحد مهندسی که کار خود را در سال ۲۰۰۶ آغاز کرده، در نهایت میوه خود را در سال ۲۰۲۰ برداشت خواهد کرد.

منبع: caranddriver