بررسی شورولت کاپریس استیشن 1987 در تهران

نام کاپریس در اواسط سال 1965 به عنوان یک پکیج تزئینی لوکس برای ایمپالا، از سوی شورولت مورد استفاده قرار گرفت، و یک سال بعد یعنی در سال 1966 نسل اول آن به‌صورت مستقل بر روی خط تولید قرار گرفت. کاپریس با دارا بودن سطح آپشن‌های بیشتر و با کمی تغییرات ظاهری نسبت به ایمپالا به عنوان لوکس‌ترین خودروی شورولت روانه بازار شده بود، و توانست با کسب موفقیت‌های فراوان درزمینهٔ فروش تا سال 1996 چهار نسل مختلف را تجربه کند. سپس جنرال موتورز در سال 1999 نسل پنجم این خودرو را برای بازارهای آمریکای لاتین، آمریکای جنوبی، خاورمیانه و استرالیا ارائه کرد. نسخه‌های بازار استرالیا و خاورمیانه توسط زیرمجموعه استرالیایی جنرال موتورز یعنی هولدن ساخته می‌شد. نسل پنجم تا سال 2006 بر روی خط تولید قرار داشت و سپس نسل ششم آن نیز در همان سال و با همان بازارهای هدف معرفی شد. از سال 2011 تا 2017 کاپریس به عنوان خودروی پلیس به آمریکای شمالی بازگشت، که در واقع نسخه‌های وارداتی از استرالیا بود که توسط هولدن ساخته شده بود. درنهایت کاپریس در سال 2017 به کار خود پایان داد، تا بار دیگر شاهد بازنشستگی یکی از نام‌های پرافتخار تاریخ خودروسازی باشیم.

چندی پیش فرصتی دست داد تا با یک شورولت کاپریس استیشن 1987 ملاقاتی داشته باشیم که پس از مروری کوتاه بر تاریخچه نسل سوم کاپریس، بررسی این خودرو را می‌خوانید.

نسل سوم شورولت کاپریس با نام Caprice Classic در اواخر سپتامبر 1976 معرفی شد. همچون دیگر خودروهای آمریکایی در اواسط دهه 1970، کاپریس نیز جذابیت کمتری نسبت به نسل‌های قبلی خود داشت. علاوه بر این ابعاد بدنه به‌طور چشمگیر کاهش یافته بود و دیگر خبری از بدنه‌های پهن‌پیکر این خودرو در نسل دوم نبود.

مدل‌های کوپه و سدان 250 میلی‌متر کوتاه‌تر و همچنین دارای 100 میلی‌متر عرض کمتر بودند. درحالی‌که نمونه‌های استیشن 360 میلی‌متر کوتاه‌تر بودند اما عرض آن‌ها تقریباً بدون تغییر باقی مانده بود. فاصله محوری 3090 میلی‌متری برای خودروهای کوپه و سدان، 3200 میلی‌متری برای استیشن در مدل‌های 1976 به 2900 میلی‌متر کاهش یافته بود. بااین‌وجود اما با طراحی هوشمندانه و افزایش 64 میلی‌متری ارتفاع، فضای سر سرنشینان، فضای صندلی عقب و فضای صندوق نسبت به مدل‌های 1976 افزایش یافته بود. کاهش ابعاد خودرو باعث کاهش وزن 277، 289 و 395 کیلوگرمی به ترتیب برای مدل‌های کوپه، سدان و استیشن نسبت به مدل‌های 1976 شده بود.

شورولت، کاپریس 1977 را در مدل‌های سدان، کوپه اسپرت، کوپه لاندو، استیشن شش سرنشین (دارای دو ردیف صندلی) و یک استیشن هشت سرنشین (دارای سه ردیف صندلی بودند که ردیف سوم به‌صورت تاشو در بخش عقب و رو به عقب خودرو بود) روانه بازار کرد. مدل‌های کوپه اسپرت دارای یک شیشه عقب منحصر به فرد بودند که حالت نیمه فست‌بک را در این خودرو تداعی می‌کرد، اما کوپه لاندو دارای شیشه عقب معمولی و بخش انتهای سقف با پوشش چرم بود. همچنین نمونه‌های استیشن به یک درب عقب سه حالته جدید مجهز شده بودند. موتور پایه برای نسخه‌های کوپه و سدان یک انجین شش سیلندر 250 اینچ مکعبی (4.1 لیتری) با قدرت 110 اسب بخار بود. این در حالی بود که برای نسخه‌های استیشن یک موتور هشت سیلندر 305 اینچ مکعبی (5.0 لیتری) مجهز به یک کاربراتور دو دهنه 145 اسب بخاری به عنوان موتور پایه در نظر گرفته شده بود. این موتور برای مدل‌های سدان و کوپه به‌صورت سفارشی قابل نصب بود. یک موتور 170 اسب بخاری 350 اینچ مکعبی (5.7 لیتری) V8 با کاربراتور چهار دهنه بهترین موتور ارائه شده برای این نسل کاپریس بود. برای انتقال قدرت به چرخ‌ها نیز، یک گیربکس اتوماتیک سه سرعته توربو هایدروماتیک تنها گزینه انتخابی بود.

مدل‌های 1977 با استقبال خوبی مواجه شدند و با فروش بیش از 660000 دستگاه به پرفروش‌ترین خودروی فول سایز همان سال تبدیل شد. همچنین کاپریس 1977 از سوی مجله معتبر Motor Trend به عنوان خودروی سال انتخاب شد.

مدل‌های 1978 و 1979 تنها با اصلاحات جزئی در نمای بیرونی همراه بودند اما پیشرانه‌ها بدون تغییر باقی ماند.

در سال 1980 شورولت، کاپریس را با یک فیس‌لیفت جزئی روانه بازار کرد. هرچند تغییرات کمی در این مدل اتفاق افتاد، اما در جهت کاهش مصرف سوخت، تلاش‌هایی برای کاهش وزن و بهتر شدن آیرودینامیک انجام شده بود. ورق‌های بدنه نیز با نمونه‌های جدیدتر و سبکتر جایگزین شدند. همچنین برای بهبود آیرودینامیک، کاپوت و بخش‌های جلوی خودرو مورد بازنگری قرار گرفت و کمی رو به پایین طراحی شده بود. جلوپنجره خودرو با یک جلوپنجره جدید با طراحی مشبک جایگزین شد و پنل چراغ‌های عقب بار دیگر به سه چراغ مربعی مجزا در هر طرف تغییر کرد.

مدل‌های 1980 تقریباً 45 کیلوگرم سبک‌تر از مدل‌های 1979 بودند. استایل جدید باعث افزایش ظرفیت صندوق در نمونه‌های کوپه و سدان شد. موتور 250 اینچ مکعبی با یک انجین جدید 229 اینچ مکعبی (3.8 لیتری) V6 به قدرت 115 اسب بخار به عنوان موتور پایه برای خودروهای سدان و کوپه جایگزین شد. همچنین یک انجین هشت سیلندر 267 اینچ مکعبی (4.4 لیتری) با قدرت 115 اسب بخار به عنوان موتور استاندارد برای مدل‌های استیشن در نظر گرفته شد. در این سال موتور 305 اینچ مکعبی V8 با یک کاربراتور چهار دهنه ارائه شد، که باعث افزایش قدرت موتور به 155 اسب بخار شد. این موتور قوی‌ترین گزینه در دسترس بود، زیرا موتور 350 مکعبی V8 از لیست پیشرانه‌های انتخابی حذف شده بود، و این موتور تنها بر روی کاپریس های پلیس نصب می‌شد. در این سال یک موتور 350 اینچ مکعبی دیزلی V8 ساخت اولدزموبیل به لیست گزینه‌های انتخابی پیشرانه‌های استیشن اضافه شد. این موتور دارای قدرت 105 اسب بخار و 278 نیوتن‌متر گشتاور بود. برای کاهش بیشتر مصرف سوخت، همه گیربکس‌ها به یک مبدل گشتاور مجهز شدند.

تا سال 1985 استایل کلی خودرو حفظ شد و تنها هر سال شاهد اصلاحات جزئی در نمای بیرونی خودرو بودیم. اما در بخش‌های دیگر تغییراتی اتفاق افتاد. مدل‌های 1981 به ترمزهای دیسکی جلوی بازطراحی شده مجهز شدند، و کروز کنترل نیز به عنوان آپشن برای کاپریس در نظر گرفته شد. لیست پیشرانه بدون تغییر باقی ماند و نسخه 350 اینچ مکعبی دیزلی برای مدل‌های کوپه و سدان نیز در دسترس بود.

در سال 1982 مدل کوپه لاندو کنار گذاشته شد. انجین 305 اینچ مکعبی تنها با یک گیربکس چهار سرعته اتوماتیک اوردرایو جدید در دسترس بود. در کمال تعجب در سال 1983 مدل کوپه و استیشن شش نفره حذف شدند. موتور 267 اینچ مکعبی نیز از لیست پیشرانه‌ها خط خورد. در سال 1984 شاهد بازگشت کوپه اسپرت بودیم. مدل‌های 1985 در فضای داخلی با یک به‌روزرسانی همراه بودند تا ظاهری مدرن‌تری داشته باشد. در بخش موتور تغییرات عمده‌ای برای سال 1985 ایجاد شد. موتور 262 اینچ مکعبی (4.3 لیتری) V6 با قدرت 130 اسب بخار و 285 نیوتن بر متر گشتاور به عنوان موتور پایه مدل‌های سدان و کوپه در نظر گرفته شد. این موتور به‌صورت استاندارد با گیربکس سه سرعته اتوماتیک عرضه می‌شد اما با گیربکس چهار سرعته اتوماتیک اوردرایو نیز در دسترس بود. قدرت موتور 305 اینچ مکعبی V8 به 165 اسب بخار رسید. موتور دیزلی 350 اینچ مکعبی بدون تغییر باقی ماند.

سال 1986 کاپریس بار دیگر دچار یک فیس‌لیفت شد که با تغییراتی در نمای بیرونی همراه بود. نمای جلو خودرو برای بهبود آیرودینامیک تغییر شکل داد. چراغ‌های جلو به‌صورت مستطیلی طراحی شد و جلوپنجره خودرو نیز از نو طراحی شد، نشان ایستاده کاپریس حذف شد، چراغ‌های عقب مجدداً طراحی شدند، اما همچنان دارای طراحی سه مربع جدا از هم بودند. آینه‌های جانبی نیز دارای فرم آیرودینامیک بودند.

از سال 1986 تا 1990، کاپریس تنها سدان ساخته شده بر روی پلت فرم B-Body جنرال موتورز بود، زیرا دیگر سدان ها یا متوقف شده بودند و یا بر روی پلتفرم کوچک‌تر و دیفرانسیل جلو H-body ساخته می‌شدند. مدل ایمپالا حذف شد و برای اولین بار از اوایل دهه 1930، همه شورولت ‌های فول سایز تحت یک نام عرضه می‌شدند. کاپریس همچنان در مدل‌های سدان، کوپه و استیشن هشت سرنشین در دسترس بود، درحالی‌که یک سدان جدید با نام "Brougham" به خط تولید اضافه شده بود. مدل‌ Brougham در واقع به عنوان یک سدان لوکس شناخته می‌شد که دارای امکاناتی نظیر صندلی‌ها مخملی مجهز به زیر آرنجی، داشبورد با تزئینات چوبی، چراغ نقشه‌خوان، کف‌پایی و courtesy lights درون درها می‌شد.

موتور 262 اینچ مکعبی با افزایش 10 اسب بخاری همراه بود. موتور 305 اینچ مکعبی بدون تغییر باقی ماند. استیشن‌هایی که پس از 1 نوامبر 1985 ساخته شدند، به موتور 307 اینچ مکعبی اولدزموبیل مجهز به کاربراتور چهار دهنه به قدرت 140 اسب بخار و 345 نیوتن بر متر گشتاور مجهز بودند و موتور 305 اینچ مکعبی دیگر در استیشن موجود نبود. موتور دیزلی 350 اینچ مکعبی نیز حذف شده بود.

مدل‌های 1987 با اصلاحات جزئی همراه بودند، نشان ایستاده کاپریس بازگشت. همچنین در این سال یک نسخه جدید از Brougham با پسوند LS (مخفف Luxury salon) نیز به گزینه‌های قابل خریداری اضافه شد. Brougham LS دارای تمامی امکانات Brougham بود و علاوه بر آن دارای امکاناتی دیگری نظیر سقف چرم، چراغ‌های روی ستون وسط موسوم به opera lights و نشان‌های LS بود. تودوزی چرمی با طراحی جدید نیز یک گزینه جدید برای سدان‌های Brougham و Brougham LS بود. لیست پیشرانه‌ها بدون تغییر باقی ماند و تنها موتورهای 262 و 305 اینچ مکعبی با افزایش پنج اسب بخاری همراه بودند.

در سال 1988 مدل‌های کوپه اسپرت به دلیل فروش کم از خط تولید کنار گذاشته شدند. موتورها بدون تغییر باقی ماندند و گیربکس چهار سرعته اتوماتیک اوردرایو به‌صورت استاندارد بر روی همه مدل‌ها نصب می‌شد. سال 1989 اولین سال تولید یک موتور V8 با تزریق سوخت انژکتوری بود. موتور 262 اینچ‌ مکعبی V6 دیگر موتور پایه نبود و تنها در تاکسی‌ها و خودروهای پلیس در دسترس بود. موتور 307 اینچ مکعبی برای استیشن‌ها همچنان تنها گزینه بود. صندلی‌های عقب نیز به کمربند ایمنی مجهز شد و تهویه مطبوع در همه مدل‌ها به‌صورت استاندارد نصب می‌شد. سال 1990 آخرین سال تولید نسل سوم کاپریس بود. در این سال نیز در بخش فنی تغییری ایجاد نشد و درنهایت در پایان سال 1990 این خودرو کنار گذاشته شد و در سال 1991 نسل چهارم جایگزین آن شد.

همان‌طور که گفته شد خودروی مورد بررسی ما مدل 1987 است که در واقع مربوط به آخرین فیس‌لیفت انجام شده در نسل سوم کاپریس می‌شود. نمای بیرونی خودرو شاید به نسبت دو نسل اول دارای طراحی ساده‌تری باشد اما این به معنای زشت بودن طراحی خودرو نیست. خودرو دارای طراحی جعبه‌ای متأثر از زبان طراحی حاکم بر خودروهای آمریکایی در آن زمان است، و تقریباً تمام عناصر بیرونی خودرو طراحی مستطیلی دارند. چراغ مستطیلی تکی در کنار جلوپنجره مشبکی کرومی، سپر بزرگ فلزی و کاپوت کشیده و بلند تکمیل کننده نمای جلو هستند. با توجه به استیشن بودن خودرو نمای جانبی از اهمیت زیادی برخوردار است. در این نما شاهد تزئینات کرومی زیاد در بخش‌های مختلفی هستیم اما مهم‌ترین نکته در این نما مربوط به افزایش چند میلی‌متری ارتفاع از اواسط سقف خودرو تا انتها هستیم تا به این ترتیب فضای سر مناسبی برای سرنشینان ردیف سوم فراهم شود. نمای عقب نیز دارای طراحی ساده‌ای است و تنها چراغ‌های ایستاده که به کمک یک قطعه کرومی به سه بخش تقسیم شده و یادآور نماد چراغ سه تایی در خودروهای کاپریس است که در کنار درب بخش بار نسبتاً بزرگ خودنمایی می‌کند.

در هنگام ورود به کابین اولین نکته درهای نسبتاً سنگین و بزرگ خودرو هستند که توجه شما را به خود جلب می‌کنند. پس از آن و با نشستن بر روی صندلی‌های خودرو همه چیز را فراموش می‌کنید! گویی وارد دنیای جدیدی شده‌اید. صندلی‌های پارچه‌ای به‌قدری راحت هستند که بعید است به این راحتی به فکر پیاده شدن از خودرو بیفتید و بخواهید از نشستن بر روی صندلی‌های این خودرو دل بکنید. داشبورد و به‌طورکلی طراحی نمای داخلی ساده بوده و متناسب با طراحی بیرونی خودرو است.

فضای سرنشینان در ردیف اول و دوم بسیار راحت بوده و تقریباً هر فرد با هر قد و اندازه‌ای به‌راحتی در کابین خودرو جای می‌گیرد. اما ردیف سوم برای افرادی با قد بلند ممکن است کمی آزاردهنده به نظر می‌رسد. البته اگر قصد استفاده از ردیف سوم را نداشته باشید می‌توانید صندلی‌ها را بخوابانید و از فضای بار بسیار زیاد آن استفاده کنید. در کل کابین خودرو در تمام زمینه‌ها شما را راضی می‌کند و نوید یک سواری آرام و راحت را به شما می‌دهد.

با توجه به سال ساخت خودرو تنها انجین قابل دسترس یک نمونه 307 اینچ مکعبی V8 مجهز به کاربراتور چهار دهنه است که توان تولید 140 اسب بخار قدرت و 346 نیوتن بر متر گشتاور را دارد. این نیرو از طریق یک گیربکس چهار سرعته اتوماتیک اوردرایو به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. طبق اعلام شورولت در آن زمان این خودرو قادر بوده تا شتاب صفر تا صد کیلومتر را در عرض 13.7 ثانیه طی کند و سقف سرعت آن نیز 172 کیلومتر اعلام شده بود. همچنین شورولت کاپریس 1987 قادر بوده تا 1.4 مایل یا 402 متر را در زمان 19.1 ثانیه طی کند. مصرف سوخت ترکیبی خودرو نیز 12.4 لیتر در هر 100 کیلومتر ذکر شده است. شاید اعداد مربوط به شتاب و سقف سرعت خودرو طبق معیارهای امروزه چندان چنگی به دل نزند اما فراموش نکنید که خودرو مورد بررسی ما یک استیشن واگن 1871 کیلوگرمی ساخت سال 1987 است!

هرچند که در ابتدای بررسی تاریخچه ذکر شد که خودرو به نسبت مدل 1976 با کاهش ابعاد همراه بوده اما خودرو با معیارهای امروزی همچنان دارای ابعاد بزرگی شامل 5479 میلی‌متر طول، 2014 میلی‌متر عرض، 1478 میلی‌متر ارتفاع و فاصله محوری 2946 میلی‌متری است، که این موضوع نشان می‌دهد در هنگام استفاده روزمره از خودرو در سطح شهر با مشکلاتی ازجمله پیدا کردن جای پارک روبرو هستید.

باوجوداین اما نمی‌توان از سواری نرم و لذت‌بخش خودرو چشم‌پوشی کرد. سواری که در تمام نسل‌های شورولت کاپریس زبانزد بوده و می‌توان گفت که لذت خالص رانندگی با یک سدان فول سایز آمریکایی را در این خودرو تجربه خواهید کرد. علاوه بر این سیستم تعلیق خودرو کاملاً از پس خیابان‌های ناهموار ما برمی‌آید و قطعاً در این بخش نمره قبولی را دریافت خواهد کرد.

کاپریس کلاسیک در نسخه‌های استیشن برخلاف نمونه‌های سدان به تعداد بسیار کمی و شاید کمتر از انگشتان دست وارد کشور شده‌اند، از همین رو این خودروها امروزه جز خودروهای کلاسیک خاص، ارزشمند و کمیاب آمریکای به شمار می‌روند. در پایان از آقای اکبر خزائی برای در اختیار قرار دادن وقت و خودروی‌شان کمال تشکر را داریم.