ملاقات با قاتل ماستنگ در تهران: بررسی شورولت کامارو Type LT مدل 1975

در 28 ژوئن سال 1966 جنرال موتورز یک کنفرانس مطبوعاتی در هتل Statler-Hilton دیترویت برگزار کرد. در این کنفرانس مدیر کل شورولت، پیت استس "Pete Estes"، ساخت خودروی "Pony car" جنرال موتورز با کد XP-836 را اعلام کرد، علاوه بر این در این کنفرانس از نام این خودرو که پیش از این تصور می‌شد "Panther" باشد نیز رونمایی شد. برخلاف آنچه مطبوعات اعلام کرده بودند شورلت مطابق با نام دیگر محصولات خود که با حرف C شروع می‌شدند، خودروی جدید را "Camaro" نامگذاری کرد.

طبق نوشتهٔ کتاب "The Complete Book of Camaro Every Model" این نام توسط باب لوند "Bob Lund" مدیر بازرگانی شورولت و اِد رولت "Ed Rollett" معاون جنرال موتورز، درحالی‌که آنها مشغول خواندن کتاب دیکشنری فرانسوی و انگلیسی هیث "Heath's" از "James Boïelle" و "de V. Payen-Payne" چاپ شده در سال 1936 بودند، انتخاب شده است. در واقع آنها دریافتند که کلمه "camaro" در فرهنگ لغت فرانسوی _ انگلیسی به معنای "دوست یا رفیق است و کلمه "comrade" (در انگلیسی به معنای رفیق) از همین کلمه گرفته شده است.

به همین دلیل در کنفرانس مطبوعاتی 28 ژوئن پیت استس در وصف نام خودرو عنوان کرد که " کامارو نشان دهنده رفاقت دوستان خوب است که بین خودرو و مالک شکل می‌گیرد".

در نهایت شورولت کامارو برای اولین بار در 12 سپتامبر سال 1966 و در یک پیش‌نمایش مطبوعاتی در دیترویت به نمایش درآمد، و پس از آن بار دیگر در تاریخ 19 سپتامبر 1966 در لس‌آنجلس به نمایش گذاشته شد. اما رونمایی عمومی این خودرو در 26 سپتامبر 1966 انجام شد، و با فاصله چند روز یعنی در 29 سپتامبر 1966 و به‌عنوان مدل سال 1967 به بازار عرضه شد.

کامارو به‌عنوان یک خودروی "pony car" در واقع پاسخ مستقیم جنرال موتورز به فورد ماستنگ بود. تاحدی‌که مدیران شورولت کامارو را "حیوانی کوچک و شرور که ماستنگ‌ها را شکار می‌کند" توصیف کردند. کامارو تا به امروز شش نسل مختلف را تجربه کرده و بدون شک یکی از محبوب‌ترین و موفق‌ترین خودروهای تاریخ به شمار می‌رود، اما طبق اعلام شورولت، متأسفانه در پایان سال 2024 تولید آن متوقف خواهد شد. هرچند که، شورولت اعلام کرد: «این پایان داستان کامارو نیست».

در هفته گذشته فرصتی دست داد تا با یک شورولت کامارو LT مدل 1975 ملاقاتی داشته باشیم که پس از بررسی تاریخچه نسل دوم آن را می‌خوانید.

نسل دوم کامارو با نام مستعار "Super Hugger" در فوریه سال 1970 معرفی شد. این خودرو مانند نسل اول بر روی شاسی F-body جنرال موتورز ساخته شده بود، اما طراحی خودرو به طور کامل متحول شده بود و علاوه بر این نسبت به نسل اول دارای بدنه ای با طول و عرض بیشتر و همچنین ارتفاع کمتر بود و بر خلاف نسل اول این خودرو تنها به‌صورت کوپه عرضه می‌شد. اما تغییرات کامارو تنها به طراحی بیرونی ختم نمی‌شد و در بخش فنی شاهد تحولات گسترده ای بودیم. شاسی و سیستم تعلیق از نظر عملکرد، هندلینگ و راحتی بهبود یافته بود.

همچنین تجربه مهندسان شورولت از نسخه‌های مسابقه‌ای نسل اول کامارو، در مدل‌های شهری نسل دوم به کار گرفته شده بود و به پیشرفت فرمان‌پذیری و سیستم ترمز در این نسل منجر شده بود. برای مدل سال 1970 یک انجین 250 اینچ مکعبی (4.1 لیتری) شش سیلندر خطی با قدرت 155 اسب بخار به‌عنوان پیشرانه پایه در نظر گرفته شده بود.

شورولت، مدل 396 SS را همانطور که از نامش مشخص است، با یک پیشرانه 396 اینچ مکعبی (6.5 لیتری) L34 به قدرت 350 اسب بخار عرضه کرد. در این سال یک انجین V8 دیگر با کد L78 که به‌عنوان 396 اینچ مکعبی عرضه می‌شد اما در واقع 402 اینچ مکعبی (6.6 لیتر) بود نیز در دسترس بود، که به یک کاربراتور چهار دهنه Holley مجهز بود و قدرت آن به 375 اسب بخار و گشتاور به 563 نیوتن بر متر می‌رسید.

علاوه بر مدل پایه، SS، SS 396 دو مدل دیگر شامل رالی اسپرت "RS" و همچنین پکیج عملکردی ویژه موسوم به Z28 که مجهز به یک پیشرانه 350 اینچ مکعبی (5.7 لیتری) LT-1 به قدرت 360 اسب بخار و گشتاور 520 نیوتن بر متر نیز، در دسترس بودند. دو موتور 454 اینچ مکعبی (7.4 لیتری) LS6 وLS7 نیز در برگه‌های مشخصات اولیه و در برخی بروشورهای فروش قرار گرفت اما هرگز بر روی مدل‌های نسل دوم نصب نشدند.

علاوه بر تفاوت در بخش فنی، بین تریم‌های مختلف کامارو تفاوت در جزئیات طراحی بدنه نیز وجود داشت. مدل پایه و SS دارای سپر یک‌تکه بودند و همچنین چراغ‌های راهنمای آن در زیر سپر قرار داشتند، اما گرافیک جلوپنجره‌های آن‌ها با هم متفاوت بود و همچنین در نسخه‌های SS جلوپنجره دارای قاب کرومی بود. درحالی‌که پکیج رالی اسپرت دارای یک سپر دوتکه بود که در دو طرف جلوپنجره قرار داشت و چراغ‌های راهنما نیز به‌صورت گرد و در کنار چراغ‌های اصلی خودرو قرار داشت.

تا سال 1973 طراحی کلی کامارو ثابت باقی ماند و تنها تغییرات جزئی در بدنه و کابین اتفاق افتاد، اما به دلیل قوانین زیست محیطی و بحران سوخت در بخش فنی شاهد تغییرات گسترده‌تری بودیم. به گونه ای که تمامی انجین‌ها با کاهش قدرت قابل توجهی همراه بودند. اما اتفاقات دیگری نیز برای کامارو افتاد و به دلیل اعتصاب 67 روزه کارگران در جنرال موتورز که مصادف با معرفی مدل‌های 1971 در اواخر سپتامبر 1970 بود، فروش خودرو کاهش یافت. و از طرفی به دلیل افزایش نرخ بیمه برای خودروهای با آلایندگی بالا زمزمه‌هایی مبنی بر توقف تولید کامارو در پایان سال 1972 به گوش می‌رسید.

اوضاع برای کامارو در سال 1972 بهتر نشد و اعتصاب در کارخانه مونتاژ جنرال موتورز در Norwood اوهایو تولید را به مدت 174 روز مختل کرد و باعث شد 1100 عدد کامارو ناقص به دلیل مشکل در پاس کردن استانداردهای ایمنی از بین بروند. به همین دلیل برخی از مدیران جنرال موتورز به طور جدی به فکر کنار گذاشتن کامارو و فایربرد بودند، به ویژه در زمانی که شرکت تحت فشار بود تا تعداد زیادی از تولیدات و مدل‌های خود را با مقررات جدید آلایندگی، ایمنی و مصرف سوخت تطبیق دهد. برخی دیگر اما با این تصمیم مخالف بودند و در نهایت توانستند مدیران را متقاعد کنند که تولید این دو مدل ادامه یابد. هر چند که در این سال نیز پیشرانه‌ها با کاهش قدرت مواجه شدند و همچنین به دلیل فروش پایین در پایان این سال مدل‌های SS و SS 396 کنار گذاشته شدند.

در سال 1973 سپر جلوی کامارو به ضربه گیر مجهز شد تا با استانداردهای جدید مطابقت داشته باشد، هرچند که مدل RS در این سال نیز با همان سپرهای دوتکه به تولید می‌رسید. در این سال یک تریم جدید با نام Type LT (مخفف Luxury Touring) برای کامارو عرضه شد که دارای مشخصاتی نظیر فضای داخلی لوکس، رینگ‌های رالی، آینه‌های اسپرت، برف پاک کن‌های مخفی، چرم سقف و دیگر ارتقاء ها ارائه شد. همانطور که گفته شد مدل Super Sport حذف شد و بلوک بزرگ 396 اینچ مکعبی دیگر در دسترس نبود، و مطابق انتظار در دیگر انجین‌ها نیز شاهد کاهش قدرت بودیم تا جایی که قدرت پیشرانه 350 اینچ مکعبی LT-1 به 245 اسب بخار رسیده بود.

در سال 1974 کامارو دچار یک فیس لیفت شد، که طی آن طراحی بیرونی با تغییرات نسبتاً زیادی همراه بود. هرچند دلیل اصلی این فیس لیفت مطابقت با استانداردهای جاده ای در آن زمان بود. طراحی نمای جلو کاملاً دگرگون شده بود و طراحی چراغ‌های عقب از گرد به مستطیل تغییر پیدا کرده بود. همچنین به لطف سپرهای جدید و جلوپنجره رو به جلو، 178 میلی متر طول خودرو بیشتر شده بود.

اما بزرگ‌ترین اتفاق در این سال حذف بزرگ‌ترین رقیب کامارو یعنی فورد ماستنگ بود که با عرضه نسل دوم در سال 1974 دیگر یک پونی کار نبود و به یک خودروی کوپه سایز کوچک تغییر پیدا کرده بود و به همین دلیل فروش کامارو به بیش از 150 هزار دستگاه افزایش یافت که از این تعداد 13802 دستگاه Z28 بود که این بالاترین تولید Z28 در نسل دوم تا آن زمان بود. هر چند که با وجود افزایش فروش، تولید این مدل در پایان این سال متوقف شد.

بزرگ‌ترین تغییر کامارو در سال 1975، جایگزینی شیشه عقب تخت و همراستا با صندوق عقب با نمونه کاملاً جدید منحنی بود که بخش زیادی از ستون B خودرو را در بر می‌گرفت. همچنین نشان کامارو از مرکز جلوپنجره به بالای آن منتقل شد و بَج نام "camaro" از صندوق عقب حذف و به گلگیرهای جلو منتقل شد. پکیج رالی اسپرت (RS) پس از یک سال غیبت دوباره به خط تولید بازگشت، اما چیزی بجز یک بسته ظاهری نبود. در این سال دو رقیب دیگر کامارو یعنی داج چلنجر و AMC Javelin نیز کنار رفتند تا فروش بالای کامارو همچنان حفظ شود و به 145770 دستگاه در سال 1975 برسد. در سال 1976 تنها تغییرات جزئی ظاهری اتفاق افتاد و یک موتور 305 اینچ مکعبی V8 جدید 140 اسب بخاری به لیست انجین‌ها اضافه شد.

مدل Z28 در بهار 1977 بار دیگر به لیست مدل‌ها اضافه شد. دلیل این بازگشت در واقع افزایش فروش پونتیاک Trans Am بود که به بیش از 46000 دستگاه در سال 1976 رسیده بود و نیمی از کل فروش Firebird را به خود اختصاص می‌داد. Z28 دارای مشخصات ظاهری مانند سپرهای همرنگ بدنه، لیپ جلو، ورودی کاپوت متفاوت، و نشان Z28 بر روی گلگیر و خط کشی اختصاصی می‌شد. همچنین برای این مدل یک انجین 350 مکعبی مجهز به یک کاربراتور چهار دهنه به قدرت 185 اسب بخار در نظر گرفته شده بود. طراحی نمای بیرونی کامارو در سال 1978 با بروز رسانی‌هایی همراه بود و سپرهای جلو و عقب خودرو با طراحی جدید و همرنگ بدنه جلوه متفاوتی به خودرو داده بود، و طراحی چراغ‌های عقب نیز تغییر کرده بود. همچنین در این سال برای اولین بار آپشن سقف T-Tops برای کامارو در دسترس قرار گرفت که بیشتر در مدل‌های Z28 دیده می‌شد.

همچون سال‌های گذشته، سال 1979 نیز برای کامارو بدون تغییر نبود و در این سال تیپ جدید Berlinetta جایگزین Type LT شد، و به‌عنوان تریم لوکس کامارو در دسترس بود. درون کابین نیز شاهد تغییر در طراحی پنل نشانگرها بودیم که از حالت کِرو به حالت صاف تغییر پیدا کرده بود. در مدل Z28 قطعات آیرودینامیکی مانند لیپ جلوو فیلرهای گلگیر اظافه شدند که باعث شد طراحی خودرو بسیار شبیه به پونتیاک Trans Am شود. علاوه بر این ها خط کشی‌های جدیدی نیز برای Z28 در نظر گرفته شده بود.

فروش کامارو در این سال به بالاترین میزان در نسل دوم یعنی 282571 دستگاه رسید. در سال 1980 موتور شش سیلندر خطی 250 اینچ مکعبی با یک موتور 229 اینچ مکعبی 115 اسب بخار و یک انجین 231 اینچ مکعبی 110 اسب بخاری V6 جایگزین شد. یک پیشرانه جدید 267 اینچ مکعبی (4.4 لیتری) 120 اسب بخاری V8 نیز در این سال برای مدل‌های پایه، RS و Berlinetta در نظر گرفته شده بود تا در کنار دو انجین 305 و 350 اینچ مکعبی لیست پیشرانه‌های هشت سیلندر را تکمیل کند. همچنین مدل Z28 با تغییراتی شامل اسکوپ متفاوت کاپوت، رینگ‌های 5 پره اختصاصی با رنگ خاکستری، تغییر در گرافیک جلوپنجره و اسکوپ‌های کناری می‌شد. کامارو در سال 1981 تقریباً بدون تغییر باقی ماند و در پایان این سال تولید این نسل به پایان رسید و در سال 1982 شاهد عرضه نسل سوم کامارو بودیم.

همچنین بخوانید:

• تاریخچه تصویری شورولت کامارو
• معرفی بهترین کاماروهای تاریخ

پس از فیس‌لیفتی که کامارو در سال 1974 تجربه کرد، طراحی بیرونی خودرو به نسبت مدل‌های 1970 تا 1973 دارای جذابیت کمتری بود و می‌توان گفت که زیباترین مدل‌های کامارو در نسل دوم مربوط به مدل‌های چهار سال اول تولید می شود. علاوه بر این در سال 1975 نیز شیشه عقب تخت خودرو با نمونه منحنی تعویض شد که به عقیده بسیاری این موضوع نیز به طراحی بیرونی خودرو لطمه وارد کرده است.

با وجود این اما کامارو مدل 1975 همچنان یک پونی کار جذاب و با استایل زیبا و منحصر به فرد است. در نمای جلو چراغ‌ها و جلوپنجره خودرو در تناسب کامل با فرم کاپوت خودرو قرار دارند، و می‌توان گفت خودرو در این نما دارای طراحی یک دست و چشم نوازی است، به گونه ای که فرم برجسته کناره‌های کاپوت در امتداد چراغ‌های اصلی خودرو شکل گرفته اند و از طرفی طراحی تیز جلوپنجره در امتداد فرم کاپوت شکل گرفته است، و همچنین شیب کلی در طراحی نمای جلو باعث به وجود آمدن چهره ای عبوس و تا حدودی خشمگین شده است.

در نمای کناری خودرو تنها فرم بی نظیر بدنه عضلانی و فرم زیبای سقف خودرو است که نگاه‌ها را به خود خیره می‌کند، و پس از آن در نمای عقب تنها چراغ‌های مربعی شکل و همخوان با فرم بدنه هستند که این نما را از سادگی خرج می‌کنند.

در کل طراحی بیرونی خودرو زیبا و خاص بوده و با نگاه کردن به آن یک پونی کار با اصالت را می‌بینید. درون کابین خودرو با طراحی ساده ای روبرو هستیم، داشبورد و کنسول مرکزی خودرو بدون هیچ زرق و برق خاصی طراحی شده اند. تمامی آمپرها و نشانگرها نیز درون یک قاب چوبی با طراحی منحنی قرار گرفته اند.

صندلی‌های خودرو دارای فرم خوبی بوده و بدن سرنشینان را کاملاً در بر می‌گیرد. هر چند صندلی‌های عقب دارای فضای بسیار محدودی هستند و برای افراد بزرگسال تقریباً غیر قابل استفاده به نظر می‌رسد. باتوجه‌به مدل خودرو (LT) در بخش‌هایی از کابین شامل رودری‌ها و در بخش میانی صندلی‌ها پارچه ای با طراحی منحصر به فرد قرار دارد. در کل کابین خودرو راحت بوده و سادگی آن را نیز می‌توان مربوط به سال ساخت و البته کلاس خودرو دانست.

با توجه با سال ساخت خودرو در لیست پیشرانه‌های ارائه شده برای کامارو خبری از نمونه‌ها Big block و یا انجین‌هایی با حجم بالا نبود.

خودروی مورد بررسی ما نیز از یک پیشرانه 350 اینچ مکعبی (5.7 لیتری یا 5733 سی سی) هشت سیلندر سود می‌برد که می‌تواند 145 اسب بخار قدرت و 339 نیوتن بر متر گشتاور تولید کند. قدرت پیشرانه توسط یک گیربکس سه سرعته اتوماتیک Turbo hydra matic به چرخ‌های عقب منتقل می شود. به لطف این پیشرانه هشت سیلندر کامارو می‌تواند صفر تا صد را در عرض 11.8 ثانیه طی کند و سقف سرعت خودرو نیز طبق اعلام کمپانی 192 کیلومتر است. شتاب 1.4 مایل یا 402 متر خودرو نیز عدد 18.4 ثانیه را نشان می‌دهد.

همچنین این خودرو دارای ابعادی شامل 4963 میلیمتر طول، 1890 میلیمتر عرض، 1247 میلیمتر ارتفاع و فاصله محوری 2743 میلیمتر است. همچنین وزن خشک خودرو نیز 1690 کیلوگرم اعلام شده است.

شورولت کامارو باتوجه‌به پافشاری برای حفظ کلاس خود در نسل دوم، به نسبت دو رقیب مستقیم خود یعنی فورد ماستنگ و داج چلنجر به تعداد بسیار بیشتر به کشور وارد شده است و تقریباً می‌توان گفت تمامی مدل‌ها و تیپ این خودرو در ایران وجود دارد، و به دلیل همین تعداد زیاد امروزه خودروی در دسترس تری برای خرید بوده و قیمت آن نیز به نسبت دو رقیب نام‌برده بسیار کمتر است و در بین جوانان و علاقه‌مندان نیز خودروی بسیار محبوبی به شمار می‌رود. اما چیزی که خودروی مورد بررسی ما را خاص و از سایر کاماروهای این سال (1975) متمایز می‌کند، فابریک بودن آن است، به گونه ای که هیچ بازسازی بر روی خودرو انجام نشده و تنها به دلیل ضعیف شدن رنگ بیرونی، بدنه خودرو آب رنگ شده است. همچنین تمامی ادوات داخل کابین فابریک و دست‌نخورده بوده و علاوه بر این در بخش فنی نیز تغییری ایجاد نشده است. بر همین اساس این خودرو یکی از بهترین و ارزشمندترین کاماروهای موجود در کشور به شمار می‌رود. در پایان از جناب آقای وحید کُماسی که وقت و خودرویشان را در اختیار ما قرار دادند کمال تشکر را داریم.

عکاس: سجاد عباسی