یادی از شورلت نوا ینکو، عضلانی جمع‌وجور با 500 اسب بخار قدرت

ینکو در سال‌های 1969 و 1970، مدل کامپکت نوا را به خانوادهٔ شورلت‌های تقویت‌شدهٔ خود اضافه کرد که باعث خلق وحشی‌ترین عضلانی کامپکت عصر طلایی ماسل کارها شد.

پس‌ازاینکه نسل اول کورویر موتور عقب نتوانست جلوی سلطهٔ فورد فالکون بر بخش کامپکت زا بگیرد، مهندسان شورلت دوباره پشت میزهای خود بازگشتند و مدل جدیدی را ارائه کردند. این باعث خلق مدل کامپکت جدیدی بنام شوی II شد که در سال 1962 در کنار کورویر به‌عنوان جایگزینی ارزان‌تر و معمول‌تر با ترکیب موتور جلو محرک عقب به بازار آمد و از همان ابتدا موفق عمل کرد. به همین دلیل، شورلت با بازطراحی‌های کامل، در سال 1966 نسل دوم و در سال 1968 نسل سوم شوی II را به بازار فرستاد. یک سال بعد هم این خودرو به نوا تغییر نام داد که قبلاً نام تیپ پرچم‌دار آن بود.

از سال 1963، شورلت برای این خودروی کامپکت خود نسخهٔ اسپرت SS را ارائه کرد اما برخلاف مدل‌های بزرگ‌تر شورلت، این نسخه در شوی II فقط تغییرات ظاهری را اضافه می‌کرد. سپس در سال 1968 و نسل سوم، تیپ SS به یک پکیج پرفورمنس کامل تبدیل شد و حالا علاوه بر تغییرات ظاهری، سیستم تعلیق را هم ارتقاء می‌داد و به‌صورت استاندارد با پیشرانهٔ 5.7 لیتری 295 اسب بخاری ارائه می‌شد درحالی‌که موتور 6.5 لیتری (396 اینچ مکعب) هم در دو سطح قدرت 350 و 375 اسب بخار برای آن قابل سفارش بود. بااین‌حال، در سال 1969 نسخهٔ 375 اسب بخاری دیگر قوی‌ترین نوایی نبود که می‌شد خرید زیرا ینکو تصمیم گرفت جادوی COPO را به خودروی کامپکت شورلت تزریق کند.

ینکو که یکی از نمایندگی‌های شورلت در پنسیلوانیا بود، در اواخر دههٔ 60 نقش شلبی را برای شورلت بازی می‌کرد. هرچند این نمایندگی در سال 1949 تأسیس شده بود اما به لطف «دان ینکو» که در سال 1957 مدیریت آن را در دست گرفت و شروع به تقویت انواع محصولات شورلت کرد، به شهرت رسید. وی در سال 1966 علاوه بر ادارهٔ این نمایندگی، با خودروهای شورلت به مسابقات هم وارد شد. سپس در سال 1967 زمانی که کامارو به بازار آمد، دان با عرضهٔ کامارو ینکو با موتور 7 لیتری، بزرگ‌ترین موفقیت خود را رقم زد. تا سال 1969، ینکو با استفاده از سیستم سفارش تولید دفتر مرکزی شورلت یا همان کوپو که پیشرانه‌های ویژه را در اختیار نمایندگی‌ها قرار می‌داد، زهرآگین‌ترین نسخه‌های کامارو و شول را تولید کرد اما دان به این بسنده نکرد و نوا را هم به لیست خودروهای SYC (Yenko Super Cars) خود افزود.

برخلاف کاماروها و شول‌های SYC که از طریق سیستم کوپو سفارش داده شده و از ابتدا با موتور 7 لیتری (427 اینچ مکعب) ساخته می‌شدند، نوا ینکو ابتدا درواقع همان نمونهٔ کارخانه‌ای SS 396 با 375 اسب بخار قدرت بود که در نمایندگی ینکو به SYC تبدیل می‌شد. پس از خروج خودرو از کارخانه، پیشرانهٔ آن با 7 لیتری L72 با نسبت تراکم 11 تعویض می‌شد که با سرسیلندرهای چدنی SS 396، منیفولد هوای آلومینیومی، یک کاربراتور چهار دهنهٔ هالی و دلکوی AC تک نقطه‌ای مجهز بود. موتورهای L72 تیون ینکو 450 اسب بخار قدرت تولید می‌کردند که 25 اسب بخار از نسخهٔ استاندارد موتور 427 بیشتر بود. البته این رقم کمتر اعلام شده بود تا نرخ بیمه پایین بماند و درواقع خروجی این موتور نزدیک به 500 اسب بخار بود.

نوا با این نیروی عظیم و گیربکس چهار سرعتهٔ دستی ظرف 5.5 تا 6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. هرچند از لحاظ فنی این خودرویی خیابانی محسوب می‌شد اما اساساً برای پیست درگ طراحی شده بود و با اینکه از سیستم تعلیق تقویت‌شده، چرخ‌های پهن‌تر و ترمزهای دیسکی قدرتمند جلو بهره می‌برد اما رانندگی با آن به تجربه و مهارت زیادی نیاز داشت. به همین دلیل، خیلی‌ها از این نوای وحشی به دلیل خطرناک و حتی مرگبار بودن انتقاد کردند ولی نهایتاً 37 دستگاه از این هیولای کوچک ساخته شد.

نوا 427 هرچند پرفورمنسی حماسی را ارائه می‌کرد اما یک مشکل داشت. بسیاری از شرکت‌های بیمه زیر بار بیمه کردن آن نمی‌رفتند. در سال 1970 نیز افزایش نرخ بیمه ینکو را مجبور به تغییر در برنامه‌های خود کرد. خوشبختانه بجای پایان دادن به تولید نوا مثل بلایی که سر کاماروها و شول‌های ینکو آمد، این نمایندگی نسخهٔ دیگری از نوا را با نام دیوس ارائه کرد که هرچند به‌اندازهٔ نسخهٔ قبلی وحشی نبود اما هنوز هم از تمام تجهیزات پرفورمنس بالا بهره می‌برد. ینکو برای این مدل از سیستم کوپو بجای موتور 427 عظیم قبلی، پیشرانهٔ 5.7 لیتری بلوک کوچک جدید LT1 را سفارش داد که فقط در کوروت و کامارو Z28 سال 1970 ارائه می‌شد.

این موتور با پیستون‌های فورج‌کاری شده، میل بادامک‌های پرفورمنس و کاربراتور چهار دهنهٔ هالی، در کامارو 360 اسب بخار و در کوروت 370 اسب بخار قدرت تولید و قوی‌ترین موتور بلوک کوچک جنرال موتورز در آن زمان محسوب می‌شد. هرچند نوا SS استاندارد با موتور 6.5 لیتری کمی قدرت بیشتری داشت (375 اسب بخار) اما نوا دیوس ینکو به دلیل استفاده از موتور بلوک کوچک از مزیت وزن سبک‌تر بهره می‌برد. این منجر به بهبود هندلینگ می‌شد و باعث شد دیوس در پیچ‌های تند رفتار بسیار بهتری داشته باشد. دان ینکو ابتدا 125 دستگاه از این خودرو را از طریق کوپو سفارش داد اما این نواهای بلوک کوچک به‌سرعت فروخته شدند و درنتیجه ینکو 25 دستگاه دیگر هم سفارش داد.

امروز اکثراً ینکو را با کاماروهای قدرتمند می‌شناسند و خیلی‌ها اصلاً نمی‌دانند نوا ینکو هم وجود دارد اما معدود نمونه‌های باقیماندهٔ این ماشین به گران‌ترین ماسل کارهای کلاسیک در بین کلکسیونرها تبدیل شده‌اند. نوا 427 مدل 1969 ارزش بسیار بیشتری دارد زیرا امروز تنها 10 نمونه از آن باقیمانده است و در سال 2015 یک نمونه از آن با قیمت 418 هزار دلار در حراجی فروخته شد. نوا دیوس 1970 اما بسیار ارزان‌تر بوده و سال گذشته یک نمونه از آن با قیمت 112,750 دلار به فروش رسید.