پلیموث GTX همی 1971، آخرین و بهترین خودروی عضلانی پلیموث

پس‌ازاینکه در سال 1964 پونتیاک با معرفی GTO عصر ماسل کارها را آغاز کرد، تقریباً همهٔ خودروسازان دیترویت وارد این عرصه شدند که این باعث شکل‌گیری جنگ قدرت و سرعت در خیابان‌ها، پیست‌ها و مسیرهای درگ شد. کرایسلر نیز با لشکرهای پلیموث و دوج خود به این میدان نبرد وارد شد. یکی از جبه‌های مهمی که کرایسلر برای نبرد با رقبا انتخاب کرد، نسکار بود یعنی جایی که در سال 1964 با پیشرانهٔ کاملاً جدید 7 لیتری همی، به تصرف نیروهای پلیموث و دوج درآمد. موتور همی ثابت کرد که شکست‌ناپذیر است ولی با اعتراض رقبا، نسکار استفاده از این موتور را در فصل 1965 ممنوع کرد زیرا برای هیچ خودروی تولیدی ارائه نمی‌شد. به همین دلیل، کرایسلر نسخهٔ جاده‌ای موتور همی را از سال 1966 در برخی مدل‌های تولیدی دوج و پلیموث ارائه کرد.

یکی از خودروهای عضلانی جدید این گروه که در سال 1967 معرفی شد، پلیموث GTX بود که سازندهٔ آمریکایی آن را ماسل کار جنتلمن‌ها توصیف می‌کرد. GTX ابتدا یک پکیج پرفورمنس برای نسخهٔ کوپهٔ پلیموث بل‌ودر بود که با جلوپنجرهٔ مشکی، کاپوت فایبرگلاس با دریچه‌های مصنوعی و نوارهای مسابقه‌ای از نسخهٔ معمولی متمایز می‌شد. GTX که با پیشرانه‌های 7.2 لیتری V8 استاندارد 375 اسب بخاری یا 7 لیتری همی 425 اسب بخاری قابل خریداری بود، اساساً یک سوپراسپرت محسوب می‌شد که می‌توانست بلافاصله پس از خروج از نمایندگی، رقبای خود را تحقیر کند.

بهبود و بازطراحی GTX طی سال‌های بعد هم ادامه پیدا کرد ولی خیلی زود زیر سایهٔ برادر ارزان‌ترش یعنی رود رانر قرار گرفت که هنگام عرضه در سال 1968 به موفقیت چشمگیری دست پیدا کرد. در سال 1970 نیز رود رانر 50 درصد بیشتر از GTX فروخت؛ بنابراین، درحالی‌که مدیران شرکت به کنار گذاشتن ماسل کار جنتلمن‌ها فکر می‌کردند، درنهایت تصمیم گرفتند یک سال دیگر به آن فرصت دهند تا با عرضهٔ نسل جدید، شاید بتواند فروش خود را افزایش دهد.

نسل دوم GTX توسط یک طراح جوان و باهوش 29 ساله بنام «جان هرلیتز» طراحی شد که نسل سوم و بسیار محبوب پلیموث باراکودا را هم طراحی کرده بود. وی در نسل دوم GTX، ظاهر جعبه‌ای شکل قبلی را کنار گذاشت و سراغ بدنه‌ای نرم‌تر با خطوط منحنی رفت. برای جلوی خودرو هم حلقه‌ای کرومی طراحی شد که چراغ‌های دایره‌ای و جلوپنجرهٔ مشکی را احاطه کرده و از جنگندهٔ F4 فانتوم الهام گرفته بود. GTX در نسخه‌های مجهز به پیشرانهٔ همی، از یک دریچهٔ بازشوی روی کاپوت هم بهره می‌برد درحالی‌که برچسب مشکی روی کاپوت نیز برای آن قابل سفارش بود. این ماسل کار جذاب در داخل هم از کابین لوکس با صندلی‌های اسپرت برخوردار بود.

با وجود شاسی اصلاح‌شده و بدنهٔ کاملاً جدید نسل دوم GTX، زیر کاپوت هیچ تغییری صورت نگرفت و پیشرانهٔ استاندارد همچنان همان نمونهٔ 7.2 لیتری بود که البته به دلیل محدودیت‌های آلایندگی، قدرت آن با 5 اسب بخار کاهش به 370 اسب بخار رسیده بود. پیشرانهٔ 7 لیتری همی هم همچنان ارائه می‌شد ولی 1971 آخرین سال عرضهٔ این موتور افسانه‌ای بود زیرا مقررات سخت‌گیرانهٔ آلایندگی و افزایش سرسام‌آور نرخ بیمه، باعث رویگردانی خریداران شد و درنتیجه کرایسلر این پیشرانه را کنار گذاشت. GTX با موتور همی به‌صورت استاندارد با گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک عرضه می‌شد اما بدون هزینهٔ اضافی، گیربکس چهار سرعتهٔ دستی هم قابل سفارش بود.

GTX همی برای هماهنگی با قدرت بالای موتور، به تعلیق هوی دیوتی با فنرها و کمک‌فنرهای قوی‌تر مجهز شده بود و هرچند ترمزها همچنان در هر چهارچرخ کاسه‌ای بودند ولی نمونه‌های دیسکی هم برای جلو قابل سفارش بود. طبق آزمایش‌هایی که توسط مجلات معتبر خودرو انجام شد، GTX همی می‌توانست 400 متر را در حدود 13 ثانیه طی کند.

نسل دوم GTX علیرغم ظاهر جذاب و پرفورمنس چشمگیر، اصلاً فروش خوبی را تجربه نکرد و حتی شرایط آن نسبت به نسل قبلی بدتر شد. در سال 1971 از این خودرو تنها 2,942 دستگاه فروخته شد که بیش از 50 درصد کاهش را نسبت به نسل قبلی نشان می‌دهد. شرایط نسخهٔ همی از این هم بدتر بود و فقط 30 دستگاه از آن ساخته شد. این فروش ناامیدکننده باعث شد پلیموث به تولید این مدل پایان دهد و طی سه سال بعد از نام GTX به‌عنوان نسخه‌ای برای رود رانر استفاده کند. به همین دلیل، GTX امروز به یکی از کمیاب‌ترین و پرطرفدارترین ماسل کارهای عصر طلایی تبدیل شده است. نمونه‌های فابریک و کم‌کار این خودرو به‌ندرت برای فروش در حراجی‌ها ظاهر می‌شوند و در این صورت هم با قیمت‌هایی بیش از 200 هزار دلار به فروش می‌رسند.