یادی از پلیموث باراکودا ۱۹۶۴، رقیب ناکام فورد موستانگ

پس از پایان جنگ جهانی دوم، بازار خودروی آمریکا به‌سرعت دستخوش تغییر شد. در سال ۱۹۴۹، الدزمبیل با معرفی پیشرانه راکت V8، اولین موتور با نسبت تراکم بالا را عرضه کرد. در سال‌های بعد، تقریباً همه برندهای آمریکایی در تلاش بودند تا از نظر قدرت و پرفورمنس از یکدیگر پیشی بگیرند. پیشرانه معروف بلوک کوچک شورلت در سال ۱۹۵۵ معرفی شد و در سال ۱۹۶۴، پونتیاک GTO به بازار آمد که اولین خودروی عضلانی لقب گرفت. در این دوران تحول، بسیاری از آمریکایی‌ها از خرید خودروهای بزرگ و سنگین خسته شده بودند و به دنبال گزینه‌ای جمع‌وجورتر بودند. شورلت کورویر با پیشرانه عقب، یکی از اولین پاسخ‌ها به این تقاضا بود و فروش مناسبی را تجربه کرد. فورد نیز با دیدن این پتانسیل، مخفیانه روی کوپه‌ای بنام موستانگ کار می‌کرد اما این پروژه راز چندان محرمانه و کرایسلر از برنامه فورد برای ساخت یک خودروی اسپرت، کوچک دودر باخبر شد. پاسخ این شرکت به رقیب دیرینه، پلیموث باراکودا بود که حتی زودتر از موستانگ معرفی شد.

آغاز داستان پلیموث باراکودا منحصربه‌فرد بود زیرا این خودرو بر پایهٔ یک پیش‌بینی شکل گرفت. در اوایل دهه ۶۰، پروژه موستانگ هرچند قرار بود محرمانه باشد اما نهایتاً به بیرون درز کرد. اگرچه جزئیات مدل جدید فورد اندک بود اما خودروسازان دیگر از ورود یک خودروی اسپرت کوچک باخبر بودند و کرایسلر مشتاق بود تا با کوپه‌ای اسپرت و کوچک با فورد رقابت کند. کرایسلر اما در آن زمان از نظر مالی وضعیت خوبی نداشت. این شرکت به‌شدت درگیر طراحی و توسعه خودروی توربین گازی بود و منابع مالی محدودی در اختیار داشت؛ بنابراین، با وجود تأیید پروژه توسط مدیران ارشد، پروژه باراکودا که هنوز نامی نداشت، مجبور بود از قطعات مدل‌های موجود استفاده کند. درنتیجه، باراکودا بر پایه پلیموث والیانت ساخته شد و تنها تغییرات جزئی در طراحی ظاهری اعمال شد.

ابتدا، مدیران کرایسلر قصد داشتند این رقیب موستانگ را پاندا بنامند اما جان سامسن، یکی از طراحان ارشد کرایسلر که روی پروژه کار می‌کرد، در لحظه آخر نام باراکودا را پیشنهاد داد و نام پاندا کنار گذاشته شد. پس از دوره‌ای کوتاه تحقیق و توسعه، پلیموث باراکودا در اول آوریل ۱۹۶۴ رونمایی شد یعنی تنها دو هفته پیش از آنکه موستانگ معرفی شود. چند دو فاصله بین معرفی باراکودا و موستانگ به فروش مناسبی برای پلیموث منجر شد زیرا هیجان برای این مدل محسوس بود و مردم برای سفارش‌گذاری مشتاق بودند. طراحی فست‌بک باراکودا در آن زمان کمتر دیده شده بود و شیشهٔ عقب بزرگ و فراگیر، ویژگی خاص جذابی بود که حس اسپرت بودن این خودرو را منتقل می‌کرد.

پلیموث باراکودا برای هماهنگی با ماهیت اسپرت خود، با سه گزینه پیشرانه عرضه شد. در مدل پایه، پیشرانه شش سیلندر خطی ۲٫۸ لیتری کرایسلر ارائه می‌شد و نسخه ۳٫۷ لیتری نیز قابل انتخاب بود. یک پیشرانه V8 با حجم ۴٫۵ لیتر نیز ارائه شد که متعلق به خانواده LA کرایسلر بود، پیشرانه‌ای که در سال ۱۹۶۴ معرفی شد و تا سال ۲۰۰۳ دوام آورد. پیشرانه ۴٫۵ لیتری V8 محبوب‌ترین گزینه بود و برای گیربکس هم سه انتخاب شامل سه سرعته دستی استاندارد با شیفتر روی ستون فرمان، چهار سرعته دستی با شیفتر بین صندلی‌ها از برند هرست و گیربکس سه سرعته اتوماتیک دکمه‌ای وجود داشت. البته گیربکس چهار سرعته دستی و سه سرعته اتوماتیک تنها برای پیشرانه‌های ۳٫۷ لیتری خطی و ۴٫۵ لیتری V8 قابل سفارش بودند.

هندلینگ باراکودا ۱۹۶۴ خوب توصیف شد و ازآنجایی‌که برای طیف گسترده‌ای از خریداران طراحی شده بود، سواری خودرو هم به‌اندازه کافی نرم بود تا دست‌اندازهای شهری را جذب کند و هم به‌اندازه کافی سفت بود تا در پیچ‌ها مقاومت نشان دهد. ازآنجاکه باراکودا قرار بود کوپه‌ای اسپرت و مقرون‌به‌صرفه باشد، امکانات لوکس چندانی نداشت و به‌صورت استاندارد با پنجره‌ها و آینه‌های دستی و یک رادیو AM تک بلندگو ارائه می‌شد اما امکاناتی مانند فرمان هیدرولیک و پد محافظ داشبورد هم قابل سفارش بودند.

هرچند باراکودا در ابتدا به خودروی محبوبی تبدیل شد اما این موج کوتاه‌مدت بود زیرا فورد موستانگ در ۱۴ آوریل ۱۹۶۴، دقیقاً دو هفته پس از باراکودا، به نمایندگی‌های فروش رسید و با فروش بسیار بالاتر، باراکودا را پشت سر گذاشت. تا سال ۱۹۶۵، به ازای فروش هر یک دستگاه باراکودا، فورد ۹ دستگاه موستانگ می‌فروخت. در اولین سال کامل حضور در بازار نیز درحالی‌که باراکودا ۶۴,۶۰۰ دستگاه فروخت، فروش موستانگ به نزدیک ۵۶۰ هزار دستگاه رسید. فروش نسل اول و دوم باراکودا هرگز به گردپای موستانگ نرسید و کرایسلر را به تغییر واداشت که به معرفی نسل سوم در سال ۱۹۷۰ با ابعادی بزرگ‌تر روی پلت‌فرم E-Body مشترک با دوج چلنجر منجر شد.

نسل سوم باراکودا خودرویی جذاب بود و با پیشرانه‌های بسیار قدرتمندی عرضه شد اما دیگر دیر شده بود زیرا بحران سوخت و قوانین سخت‌گیرانهٔ آلایندگی در اوایل دههٔ ۷۰ به دوران طلایی خودروهای عضلانی پایان داد. به همین دلیل، باراکودا در این بازار دوام نیاورد و پس از سال ۱۹۷۴ کنار گذاشته شد. باراکودا به دلیل محبوبیت کمتر نسبت به موستانگ، امروزه بسیار ارزان‌تر است و با قیمتی بسیار کمتر از موستانگ هم‌دوره قابل خریداری است. در حال حاضر، قیمت نمونه‌های تمیز باراکودا ۱۹۶۴ از ۲۰ هزار دلار شروع می‌شود و به ۳۵ هزار دلار برای نمونه‌های عالی می‌رسد.

منبع: CarBuzz