نبرد نهایی دوازده سیلندرها؛ لامبورگینی، فراری یا آستون‌مارتین؟

عقربه سرعت‌سنج عدد ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت را نشان می‌دهد. این آخرین باری بود که جرأت کردم به صفحه کیلومتر نگاه کنم. با دنده شش در حال پرواز روی آسفالت هستم و راستش را بخواهید، دیگر اهمیتی نمی‌دهم سرعت چقدر است. من کاملاً تسلیم شده‌ام؛ غرق در خشم، آتش و درامی که فقط از یک موتور دوازده سیلندر برمی‌آید. می‌خواهم تا ابد در این هیاهو باقی بمانم، اما پیچ شماره یک نزدیک است و باید به واقعیت برگردم و ترمزها را به چالش بکشم. یادتان هست؟ مدام به ما می‌گفتند مهمانی تمام شده است. پلیسِ ضدحال وارد شده و قرار است با قوانین آلایندگی و حذف سیلندرها، جذاب‌ترین ترکیب موتور در جهان را برای همیشه توقیف کند.

بگذارید رازی را اعتراف کنم، ما هم بخشی از این شایعه‌سازان بودیم. درست ۱۰ سال پیش، در اواخر سال ۲۰۱۵، فکر می‌کردیم آخرین روزهای موتورهای V12 را می‌بینیم اما حالا، دقیقاً یک دهه بعدازآن پیش‌بینی‌های شوم، جانشینان همان خودروها اینجا هستند و همگی هنوز دوازده سیلندر زیر کاپوت دارند. البته از بین این سه خودرو، تنها یک مدل یعنی فراری هنوز به تنفس طبیعی وفادار مانده اما رقبا تسلیم شده‌اند؛ آستون‌مارتین به توربو روی آورده و لامبورگینی به موتورهای الکتریکی.

بیایید با فراری شروع کنیم. موتور ۶.۵ لیتری F140 که ریشه‌اش به انزو می‌رسد، با دور موتور خیره‌کننده ۹,۵۰۰ rpm، همچنان بهترین پیشرانه در این جمع است. واکنش پدال گاز بی‌نظیر است و صدایش شبیه به اپرایی است که مو را به تن سیخ می‌کند؛ اما مشکل جای دیگری است. درحالی‌که موتور یک شاهکار مهندسی است، شاسی خودرو انگار به‌اندازه کافی پیشرفت نکرده است. فراری سعی کرده با فرمان تیز و سیستم فرمان‌پیذیری چرخ‌های عقب، خودرو را چابک نشان دهد اما نتیجه چیزی جز عصبی بودن خودرو نیست. وقتی می‌خواهید سریع باشید، دودیچی مدام دچار بیش‌فرمانی می‌شود. انگار تایرهای پهن عقب تبدیل به چرخ‌های خرید فروشگاهی شده‌اند! این هیجان‌انگیز است، اما اعتمادبه‌نفس راننده را در سرعت‌های بالا می‌گیرد.

در سمت دیگر، آستون‌مارتین قرار دارد. موتوری که حالا به لطف توربوها، گشتاوری تقریباً بی‌پایان تولید می‌کند. شاید صدای آن به‌اندازه فراری موزیکال نباشد و کمی تأخیر توربو زیر دور موتور ۳,۵۰۰ حس شود اما وقتی توربوها درگیر می‌شوند، شتاب‌گیری مثل یک نیروی جاذبهٔ بی‌پایان حس می‌شود. ونکوئیش در پیست به‌اندازه فراری چالاک نیست و گیربکس اتوماتیک آن در معکوس دادن کمی تنبل عمل می‌کند اما سواری با آن لذت‌بخش‌تر و کم‌استرس‌تر از فراری است. برخلاف مدل‌های قدیمی که اکسل عقب زیر فشار گشتاور تسلیم می‌شد، ونکوئیش جدید میخکوب زمین می‌شود و حس اطمینان فوق‌العاده‌ای می‌دهد.

و اما لامبورگینی. ترکیب موتور V12 با سه موتور الکتریکی و سیستم چهارچرخ محرک. روی کاغذ، این یک خودروی هیبریدی پیچیده است که باید گیج‌کننده باشد اما در عمل بهترین خودروی این جمع است. با وجود قدرت وحشتناک ۱۰۱۵ اسب بخار، روئلتو به طرز عجیبی قابل‌کنترل است. سیستم‌های پیچیده آن‌قدر هماهنگ کار می‌کنند که شما فقط لذت رانندگی را حس می‌کنید، نه دخالت کامپیوترها را. این خودرو تعادل و پایداری شاسی‌ای دارد که به‌ندرت دیده‌ایم. شما در کابینی تنگ و فضایی نشسته‌اید، با سرعتی جنون‌آمیز به سمت پیچ‌ها حمله می‌کنید اما خودرو هوای شما را دارد. برخلاف ظاهر وحشی‌اش، در باطن بسیار هوشمند و دقیق است.

هر سه خودرو ثابت کردند که شایعات مرگ V12 اغراق‌آمیز بوده است. یک موتور دوازده سیلندر خوب، روحی دارد که هیچ موتور V8 توربو یا V6 نمی‌تواند جایگزینش شود. فراری باید از این موتور جادویی در شاسی‌های بهتری استفاده کند. آستون‌مارتین با وقار و قدرتش، یک GT تمام‌عیار است که قلب‌ها را تسخیر می‌کند اما برنده واقعی ما در پیست، بدون شک لامبورگینی روئلتو است. شاید فکر کنید این فقط یک لامبورگینی پرسروصدا و نمایشی دیگر است اما اشتباه می‌کنید. این خودرو عمق فنی و تعادلی دارد که می‌تواند پابه‌پای موتور قدرتمندش حرکت کند؛ البته تا زمانی که جرأت کنید پدال گاز را تا انتها فشار دهید.

در پایان نیز می‌توانید مسابقهٔ درگ بین این سه سوپرکار V12 را تماشا کنید. جایی که برتری روئلتو با وجود سامانهٔ چهارچرخ محرک و سیستم هیبریدی، واضح است اما رقابت نزدیکی بین فراری و آستون‌مارتین جریان دارد.

منبع: TopGear