زیباترین خودروهای تاریخ به انتخاب پدال (بخش دوم)

در ادامه مطالب زیباترین خودروهای تاریخ، در بخش دوم به معرفی خودروهای اواخر دهه 1950 تا اوایل دهه 1970 می‌پردازیم و عقیده ما زیباترین خودرو مربوط به همین سال‌ها هستند. پس شما را به خواندن ادامه این لیست هیجان انگیز دعوت می‌کنیم.

همان‌طور ریچارد اف. مریت "Richard F. Merritt" مورخ برجسته فراری می‌گوید: «اگر فراری 625 TRC را یکی از زیباترین فراری‌های تولید شده بنامیم، باز هم در حق آن اجحاف شده است.» فراری 625 در واقع نمونه تکامل یافته از TRC 500 بود که توسط جانی فون نویمان "Johnny von Neumann" واردکننده فراری به ساحل شرقی آمریکا سفارش داشته شد. این خودرو که توسط Scaglietti طراحی شده نمونه‌ای بی‌نقص از یک خودروی مسابقه‌ای فراری است. 625 TRC دارای موتور چهار سیلندر 2.5 لیتری بود، اما بااین‌وجود به دلیل آیرودینامیک عملکرد بی‌نظیری از خود در مسیر مسابقه به نمایش می‌گذاشت. از این خودرو در کمال تعجب تنها دو عدد به شماره شاسی 0680 MDTR و 0672 MDTR ساخته شده که نشان از ارزش بالای آن دارد.

آستون مارتین سال 1956 برای اولین بار از مدل کاملاً مسابقه‌ای DBR1 رونمایی کرد. در واقع هدف استون مارتین از معرفی این خودرو رقابت در تمامی مسابقات به جز فرمول 1 بود. این خودرو که توسط تیم طراحی به سر پرتی "Ted Cutting" طراحی شده بود، دارای طراحی زیبا و خطوط نرم بود و کاملاً از زبان طراحی استون مارتین در آن زمان پیروی می‌کرد. این خودرو در ابتدا از انجین 2.5 لیتری شش سیلندر سود می‌برد، و بعدها پیشرانه آن به 3 لیتری شش سیلندر افزایش یافت. هرچند که هدف اصلی استون مارتین از معرفی این خودرو قهرمانی در مسابقات 24 ساعته لمان بود؛ اما هر سال با بدشانسی و به دلیل خرابی DBR1 ها به خط پایان نمی‌رسیدند، تا در نهایت این خودرو در سال 1959 به رانندگی کارول شلبی و سالوادوری به مقام قهرمانی دست پیدا کند و علاوه بر این در دو مسابقه مهم دیگر شامل مسابقه 1000 کیلومتری نوربرگ رینگ و جام توریستی نیز عنوان قهرمانی را کسب کرد. این خودرو امروزه جز خودروهای ارزشمند به شمار می‌رود به‌گونه‌ای که در سال 2017 یک استون مارتین DBR1 به قیمت 22 میلیون دلار به فروش رسید.

انزو فراری افسانه‌ای در مورد جگوار E-Type گفته است که: «این زیباترین خودروی جهان است». این جمله را می‌توان بزرگ‌ترین تعریف از یک خودرو دانست!

طراحی بدنه E-Type به طور یکپارچه از جلوی خودرو به سمت عقب جریان می‌یابد، و با استفاده از برجستگی‌ها، شکل آیرودینامیکی را از سر تا انتهای خودرو به وجود می‌آورد. اما جگوار E-Type صرفاً یک خودروی زیبا نیست و از نظر قابلیت رانندگی، سواری نرمی را ارائه می‌دهد، و کاملاً مناسب یک رانندگی روزمره است. در ابتدا جگوار برای E-Type یک انجین 3.8 لیتری شش سیلندر خطی به قدرت 265 اسب بخار نصب کرد و لطف همین انجین می‌توانست به حداکثر سرعت 150 مایل در ساعت برسد، که لقب سریع‌ترین خودروی تولیدی زمان خود را از آن خود کرد. اما این پایان کار نبود و جگوار حتی انجین V12 را نیز بر روی این خودرو نصب کرد. جگوار E-Type در سه سری مختلف تولید شده که هر کدام تفاوت‌هایی در ظاهر و سایر مشخصات فنی دارند و در نهایت تولید این در سال 1974 به پایان رسید، تا یکی از زیباترین خودرو های تولید انبوه جهان به پایان خود برسد.

بار دیگر این فروشنده‌های خودروسازان در آمریکا بودند که باعث شدند یکی زیباترین خودروهای دنیا تولید شود. جانی فن نیومن "Johnny von Neumann" فروشنده فراری در کالیفرنیا و لوییجی چینتی "Luigi Chinetti" فروشنده اهل نیویورک، انزو فراری را متقاعد کردند که بازار خودروهای اسپرت کانورتیبل در آمریکا بسیار پر رونق است و به‌این‌ترتیب در سال 1957 فراری از نمونه بسیار زیبای 250 LWB California رونمایی کرد. طبق معمول این ساختهٔ فراری نیز توسط Pininfarina طراحی شد، و توسط Carrozzeria Scaglietti در کارگاهی در مودنا ساخته می‌شد. این خودرو در ابتدا بر روی شاسی 250 Berlinetta نسخه "Tour de France" ساخته می‌شد و از یک موتور سه لیتری V12 سود می‌برد. اما در نمایشگاه ژنو سال 1960 فراری از نسخة کوتاه‌تر این خودرو رونمایی کرد. دلیل این کار نیز عملکرد خودرو در سر پیچ‌ها بود. این خودرو در نهایت در سال 1963 با تعداد تولید 106 دستگاه به کار خود پایان داد و امروزه همچون دیگر خودروهای فراری در زمره ارزشمندترین خودروهای کلاسیک به شمار می‌رود.

فراری 250 GT Berlinetta Lusso یک GT خیابانی بود که توسط فراری از سال 1962 تا 1964 تولید می‌شد. برخلاف دیگر ساخته فراری 250 GT Lusso برای شرکت در مسابقات ساخته نشده بود. این خودرو در نمایشگاه پاریس رونمایی شد. مطابق با سنت فراری این خودرو نیز توسط Pininfarina طراحی و توسط Carrozzeria Scaglietti اتاق ساز مشهور ایتالیایی ساخته شد. 250 GT Lusso در واقع برای پر کردن خلاء بین مدل اسپرت 250 GT SWB و 250 GTE که یک خودروی 2+2 بود. 250 GT Lusso به لطف انجین قدرتمند و طراحی رادیکالی و درعین‌حال آیرودینامیک یک رانندگی اسپرت شهری را ارائه می‌کرد، و خودروی بسیار زیبایی بود، تا جایی که افراد مشهوری مانند استیو مک کوئین و اریک کلاپتون نیز به خریدن این خودرو ترغیب شدند. در بخش فنی از یک انجین سه لیتری V12 سود می‌برد که 240 اسب بخار قدرت و 242 نیوتن بر متر گشتاور تولید می‌کرد، و با سرعت 240 کیلومتر در ساعت تبدیل به سریع‌ترین خودرو زمان خود شده بود. این خودرو تا سال 1964 بر روی خط تولید قرار داشت و پس از آن سری 250 GT با نمونه‌های 275 GTB جایگزین شد. قیمت این خودرو در زمان عرضه 13375 دلار بود؛ اما امروزه باید برای آن بهای بیش از سه میلیون دلار بپردازید!

لیست زیباترین خودروهای جهان، هرگز بدون فراری 250 GTO تکمیل نخواهد شد. زیباترین، گران‌ترین و یکی کمیاب‌ترین خودروهای فراری قطعاً به این لیست تعلق دارد. 250 GTO یک خودروی مسابقه‌ای جاده‌ای با طراحی Giotto Bizzarrini و ساخته شده در تونل باد است که توان رسیدن به 170 مایل در ساعت را در سال 1962 فراهم می‌کرد. انجین خودرو یک نمونه V12 سه لیتری به قدرت 302 اسب بخار بود که در موفقیت این فراری نقش بسیار زیادی داشت. اما بیش از هر چیزی این زیبایی بیش از حد بدنه خودرو بود که موردتوجه قرار گرفت. خطوط ظریف و درعین‌حال تهاجمی، جلوپنجره متمایز، و فرم زیبای بدنه که همگی در تونل باد شکل گرفته بودند. فراری 250 GTO از آن زمان تا به امروز موردتوجه علاقه‌مندان به خودروهای کلاسیک و الخصوص عاشقان فراری بود است. از این خودرو تنها 36 عدد تولید شده که قیمت هر کدام از آن‌ها بیش از 75 میلیون دلار است.

استون مارتین DB5، خودروی محبوب مأمور 007 علیرغم شهرتی که به واسطه سری فیلم‌های جیمز باند برای آن به ارمغان آورده است، به عقیده ی بسیاری زیباترین خودروی ساخته شده توسط استون مارتین نیز شناخته می شود. DB5 یک خودروی گرند تورر 2+2 بود که در دو مدل کوپه و کانورتیبل تولید شد. البته لازم به ذکر است که تعداد 13 دستگاه از آن در کلاس Shooting brake نیز تولید شد. این خودرو توسط "Federico Formenti" سر طراحی وقت استون مارتین طراحی شد؛ اما کار ساخت این خودرو را شرکت ایتالیایی "Carrozzeria Touring Superleggera" بر عهده داشت. طراحی این خودرو بسیار زیبا و چشم نواز بود و به خوبی نشانگر یک کوپه لوکس انگلیسی بود. موتور خودرو یک نمونه 3995 سی‌سی شش سیلندر خطی بود که توان تولید 282 اسب بخار را داشت. DB5 تا سال 1965 بر روی خط تولید قرار داشت و در مجموع 123 دستگاه از نمونه‌های کوپه و کانورتیبل تولید شد، که امروزه یکی از ارزشمند ترین خودرو جهان به شمار می رود.

نخستین خودروی تولیدی GM که به‌طورجدی در تونل باد شکل گرفته است. کوروت C2 توسط "Larry Shinoda" و تحت نظارت بیل میشل "Bill Mitchell" افسانه‌ای انجام شده و دارای طراحی رادیکالی، نوآورانه و فوق‌العاده زیبا بود که البته نیم‌نگاهی به سبک طراحی ایتالیایی و به‌خصوص پینین فارینا داشت. این خودرو با الهام از سفره‌ماهی طراحی شده و به همین دلیل با نام "Sting Ray" نیز شناخته می‌شود. شورولت، کوروت نسل دوم را هم به‌صورت کوپه هم به‌صورت کانورتیبل عرضه کرد؛ اما مدل کوپه به دلیل فرم زیبای سقف لایق جای گرفتن در این لیست است. شورولت برای این خودرو لیست بلندبالا از انجین‌های هشت سیلندر را در گرفت که قدرتمندترین آن نمونه 427 اینچ مکعبی big block بود. کوروت نسل دوم تا سال 1967 بر روی خط تولید قرار داشت و امروزه برخی نسخه‌های ریسینگ آن برچسب قیمتی 2.5 میلیون دلاری دارد.

این شاید ارزان‌ترین خودروی موجود در این لیست باشد، اما به‌هیچ‌وجه آن را دست‌کم نگیرید. یک خودروی اسپرت کوچک که هم برای خیابان مناسب بود و هم رالی قهرمانی جهان!

این خودرو توسط جیووانی میچولتی "Giovanni Michelotti" طراحی شده بود و به لطف ابعاد کوچک و البته استفاده از فایبرگلاس در ساخت بدنه تنها 750 کیلوگرم وزن داشت و لطف همین وزن کم خودروی به‌شدت چابکی بود، و مانورپذیری خوبی داشت‌. در ابتدا یک انجین 956 سی‌سی بر روی آن نصب می‌شد که 55 اسب بخار قدرت داشت؛ اما در ادامه در نمونه‌های تولید انبوه مجهز به انجین 1.6 لیتری می‌توانست 140 اسب بخار تولید کند و در نمونه‌های رالی این قدرت به 180 اسب بخار می‌رسید و باتوجه‌به وزن کم خودرو عدد قابل‌توجهی بود. این خودرو موفق شد در سال 1973 با شکست دادن بزرگانی مانند لانچیا، پورشه و فورد قهرمان جهان شود، اما به دلیل تغییرات گسترده قوانین در سال 1974 این خودرو از رقبای خود عقب افتاد نتوانست موفقیت خود را تکرار کند. A110 تا سال 1977 بر روی خط تولید قرار داشت و امروزه با پرداخت مبلغی از 110 تا 130 هزار دلار می‌توانید صاحب یکی از این خودروها شوید.

برای اولین بار پورشه 911 در نمایشگاه خودروی فرانکفورت سال 1963 رونمایی شد. این خودرو که به‌عنوان جانشین مدل 356 معرفی شد هرگز تصور نمی‌شد که به چنین محبوبیتی دست پیدا کند و تولید آن تا به امروز ادامه یابد. مطابق انتظار این خودرو نیز توسط "Ferdinand Alexander Porsche" طراحی شده بود. در نگاه اول می‌توان رگه‌های از پورشه 356 را در آن دید؛ اما طراحی این خودرو یک انقلابی در تولید خودروهای اسپرت شهری به وجود آورد، و از طراحی زیبا نیز برخوردار بود. یک خودروی اسپرت موتور عقب با طراحی جوان‌پسند که به لطف انجین شش سیلندر تخت عملکرد بی‌نظیری را ارائه می‌کرد. محبوبیت 911 به حدی بود در سال 1999 در یک نظرسنجی برای انتخاب خودروی قرن در رتبه پنجم قرار گرفت، و همین‌طور پورشه موفق شد در ماه می سال 2017 تولید یک میلیون 911 را جشن بگیرند. با وجود پیشرفت‌های 911 در طی این نسل‌ها اما نسل اول این خودرو همیشه موردتوجه بوده و از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، امروزه قیمت برخی نمونه‌های آن به بیش از 500 هزار دلار می‌رسد.

طراح و مهندس ارشد سابق فراری، "Giotto Bizzarrini" در سال 1964 از یک خودرو سوپر اسپرت با نام Bizzarrini 5300 GT رونمایی کرد. این خودرو شباهت آشکاری با خودرو Iso Grifo داشت که آن خودرو نیز توسط Bizzarrini طراحی شده بود. 5300 GT دارای طراحی خاصی بود به‌گونه‌ای که دارای ارتفاع کمی معادل 1120 میلیمتر داشت، و بدنه خودرو تماماً از جنس آلومینیوم ساخته شده بود. همچنین این خودرو دارای آرایش انجین جلو خاصی بود که به‌گونه‌ای تا حد امکان انجین به کابین نزدیک شده بود تا خودرو دارای توزیع وزن بهتری باشد و هندلینگ خودرو را بهبود بخشد و در واقع می‌توان آن را انجین وسط دانست. این خودرو از یک انجین 327 اینچ مکعبی یا 5.4 لیتری شورولت استفاده می‌کرد که توان تولید 365 اسب بخار قدرت و گشتاور 385 نیوتن بر متر را داشت. به لطف این انجین این خودرو می‌توانست شتاب صفر تا صد را در عرض 7 ثانیه طی کند و تا 280 کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد. همچنین یک نمونه مسابقه‌ای از این خودرو با نام 5300 GT Corsa نیز معرفی شد که قدرت آن به 400 اسب بخار می‌رسید. در مدل‌های بعدی موتور این خودرو با نمونه 7000 سی‌سی جایگزین شد. همچنین در سال 1966 نمونه اسپایدر آن نیز رونمایی شد؛ اما در نهایت تنها سه نمونه از آن تولید شد که از سه نمونه یکی نمونه آن دارای سقف تارگا و دو نمونه دیگر دارای سقف T-Top می‌باشد. در مجموع 133 دستگاه از این خودرو ساخته شده است که همگی جز ارزشمندترین و زیباترین خودروهای شناخته می‌شود.

پیشینه خودروی Shelby cobra به خودرویی به نام AC Ace ساخت کمپانی "AC Cars of Thames Ditton" بر می‌گردد که بین سال‌های 1953 تا 1963 تولید می‌شد. این خودرو توسط جان توجیرو "John Tojeiro" طراحی شده بود و یک خودروی اسپرت رودستر کوچک با ظرفیت دو سرنشین بود. این خودرو از موتور شش سیلندر 2 لیتری به قدرت 100 اسب بخار سود می‌برد. در سال 1961 یک موتور جدید به حجم 2.6 لیتری شش سیلندر خطی 170 اسب بخاری فورد مورد استفاده قرار گرفت. هرچند که تنها 37 نمونه از این مدل تولید شد. در سال 1961 بریستول تولید موتورهای خود را متوقف است و به‌این‌ترتیب چارلز هورلوک "Charles Hurlock" رئیس کمپانی AC به کمک "Carroll Shelby" راننده بازنشسته، تصمیم گرفتند از این پس از موتورهای هشت سیلندر small block فورد استفاده کنند و به‌این‌ترتیب نام خودرو به AC Cobra تغییر پیدا کرد. علاوه بر تغییر موتور خودرو با تغییراتی در ظاهر و افزایش ابعاد و همین‌طور در شاسی همراه بود. کارول شلبی تا سال 1967 سه نسل مختلف از Cobra ها ساخت و روانه بازار آمریکا کرد. قوی‌ترین نسخه مربوط به نسل سوم است از سال 1965 تا 1967 بر روی خط تولید قرار داشت، این نمونه با استفاده از یک انجین 427 اینچ مکعبی یا 7 لیتری فورد می‌توانست از 355 تا 485 اسب بخار تولید کند. AC Cobra به یکی از زیباترین و نمادین‌ترین خودروی آمریکایی تبدیل شد، که امروزه قیمتی معادل 1.2 تا 3 میلیون دلار دارد.

رقابت فورد با فراری منجر شد تا علاوه بر این که یکی از تماشایی‌ترین رقابت‌های تاریخ اتومبیل‌رانی شکل بگیرد، بلکه باعث شد تا GT40 به‌عنوان یکی از زیباترین و موفق‌ترین اتومبیل‌ها تاریخ تبدیل شود. Mark II یا در واقع نسل دو فورد GT40 باعث شد تا این خودرو هم به بهترین عملکرد خود و همین‌طور به زیباترین حالت ممکن برسد، و از همه اینها مهم‌تر از سال 1966 تا 1969 قهرمان رقابت‌های 24 ساعته لمان شود. مهندسی پیشرفته در کنار طراحی آیرودینامیک و ساختار موتور وسط باعث شد تا این خودرو در تاریخ خودروسازی آمریکا جاودانه شود. در مجموع 106 دستگاه GT40 در طول سالهای 1964 تا 1969 تولید شده اند که در نسخه‌های دارای سابقهٔ قهرمانی قیمتی بیش 10 میلیون دلار دارد.

رقیب مستقیم فورد GT40 نیز اگرچه موفق نشد برنده این رقابت شود اما نمی‌توان از طراحی زیبای آن چشم‌پوشی کرد. مدل‌های P مجموعه‌ای از خودروهای مسابقه‌ای موتور وسط هستند که توسط فراری برای رقابت در مسابقات استقامتی طراحی و ساخته شده بود. در سال 1967 با اعمال تغییراتی بر روی P3 330 مدل P4 330 راهی رقابت‌ها شد. از این خودرو تنها پنج دستگاه ساخته شده که یک دستگاه آن در واقع همان P3 330 (شماره شاسی 0846) است که با اعمال تغییرات در موتور روانه رقابت‌ها شده بود، که به دلیل تصادف و آتش سوزی توسط خود فراری از بین رفت. این خودروها همگی داری پیشرانه V12 به قدرت 450 اسب بخار بودند. دیگر نمونه‌ها شامل 0856 که در ابتدا و به‌صورت کوپه و یا Berlinetta ساخته شده بود؛ اما بعد از مسابقات لمانز برای مسابقات Brands Hatch 1967 به اسپایدر تبدیل شد، و امروز نیز به‌صورت اسپایدر موجود است. 0858 نیز سرنوشت مشابهی با نمونه قبلی دارد و حتی در دوره ای این خودرو به بدنه Can-Am 350 تبدیل شد؛ اما خوشبختانه امروزه به بدنه Berlinetta مجهز شده است. 0860 نیز در ابتدا به اسپایدر و سپس به Can-Am 350 تبدیل شد؛ اما خوشبختانه در اوایل سال 1970 توسط مالک فرانسوی به‌صورت اسپایدر بازسازی شد. تنها نمونه 0856 به‌صورت فابریک و دست نخورده باقی مانده است. این خودروها امروزه جز کمیاب‌ترین و گران قیمت ترین خودروها به شمار می‌رود.

زیباترین ساختهٔ آلفارومئو در واقع مربوط به اولین تلاش این شرکت برای ساخت یک سوپر اسپرت خیابانی است. این خودرو بر اساس نمونه مسابقه‌ای Tipo 33 ساخته شده بود. این خودرو توسط "Franco Scaglione" طراحی شده و می‌توان گفت که کارش را به‌درستی انجام داده است! این خودرو از هر نظر زیبا، نوآورانه، با بدنه‌ای آیرودینامیک، با جزئیات بی‌نظیر مانند درهای پروانه‌ای روبه جلو، و سقف شیشه‌ای، جلوه‌ای بی‌نظیر را به این خودرو بخشیده بود. این خودرو برای اولین بار در نمایشگاه خودرو پاریس سال 1967 معرفی شد. این خودرو از یک موتور 1995 سی‌سی V8 سود می‌برد که توان تولید 227 اسب بخار را داشت. این خودرو می‌توانست به لطف این موتور و بدنه آیرودینامیک صفر تا صد کیلومتر را زیر 6 ثانیه طی کند و به سرعت 260 کیلومتر در ساعت برسد. گفته می‌شود از این خودرو هشت دستگاه ساخته شده که به دلیل دست ساز بودن همگی آنها دارای تفاوت‌هایی در جزئیات با یکدیگر هستند. در زمان عرضه گران‌ترین خودرو جهان با 17000 هزار دلار بود و امروزه قطعاً این عدد چندین برابر شده است.

بعد از معرفی تویوتا 2000GT بود که توجه دیگر کشورها به سمت خودروسازی ژاپن جلب شد. تویوتا 2000GT یک خودرو اسپرت در کلاس گرند تورر با ظرفیت دو سرنشین بود که تویوتا با همکاری یاماها آن را تکمیل کرد. در طراحی این خودرو از جگوار E-Type الهام گرفته شده بود و دارای طراحی سیال در کلاس فست بک بود. تویوتا 2000GT یک خودروی موتور جلو دیفرانسیل عقب بود که از عملکرد خوبی برخوردار بود. این خودرو برای اولین بار در نمایشگاه خودروی توکیو در سال 1965 رونمایی شد، و دو سال بعد یعنی 1967 به بازار آمد و تا 1970 بر روی خط تولید قرار داشت. این خودرو از یک موتور 1988 سی‌سی شش سیلندر خطی مجهز به سه کاربراتور دودهنه سود می‌برد که قادر به تولید 150 اسب بخار قدرت بود. این خودرو به‌عنوان یک کوپه فست بک و لوکس و با کارای بالا توجه خریداران اروپایی را به خود جلب کرد، تا جایی که مجله Road & Track در یک بررسی این خودرو را به‌عنوان یکی از هیجان‌انگیزترین و لذت‌بخش‌ترین خودرو ها توصیف کرد و آن را با پورشه 911 مقایسه می‌کرد. این خودرو امروزه جز گران‌ترین خودروهای کلاسیک ژاپنی به شمار می‌رود.

این لیست بدون ماستنگ هرگز تکمیل نخواهد شد، و با بررسی مدل‌های مختلف این خودرو سرانجام تصمیم به انتخاب ماستنگ Fastback مدل 1967 گرفتم. فورد ماستنگ که برای اولین بار در 17 آوریل 1964 به‌عنوان یک خودروی پونی کار رونمایی شد، و سپس هر سال با به روز رسانی‌هایی همراه بود. ماستنگ در سال 1967 برای اولین بار مورد بازنگری و بروزرسانی قرار گرفت و استایل کلی خودرو تغییر پیدا کرد. همچنین ماستنگ با افزایش ابعاد نیز مواجه بود و تزئینات خودرو چه در بخش بیرونی و چه درون کابین تغییر کرد. و مدل فست بک نیز به اوج زیبایی خود رسیده بود و فرم سقف آن به یکی از بهترین‌ها در کلاس خود تبدیل شده بود. فورد طبق معمول انواع موتورهای شش و هشت سیلندر را برای آن در نظر گرفت، اما بیش از هرچیز این زیبایی خودرو بود که خریداران را به سوی خود جلب می‌کرد، می‌توان گفت مدل 1967 فست بک یکی از زیباترین ماستنگ‌ها تاریخ است.

پلیموث Superbird یک نسخه بسیار اصلاح شده از Plymouth Road Runner است. این خودرو بیش از هر چیز به دلیل باله بسیار بزرگ آن بود که موردتوجه قرار گرفت. این خودرو کاملاً در تونل باد شکل گرفته بود و به طور ویژه برای مسابقات نسکار ساخته شد. طراحی این خودرو با تمام خودروهای آن زمان متفاوت بود. بر روی این خودرو سه انجین هشت سیلندر شامل 426 همی، و دو نسخه 440 اینچ مکعبی نصب می‌شد که قوی‌ترین مدل مربوط به انجین 426 Hemi بود که می‌توانست 425 اسب بخار تولید کند. نکته جالب در مورد این خودرو بوق آن بود که با صدای شخصیت محبوب برنامه تلویزیونی Looney Tunes یعنی Road Runner اشاره داشت. این خودرو در مسابقات با دو خودروی Ford Torino Talladega و Mercury Cyclone رقابت می‌کرد. در مجموع تعداد 2783 دستگاه از این خودرو در مجموع نمونه مسابقه‌ای و نمونه شهری ساخته شد که امروزه قیمتی بین 500 هزار تا 2 میلیون دلار را دارند.

سیتروئن SM به‌عنوان یک هاچ‌بک کوپه گرند تورر به طراحی "Robert Opron" در نمایشگاه ژنو سال 1970 رونمایی شد. این خودرو در وهله اولی به دلیل طراحی متفاوتی که از سایر خودروهای داشت موردتوجه قرار گرفت، اما در کمال تعجب این خاص بودن به‌شدت زیبا بود و از طرفی دارای بدنه‌ای آیرودینامیک بود. عملکرد بالا در سواری و کیفیت خوب ساخت خودرو باعث شد تا در 1971 در رتبه سوم برترین خودروهای اروپا قرار بگیرد، و در سال 1972 توسط مجله معتبر موتور ترند به‌عنوان خودرو سال انتخاب شد. در بخش پیشرانه این خودرو از یک واحد 2.7 لیتری شش سیلندر به‌عنوان پیشرانه استفاده می‌کرد که 174 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، می‌توانست خودرو را به سقف سرعت 220 کیلومتر در ساعت برساند. عملکرد خودرو به‌گونه‌ای بود که با سایر GTهای مطرح از دیگر برندها مانند جگوار، لوتوس، فراری، استون مارتین، آلفارومئو، مرسدس بنز و پورشه رقابت می‌کرد، و در نهایت این خودرو سال 1975 از خط تولید خارج شد.

در سال 1965 سه مهندس برتر لامبورگینی، جیامپائولو دالارا "Giampaolo Dallara"، پائولو استانزانی "Paolo Stanzani" و باب والاس "Bob Wallace" مشغول به کار بر روی پروژه ای با نام اولیه P400 بودند. این سه مهندس در واقع به‌صورت مخفیانه روی این پروژه کار می‌کردند، و امیدوار بودند بنیانگذار شرکت فروچیو لامبورگینی "Ferruccio Lamborghini" موافقت خود را با ساخت این خودرو اعلام کند، که در نهایت همین‌طور هم شد و او دست مهندسان خود را از همه لحاظ باز گذاشت. مهندسان یک خودروی جاده‌ای می‌خواستند که توانایی حرکت در پیست را نیز داشته باشد. این خودرو موتور وسط بود و این برای اولین بار بود که یه خودروی خیابانی از این سیستم استفاده می‌کرد. در نمایشگاه تورین همان سال، شاسی به همراه موتوری که بر روی آن نصب شده بود، رونمایی شد، که توجهات زیادی را به خود جلب کرد، تا جایی که برتونه "Bertone" مسئولیت طراحی بدنه خودرو را بر عهده گرفت و کار طراحی این خودرو را به مارچلو گاندینی "Marcello Gandini" سپرد.

یک سال بعد و در نمایشگاه ژنو یکی از زیباترین (حتی به عقیده برخی کارشناسان زیباترین) خودروهای تاریخ رونمایی شد. مارچلو کار خود را به خوبی انجام داده بود، Miura دارای طراحی زیبا و چشم نوازی بود و در آن زمان تقریباً بر روی جلد تمام مجلات خودرو قرار گرفت. خودرو از هر نظر بی‌نقص بود و به لطف موتور V12 چهار لیتری به قدرت 370 اسب‌بخار، به سریع‌ترین خودروی جاده‌ای آن زمان بدل شد. در سال 1971 مدل قوی‌تر میورا با نام Miura P400 SV یا Miura SV رونمایی شد، این خودرو با 15 اسب بخار افزایش به 385 اسب رسیده بود و همچنین گشتاور این موتور به 400 نیوتن بر متر رسیده بود. در بخش ظاهری نیز مژه‌های اطراف چراغ جلو حذف شده بود، و چراغ‌های عقب با طراحی متفاوتی همراه بود. در نهایت در سال 1973 میورا از خط تولید خارج شد و بعد از آن سیستم موتور عقب به یک اصل در خودروهای سوپر اسپرت تبدیل شد.

• زیباترین خودروهای تاریخ به انتخاب پدال (بخش اول)

ادامه دارد...