رانندگی با دوج چارجر شلبی توربو مدل ۱۹۸۵، نام‌های بزرگ روی خودرویی کوچک

چارجر شلبی خودروی کوچک دیفرانسیل جلویی با پیشرانهٔ چهار سیلندر و تنها ۱۴۶ اسب بخار قدرت است نام‌های بزرگی را یدک می‌کشد.

معمولاً عادت داریم نام شلبی را روی نسخه‌های قدرتمند فورد موستانگ ببینیم اما در دههٔ ۸۰ میلادی، کارول شلبی با یکی از رقبای اصلی فورد همکاری کرد و دوج چارجر شلبی متولد شد. البته این خودرو نه نشانی از آن چارجرهای غول‌پیکر دههٔ ۶۰ دارد و نه از موتورهای قدرتمند V8 شلبی استفاده می‌کند. حدود چهار سال پس از خاتمهٔ تولید نسل چهارم چارجر، در سال ۱۹۸۲ این نام در قالب یک کوپه هاچ‌بک ساب‌کامپکت محرک جلو بازگشت. سپس حدود یک سال بعد کارول شلبی اقدام به توسعهٔ نسخهٔ اسپرتی از چارجر کرد و این مدل با نام شلبی چارجر از طریق نمایندگی‌های دوج به بازار عرضه شد.

شلبی در این خودرو بجای تمرکز روی سرعت، سیستم تعلیق و ظاهر چارجر را اصلاح کرد. فنرهای کوتاه‌تر، رینگ و لاستیک‌های ویژه، ترمزهای قوی‌تر و فرمان سریع‌تر از ویژگی‌های شلبی چارجر بودند. این خودرو از همان پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری چهار سیلندر معمولی چارجر استفاده می‌کرد اما با افزایش نسبت تراکم، قدرت آن با رشدی جزئی به ۱۰۷ اسب بخار رسیده بود. سپس برای مدل ۱۹۸۵ برای اولین بار موتور توربو در سینهٔ چارجر شلبی قرار گرفت. البته در سال ۱۹۸۴، دوج کوپهٔ اسپرت دیتونا را با همین موتور توربو به بازار فرستاده بود و شلبی چارجر می‌توانست به رقیب داخلی آن تبدیل شود.

بااین‌حال، گروه کرایسلر تصمیم به عرضهٔ شلبی چارجر توربو گرفته بود و در سال ۱۹۸۴ از خبرنگاران خودرویی برای رانندگی با یک نمونهٔ آمادهٔ تولید آن دعوت کرد. در ادامه، مروری بر این تجربهٔ رانندگی با دوج شلبی چارجر مدل ۱۹۸۵ خواهیم داشت که در اکتبر ۱۹۸۴ توسط کارانددرایور منتشر شده است.

ما می‌دانستیم کرایسلر بیش از یک سال است که شلبی‌های توربو را در پیست و تونل باد آزمایش می‌کند و فقط نمی‌دانستیم این خودرو چه زمانی به بازار عرضه خواهد شد. بزرگ‌ترین تفاوت شلبی چارجر با دوج دیتونا حدود صد کیلوگرم وزن کمتر آن است و بنابراین، با موتورهای یکسان، دیتونا که قیمت گران‌تری دارد می‌تواند به‌راحتی به یک ناهار خوشمزه برای این شلبی تازه‌وارد تبدیل شود. آیا واقعاً کرایسلر اجازه می‌دهد که این سناریو در خیابان‌های ایالات‌متحده هم اجرا شود؟ ظاهراً مسئولان بازاریابی این شرکت متقاعد شده‌اند که صاحبان دیتونا زمانی که پسران بد شلبی بیرون می‌روند، در خانه خواهند بود و خواب راحتی خواهند داشت.

بنابراین، شلبی چارجر در منوی غذایی میان وعدهٔ نیمه‌شب خود گزینه‌هایی مثل پونتیاک سانبرد توربو، تویوتا سلیکا GT، داتسون ۲۰۰SX توربو و میتسوبیشی کوردیا توربو را خواهد داشت. به همین دلیل، کرایسلر به این نتیجه رسید که جهان به‌اندازه کافی برای عرضهٔ هردو مدل دیتونا توربو و شلبی توربو بزرگ هست. موتور ۲.۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ کرایسلر با یک وست‌گیت الکترونیکی که می‌تواند بوست را برای ۱۰ ثانیه به ۹ psi افزایش دهد و سپس دوباره به ۷ psi برگرداند، حالا از همیشه بهتر شده است. این فشار هوای بیشتر قدرت موتور را از ۱۴۲ اسب بخار به ۱۴۶ اسب بخار در حالت بوست کامل افزایش می‌شود.

پس از زدن چند دور در محل آزمایش با پروتوتایپ شلبی چارجر، به اعتقاد ما ادعای شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر ۷.۶ ثانیه‌ای دوج برای این ماشین کاملاً قابل‌قبول به نظر می‌رسد. این در حالی است که شلبی تنفس طبیعی برای رسیدن به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت به ۹ ثانیه زمان نیاز داشت. جای دادن موتور ۲.۲ لیتری توربو در سینهٔ کوچک شلبی نیز به‌آسانی انجام گرفته است. البته دسته‌موتورها برای مقاومت در برابر گشتاور بیشتر موتور تقویت شده‌اند و کاپوت برای نصب فیلتر هوا برآمده شده است. علاوه بر این، چند قطعه از دیتونا توربو برای انجام‌وظیفهٔ بهتر در شلبی چارجر اصلاح شده‌اند که شامل رادیاتور بزرگ‌تر، ترمزهای عقب بزرگ‌تر و ارتقاء قطعات گیربکس می‌شود.

مهم‌ترین قطعاتی که از دیتونا مستقیماً به شلبی منتقل شده‌اند، شافت‌های انتقال نیرو با طول مساوی بوده‌اند که پاسخی عالی به مشکل تأثیر گشتاور موتور روی فرمان خودرو محسوب می‌شود. به لطف این ویژگی، هنگام فشردن پدال گاز، چرخ‌های جلوی شلبی از کنترل خارج نمی‌شوند. در همین حال، فنرهای خودرو از نو تنظیم شده‌اند و در هر چهارچرخ از کمک‌فنرهای گازی استفاده شده است. این ترکیب نسبت به کیفیت سواری خشک نسخهٔ معمولی پیشرفت فوق‌العاده‌ای را نشان می‌دهد. به‌طورکلی، هرچند شلبی چارجر از پاییز سال ۱۹۸۲ در بازار حضور داشته است اما حالا هدف اصلی آن یعنی ارائهٔ پرفورمنس خالص با قیمت زیر ۱۰ هزار دلار از همیشه بهتر اجرا شده است.

مشخصات فنی