امروز نیز همچون روزهای گذشته با یکی دیگر از قسمت‌های دور پنجم مرحلهٔ مقدماتی سری رقابت‌های خودرویی پدال همراه شما هستیم که به گروه سدان‌های بزرگ اختصاص دارد. در دوئل سوم این گروه دو سدان آمریکایی یعنی کرایسلر 300 و فورد تاروس به مصاف یکدیگر رفتند که طی این دوئل درمجموع تعداد 1533 رأی به ثبت رسیده است. از این آراء، کرایسلر 300 توانست با کسب 1211 رأی و 79 درصد از کل آراء، پیروز گردد. این در حالی است که فورد تاروس تنها 322 رأی دریافت نموده است. حال امروز در چهارمین دوئل گروه سدان‌های بزرگ، بازهم دو سدان آمریکایی با یکدیگر به رقابت خواهند پرداخت. این دو ماشین شورولت SS و دوج چارجر هستند.
بیوک لاکراس | کیا کادنزا | هیوندای آزرا | رنو لتیتود |
بیوک لاکراس | ؟ | ||
نیسان ماکسیما | سیتروئن C6 | کرایسلر 300 | فورد تاروس |
نیسان ماکسیما | کرایسلر 300 | ||
تویوتا آوالون | شورلت ایمپالا | دوج چارجر | شورلت SS |
؟ | ؟ | ||
شورولت SS
زیرمجموعهٔ استرالیایی جنرال موتورز یعنی هولدن در سال 1978 تولید سدان بزرگی بنام کومودور را آغاز نمود. این خودرو طی چهار نسل و هر نسل در چند سری مختلف تا به امروز در حال تولید بوده است که همگی از پلت‌فرم‌ها و پیشرانه‌های جنرال موتورز و به‌طورکلی از تکنولوژی شرکت مادر هولدن استفاده می‌کردند. البته عرضهٔ کومودور صرفاً منحصر به بازار استرالیا نبوده و توسط دیگر برندهای جنرال موتورز در کشورهای دیگری هم عرضه می‌شد که یکی از این کشورها ایالات‌متحده بود. کومودور برای اولین بار از نسل سوم خود با نام شورولت لومینا در آمریکا عرضه گردید. سپس سری اول از نسل چهارم این سدان فول سایز توسط برند پونتیاک و با نام G8 در ایالات‌متحده به فروش رسید؛ اما پس از تعطیلی برند پونتیاک در سال 2009، جنرال موتورز تصمیم گرفت بار دیگر کومودور را با برند شورولت در ایالات‌متحده عرضه کند. بدین ترتیب از اواخر سال 2013، سری دوم نسل چهارم هولدن کومودور با نام شورولت SS و با مدل 2014 در آمریکا عرضه شد. همچنین این سدان اسپرت در بریتانیا هم توسط برند واکسهال به فروش می‌رسید. شورولت SS توسط هولدن در استرالیا تولید و به ایالات‌متحده صادر می‌شد؛ اما اخیراً جنرال موتورز تأسیسات تولید شعبهٔ استرالیایی خود را جمع کرده و کارخانهٔ هولدن را هم تعطیل نموده است. به همین دلیل به‌تازگی عرضهٔ شورولت SS نیز در ایالات‌متحده بدون معرفی جایگزین خاتمه یافته درحالی‌که در استرالیا هم نسل جدید اوپل اینسیگنیا به‌عنوان نسل پنجم هولدن کومودور به‌صورت وارداتی عرضه شده است. درهرحال با اینکه کومودور با پیشرانه‌های مختلف و در سه نسخهٔ سدان، استیشن و وانت توسط هولدن در استرالیا تولید و عرضه می‌شد، شورولت SS در ایالات‌متحده تنها با یک پیشرانه ارائه گردید. این پیشرانه که LS3 نام داشته و متعلق به نسل قبلی شورولت کوروت (C6) است، قوی‌ترین موتور هولدن کومودور محسوب می‌شود. این موتور یک واحد 6.2 لیتری V8 تنفس طبیعی است که 415 اسب بخار قدرت و 565 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند. برای انتقال نیرو هم دو گیربکس شش سرعتهٔ دستی و اتوماتیک در نظر گرفته شده که قدرت را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کنند.؛ بنابراین SS تنها سدان دیفرانسیل عقب شورولت بشمار می‌رفت.
دوج چارجر
دوج برای اولین بار در سال 1966 مدل چارجر را به‌عنوان یک کوپهٔ بزرگ یا در اصل یک ماسل کار معرفی نمود. سپس با فاصلهٔ کوتاهی، در سال 1968 نسل دوم و در سال 1971 نسل سوم چارجر معرفی شدند که در هر نسل به ابهت و قدرت این ماسل کار افزوده شده بود. در این سه نسل، چارجر با پیشرانه‌های عظیم V8 همی تولید می‌شد که بزرگ‌ترین آن‌ها 7.2 لیتر حجم داشت؛ اما از نسل چهارم، دوران افول چارجر آغاز شد زیرا این نسل در سال 1975 به بازار آمد مصادف بود با بحران نفتی دههٔ 70 میلادی. به همین دلیل چارجر در نسل چهارم به یک کوپهٔ معمولی تبدیل شد که هیچ شباهتی به سه نسل قبلی نداشت. تولید این نسل در سال 1978 به پایان رسید و پس‌ازآن برای چند سال خبری از چارجر نبود تا اینکه در سال 1983، نسل جدید این ماشین معرفی شد؛ اما این نسل را می‌توان بدترین نسل چارجر دانست زیرا چارجر در این نسل به یک کوپهٔ ساب‌کامپکت تبدیل شده بود که بر اساس پلت‌فرم دیفرانسیل جلوی کرایسلر ساخته شده بود و قوی‌ترین پیشرانهٔ آن‌هم یک نمونهٔ 2.2 لیتری چهار سیلندر توربو بود. بااین‌حال تولید این نسل هم در سال 1987 پایان یافت و دوباره دوران غیبت چارجر آغاز شد که این بار بسیار طولانی‌تر بود. سرانجام دوج در سال 2005 چارجر را بار دیگر احیا کرده و نمونهٔ جدید آن‌را معرفی نمود؛ اما این نسل برخلاف قبل به یک سدان فول سایز عضلانی تبدیل شده بود. این نسل از چارجر بر اساس پلت‌فرم دیفرانسیل عقب LX کرایسلر مشترک با مرسدس بنز S کلاس W220 و E کلاس W211 ساخته شده بود. از همین پلت‌فرم برای ساخت کرایسلر 300 و نسل جدید دوج چلنجر هم استفاده شد. تولید نسل اول چارجر سدان اما در سال 2010 پایان یافت و در سال 2011 نسل کنونی یا دوم آن معرفی شد. این نسل که از همان پلت‌فرم نسل قبلی استفاده می‌کند، برای مدل 2015 فیس‌لیفتی را تجربه کرد که در نمایشگاه نیویورک 2014 رونمایی شد و تغییراتی را در دماغهٔ خودرو ایجاد کرده است. چارجر برخلاف شورولت SS با چهار پیشرانهٔ مختلف به بازار عرضه می‌شود که ما جهت هماهنگی با رقیب هم‌وطنش، مدل SRT آن‌را با موتور 6.4 لیتری V8 همی تنفس طبیعی انتخاب کرده‌ایم.
مشخصات فنی
شورولت SS | دوج چارجر | |
پیشرانه | 6.2 لیتری V8 | 6.4 لیتری V8 |
تنفس | طبیعی | طبیعی |
قدرت | 415 اسب بخار | 485 اسب بخار |
گشتاور | 565 نیوتن متر | 645 نیوتن متر |
گیربکس | 6 سرعته اتوماتیک | 8 سرعته اتوماتیک |
محور محرک | عقب | عقب |
شتاب صفرتاصد | 4.5 ثانیه | 4.3 ثانیه |
مسافت 400 متر | 13 ثانیه | 12.4 ثانیه |
حداکثر سرعت | 260 کیلومتر/ساعت | 280 کیلومتر/ساعت |
مصرف سوخت | 13 لیتر (ترکیبی) | 11.7 لیتر (ترکیبی) |
وزن | 1800 کیلوگرم | 1995 کیلوگرم |
طول | 4.96 متر | 5.10 متر |
فاصلهٔ محوری | 2.91 متر | 3.06 متر |
حجم صندوق بار | 455 لیتر | 480 لیتر |
قیمت پایه | 47,620 دلار | 52,240 دلار |
این دوئل‌ها، مقایسه‌هایی برای دریافت و شناخت خودروهای برتر نیستند بلکه نظرسنجی برای شناخت خودروهای محبوب‌تر بین شما کاربران ایرانی می‌باشند؛ بنابراین با توجه به جمیع جهات، جذابیت، طراحی بدنه و کابین، برند، ویژگی‌های فنی، قیمت و مقرون‌به‌صرفه بودن و حتی تجربه کاربری، کدام خودرو را ترجیح می‌دهید؟ دلایل و معیارهای انتخاب خود را نیز لطفاً در بخش نظرات بیان فرمایید.
[polldaddy poll=9846038]