حراج مجموعه‌ای چشمگیر از خودروهای عضلانی دوج و پلیموت

موزهٔ ولبورن با بیش از 200 خودرو، یکی از بزرگ‌ترین کلکسیون‌های ماسل کار در ایالات‌متحده محسوب می‌شود و حالا کسانی که حساب بانکی پرباری داشته باشند می‌توانند تعدادی از این خودروها را به خانه ببرند زیرا قرار است شش ماسل کار از این مجموعه در حراجی Kissimmee سال 2024 برای فروش ارائه شوند. این ماشین‌ها همگی در نوع خود خیره‌کننده هستند. حراجی مذکور که بین 2 تا 14 ژانویه برابر با 12 تا 24 دی برگزار می‌شود، اولین حراجی مهم خودرو در سال 2024 خواهد بود و قرار است نزدیک به هزار خودروی مختلف را برای فروش ارائه کند. این حراجی را موزهٔ ولبورن با ارائهٔ شش ماسل کار از دوران طلایی عضلانی‌های آمریکایی برگزار خواهد کرد.

قدیمی‌ترین خودروی این جمع، دوج چارجر دیتونا قرمزرنگ مدل 1969 است. از این خودرو تنها 503 دستگاه ساخته شد و این دیتونا 25 سال را در موزهٔ ولبورن گذرانده است. البته این ماشین از نمونه‌های بسیار کمیاب مجهز به پیشرانهٔ همی نیست اما ترکیب موتور 7.2 لیتری V8 و گیربکس چهار سرعتهٔ دستی هنوز هم بسیار هیجان‌انگیز خواهد بود. این یکی از 433 دستگاه دیتونای غیر همی و یکی 209 نمونهٔ مجهز به گیربکس دستی است. این ماشین در بیرون و داخل بی‌نقص به نظر می‌رسد و به فرمان هیدرولیک سفارشی مجهز است.

خودروی بعدی یک پلیموث کودا AAR مدل 1970 است. نسخهٔ AAR برای مسابقات ترنس ام در نظر گرفته شده بود و تنها 2,724 دستگاه از آن ساخته شد. این خودرو تاکنون بازسازی نشده و کاملاً فابریک است. یکی دیگر از ویژگی‌هایی که این کودا را خاص می‌کند، رنگ بسیار کمیاب سبز Limelight است. این یکی از 1,120 نمونهٔ مجهز به گیربکس دستی است. این ماشین که اولین بار به خریداری در ونکوور کانادا فروخته شده، یکی از معدود کوداهایی است که به خارج از ایالات‌متحده فرستاده شده و می‌تواند رکورد قیمت جدیدی را برای کودا AAR به ثبت برساند. رکورد کنونی 308 هزار دلار است که ژانویهٔ امسال برای یک نمونهٔ بازسازی نشده ثبت شد.

دوج بعدی که در بین این خودروهای حراجی دیده می‌شود، یک چارجر R/T مدل 1970 است که واقعاً چشمگیر به نظر می‌رسد. این خودرو هم بازسازی نشده و رنگ نارنجی جذابی دارد. این چارجر به پیشرانهٔ 7.2 لیتری با 390 اسب بخار قدرت و گیربکس اتوماتیک مجهز است. برای این ماشین هم انتظار فروش با قیمتی شش‌رقمی می‌رود.

برای کسانی که علاقهٔ چندانی به چارجر 1970 ندارند و خواهان نمونه‌ای از نسل سوم هستند هم در این حراجی گزینه‌ای وجود دارد. البته این چارجر مدل 1971 برخلاف مدل 1970 دوباره رنگ شده اما یکی از نمونه‌های بسیار کمیاب مجهز به موتور همی است. این یکی از تنها 33 چارجر R/T مدل 1971 با پیشرانهٔ همی و گیربکس اتوماتیک است. پیشرانهٔ این خودرو اصل کارخانه بوده و رنگ سبز آن فوق‌العاده به نظر می‌رسد.

از سال 1971 به‌عنوان آخرین سال طلایی موپار یاد می‌شود ولی جذابیت چارجر رالی قرمزرنگ مدل 1972 را نمی‌توان کتمان کرد. این خودرو به پیشرانهٔ 7.2 لیتری مجهز است که قوی‌ترین پیشرانهٔ دوج در آن سال محسوب می‌شد. مهم‌ترین ویژگی این چارجر اما برخورداری از سانروف است که آپشن بسیار کمیابی در چارجرهای آن سال‌ها محسوب می‌شود. در سال 1972، دوچ فقط 488 دستگاه چارجر را با سانروف تولید کرد که فقط 84 دستگاه آن از نوع هاردتاپ بودند و خودروی قرمزرنگ اینجا یکی از آن‌ها است. همچنین پکیج رالی هم خاص و کلکسیونی بودن این ماشین را بیشتر می‌کند.

آخرین خودروی این مجموعه هم یک چارجر است و ما را بیشتر از عصر طلایی ماسل کارها دور می‌کند زیرا این ماشین مدل 1974 است. هرچند این خودرو از لحاظ پرفورمنس به‌اندازهٔ دو چارجر قبلی جذاب نیست اما ویژگی‌های خاصی دارد. این خودرو تنها یک مالک داشته و تاکنون بازسازی نشده است. همچنین این یکی از تنها سه چارجر با رنگ سفید محسوب می‌شود. 1974 آخرین سال تولید نسل سوم چارجر بود و نسل چهارم در سال 1975 با پیشرانه‌های بسیار ضعیف‌تر به بازار آمد.