دوج دارت 1967، کوپه عضلانی ارزان‌قیمت و جمع‌وجور اما قدرتمند

امروزه چارجر و چلنجر تنها خودروهای عضلانی دوج هستند اما این شرکت زمانی ماسل کارهایی را در اندازه‌های مختلف تولید می‌کرد. دوج دارت هرچند در دههٔ 2010 در قالب یک سدان کامپکت بازگشت اما در سال 1967 بود که به لطف ترکیبی از پیشرانهٔ قدرتمند و اندازهٔ جمع‌وجور که نسبت قدرت به وزن عالی را فراهم می‌کرد، به‌سرعت در دنیای خودروهای عضلانی به شهرت رسید. دارت در آن زمان، خریداران جوان و تشنهٔ قدرت که خواهان پرفورمنس یک ماسل کار با قیمت خودرویی کامپکت بودند را هدف قرار داده بود.

در سال 1960، حدود 87 درصد از کل فروش دوج فقط به دارت اختصاص داشت و در سال 1967 به لطف تکامل فرمول برنده یعنی ترکیب قدرت زیاد در اندازه‌ای جمع‌وجور، این محبوبیت ادامه پیدا کرد. بدین ترتیب، دارت به ماسل کار مردمی تبدیل شد و ثابت کرد که یکی از محبوب‌ترین خودروهای کرایسلر در دههٔ 60 است؛ اما دارت چگونه تکامل پیدا کرد و چرا 1967 بهترین سال آن است؟ در ادامه خواهیم فهمید.

دوج دارت ابتدا در آغاز دههٔ 60 به‌عنوان جایگزینی برای محصولات پلیموث در سطح پایین بازار عرضه شد. پس از یک دورهٔ رکورد اقتصادی در اواخر دههٔ 50، در سال 1960 تولید دوج به نزدیک 368 هزار دستگاه رسید که 87 درصد آن دارت بود. در سال 1962، نسل دوم دارت بر اساس پلت‌فرم کاملاً جدیدی معرفی شد اما فقط یک سال به تولید رسید و در سال 1963 جای خود را به نسل سوم داد که با تجربهٔ اصلاحاتی تا سال 1966 تولید شد. نمونه موردنظر ما یعنی نسل چهارم در سال 1967 معرفی شد.

نسل چهارم دارت در سال 1967 در دوران اوج ماسل کارها به بازار آمد و با وجود اندازهٔ نسبتاً کوچک، به‌سرعت به یکی از مدل‌های مهم این بخش تبدیل شد. ماسل کارهای جمع‌وجوری مثل دارت جوانانی را جذب می‌کردند که خواهان سرعت بالا بدون نیاز به پرداخت مبالغ گزاف بودند. نسل چهارم دارت در طراحی بیرونی کاملاً از پیشینیان خود فاصله گرفت و با حذف نسخهٔ استیشن، حالا در نسخه‌های سدان، کوپه و کانورتیبل تولید می‌شد.

نسل چهارم دارت فقط در طراحی ارتقاء پیدا نکرد و پرفورمنس آن‌هم بهبود یافت تا به‌طور جدی وارد قلمروی ماسل کارهای جمع‌وجور شود. پیشرانهٔ استاندارد این ماشین یک نمونهٔ 2.8 لیتری شش سیلندر خطی مورب بود که از نسل سوم گرفته شد اما حالا به لطف کاربراتور و میل بادامک بروز شده، قدرت آن از 101 به 115 اسب بخار افزایش یافت. دیگر پیشرانه‌های دارت هم شامل یک 3.7 لیتری شش سیلندر خطی مورب و یک 4.5 لیتری V8 با 180 اسب بخار قدرت بود که در سال 1968 با یک نمونهٔ 5.2 لیتری جایگزین شد. گیربکس‌ها هم سه سرعتهٔ دستی، سه سرعتهٔ اتوماتیک و چهار سرعتهٔ دستی در دارت GT بودند.

بالاترین عضو خانوادهٔ نسل چهارم دارت، نسخهٔ GTS بود که در پاسخ به شورلت نوا SS به بازار آمد. دارت GTS هرچند در ظاهر تفاوتی با نسخه‌های ضعیف‌تر نداشت اما زیر کاپوت پیشرانهٔ 6.3 لیتری V8 را پنهان کرده بود. این موتور بلوک بزرگ با 280 اسب بخار قدرت، قوی‌ترین پیشرانهٔ خانوادهٔ دارت 1967 محسوب می‌شد. دارت GTS اما علاوه بر پیشرانه، به‌صورت استاندارد به تعلیق رالی و اگزوز جریان بالا هم مجهز بود اما به دلیل اندازهٔ بزرگ موتور، فضایی برای نصب سیستم تهویه و فرمان هیدرولیک وجود نداشت. در سال 1968، برای دارت GTS یک پیشرانهٔ 5.6 لیتری با 275 اسب بخار قدرت هم ارائه شد و قدرت موتور 6.3 لیتری به 300 اسب بخار افزایش پیدا کرد. در این سال حتی به‌صورت محدود موتور 7.2 لیتری با 375 اسب بخار قدرت هم برای این ماشین ارائه شد و دارت GTS را با شتاب 5.2 ثانیه، به یک هیولای کوچک تبدیل کرد.

در سال 1976، عمر نسل چهارم دارت به پایان رسید و برای چندین دهه خبری از این نام در سبد محصولات دوج نبود تا اینکه در سال 2013 دارت به‌عنوان جانشین دوج نئون بازگشت. حالا دارت به یک سدان کامپکت دیفرانسیل جلو تبدیل شده بود که پلت‌فرم مشترکی با کرایسلر 200 و آلفارومئو جولیتا داشت. قوی‌ترین پیشرانهٔ این خودرو یک نمونهٔ 2.4 لیتری چهار سیلندر با 184 اسب بخار قدرت بود. دارت تا سال 2016 تولید شد اما هرگز نتوانست راه پیشینیان افسانه‌ای دههٔ 60 خود را ادامه دهد.